Het eerste verhaal, ‘ een eenvoudige ziel’ gaat over een vrouw, Felicite, die als dienstbode werkt bij mevrouw Aubain. Haar leven verloopt vol tragiek. Haar jeugdliefde laat haar in de steek, een dochter van mevrouw Aubain overlijdt en ook een neef van Felicite. Felicite blijft mevrouw Aubain trouw tot aan haar dood. Ze heeft alleen nog een papegaai die zij ook als die dood is in opgezette vorm blijft koesteren. Het klinkt sentimenteel, maar door de wijze van vertellen door Flaubert blijft het verhaal overeind staan.

In het tweede verhaal ‘De legende van Sint Julianus de gastvrije’ speelt het noodlot een grote rol. De jonge Julianus is verzot op de jacht en hij doodt allerlei dieren, aanvankelijk zonder wroeging. Als hij enkele herten vermoordt, wordt door een hert een banvloek over hem uitgesproken: je zult je eigen ouders vermoorden. Hij geeft de jacht op, trouwt een mooie jonge vrouw en leidt een luxe leven. Maar dan kruipt het bloed waar het niet gaan kan en gaat hij weer jagen. Als hij thuis komt liggen vreemde oude mensen in zijn bed en hij brengt ze om het leven. Als hij tot de ontdekking komt wat hij heeft gedaan, neemt hij afstand van al zijn bezittingen en leidt een zwervend bestaan, tot aan zijn einde waar hij een melaatse koestert.

Het laatste verhaal ‘Herodias’ brengt ons terug naar de tijd van Jezus Christus, met een volksgericht en het loochenen van een man die ware dingen zegt, maar niet wordt begrepen. Ik vind dot overigens het lastigste verhaal om te volgen, het komt niet helemaal uit de verf.

Flaubert schreef deze verhalen op latere leeftijd, toen zijn gezondheid al tanende was, al weer lang na zijn meesterwerk Madame Bovary. Hierna had hij nog maar enkele jaren te leven.

Πρώτη μου επαφή με τον Φλωμπέρ και μπορεί η Αγνή Καρδιά (που καταπιάνεται με τη ζωή μιας υπηρέτριας του 19ου αιώνα) με το αστικό περιβάλλον της και τους καθημερινούς χαρακτήρες της να μη με ενθουσίασε (παρότι υπήρχαν στιγμές μεγαλείου, όπως οι επισκέψεις στην εκκλησία και το τελείωμα), μπορεί η Ηρωδειάδα (μια σκηνή στην αυλή του γνωστού Ηρώδη) να θέλει μια ακόμη προσεκτική ανάγνωση για να διαπεράσω το κάπως ιστοριογραφικό της ύφος και το πλήθος των προσώπων και λεπτομερειών που κατοικούν τις σελίδες της (οι οποίες όμως περιλαμβάνουν, κάπου προς το τέλος, την πιο μεγαλειώδη απόδοση του χορού της Σαλώμης που έχω συναντήσει), μα η μεσαία ιστορία, ο Άγιος Ιουλιανός (μια εκθαμβωτική αναδιήγηση του βίου του ομώνυμου αγίου -με κάποιες δημιουργικές ελευθερίες- σε στυλ μεσαιωνικού γραφιά), σκαρφάλωσε πολύ ψηλά στη λίστα με τα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει ποτέ, κάτι στο οποίο συμβάλει τα μέγιστα η θριαμβευτική μετάφραση της Τιτίκας Δημητρούλια.

Τρία σημαντικά διηγήματα που (όπως μας πληροφορεί το εκτενές, κατατοπιστικό και πολύ ενδιαφέρον επίμετρο του Σωτήρη Παρασχά) σαγηνεύουν με την ειρωνική υπόσχεση κάποιας βαθύτερης νοηματικής σύνδεσής τους, αναγκάζοντας κριτικούς να ψάχνουν, ίσως μάταια, το κατάλληλο πρίσμα για την ανίχνευσή της, για έναν τρόπο άρθρωσης που θα περιλαμβάνει με απόλυτα ικανοποιητικό ταίριασμα και τα τρία.
Απόσπασμα από τον Άγιο Ιουλιανό:

"Μόλις ξημέρωνε, τρεις σταβλίτες τον περίμεναν κάτω στη σκάλα· και του κάκου ο γέροντας μοναχός έσκυβε έξω από το φεγγίτη του και του έγνεφε να γυρίσει πίσω, ο Ιουλιανός ούτε που έστρεφε το κεφάλι. Πήγαινε μες στο κατακαΐλι, μες στη βροχή, μες στη θύελλα, έπινε με τη χούφτα νερό από τις πηγές, έτρωγε καβάλα στ' άλογο που τρόχαζε αγριόμηλα, όποτε κουραζόταν αναπαυόταν κάτω από μια βελανιδιά· και γύριζε πίσω μες στα άγρια μεσάνυχτα, βουτηγμένος στο αίμα και στη λάσπη, με τα μαλλιά γεμάτα αγκάθια και μυρίζοντας όπως τα αγρίμια. Έγινε όμοιός τους. Όταν η μητέρα του τον φιλούσε, δεχόταν ψυχρά το αγκάλιασμά της κι έμοιαζε χαμένος σε σκέψεις περισπούδαστες."

Mention spéciale à Saint Julien l'Hospitalier qui avait tout pour me plaire (= des prédispositions à commettre des meurtres en série)