Uma obra demasiado metafórica. Com uma visão pessimista. Mas é normal essa visão por retrar a sociedade negra.

Os últimos capítulos são os mais empolgantes pois são feitas algumas revelações

Em geral achei um livro demasiado centrado na realidade e que não deixa muito espaço a imaginação

Fiction S731i 1972

Soyinka is my favorite African writer to date (admitting that I have only read a handful and often in translation). He is authentically funny and, most important, sensual. I taste the food, feel the rhythm and heat etc. An interesting contrast to fellow Nigerian, Ibu writer Chinua Achebe who thinks too much and tries too hard.

This book reminds me of Einstein's philosophy. Something seem to be so commonsensical about it. Very philosophical and I do share the philosophy in it.

The Interpreters is beautifully written, hilarious, and wonderfully disorienting. Though the form can present some challenges, The Interpreters was a pleasant and fascinating read into the lives of men and women in post-independence Nigeria.

Wole Soyinka is a very fascinating writer who has seen it all, done it all in literature over the decades. His books, the language is quite difficult but very rewarding. We don't have to understand every single passage or paragraph he writes, anyway. One thing I appreciate about his works is the way he respects women a lot in his own way, dating back to even the books he wrote over 50 years ago! You do not get the impression that he undermines or patronises women, but quite the opposite. Look at the character of Simi here in this book for example, one might not understand her fully, but one sees how strong and awesome she is. Mysterious, very confident, sexy and dominant but not in a pushy way. Apparently she drains willing men (man), with an allure that is still African yet "western" . Very intriguing woman.

Wole Soyinka :Tolmači

Wole Soyinka, prejemnik Nobelove nagrade za književnost 1986, večni borec za afriško osvoboditev, dvakrat obsojen na smrt in dvakrat zaprt na večletne zaporne kazni, ne popušča… po Trumpovi zmagi na ameriških volitvah je raztrgal svojo zeleno karto in se izselil iz ZDA (pri 82 letih), ne popušča pa niti v moči svoje literature. Njegovo pisanje je pogosto ocenjeno kot "excellent & difficult" in takšen je tudi moj vtis pri (občasno težavnem) prebijanju skozi polifono prepletanje različnih jezikovnih slogov, ki zaobjamejo vse od mističnih meditacij iz nigerijske mitologije, preko raznih pogovornih slengov, ciničnih malomeščanskih klepetov do filozofsko razumskih in globoko razmišljujočih dialogov. Tudi struktura dela je kompleksna z nenapovedanim preskakovanjem med slikami, dejansko gre za slike, saj zgodbe v vsesplošni odrevenelosti in postanosti tako rekoč niti ni. Kljub temu je branje Tolmačev ( prvega modernega afriškega romana) posvečena in povzdigujoča izkušnja, ki močno učinkuje z lepoto besede in misli.

"Vakuumizem je poslednji na zemljevidih nezabeleženi rudnik ustvarjalnih energij, v njegovem paradoksu leži seme stvariteljske liturgije - olajšanje pa je rojstvo. Nisem Mesija, pa vendar si ne morem kaj, da ne bi čutil, da sem bil rojen za izpolnitev te vloge, kajti v prirojeni naravi mojih težav ležijo prve inačice mojega mučeništva in neizogibne apoteoze. Rodil sem se z emocionalnimi prebavili. Če sem bil jezen se mi je želodec uprl; če sem bil lačen, se mi je spuntal; če so me okregali, je reagiral; in kadar sem bil zafrustriran, me je zvijalo. Moji dobri prijatelji, prerok ima čast…"

Lagos, na novo neodvisna Nigerija, 1960… Skupina mladih izobražencev, šolanih v belem svetu se po vrnitvi v prostore svojega otroštva znajde ujeta v "greznici" nigerijske spremenjene resničnosti, ujeta med dogmatiko tradicionalno vaške družbe in poskusi oblikovanja novega, postkolonialnega okolja. Oni so tolmači - tisti, ki razlagajo svoje videnje objektivnega, zunanjega… interpreti večdimenzionalne družbene tkanine, kjer so njihove osebne zgodbe zgolj niti, čvrsto zvozlane z arhetipi zgodovinskega, mentalitetnega, kulturnega, idetifikacijskega trenutka ter politične realnosti (korupcija, primitivizem, verska blaznost, licemerje, moraliziranje, ponarejenost, brezizhodnost, brezperspektivnost, rasizem, kastracija svobodne volje in misli, zatohlost odnosov med spoloma pod vplivom tradicij, stremuštvo, kič, zmagovitost mitologij nad napredkom itd.). Zato preostane le "vakuumiranje", ki je hkratno iskanje lastnega glasu in postavljanje mej svojega intimnega prostora pod soncem, vendar tudi oblika smrti zaradi odpovedi volje do akcije. Ostane samo brezupna ujetost in, kljub širokemu vpogledu v lastno bivanje, popolna ohromelost, ko bi karkoli mogli spremeniti ali še želeti spremeniti pod "kupolo eksistence". A se morda ne počutijo prav danes tako množice mladih (in ne več tako zelo mladih) širom sveta? Nepotrebni, brez smisla, odvečni, pasivni… Sédimo, popijmo pivo ali dve, slavimo impotenco in udrihajmo čez svet! Kaj nam pa še preostane? Cinična pacifikacija kakršnekoli volje do življenja, kot edina opcija nefiktivnega raztolmačenja svojih perspektiv. Če ne moreš biti aktiven igralec na odru, si pač komentator, kot tista dva iz prve lože desno v Muppet showu, oz. "tolmač".

NIGERIA

"What are you getting out of it?" "Knowledge of a new generation of interpreters."

So says one character to another in this dense, complex and challenging little novel by Wole Soyinka. Published in 1965, Nigeria was a newly independent nation and this book follows a group of young people as they grapple with questions of how to live their lives. This book is not an act of nation building, as many post independence novels tend to be, but sees characters dealing with situations in which they knowingly or unknowingly deal with life's universal questions: family, marriage, work, politics, religion and death. Death and resurrection hang persistently over the novel and bring a sense of uneasiness about the ancestral past and how to move on with that into the future. A crucial aspect of the novel is the power of people art to reorder and affect reality, as we see the artist Kola arranging his friends and other characters on the canvas into a pantheon of both indigenous deities and Christian imagery. Whether this arrangement represents or affects truly what this group of people see as their changing positions in a changing Nigeria we can't tell, because this is a novel more for those wanting to ask questions rather than receive answers.

De Nigeriaan Wole Soyinka (1934) was al lang voor hij in 1986 als eerste Afrikaans schrijver de Nobelprijs literatuur kreeg toegekend niet zomaar een doorsnee Afrikaans schrijver. Zijn werk heeft van meet van af aan die politieke geladenheid gekend waar vele andere schrijvers zich van distantiëerden. Door de inhoud van zijn boeken kwam hij relmatig in botsing met de overheid en gedurende de Biafraanse oorlog zat hij van 1967 tot 1969 gevangen. De Nobelprijs mocht hem dan internationale erkenning brengen, de verhoudingen met zijn vaderland werden er zeker niet beter op. Vermits Wole Soyinka regelmatig als raadgever gevraagd wordt omtrent de politiek en hij ongezouten zijn mening blijft verkondigen beschuldigde het militaire regime de in de VS woonachtige schrijver in 1997 van hoogverraad.
The interpreters (1964), in het Nederlands vertaald als De vertolkers, is één van zijn eerste romans. Deze roman werd nu in goedkope editie op de markt gebracht en zal nu misschien een groter publiek bereiken dan bij vorige uitgaven. Qua opbouw doet deze roman erg Afrikaans aan. Inhoudelijk is de westerse invloed echter zeer duidelijk. Van meet af aan heeft Wole Soyinka zich zeer kritisch opgesteld tegen nieuwe machthebbers, die oude regimes als corrupt afdoen, maar zelf corrupter zijn dan hun voorgangers. Hij mikt ook hoger met zijn kritiek dan bijvoorbeeld zijn Senegalese collega Sembène Ousmane, die zich meer bekommert over het onrecht dat het systeem het individu aandoet. Wole Soyinka echter wijst iedereen die een schakel van het systeem is met de vinger. Ook in De vertolkers komt die denkwijze al heel sterk aan de orde. De titel spreekt trouwens al voor zich. Zijn personages zijn de vertolkers van het 'theaterstuk' dat door anderen geschreven en geregisseerd werd, maar uiteindelijk is iedereen verantwoordelijk voor zijn of haar aandeel in de rol. De hoofdpersonages in dit boek zijn zes mannen en een vrouw die mekaar kennen van toen ze nog samen studeerden. Na hun middelbare studies zijn ze allemaal in het buitenland gaan studeren om in nogal serieuze functies terecht te komen. Dat gaat van ambtenaar op Buitenlandse Zaken, universiteitsdocent, arts, schilder, journalist, ingenieur tot secretaresse.
Op het moment dat de onafhankelijkheid van Nigeria bedreigd wordt zien ze ze mekaar terug. Maar hun verblijf in het buitenland heeft hen zodanig veranderd dat ze zich in hun eigen land onder vrienden schamen voor hun zwarte Afrikaanse identiteit. Ook al moraliseren en filosoferen ze er flink op los, toch komen er weinig concrete oplossingen uit de bus. Zo wordt Biodun Sagou, de journalist, pas titularis van de baan waar hij voor solliciteert als hij er geld tegenaan gooit. Iedereen heeft zo wel zijn eigen problemen en geheimen die hun idealisme en vooral hun Afrikaanse trots de das omdoen. Wat echter wel in hun eigen voordeel pleit is hun oprecht voornemen om terug te vechten wanneer ze onrechtvaardigheid ontmoeten Dat lukt echter niet altijd omdat ze niettegenstaande hun westerse opleiding toch nog altijd vastgeankerd zitten in hun Afrikaanse traditie die zeker niet van vooroordelen tegenover homoseksualiteit, feminisme en andere individuele vrijheden gespeend is.
De Vertolkers is een goed, maar complex boek. Enerzijds is er de orale literatuur die de auteur wil getrouw blijven en anderzijds is er het westers denken en schrijven dat ook zijn plaats opeist. Het boek heeft trouwens geen centraal verhaal omdat in de eerste plaats de personages het belangrijkste zijn. Elk personage op zich, en er komt nogal wat volk in dit boek voor, heeft recht op zijn eigen verhaal, waarover de zeven hoofdpersonages dan weer elk op zich een eigen mening hebben. Wole Soyinka heeft zijn personages met liefde en verbeten woede neergezet, laat ze ernstige en idiote dialogen voeren, zodat ze de vertolkers worden van zijn eigen ambivalente gevoelens.
(André Oyen)

some interesting stuff, characters worth thinking about, but didn't ever congeal.

Better books vie for my attention, hence this is on extended hold.