This masterpiece was written over 600 years ago but I am positive that if you decide to pick it up you will find the stories most interesting!
My favourite tale was The Pardoner's Tale. I always enjoy a story in which greedy, vicious people get what they deserve.

I had tried reading Chaucer at university but Middle English was an obstacle I was not able to overcome. So this time I played safely and opted for this one in modern English .. And I enjoyed it so much!

EDIT: Brief thoughts upon reading again. I still love this book but still choose to give it 4 stars instead of 5 mainly because the Tale of Melibius and the Parson's Tale drag the work down.

Ah, The Canterbury Tales- my introduction into medieval literature, something I didn't know would end up spiraling into much more studies. If there is one book which anyone is familiar with from the 14th century, it's this one. The same could be said for Chaucer himself, who seems to be one of the front-runners of recognizable medieval poets. Yet, now that it's been over a year since I finished reading this for the first time, I have realized some things about it that maybe I couldn't have seen before.

In comparison to a lot of medieval work, Canterbury is somewhat of an anomaly. While it has a religious motivation, it's not really an allegory or a story with a clear-cut moral. In fact, it's quite bawdy even by today's standards. From the handful of books I've read that were from around the same time, I think it's pretty safe to say that Canterbury is unlike most anything that Chaucer would have been used to seeing.

Of course, Canterbury also belongs to the same category of books such as Boccaccio's Decameron; in fact, Chaucer took a lot of his inspiration from Boccaccio. However, something just feels a lot more informal about the latter work. Maybe it has to do with the fact that the people that make up the hodge-podge pilgrimage aren't nobility- they're just normal people. Maybe that's the extraordinary fact about Canterbury- it's not about anything glorified and it doesn't contain much that is glorified. It's about normal people.... normal people that don't happen to have allegorical dreams a lot.

All of that aside, Canterbury is also just a really fun book in general. Although reading in Middle English is a challenge that takes some practice and getting used to, I highly recommend it. Chaucer's sense of meter and rhythm simply cannot be translated. There's a general tone of playfulness all throughout the work which makes the task a lot more simple and makes it a lot easier for the reader to get fully immersed. Although this may look like an intimidating task on the surface, it's actually quite a lot of good fun.

Knight [3/5]; Miller [4/5]; Reeve [2/5]; Cook [1/5]; Man of Law [2/5]; Shipman [3/5]; Prioress [4/5]; Chaucer [4/5]; Monk [2/5]; Nun Priest [5/5]; Physician [3/5]; Pardoner [4/5]; Wife [4/5]; Friar [4/5]; Summoner [3/5]; Clerk [2/5]; Merchant [3/5]; Squire [1/5]; Franklin [3/5]; Second Nun [2/5]; Canons Yeoman [3/5]; Manciple [4/5]; Parson [2/5]

Therfore no womman of no clerk is preysed.
The clerk, whan he is old, and may noght do
Of Venus werkes worth his olde sho,
Than sit he doun, and writ in his dotage
That wommen can nat kepe hir mariage!

Well that was pretty decent, i mean i'd have given it 3-stars but grading on a curve against similar fare like the Decameron it stands up better.
I read a interlinear translation to start with until i could parse most of it, i may have missed a word or two here and there but got most of those from context. Oh and i skipped the Appendix stories, if you want me to read something never put it in the Appendix :P .

Anyway its fun enough at times.. i'm struggling a little right now to remember what happened in several of the tales but its been a long day.. and a long book ;) .

I did save at least a dozen bookmarks trying to decide what quotes to use so thats a good sign of quality or at least interest :) .

For I ne kan nat fynde
A man, though that I walked into Inde,
Neither in citee nor in no village,
That wolde chaunge his youthe for myn age;
And therfore mooth I han myn age stille,
As longe tyme as it is Goddes wille.
Ne Deeth, allas, ne wol nat han my lyf.

I don’t think I’ve ever been so glad to be done with a book. Maybe when I was in school, but not in more recent memory. So… apologies to all the people who have a proper appreciation for classic literature and what Chaucer accomplished here. I do realize this was an impressive and ambitious work and deserves a higher rating for many objective reasons, but my reviews and star ratings are based primarily on my subjective thoughts. I’ve started trying to fit some classics into my reading schedule over the past few years, but I’m not a very scholarly reader and I don’t have a strong foundation in or love for the classics.

For anybody not familiar with the basic premise, The Canterbury Tales has a framing story in which a group of pilgrims who don’t know each other are traveling together toward a shrine in Canterbury. The host of the group talks them into telling stories to help pass the time as they travel. So we have a couple dozen or so pilgrims riding together on horses and somehow sharing stories amongst all of them. I can only assume they were passing around a megaphone or shouting their poetic tales at the top of their lungs or using some sort of relay system…

My edition is in the original Middle English. I was worried I might have trouble with it, and it looked a little intimidating at first, but it wasn’t as difficult as I expected. I read most of it out loud (my cat hates me now) because I found it easier to understand the words through a combination of hearing in my own ears how they sounded combined with the context, plus most of it is in verse so I was able to appreciate the rhythm of it better that way. My edition also has a lot of commentary, ranging from definitions of the words to more extensive commentary about the sources of Chaucer’s tales, their themes, and historical references. I have to admit I skimmed the commentary more and more as I went along, enjoyed the stories less and less, and lost motivation.

According to the commentary, it’s believed that all of the tales were inspired by other works known at the time, but Chaucer put his own spin on it or combined different aspects of different versions of those stories. Most of that went over my head and I was only aware of it thanks to the commentary. The tales were not at all the sort of thing I enjoy reading. Some of them were romances, some of them were “lustances”, lots of them were populated by dishonest, cheating, manipulative people. Some of them were very preachy.

There was some humor here and there. Some of it also caught me by surprise. There I was, reading along in this archaic language about people living in archaic times and suddenly there was something like a guy kissing a woman’s butt and mistaking her pubic hair for a beard. I was so surprised the first time I came across something like that that I had to re-read the text to make sure I hadn’t misinterpreted it. Fortunately I hadn’t misread it, because I think I would have been really alarmed to realize I’d come up with that all in my own head. So in that respect I had some humorous moments, particularly with some of the earlier stories, as some of the content was not at all what I’d been expecting. There’s also some humor just in remembering my reactions as I read various things. So I didn’t enjoy the reading experience itself very much, but I guess I have some enjoyment from the memory of the reading experience now that it’s over!

As far as holding my attention, I think the Man of Law’s Tale probably worked the best for me. The Clerk’s Tale enraged me. That wasn’t the only tale that I had conflicts with of course, but I don’t usually get too up in arms when I read older works that conflict with my values. That one pushed some buttons for me, though. And that last “tale”… that one might have done me in if I hadn’t known it was the very last tale. I guess it was a fitting end considering the characters and the premise, but I think I would have preferred to read another trope-filled romance story and I hate those.

Ok, I have to stop typing this ridiculously long review and go sing and dance about how happy I am that I’m finally done now! ;)

I didn't understand most of it and yes that's largely my problem. But doesn't change the fact that I had a headache while reading this book and it hurt even more when I tried to make sense of it. Definitely need a literary guide or those paraphrased books for this one!

I really love this collection of stories. Who didn't love the Wife of Bath? Or the Friar (a timely parable all Priests and Pastor should read). I loved The Canterbury Tales so much that I memorized the prologue in Old Middle English (and can still partially recite it)...

"Whan that Aprille with his shoures sote
The droghte of Marche hath perced to the rote,
And bathed every veyne in swich licour
Of which vertu engendred is the flour,
Whan Zephirus eek with his sweete breeth
Inspired hath in every holt and heeth
The tendre croppes, and the yonge sonne
Hath in the Ram his half cours y-ronne
And smale foweles maken melodye,
That slepen al the nyght with open yë
(So priketh hem nature in hir corages),
Thanne longen folk to goon on pilgrimages,
And palmeres for to seken straunge strondes,
To ferne halwes, couthe in sondry londes;
And specially from every shires ende
Of Engelond to Caunterbury they wende..."

The Canterbury Tales, Geoffrey Chaucer

The Canterbury Tales is a collection of 24 stories that runs to over 17,000 lines written in Middle English by Geoffrey Chaucer.

Set in England in the Middle Ages, stories of peasants, noblemen, clergy and demons are interwoven with brief scenes from Chaucer's home life and experiences implied to be the basis for the Canterbury Tales.

Each episode does not take the form of a story told by different pilgrim, as is the case in Chaucer's stories, but simply appear in sequence, seemingly without regard for the way that the tales relate to one another in the original text.

All the stories are linked to the arrival of a group of pilgrims at Canterbury, among whom is the poet Geoffrey Chaucer, played by Pasolini himself.

This book is one of the great literary works of all time.

The Canterbury Tales consists of the General Prologue, The Knight's Tale, The Miller's Tale, The Reeve's Tale, The Cook's Tale, The Man of Law's Tale, The Wife of Bath's Tale, The Friar's Tale, The Summoner's Tale, The Clerk's Tale, The Merchant's Tale, The Squire's Tale, The Franklin's Tale, The Second Nun's Tale, ..., written in late Middle English, is part of Geoffrey Chaucer's The Canterbury Tales. Narrated by a nun who remains unnamed, it is a hagiography of the life of Saint Cecilia.

تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و ششم ماه سپتامبر سال 2009میلادی

عنوان: حکایتهای کنتربری؛ نویسنده: جفری چاسر؛ مترجم: علیرضا مهدیپور؛ مشخصات نشر تهران، نشر چشمه، 1387 تا 1389؛ در سه جلد؛ جلد دو در 452ص؛ شابک دوره 9789643624880؛ فارسی انگلیسی؛ موضوع: داستانهای نویسندگان بریتانیا - سده 15م

هزار و یک شب در انگلیس

ترجمه کتاب نامدار «حکایت‌های کنتربری» این فرصت را داد، تا هم با یک اثر کلاسیک آشنا بشویم، و هم زبان انگلیسی کهن را بخوانیم؛ کلیسای جامع «کنتربری»، یکی از مراکز مهم مسیحیت در دنیاست؛ برای پی بردن به اهمیت کلیسا، کافیست بدانید، که دانشگاههای «آکسفورد»، و «کیمبریج»، زمانی زیر مجموعه ی همین «کلیسا» بوده اند، و هنوز هم چهار کالج در «آکسفورد»، و دو کالج در «کیمبریج»، هست، که اسقف اعظم «کنتربری»، شخصا ریاستش را به عهده دارند

اسقف اعظم در میان مسیحیان «انگلیکان»، درجه ای همانند «پاپ» دارند، و مسیحی‌های «انگلیکان»، پس از «کاتولیک‌ها»؛ بیشترین تعداد را، در دنیای «مسیحیت» دارند؛ حالا کلیسایی به این درجه از اهمیت،‌ داستانی دارد؛ این داستان هم داستانی کهنسال، و جزو متون کهن، و کلاسیک به شمار می‌آید؛ «حکایت‌های کنتربری» را جناب «علیرضا مهدی پور»، شاعر «تبریزی»، اگرچه تنها «مقدمه، و چهار قصه» از کل بیست و چهار داستان «حکایت‌های کنتربری» را ترجمه کرده، اما همین هم غنیمت است؛ به ویژه که ایشان خوش ذوقی کرده، و داستان‌های منظوم «چاسر» را، در قالب شعر به فارسی برگردانده، و اینکار را خوب و نیک انجام داده اند؛ «حکایت‌های کنتربری» را «جفری چاسر» بنوشته، و در قصه‌ های آن، از «شیر مرغ»، تا «جان آدمیزاد»، پیدا می‌شود؛ «ماجراجویی عاشقانه»، داستان «زندگی قدیسان»، «قصه‌ های مذهبی»، داستان‌های «تمثیلی از حیوانات»، و حتی «موعظه»؛ «چاسر» پانزده سال پایانی عمر خویش را، صرف نوشتن حکایت‌های «کنتربری» کردند، که خودش هم به عنوان زائر، در آن حضور دارند؛

در دیباچه ی کتاب، ایشان در یک مهمانخانه، با بیست و نه شخصیت دیگر، روبرو می‌شوند، که آن‌ها هم زائر مقبره ی «تامس بکت قدیس»، در کلیسای جامع «کنتربری» هستند؛ «تامس بکت قدیس» مردی بود، که شوالیه ‌های تحت فرمان پادشاه، به اشتباه ایشان را کشته بودند، و مزار ایشان، در کلیسای جامع «کانتربری»، به زیارتگاه مردم تبدیل شده بود؛ «چاسر» از سفر یک گروه از زائران، به این محل استفاده می‌کند، تا داستان بگوید، و مردمان زمانه ی خویش را نیز معرفی کند

صاحب مهمان‌خانه ‌ای که زائران، در آن گرد آمده ‌اند، پیشنهاد می‌دهد، همه ی زوار برای گذران وقت، در طول راه، قصه بگویند، و از همینجاست که «چاسر» توصیف شخصیت‌ها را، آغاز می‌کند؛ از «شوالیه» گرفته، تا «شخمزن»، و «آسیابان»، و «کارپرداز»، از «داروغه» گرفته، تا «راهب»، و «بازرگان»، و «قاضی»، و البته «کشیش‌ها» و «راهب‌های» گوناگون، که یکی‌شان حتی توبه فروش (کفاره گیر) است؛ به واقع در حکایت‌های «کنتربری»، مردمانی از طبقات گوناگون، نقش قصه ‌گویی را، به دوش می‌گیرند، و رفتار‌ها، و اظهار نظر‌های آن‌ها، سرنخ‌های بسیاری، درباره ی «روش زندگی»، و «خلق و خوی مردمان آن زمانه»، به خوانشگر می‌دهد؛ مثلا حکایت نخست را شوالیه ای (از طبقه ی اشراف) نقل می‌کند، و قرار بر این می‌شود، که پس از او هم «راهب» قصه بگوید؛ اما «آسیابان» (از طبقه ی پایین جامعه)، خودش را وسط می‌اندازد، تا قصه اش را تعریف کند

نخستین بودن قصه ی «شوالیه»، خوانشگر را به این اندیشه می‌اندازد، که لابد قصه‌ ها، بر اساس طبقات اجتماعی شخصیت‌ها، گفته خواهند شد، اما وقتی «آسیابان» خودش را قاتی ماجرا می‌کند،‌ معلوم می‌شود، که قرار نیست، آنطور باشد؛ «چاسر» پس از بازنشستگی از کار - یعنی در اوایل دهه 1390میلادی - به کار جدی، روی حکایت‌های «کنتربری» آغاز کردند؛ ایشان برنامه ی بزرگی برای نوشتن این حکایت‌ها در ذهن داشتند، و اگر آن را پیاده می‌کردند؛ حکایت‌ها خیلی بیشتر میشد؛ برنامه اصلی «چاسر» این بود، که هر یک از شخصیت‌های حاضر در حکایت‌های «کنتربری»، چهار داستان بگویند؛ دو تا حین راه رفتن به زیارت، و دو تا در راه برگشت؛ با این حساب باید یکصد و بیست داستان، دراین اثر نوشته می‌شد، اما متن موجود به زبان انگلیسی «بیست و چهار» حکایت بیشتر نیست، و این یعنی در روز بیست و پنجم ماه اکتبر سال 1401میلادی، «چاسر» از دنیا رفته است، ظاهرا «جفری چاسر» می‌خواسته همه ی حکایت‌های «کنتربری» را واقعا برای مردم و برای «خوانده شدن» بنویسند

ایشان در جریان کارشان با مردمانی از طبقات مختلف اجتماع، سر و کار داشتند، و شاید همین مسئاله بود، که ایشان را به فکر نوشتن شعر، و قصه گویی برای خوانشگر عام انداخت؛ «چاسر» می‌خواست چیزی بنوسید، که از لحاظ زبانی، برای همه قابل فهم باشد، اما یک مشکل بزرگ در این راه وجود داشت؛ تا پیش از «چاسر»، ادبیات در «انگلیس»، صرفا دو شکل داشت؛ یک شکل از آن به زبان «فرانسه»، نوشته می‌شد، و مختص دربار و درباریان بود، و شکل دیگرش هم، به «لاتین» نوشته می‌شد، و مختص «کلیسا» بود، و خلاصه مردمان معمولی، برای لذت بردن از آثار ادبی، هیچ نداشتند؛ «چاسر» این وضعیت را، دیگر کردند، و به همان زبان «انگلیسی» نوشتند، که مردمان «لندن»، در کوچه و خیابان، گفتگو می‌کردند؛ اینجور سود بردن از زبان محلی، توسط «چاسر»، شاید تحت تاثیر نوشته ‌های «بوکاچیو»، «پترارک»، و «دانته»، در ادبیات «ایتالیایی» بود، اما انگار همه منتظر بودند، که یک نفر در «انگلیس»، چنین کاری را انجام بدهد، و راه را برای دیگران باز کند، و همینگونه هم شد، چون شاعران «انگلیسی»، پس از «چاسر»، به نوشتن به زبان ساده و محلی، تمایل پیدا کردند

اصل حکایت‌های «کنتربری»، به زبان انگلیسی میانه، نوشته شده، و شباهت‌هایی با زبان نوشتاری، و گفتاری امروزین انگلیسی دارد؛ خوانشگری که با زبان انگلیسی آشناست، متن اولیه حکایت‌های «کانتربری» را تا حدی می‌تواند بخواند، در حالیکه بعضی از متون معاصر با همین اثر، اصلا برای انگلیسی زبان‌ها هم قابل خواندن نیست، و باید ترجمه ی آن‌ها به زبان انگلیسی مدرن را بخواند؛

جناب «علیرضا مهدی پور» - مترجم این حکایت‌ها –، در واقع شعر قدیمی انگلیسی را، به نظم فارسی و قالب مثنوی درآورده است؛ در دو جلد حکایت‌های «کنتربری»، که نشر چشمه آن‌ها را چاپ کرده، هم دیباچه کلی کتاب هست، و هم چند تا از خواندنی ترین حکایت‌ها؛ در این کتاب می‌توانید در دو صفحه ی روبرو، ترجمه فارسی و اصل متن انگلیسی قدیم به همراه معادل آن در انگلیسی امروز را ببینید، و این، کار را برای خوانشگر بسیار راحت می‌کند؛ می‌گویند اگر خواسته باشید، از اصل انگلیسی حکایت‌های «کانتربری» سر دربیاورید، باید آن را با صدای بلند بخوانید، چون معنی شعر اینگونه، راحت‌تر فهمیده می‌شود

نکته جالب درباره ی ترجمه ی کتاب، این است که مترجم خود را، در قید و بند ادبیات فاخر، و واژه ‌های ادبیات کهن، نگاه نداشته، و به واقع همچو «چاسر» نگاهی اجتماعی، به زبان داشته است؛ «چاسر» در حکایت‌های «کانتربری» به یک بعد اجتماعی دیگر هم، توجه داشته، و آن هم توصیف ظاهری مردمان در آن دوره و زمانه، یعنی سده چهارده میلادی است؛ «چاسر» مدتی مسئوول صنف وارد کنندگان پارچه، به انگلیس بود، و همین تجربه، باعث شده، در شعر‌های ایشان، جزئیات دقیقی از لباس، و سر و وضع مردمان، در آن دوره ببینیم، و بخوانیم

یکی از مناطقی که «چاسر» در دوران کارش، مدتی در آنجا زندگی می‌کرد، همان منطقه ای است که کلیسای جامع «کنتربری» در آن واقع شده، و خلاصه اینکه؛ همه چیز در دوران کاری «چاسر» دست به دست هم داده؛ تا ایشان تجربه‌ های اجتماعی زندگی خودش را، در شعر و ادبیات به کار بگیرد. از سوی دیگر «چاسر» در دورانی زندگی می‌کردند، که تنش‌های بسیاری در جامعه ی «انگلیس» وجود داشت؛ در دوران کودکی ایشان، طاعون در انگلیس شیوع پیدا کرده، و بین 30، تا 50درصد از جمعیت انگلیس را کشته بود؛ حتی پس از رفع بلا هم جامعه ی انگلیس، هنوز متشنج بود، و طبقه ی کارگر، دیگر به شرایط پیشین زندگی، راضی نمی‌شدند، و به همین خاطر، به شدت از طبقه ی مرفه و اشراف زاده ها، نفرت پیدا کرده بودند

کار به جایی رسید، که در سال 1381میلادی، رعیت‌ها علیه طبقه اشراف قیام کردند، و شکاف طبقاتی بیشتر از گذشته شد؛ این شکاف‌ها در تقابل شخصیت‌ها در حکایت‌های «کنتربری» هم دیده می‌شود؛ نویسنده ‌ها و هنرمندان معاصر «چاسر»، خیلی زود اهمیت و ارزش کتاب ایشان را درک کردند؛ با وجود این که «چاسر» در نوشتن حکایت‌ها، تا حدی تحت تاثیر نویسنده ‌های «ایتالیایی» و «فرانسوی» بودند، اما موجود بودن اثر ایشان به زبان انگلیسی، باعث شد که خوانشگران حکایت‌های «کنتربری»، بیشتر از نمونه ‌های مشابهی همچو «دکامرون»، نوشته «بوکاچیو» باشد

نکته ی مهم دیگر، در پیروزی این اثر، این بود که «چاسر» از توصیفی رئالیستی، برای معرفی شخصیت‌ها استفاده کرده بودند، و این مسئاله خیلی برای خوانشگران «انگلیسی» سده های 14م و 15میلادی، تازگی داشته؛ از سوی دیگر یکی از مهم‌ترین کار‌های «چاسر» در حکایت‌های «کنتربری» این بود، که ایشان قافیه را، در شعر‌ها به کار گرفتند، و در واقع سنتی از ادبیات «فرانسه» را، وارد ادبیات «انگلیسی» کردند؛ «چاسر» در دوره ی خود انسان فرهیخته ای بودند، و شاعر و مترجم بودند؛ مثلا اینکه کتاب «تسلی بخش فلسفه»، نوشته ی «بوئه تیوس - فیلسوف رومی» را ترجمه کردند، و شعر‌های «فرانسوی» و «ایتالیایی» بسیاری را، هم به «انگلیسی» برگرداندند؛ ظاهرا «چاسر» در اوایل دوران فعالیت ادبی خود، مجبور بودند طبق ادبیات کلیشه ای اشرافی بنویسند، اما در آخرین کارشان، که همین حکایت‌های «کنتربری» باشد، دیگر لحن ویژه ی خودشان را دارند؛ «چاسر» همدوران «حافظ شیرازی» سرزمین ما بوده اند، و معمولا استادان قدیمی ادبیات، کار او را با «رودکی» برابر می‌نهند؛ «چاسر» درک ژرفی از ذات انسان داشته، و در حکایت‌های «کنتربری»، جهان را از دیدگاه انسان‌های گوناگون دیده است؛ ایشان جهان را، همانگونه که می‌دیدند نشان داده اند، و برا همین است که پس از گذشت این همه سده، هنوز هم خوانش حکایت‌های «کنتربری» دلنشین است

تاریخ بهنگام رسانی 17/09/1399هجری خورشیدی؛ 29/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

I read this in Middle English, so it was extremely challenging, but well worth the extra effort. The "Canturbury Tales" are a collection of stories, all but two of which, were written in verse. In the framing story, 24 pilgrims are on their way from Southwark to Canturbury to visit the Saint Thomas Becket shrine at Canturbury Cathedral. When they stop along the way, they entertain the group with tales, some serious, some hilarious, some racy, some satirical, and some laced with religious themes. The most famous of these is "The Knight's Tale," in which two friends, both knights, fall in love with the same woman. The funniest and bawdiest story is "The Miller's Tale," which includes extramarital sex, ass (ers) kissing, and farting! I'd highly recommend at least attempting to read the book in its original language, as the verses are incredibly beautiful and well-written. There are several versions that include either glossaries or interlinear translation which is necessary to fully understand the meaning of the text, but a strictly modern version will miss much of what makes Chaucer amazing.

Embarking on a literary journey with "The Canterbury Tales" by Geoffrey Chaucer is akin to stepping back into the rich tapestry of late medieval England. This collection of stories, meriting a five-star rating, is not only a cornerstone of English literature but also a vibrant, insightful window into the lives and attitudes of people from various strata of 14th-century society.

Chaucer’s work, structured as a story-telling contest among a group of pilgrims on their way to Canterbury, is a remarkable blend of humor, irony, bawdiness, and moral questioning. Each pilgrim tells a tale, and through these stories, Chaucer offers a panoramic view of medieval society. The tales range from the bawdy and humorous "Miller’s Tale" to the morally complex "Pardoner’s Tale," showcasing Chaucer’s versatility and mastery of different literary genres.

One of the most striking features of "The Canterbury Tales" is Chaucer’s use of Middle English, which lends an authenticity and flavor to the narrative. His language is rich and expressive, full of vivid imagery and wit. While the Middle English vernacular can be challenging for the modern reader, it also adds depth and character to the tales, making them more engaging and lively.

The characters in "The Canterbury Tales" are vividly drawn, each representing different aspects of contemporary society. From the noble Knight to the bawdy Wife of Bath, Chaucer provides a diverse cast of characters, each with their own distinct voice and perspective. This diversity not only reflects the social hierarchy of the time but also allows Chaucer to explore a wide range of human experiences and emotions.

Moreover, Chaucer’s work is notable for its exploration of themes that are still relevant today, such as the nature of love, the corrupting power of greed, and the quest for redemption. His insightful observations about human nature, combined with his ability to tell a compelling story, make "The Canterbury Tales" a timeless classic.

However, it’s important to acknowledge that "The Canterbury Tales" might not be immediately accessible to the modern reader due to the Middle English language and some historical references that require contextual understanding. Nonetheless, for those willing to navigate these challenges, the rewards are manifold.

In summary, "The Canterbury Tales" is a masterful work that brilliantly captures the human condition in all its complexity. Chaucer’s innovative narrative structure, rich characterizations, and the blend of humor and seriousness make it a landmark in the history of English literature. For its enduring impact, narrative brilliance, and insightful commentary on human nature, "The Canterbury Tales" unquestionably deserves a five-star rating.

The Canterbury Tales accompanied me through the fever-filled final days of 2019. It must have been my fourth or fifth attempt at reading it. Previous endeavors ended simply because reading 500 pages in Middle English is too time-consuming. In order to avoid this pitfall, I picked David Wright’s 1985 translation (Oxford University Press, 2011) that had inhabited my bookshelf for several years, as has the original-language tome The Riverside Chaucer, in which the Tales defeated me multiple times.

What I’m most impressed about the Tales is how successfully it captures polyvocality. Even though the embedded storytellers are defined by their work or office – there’s the Merchant, the Squire, the Cook, the Man of Law – or by their relation to somebody or something – there’s the Wife of Bath and the Nun’s Priest – it is as if they all carried a voice of their own. This is mainly engendered by the wide range of styles Chaucer employs to seize the experiences of different walks of life (e.g. class and gender).

Furthermore, the stories are skillfully interwoven in the frame narrative. It’s surprisingly metatextual and ironic. The storytellers comment on and respond to the preceding tales; if one tells a too serious story, another tells a humorous one. The pilgrims are also harsh critics. When the Monk finally ends his long, lofty litany regarding despots, the Host remarks:

Mister Monk, no more of this, the Lord bless you!
Your tales are boring all of us to death,
And all this kind of walk is waste of breath,
No fun in it, it doesn’t entertain.

The reader may nod in agreement. But that’s a great aspect of the book: Chaucer seems to be so aware of all he’s presenting. There’s a great deal of humor in these asides, but also in some of the stories. There are some rough, dirty passages that made me laugh out loud (“The Miller’s Tale”), whereas some passages are more contemplative on, for instance, women’s role in marriage (“The Wife of Bath’s Prologue” and “Tale”).

I’m glad I tackled this in Wright’s translation, even though it lacks the sound of the original. I’ve read some of these stories in Middle English in uni and remember enjoying the language, but for completing the whole thing (or 97% of it – Wright has abridged some of the lengthy prose passages) in a reasonable period of time, this translation was a wise choice for me.

Tal como em diversas outras vezes, foi o cinema, (através da objectiva excepcional de Pasolini, neste caso) que me deu a conhecer o livro.
"Os contos de Cantuária" é quase um tratado sobre ironia, onde o autor expõe de forma sublime, as hipocrisias que afligiam a sociedade da idade-média (que são quase as mesmas da actual...)
De ressalvar também a óptima tradução, quase uma obra-prima por si só, e uma ressalva para a excelente edição física do livro.