...
Show More
"Είναι ολοφάνερο πως η ανάγκη της φάλαινας να ανεβαίνει στον αφρό είναι αυτή που την εκθέτει σε όλους τους θανάσιμους κινδύνους, που εγκυμονεί γι' αυτήν το κυνήγι."
" Τι άλλο εκτός από Κατοχυρωμένα Θηράματα είναι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και οι Ελευθερίες του Κόσμου;"
"Όσο κι αν ο άνθρωπος αγαπά το συνάνθρωπό του, δεν παύει να είναι πλάσμα που έχει την τάση να βγάζει λεφτά, κι αυτή η τάση συγκρούεται πολύ συχνά με την καλοσύνη του."
Θα μπορούσα να συγκρίνω, έχοντας πολύ φρέσκο τον Άρθουρ Γκόρντον Πιμ του Πόε, αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία. Είναι απλώς δύο πρωτότυπα και ιδιόμορφα αριστουργήματα, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Η μεγάλη τους διαφορά είναι η ευκολία με την οποία διαβάζονται. Σαφώς πολύ δυσκολότερα ο Μόμπυ Ντικ, με πολλά κουραστικά σημεία, περιττά ίσως. Αυτό βέβαια δεν επηρέασε, τελικά την κρίση μου, έχοντας διαβάσει Πύντσον και ενάντια στη μέρα, έμαθα κατά κάποιο τρόπο να έχω την υπομονή που απαιτούν τέτοια έργα για να κερδίσεις αυτό που πρέπει.
Θα κάνω μια, μη αναμενόμενη, σύγκριση με τους " Πράσινους λόφους της Αφρικής" του Hemingway. Συνάντησα τεράστια διαφορά από κυνήγι σε κυνήγι. Στον Μόμπυ Ντικ ήταν ξεκάθαρος ο θαυμασμός στο ζώο αυτό για το οποίο αφιέρωσε μισό βιβλίο, σαν να ήταν εγκυκλοπαίδεια, σε ένα κυνήγι που το ζώο δεν "έπαιζε" άνισα απέναντι στον άνθρωπο.
Αν εξαιρέσω την πλοκή, τις πληροφορίες για την φάλαινα, τα ιστορικά στοιχεία κτλ, ήταν ένα βιβλίο με βάθος φιλοσοφικό. Αυτό όμως στο οποίο θέλω να σταθώ περισσότερο, είναι ότι υπήρχαν στιγμές που οι τόσο ζωντανές περιγραφές μου έδιναν την εντύπωση πως παρακολουθώ τους "Πειρατές της Καραϊβικής". Κάτι που πολύ σπάνια το εχω συναντήσει σε βιβλίο.
" Τι άλλο εκτός από Κατοχυρωμένα Θηράματα είναι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και οι Ελευθερίες του Κόσμου;"
"Όσο κι αν ο άνθρωπος αγαπά το συνάνθρωπό του, δεν παύει να είναι πλάσμα που έχει την τάση να βγάζει λεφτά, κι αυτή η τάση συγκρούεται πολύ συχνά με την καλοσύνη του."
Θα μπορούσα να συγκρίνω, έχοντας πολύ φρέσκο τον Άρθουρ Γκόρντον Πιμ του Πόε, αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία. Είναι απλώς δύο πρωτότυπα και ιδιόμορφα αριστουργήματα, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Η μεγάλη τους διαφορά είναι η ευκολία με την οποία διαβάζονται. Σαφώς πολύ δυσκολότερα ο Μόμπυ Ντικ, με πολλά κουραστικά σημεία, περιττά ίσως. Αυτό βέβαια δεν επηρέασε, τελικά την κρίση μου, έχοντας διαβάσει Πύντσον και ενάντια στη μέρα, έμαθα κατά κάποιο τρόπο να έχω την υπομονή που απαιτούν τέτοια έργα για να κερδίσεις αυτό που πρέπει.
Θα κάνω μια, μη αναμενόμενη, σύγκριση με τους " Πράσινους λόφους της Αφρικής" του Hemingway. Συνάντησα τεράστια διαφορά από κυνήγι σε κυνήγι. Στον Μόμπυ Ντικ ήταν ξεκάθαρος ο θαυμασμός στο ζώο αυτό για το οποίο αφιέρωσε μισό βιβλίο, σαν να ήταν εγκυκλοπαίδεια, σε ένα κυνήγι που το ζώο δεν "έπαιζε" άνισα απέναντι στον άνθρωπο.
Αν εξαιρέσω την πλοκή, τις πληροφορίες για την φάλαινα, τα ιστορικά στοιχεία κτλ, ήταν ένα βιβλίο με βάθος φιλοσοφικό. Αυτό όμως στο οποίο θέλω να σταθώ περισσότερο, είναι ότι υπήρχαν στιγμές που οι τόσο ζωντανές περιγραφές μου έδιναν την εντύπωση πως παρακολουθώ τους "Πειρατές της Καραϊβικής". Κάτι που πολύ σπάνια το εχω συναντήσει σε βιβλίο.