...
Show More
Κυριολεκτώ πιστεύοντας πως γράφω ανοησίες, ο Φλωμπέρ σε θέμα κατάταξης είναι το λογοτεχνικό ανάλογο του Σοπενάουερ: ακατηγοριοποίητος. Κινείται ανάμεσα σε διάφορα λογοτεχνικά ρεύματα, με την ίδια ευχέρεια και ταχύτητα που ο Λούκι Λουκ βγάζει το περίστροφο απ’ τη θήκη. Αυτό είναι άλλοτε θετικό και άλλοτε αρνητικό, πάντως έτσι δεν κουράζει, απ’ την άλλη φοβάμαι όμως ότι καθιστά τους χαρακτήρες του μη αγαπητούς, ωστόσο άριστους σε ψυχογραφία – δομή. Επίσης, αν πάμε σε θέμα κεντρικού μηνύματος των Τριών Ιστοριών, αυτό αφορά μόνο τα ρεύματα Ρεαλισμού και Συμβολισμού. Το κακό όμως είναι πως μέσα στο κείμενο συναντάς Νατουραλισμό, με τη συνεπαγωγή δράσης βάσει κυρίως δράσεων ενστίκτου ( περιβάλλον, κληρονομικότητα ). Παράλληλα αυτό που δυσκολεύει τα πράγματα είναι πως ο Ρεαλισμός του για ‘μενα προσωπικά και μόνο είναι λειψός, του έχει αφαιρέσει τελείως την κριτική του συγγραφέα, το οποίο αποτέλεσμα όμως ενδεχομένως συνδέεται αιτιολογικά με το Νατουραλισμό και λιγότερο με το Συμβολισμό.
Δεν ξέρω πώς να βαθμολογήσω τις Ιστορίες.
Μου άρεσαν.
Η απλοϊκή καρδιά αφορά κατά βάση τη ζωή ενός ανθρώπου που μεγάλωσε χωρίς αγάπη και είναι αδέξιος στις κοινωνικές επαφές όχι από λειψυδρία αγάπης, αλλά γιατί την έχει μέσα του αυτή την αγάπη, θέλει να τη δώσει άδολα και ανιδιοτελώς ενώ παράλληλα δεν έχει γνώσεις, δεν έχει την εμπειρία που αποκτιέται μόνο με την τριβή με τους ανθρώπους που επιδρούν πάνω στην έκφραση αυτής της αγάπης με αποτέλεσμα να οδηγείται στη λατρεία, τον αυτοϋποβιβασμό και τη θρησκοληψία, χωρίς όμως η τελευταία να φτάνει ποτέ στα άκρα της θεοφοβίας, παρότι αγγίζει τη δεισιδαιμονία. Ωραία όλα αυτά, άρα χαλαρά Νατουραλισμός – Ρεαλισμός. Ναι αλλά υπάρχει και ένας παπαγάλος. Δεν υπάρχει περίπτωση ο Παπαγάλος να μην είναι Συμβολισμός. Το ίδιο ισχύει για την ευλαβική απόκτηση και διατήρηση με λατρεία διαφόρων αναμνηστικών. Τέλος, η εντονότατη συγκίνηση και το ύφος παραπέμπουν στο Ρομαντισμό κι αυτό σε ορισμένα σημεία παρακουράζει. Κάτι τελευταίο, η ιστορία είναι υποβλητικά πεσιμιστική.
Το συναξάρι του Αγ. Ιουλιανού επίσης κινείται στα όρια του πεσιμισμού. Εντονότατα στοιχεία Συμβολισμού, ενάργεια Υπερρεαλισμού αναγκαστικά αφού δε φαίνονται να έχουν συμβολικό χαρακτήρα ορισμένα στοιχεία. Είναι γραμμένο σαν παραμύθι για μεγάλους. Κεντρικό μήνυμα, η κακοποίηση των ζώων όπου το πρώτο κεφάλαιο ήταν βαρύ. Το κυνήγι ως αποτέλεσμα περιβάλλοντος και ενστίκτου, με μια ενυπάρχουσα ανάγκη για το κακό, το οποίο ο Ιουλιανός προσπαθεί να αποβάλλει και δεν το καταφέρνει παρά μόνο μέσω της αυτοταπείνωσης όπου και πάλι φαίνεται ότι οδηγείται σ’ αυτό λόγω του μπούμερανγκ της θεοδικίας και επίσης πουθενά δε φαίνεται πως πραγματικά εξαλείφτηκε η δίψα και πως αγάπησε τη Φύση και τα Ζώα, παρά μόνο πως αποδέχτηκε την αρμονική ζωή μαζί τους, με εξαίρεση ίσως το σημείο όπου μας παρουσιάζεται σαν ένας Μίδας όπου οι άνθρωποι, τα ζώα, η φύση τον αποστρέφονται αφού το άγγιγμα του ως τώρα προκαλούσε μόνο θάνατο. Σκληρή ιστορία, η γραφή παραπέμπει λιγότερο στο ρομαντισμό, θα την έλεγα μάλλον ( εδώ κι αν γράφω βλακείες αλλά δε μπορώ να το περιγράψω καλύτερα ) dark λυρικός ρεαλισμός, ενδεχομένως κάτι σα gothic παρνασσισμός. Η δομή των χαρακτήρων παραμένει καλή, ωστόσο η σκιαγράφηση είναι ελλιπής.
Η ιστορία Ηρωδιάς, είναι ένα ιστορικό αφήγημα, ρεαλιστικής γραφής. Αντίπας, Ηρωδιάδα, Αγ. Ιωάννης, Σαλώμη. Το χρονικό που οδήγησε στον αποκεφαλισμό. Άοσμο και άχρωμο. Διάβασα την ιστορία στα πεταχτά. Μόνο σημείο που είχε κάτι να προσφέρει το σκηνικό που η Ηρωδιάδα δίνεται στον Αντίπα, εκείνος την απορρίπτει κι εν συνεχεία τον βρίζει, υποβιβάζει την οικογένεια του και όλο αυτό περνάει το αίσθημα της οργής της, όσο και πως αναφωνούσα μόνος μου ‘’πήδ@ τη ντε’’! αυτό έβγαζε προς τα έξω. Επίσης, ωραία πινελιά ήταν που στη συνέχεια του διαπληκτισμού ηρεμεί και φεύγει η Ηρωδιάδα, μόλις ο Αντίπας αρχίζει να ερεθίζεται με μια γυναίκα, ενδεικτικό πως έχει κατά νου κάποια απατεωνιά.
3 Αστέρια, θα ήταν 3,5 αλλά η Ηρωδιάς ήταν καταλυτική.
Δεν ξέρω πώς να βαθμολογήσω τις Ιστορίες.
Μου άρεσαν.
Η απλοϊκή καρδιά αφορά κατά βάση τη ζωή ενός ανθρώπου που μεγάλωσε χωρίς αγάπη και είναι αδέξιος στις κοινωνικές επαφές όχι από λειψυδρία αγάπης, αλλά γιατί την έχει μέσα του αυτή την αγάπη, θέλει να τη δώσει άδολα και ανιδιοτελώς ενώ παράλληλα δεν έχει γνώσεις, δεν έχει την εμπειρία που αποκτιέται μόνο με την τριβή με τους ανθρώπους που επιδρούν πάνω στην έκφραση αυτής της αγάπης με αποτέλεσμα να οδηγείται στη λατρεία, τον αυτοϋποβιβασμό και τη θρησκοληψία, χωρίς όμως η τελευταία να φτάνει ποτέ στα άκρα της θεοφοβίας, παρότι αγγίζει τη δεισιδαιμονία. Ωραία όλα αυτά, άρα χαλαρά Νατουραλισμός – Ρεαλισμός. Ναι αλλά υπάρχει και ένας παπαγάλος. Δεν υπάρχει περίπτωση ο Παπαγάλος να μην είναι Συμβολισμός. Το ίδιο ισχύει για την ευλαβική απόκτηση και διατήρηση με λατρεία διαφόρων αναμνηστικών. Τέλος, η εντονότατη συγκίνηση και το ύφος παραπέμπουν στο Ρομαντισμό κι αυτό σε ορισμένα σημεία παρακουράζει. Κάτι τελευταίο, η ιστορία είναι υποβλητικά πεσιμιστική.
Το συναξάρι του Αγ. Ιουλιανού επίσης κινείται στα όρια του πεσιμισμού. Εντονότατα στοιχεία Συμβολισμού, ενάργεια Υπερρεαλισμού αναγκαστικά αφού δε φαίνονται να έχουν συμβολικό χαρακτήρα ορισμένα στοιχεία. Είναι γραμμένο σαν παραμύθι για μεγάλους. Κεντρικό μήνυμα, η κακοποίηση των ζώων όπου το πρώτο κεφάλαιο ήταν βαρύ. Το κυνήγι ως αποτέλεσμα περιβάλλοντος και ενστίκτου, με μια ενυπάρχουσα ανάγκη για το κακό, το οποίο ο Ιουλιανός προσπαθεί να αποβάλλει και δεν το καταφέρνει παρά μόνο μέσω της αυτοταπείνωσης όπου και πάλι φαίνεται ότι οδηγείται σ’ αυτό λόγω του μπούμερανγκ της θεοδικίας και επίσης πουθενά δε φαίνεται πως πραγματικά εξαλείφτηκε η δίψα και πως αγάπησε τη Φύση και τα Ζώα, παρά μόνο πως αποδέχτηκε την αρμονική ζωή μαζί τους, με εξαίρεση ίσως το σημείο όπου μας παρουσιάζεται σαν ένας Μίδας όπου οι άνθρωποι, τα ζώα, η φύση τον αποστρέφονται αφού το άγγιγμα του ως τώρα προκαλούσε μόνο θάνατο. Σκληρή ιστορία, η γραφή παραπέμπει λιγότερο στο ρομαντισμό, θα την έλεγα μάλλον ( εδώ κι αν γράφω βλακείες αλλά δε μπορώ να το περιγράψω καλύτερα ) dark λυρικός ρεαλισμός, ενδεχομένως κάτι σα gothic παρνασσισμός. Η δομή των χαρακτήρων παραμένει καλή, ωστόσο η σκιαγράφηση είναι ελλιπής.
Η ιστορία Ηρωδιάς, είναι ένα ιστορικό αφήγημα, ρεαλιστικής γραφής. Αντίπας, Ηρωδιάδα, Αγ. Ιωάννης, Σαλώμη. Το χρονικό που οδήγησε στον αποκεφαλισμό. Άοσμο και άχρωμο. Διάβασα την ιστορία στα πεταχτά. Μόνο σημείο που είχε κάτι να προσφέρει το σκηνικό που η Ηρωδιάδα δίνεται στον Αντίπα, εκείνος την απορρίπτει κι εν συνεχεία τον βρίζει, υποβιβάζει την οικογένεια του και όλο αυτό περνάει το αίσθημα της οργής της, όσο και πως αναφωνούσα μόνος μου ‘’πήδ@ τη ντε’’! αυτό έβγαζε προς τα έξω. Επίσης, ωραία πινελιά ήταν που στη συνέχεια του διαπληκτισμού ηρεμεί και φεύγει η Ηρωδιάδα, μόλις ο Αντίπας αρχίζει να ερεθίζεται με μια γυναίκα, ενδεικτικό πως έχει κατά νου κάποια απατεωνιά.
3 Αστέρια, θα ήταν 3,5 αλλά η Ηρωδιάς ήταν καταλυτική.