"Non sarà mai contenta della sua vita, se ha troppe idee in testa", ha sentenziato la nonna. "Come te. L'ho sempre detto a mio figlio che tu non saresti mai stata felice. [...] E avevo ragione. A te manca sempre qualcosa, ma tutte le tue idee non ti sanno dire che cos'è che vuoi."

Londra, inizio 1900. È appena morta la regina Vittoria, con lei finisce un'epoca: il suo successore, il figlio Edoardo, non sembra essere amato tanto quanto lei. Richard e Kitty Coleman insieme alla figlia Maude si stanno preparando per andare al cimitero come gesto di lutto e di rispetto nei confronti della sovrana deceduta. Lì incontrano i loro vicini di tomba: la famiglia Waterhouse con le figlie Lavinia e Ivy May. Secondo i Coleman, l'angelo dei Waterhouse non è ben fatto e stona con la loro urna, che, per i Waterhouse, è davvero troppo ingombrante. Livy e Maude si piacciono all'istante, iniziano insieme ad esplorare il cimitero e conoscono Simon, figlio del sig. Field che scava le tombe. Le due diventano amiche e dopo qualche tempo anche vicine di casa, trascorrono così molto tempo insieme, quasi sempre a casa dei Waterhouse. Maude soffre molto per l'assenza della madre: Kitty ha prima dei problemi di salute, che la portano a stare molti mesi a letto, poi, dopo l'incontro con Caroline Black, riversa tutte le sue energie nella causa delle suffragette.

La narrazione copre circa una decina di anni. Ogni capitolo è raccontato dal punto di vista di uno dei personaggi ed è grazie a loro che veniamo a conoscenza dei vari avvenimenti. Ne esce quindi un romanzo a più voci, che costruisce molto bene la fine del periodo vittoriano, dandoci uno scorcio sulle suffragette e le loro attività per dare il diritto di voto alle donne e sull'arte funeraria, in particolare dei cimiteri.

Il romanzo è circolare: si apre con Maude e Livy al cimitero e la morte della regina Vittoria e si chiude con la perdita del re Edoardo ed entrambe lì al cimitero, più grandi di dieci anni e con una consapevolezza diversa alle spalle.

È il mio primo libro di Tracy Chevalier e mi è piaciuto molto il suo stile. Leggerò sicuramente altro di suo in futuro.

"Potevo solo pensare che fossero simili ai miei per la perdita della mamma: un vuoto doloroso e un senso di precarietà nei confronti della vita, per la scomparsa di qualcosa che avevo sempre ritenuto una sicurezza garantita. In quegli ultimi anni mamma si era mostrata distratta e distaccata, questo è vero, ma era pur sempre una persona viva. Lei era come un parafuoco, e ora che era stato improvvisamente rimosso sentivo sul volto il calore bruciante delle fiamme."

روایت شکسته‌بندی شده درباره‌ی دو خانواده انگلیسی در اوایل قرن بیستم. شخصیت‌ها ناپرورده و موضوعات اضافی زیاد.

Read this the first time in 2017 and I only gave it two stars, don't know my reason behind that but this time I've enjoyed it more, it's an interesting look at life in early 1900s. I thought it was interesting to see different behavior and what they thought was right and wrong. Not my favorite Tracy Chevalier but it was a good book nevertheless

هیچ چیز ناراحت‌کننده‌تر از آن نیست که کسی متوجه نباشد داری تنبیهش می‌کنی

انتخاب این کتاب برای خوندن در ابتدا تقریبا هیچ توجیهی نداشت. نه نمره‌ی گودریدزش خوب بود، نه قبلا از نویسنده کتابی خونده بودم، نه کسی از دوستانم خونده بودش که به من پیشنهاد بده. شاید علت اینکه این کتاب رو از قفسه‌ی کتابخونه برداشتم و امانت گرفتم، خیلی مضحک بیاد، اما واقعیت داره: رنگ عطف و پشت جلد کتاب و برگ‌های بالکی‌اش

مطمئنا چنین دلیلی نمی‌تونه برای انتخاب یک کتاب دلیل منطقی‌ای باشه، اما خوشبختانه «سقوط فرشتگان» کتاب خوبی از آب در اومد. هنوز نمیدونم دقیقا از چی این کتاب خوشم اومده، اما مطمئنم که خوشم اومده چون دو شب با وجود خستگی خیلی زیاد منو تا 3 شب بیدار نگه داشت. داستان کتاب داستان عجیب یا خاصی نیست، معمولیِ معمولی است، اما برای من خوندن سطرهایش دلنشین بود. البته همه‌ی این موارد یک طرف، ترجمه‌ی خوب و روان هم یک طرف دیگه. واقعا ترجمه‌ی خوب چقدر می‌تونه روی علاقه‌مند شدن آدم به یک کتاب اثر داشته باشه

اگه کسی از من بپرسه که «سقوط فرشتگان» رو بهش توصیه می‌کنم یا نه، نمی‌دونم چه جوابی بدم. چون واقعا نمی‌دونم چی در این کتاب بود که منو دنبال خودش کشوند. با این حال اگر هرازگاهی اهل گرفتن تصمیم‌های یک هویی و بی‌منطق توی زندگیتون هستید، شاید انتخاب خوندن این کتاب چندان پشیمونتون نکنه

پ.ن: البته بعد از امانت گرفتن کتاب با دیدن نمره‌ی گودریدزش تقریبا قید خوندنش رو زده بودم که نقل قول ابتدای این ریویو رو دیدم و اونقدر برام دلنشین بود که با خودم گفتم حتما باید این کتاب رو بخونم!

پ.ن 2: آخر این کتاب تنها چیزی که تمام فکر و ذکرم رو به خودش مشغول کرده بود این بود: خاک خیلی سرده. خیلی...

اینکه همه‌ی وسایلی که لازم دارید در یک مغازه پیدا شود، تسلی‌بخش است

تریسی شوالیه استاد نوشتن رمان‌های تاریخی است به طوری که در انتهای کتاب خواننده مطمئن نیست که آیا روایتی از یکی از مهم‌ترین اتفاقات تاریخی را خوانده یا رمانی عاشقانه، درام و تماماً زاییده‌ی خیال نویسنده.
از آنجایی که همیشه دوست دارم کتاب را بی‌هیچ پیش زمینه‌ای بخوانم تا نیمه‌ی «سقوط فرشتگان» اصلا نمی‌دانستم چه چیزی در انتظارم است. خواندن نیمه‌ی اول کتاب که مصادف شده بود با دیدن سریال Downton Abbey توصیف یک زندگی اشرافی بریتانیایی بود که برایشان در زندگی هیچ چیز مهم‌تر ازرعایت رسم و رسوم نیست.
اما از نیمه‌ی کتاب به بعد همه چیز تغییر کرد.. اصل قضییه را فهمیدم و به صورت همزمان در سریال هم همین اتفاق را دیدم.
اتفاق مهمی که بعد از آن تمام اروپا و دنیا را تحت تاثیر قرار داد: جنبش حق رای زنان در بریتانیا که پس از ۵۰ سال تلاش جامعه‌ی زنان بالاخره در ۱۹۱۸ به تصویب رسید.
البته نیوزلند اولین کشوری است که حق رأی زنان را به رسمیت شناخت و بعد از آن بریتانیا، آمریکا، ایتالیا و... نیز حق رای زنان را به رسمیت شناختند. چیزی که برایم عجیب است همین نابرابر‌ی‌های اجتماعی است. حق رای ، حق طلاق، حق پوشش، حق کار و تحصیل، حق... همین حق‌هایی که از ابتدای پیدایش انسان از نیمی از جامعه گرفته شده است و هنوز هم این ظلم ادامه دارد. در حالی که در قرن ۲۱ هستیم، زندگی‌مان مدرن شده اما تفکرات قرون وسطایی‌مان همچنان به قوت خود باقی هستند.

داستان کتاب به صورت برش‌هایی از یادداشت‌های روزانه‌ی شخصیت‌های اصلی روایت می‌شود و همین هم باعث بیشتر شدن جذابیت داستان است. توصیفات دقیق از آداب و رسوم خانواده‌ی اشرافی و همچنین از روزگار مردم در دهه‌ی ابتدایی قرن بیستم آنقدر دقیق بود که برای تصور آن دوران در ذهنم همه چیز مهیا بود به حدی که دیگر سریال را ادامه ندادم تا کتاب را تمام کنم چون دوست داشتم ببینم در تخیلم چه می‌گذرد. :)

I abandoned the last book I was reading because after reading halfway through the book, I felt no interest in any of the characters. The opposite was true of the people in this novel. I was immediately caught up in all of their lives from the beginning. And I must say, the beginning was rather shocking considering the novel started in 1901.
A cemetery and the suffragette movement provided dramatic backdrops for each character to narrate his/her story. I was amazed at how much one can learn about life and culture through death. England mourned the deaths of a queen and later a king. Meanwhile, families mourned personal losses according to the expected traditions of the time. Except for anyone daring to be a bit unconventional.
Speaking of unconventional, the women of the early suffragette movement had to be unconventional to say the least. The novel reminds us of personal sacrifices many have made long ago just to give women the vote.

Chevalier’s second novel shifts from 17th-century Delft to London between the deaths of Queen Victoria and Edward VII. A lot of the action takes place in a cemetery, much like Highgate, populated by some 30 angel monuments, one of which eventually topples. The title presumably also refers to some of the female characters, who are in the process of abandoning the Victorian pedestals that have kept them somewhat set in stone. The narrative unfolds in a stream of brief, first-person accounts, less like letters (in which writers might choose their words less with “truth” than with ulterior motives in mind) and more like diary entries (supposedly unguarded and spoken “from the heart”—though characters can, and do, lie to themselves). Chevalier observes appropriate class distinctions in putting words in lower class mouths (e.g., those of cooks, housemaids, the youthful gravedigger, or “naughty boy,” who becomes chums across class lines with two young girls, habitués of the cemetery, who serve as chief protagonists); from a very early age the precocious Maude and Lavinia, on the other hand, sound little different than their parents.

Maude’s mother, the restive Kitty, contrasts notably with Lavinia’s mother, Gertrude (much mired in Victorian proprieties), not to mention with Kitty’s mother-in-law (a thoroughly unlikable version of Maggie Smith from Downton Abbey, without the wit). Fallen Angels and its cast perhaps resemble Upstairs, Downstairs of blessed memory more than that most recent BBC stately home juggernaut.

One experiences a lot about the Edwardian way of death as all these women (and their less visible husbands and paramours) confront Britain’s post-Victorian social growing pains. These include women’s suffrage, to which Kitty becomes thoroughly committed. Chevalier also suggests the sorts of unfortunate consequences that can result when various characters remain so unswervingly faithful to Principle that they forget or ignore "lesser" concerns. Humanity, it seems, is sometime left in this story to those who have little time for and can ill afford such principles.

I enjoyed this book from the first to the last page. When Maude Coleman and Lavinia Waterhouse, both five years of age, meet at their families' adjoining cemetery plots on the day after Queen Victoria's death, the friendship that results between sensitive, serious-minded Maude and narcissistic, melodramatic Livy is not unlikely, despite the difference in social classes. But the continuing presence in their lives of a young gravedigger, Simon Field, is. Far too cheeky for a boy of his age and class, Simon plays an important part in the troubles that will overtake the two families. Other characters are gifted with insights inappropriate to their age or station in life. Yet Chevalier again proves herself an astute observer of a social era, especially in her portrayal of the lingering sentimentality, prejudices and early stirrings of social change of the Victorian age. When Maude's mother, Kitty, becomes obsessively involved with the emerging suffragette movement, the plot gathers momentum. While it's obvious that tragedy is brewing, Chevalier shows imaginative skill in two neatly accomplished surprises, and the denouement packs an emotional wallop.

Secondo il mio parere questo è il vero capolavoro della Chevalier. Leggerlo è stata una lotta contro il tempo, divorando le pagine.
La storia come sempre ambietata nel passato, in un momento particolare, la prima settimana di Gennaio del 1900. Siamo in Inghilterra. Due famiglie abbastanza diverse tra loro si incontrano/scontrano per la prima volta in un cimitero, perchè le rispettive tombe di famiglia sono contigue.
Da questo momento le loro vite rimarranno inesorabilmente intrecciate, loro malgrado. I personaggi incarnano le illusioni di questo nuovo secolo appena nato. Non mancheranno le figure anticonfromiste, e per questo più deegne di nota, come Gertrude Waterhouse. Non mancheranno i colpi di scena e il sacrificio di qualcuno, commevente ed inspiegabile.
Il ritratto che la Chevalier fa di quest'epoca è assolutamente fedele e lo rende uno spaccato perfetto di quel momento storico.
Quest'opera meravigliosa si finisce d'un fiato, perchè è talmente incalzante da non riuscire a staccarsene, ma lascia l'amaro in bocca, lascia un non so che di sofferto. L'immedesimazione è all'ordine "della pagina" ed è impossibile non lasciarsi trasportare.
Qui la Chevalier ha messo davvero tutto il sentimento possibile e questo sentimento viene restituito al lettore in ogni pagina.

3.5⭐
یک سوم ابتدایی داستان خیلی کند پیش میرفت و اتفاق خاصی نیفتاد اما یک سوم پایانی ریتم اتفاقات خیلی تند شد و چند تا اتفاق شوکه کننده افتاد.

تو اپدیت قبلیم سپهر گفت که لااقل یه دو خط درمورد کتاب بنویس منم الان دارم تلاشمو میکنم.

داستان در مورد دو تا خونواده‌ست که دختراشون تو قبرستون باهم دوست میشن و دوستی و همسایگی اونها باهم، باعث ارتباط بین بزرگتر‌ها میشه.

نویسنده سعی داره اختلاف طبقاتی و فرهنگی و در نتیجه تفاوت تفکرات و لایف استایل خونواده‌ها رو به تصویر بکشه.

در خلال داستان هم به شروع جنبش‌های فمینیسم پرداخته شده.

فکر میکنم از اون دسته کتاباست که داستانش با اینکه خیلی چیز خاص و بولدی نداره، تو ذهن آدم می‌مونه (اینو چند ماه بعد قطعیشو میتونم بگم).
روند و ریتم داستان به هیچ عنوان کسل کننده نیست و خوندنش رو پیشنهاد می‌کنم. هرچند انتظار پایان پشم ریزون داشتم (همیشه
دارم).

Un dramma a tante voci, ambientato nei primi dieci anni del ‘900, in una Londra piena di contrasti e cambiamenti. Moltissimi argomenti interessanti si dipanano tra le pagine, raccontati in ogni breve capitolo da uno dei personaggi, i componenti di due famiglie benestanti, legate alla formalità e alla morale conservatrice, le loro domestiche, alle prese con le difficoltà della vita quotidiana e poi un ragazzo che lavora in un cimitero e il direttore dello stesso. La trama però comincia a diventare interessante e coinvolgente circa a pagina 100, prima purtroppo il ritmo è lento e la narrazione noiosa e dispersiva. Per questo non riesco a dargli più di tre stelline, anche se un po’ mi dispiace perché ci sono parti davvero ben scritte e che fanno tanto pensare, soprattutto quelle relative alle suffragette e alla situazione della donna, nelle varie età e classi sociali.