This One Had Me Hooked

Set in Cuba, The Old Man and The Sea is about an old fisherman named Santiago. He has not been lucky lately with his fishing, and he is all alone in the world save one little boy. Will Santiago’s luck turn?

This book had me hooked from the beginning (sorry I couldn’t resist). But seriously, this book gripped me from the beginning. It is definitely a tearjerker. The Old Man and The Sea is deeply moving and filled with symbolism. This is a perfect example of an author showing instead of telling, and what a beautiful masterpiece!

Overall, a deeply moving novella that I can’t wait to read again.

This book is one of James Mustich’s 1,000 Books to Read.

2025 Reading Schedule
JantA Town Like Alice
FebtBirdsong
MartCaptain Corelli's Mandolin - Louis De Berniere
AprtWar and Peace
MaytThe Woman in White
JuntAtonement
JultThe Shadow of the Wind
AugtJude the Obscure
SeptUlysses
OcttVanity Fair
NovtA Fine Balance
DectGerminal

Connect With Me!
Blog Twitter BookTube Insta My Bookstore at Pango

I was very surprised when I finally tried to read this, and discovered that it bored the living crap out of me. I just couldn't get into it, I don't know why, maybe it was just my mood or something....? I mean, I do like Hemingway. I love the sea, and baseball. I am relatively fond of both old men and little boys (not like that, you fool).... and this is supposed to be really terrific and all, but I just.... I mean, I could've finished it of course, it's short, and it wouldn't have been like torture at all, but I just wasn't feeling it.... so I stopped.

Sometimes I think about making an "okay-so-does-this-mean-i'm-stupid-or-something?" shelf, but my ideological opposition to the idea has overridden that impulse every time.... so far.

I found this novel boring, repetitive, and unfulfilling. Hemingway writes about an old man who hunts fish in the sea. The man displays some resilience while staying on his boat. Hemingway touches on themes like life and death, nature, and human/animal relationships. His writing has nothing special about it, other than a dullness others perceive as "concision" or "sparseness." Perhaps I just find it sad that we hype this book up so much for its depiction of strength and courage, when so many better, more complex and interesting books exist that feature characters who overcome homophobia, racism, illness, etc.

Overall, an alright portrayal of perseverance, but nothing more than that. Also, Hemingway avoids portraying women in a sexist way in The Old Man and the Sea - perhaps because he includes no women in this book at all. *insert gif of me sighing*

“He was an old man who fished alone in a skiff on the Gulf Stream and he had gone eighty-four days without a fish.”

A masterpiece.

I know that many many young people are still forced to read this book in school and don’t quite get what all the hoopla is about, but I think it is not written with young people primarily in mind. There is the boy that supports the old man, true, but as with other stories about old people facing hardship—King Lear comes to mind—I think other stories may connect better for young people. I know I read this as a young man, maybe first at 14, and liked it just fine, then taught it in various settings, and don’t think I appreciated it anywhere as much in any previous reading as I do now. Maybe because now I begin to approach the age of the old man!

“Everything about him was old except his eyes and they were the color of the sea and were cheerful and undefeated.”

When I grew up my Dad and his brother Joe took me out fishing for decades, teaching me each time we went out how to fish. Always teaching me. We fished for decades perch and walleye and pike in the Upper Peninsula of Michigan, on Lake Manistique. In a boat with a small motor and oars. Or fishing for Coho Salmon and Lake Trout in a larger boat ten-twelve miles out Lake Michigan. Neither of them spoke much in the boat, nor encouraged me to speak, or do much of anything but focus on the fishing lines before me as if in some religious observance. We’d be out on the lake before dawn and get back at dusk. I loved then as now to read, but this was not allowed, really, in the boat. Full concentration was required. I learned how to respond in such a way that I would keep the fish on the line and not allow him to spit out the hook. I learned the very specific strategies for reeling them in. I learned how the fisherman and the fish were in contest, and this required presence in every moment.

“Now alone, and out of sight of land, he was fast to the biggest fish he had ever seen and the biggest he had ever heard of. . .”

I had not read this book for decades, not since my Dad died, now many years ago, so that was part of my reading this time, connecting it to my Dad and fishing with my Dad and Uncle Joe, in a way. I didn’t think much about my own parenting or mentoring, as much, actually, though the book is about that, too.

The book conveys in simple language the fight of one man’s life, for days alone attempting to reel in the largest fish he has ever encountered, who drags him on the line farther and farther out to sea. If you like to fish, this is also a fine book. It’s a Biggest Fish Ever story. And if you like nature, you learn about the importance of the sea and various birds and fish. It's the outdoors, where Hem always preferred to be, a place of purity.

“Blessed Virgin, pray for the death of this fish. As wonderful as he is.”

In the process Hemingway manages to convey several dimensions of his code for living: Courage, humility, endurance, respect for others. And then, it's not about the fish, it's about what it means to be fully human, to the very end. Right, it can be read as allegory.

So, in this match with. . . death, he’s resourceful: “No, no time to think of what you do not have. Think of what you can do with what you have.”

“I will show him what a man can do and what a man can endure.”

“A man can be destroyed but not defeated.”

Hemingway won the Pulitzer Prize in 1953 for this book, and the Nobel Prize for Literature in 1954. He grew up in Oak Park, Illinois, the nearest west suburb of Chicago. He died of self-inflicted gunshot wounds in Idaho in 1961. I thought of that fact while reading this book, about whether Papa had finally been defeated, out of emotional resources himself at the very end. But as he aged, he wrote one hell of a book about "the human condition," about aging, about the importance of surviving whatever challenges we may face today, about hope and striving, as inspiration for the rest of us.

خواندنِ «پیرمرد و دریا»، شبیه شناور شدن در دریایی از آرامش و لذت است.
داستان بسیار ساده است. داستانِ تلاشِ «سانتیاگو»، پیرمرد ماهیگیر، که پس از روزها دست‌خالی برگشتن از دریا، این بار هم در برابر شکار ماهی بزرگی -که کسی تا به حال بزرگتر از آن ندیده- شکست می‌خورد.
آنچه داستان پیرمرد و دریا را شگفت‌انگیز و متمایز می‌کند، شیوه‌ی داستان‌گوییِ همینگوی و نثرِ اوست‌. همینگوی داستان را به گونه‌ای تعریف می‌کند که خواننده می‌تواند تک‌تک لحظاتِ داستان را در کنارِ پیرمرد زندگی کند. با او تلاش کند، با او خسته شود، و در پایانِ کتاب، با پسر بچه‌ی داستان، گریه کند.
همینگوی نمایش‌نامه‌نویس نیست، اما شیوه‌ی داستان‌گویی او شبیه تماشای یک تئاتر یا یک فیلم سینمایی است (اگرچه شاید هیچ فیلم اقتباسی از پیرمرد و دریا نتواند جلوه‌ی کتاب را داشته باشد یا حق مطلب را ادا کند)
همینگوی شاید یک نویسنده‌ی مکتب نمادگرایی(سمبولیسم) محسوب نشود، اما با نگاه به شخصیت‌های «پیرمرد و دریا» می‌توان نمادهای زیادی در نظر گرفت که احتمالاً هیچ‌کدام منظور اصلی نویسنده نیستند.
خودِ همینگوی در مصاحبه‌ای با مجله‌ی تایم گفته:
«من کوشیده‌ام یک پیرمردِ واقعی بسازم و یک پسر‌بچه‌ی واقعی و یک دریای واقعی و یک ماهیِ واقعی. اما اگر آنها را خوب از کار در بیاورم هر معنایی می‌توانند داشته باشند. سخت‌ترین کار این است که چیزی را راست از کار در بیاوریم و گاهی هم راست‌تر از راست.»
بله، پیرمرد و دریا کاملا «رئال» به نظر می‌رسد، ولی شاید بیشترین نمادها را بشود از رئال‌ترین داستان‌ها استخراج کرد.
نجف دریابندری در مقدمه‌ی طولانی و زیبای خود در ابتدای کتاب می‌نویسد:
«سانتیاگو را می‌توان کنایه از مسیح دانست، یا از طبقه‌ی کارگر، یا از ملتی در تلاشِ به دست آوردن و از دست دادن آزادی. این تعبیرها تعارضی با هم ندارند، بلکه در واقع به موازاتِ هم پیش می‌روند و به یک نتیجه می‌رسند و آن این است که در جهانِ هستی عنصرِ شریف و مثبت راهش به هیچ وجه هموار نیست»
نثر همینگوی بسیار ساده و روان است، و در عینِ حال دشوار برای تقلید(با وجود مقلدانِ بسیار). چیزی که در ادبیات فارسی آن را «سهلِ ممتنع» می‌نامند و سعدی نماینده‌ی آن است. نمی‌شود به آن افزود یا از آن کاست و احتمالاً نویسنده بارها آن را تراشیده و ویراسته است.

درباره‌ی ترجمه:
پیش از این در بررسیِ کتابِ «دون‌کیشوت» نوشته بودم که ترجمه‌ی محمد قاضی یک شاهکار و یک کلاسِ درسِ تمام‌عیار برای ترجمه است. ولی استفاده از بعضی اشعار، ضرب‌المثل‌ها، و اصطلاحاتِ بومی ایران برای یک رمانِ اسپانیایی، در نقد ترجمه‌ی مدرن احتمالاً ایراد محسوب می‌شود.
اما در پیرمرد و دریا «نجف دریابندری» پا را یک قدم فراتر گذاشته. در اینجا هم ما با یک ترجمه‌ی شاهکار و کلاس درس ترجمه مواجهیم، ولی جناب دریابندری از بعضی از اصطلاحات محلی و بومیِ بوشهری استفاده کرده که نه تنها برای داستانی که در آمریکای لاتین اتفاق می‌افتد، عجیب است، بلکه حتی خواننده‌ی فارسی زبانی که ساکن بوشهر نیست برای فهم بعضی اصطلاحات ناچار است به راهنمای انتهای کتاب مراجعه کند. اصطلاحاتی مثل «بَمبَک» به جای کوسه، «پیسو» به جای دلفین، «گُباب» به جای ماهیِ تون یا «فنه» به جای عرشه.
ترجمه‌ی دریابندری می‌توانست به راحتی بهترین ترجمه‌ی پیرمرد و دریا باشد. چون اولا شناخت دریابندری از همینگوی و نثر او بسیار وسیع است(مقدمه‌ای که دریابندری در ابتدای کتاب نوشته تقریباً به اندازه‌ی خودِ داستان است و یکی از بهترین مقدمه‌های تألیفی است که تاکنون دیده‌ام)، ثانیاً نثر نجف دریابندری بسیار شبیه به همینگوی، پاکیزه و سهل ممتنع است. ولی استفاده از این اصطلاحات محلی به نظر من از ارزشِ ترجمه و لذتِ خواندنِ کتاب کاسته است.

Novela corta, de lectura sencilla, perfecta para acercarse a la obra de uno de los autores representativos de la Generación Perdida.

Feb 04, 16
* Also on my blog.

هذا العمل أحببته جدًا – رغم أن الكثير يشعر تجاهه بملل – وسبب حبي له حيث أني ولدت بالقرب من البحر ولم أعرف الكثير عن العالم الآخر أول سنواتي سوى البحر ورائحته، ولهذا أعرف جيدًا ماذا يعني تجمّع هذه الثلاثية (صياد / سمكة / وقت) في البدء يعوّل الأول على الثاني وثانيًا يستنفد الثاني، السمكة كل مالديه من الثالث، الوقت. لكن يأتي دون حسبان لكل ماسبق عامل الخبرة الذي يحتاج أن يعي حجم الصبر وأجد في عملية الصيد ثم تلاقي وليس تشابه بين الوقت والخبر. هذا مالعب عليه (همنجواي) في هذه الرواية.

تمثل الرواية حالة صراع بين الإنسان وبين الحياة / القدر / الجوع / الفقر / الطبيعة .

الرواية بها ثيمة وحيدة هي الصبر، ومع الصبر يأتي التحدي والرغبة. فقد جاء همنجواي من خلفية الحرب العالمية الثانية (1938 – 1945م) هذه الحرب مع الحرب الأهلية الإسبانية التي لعب محورًا أساسًا في سردياته الكتابية وتأثيرها الواضح من حيث ذلك التخوف وإنتظار المجهول والخوف من المصير الذي يعقبه كثيرًا بعد الصبر ثمرة كل هذا أما الفوز أو الخسارة.

دومًا الصبر هو صديق مقرب للفقر..

يضرب لنا العجوز سنتياجو مثالًا يحتدى به في الصبر. لك أن تتخيل طوال النص - مع قصره - لاشيئ غير صياد عجوز بائس فقير وسمكة كبيرة يحلم بها في تنافسية غاشمة ضد عدو بحري كبير، القرش. مراوغة وعناد وتحدي وصبر وألم وأمنيات، وكلما تظن أن النهاية أقتربت يأخذك همنجواي لأبعد مما تتخيل. فالموضوع ليس معقدًا من ناحية تخصيص الفكرة فهو عبارة عن عجوز يحاول صيد سمكة بالكثير من المثابرة والصبر وكفى. لكن الوصف.. هو ذا، الوصف. رغم أني ذكرت أن (الملل) هذا اللعين عدو القراءة الطلقة يصيبك لأن السمكة عنيدة والطبيعة ليست سهلة والقرش يريد وجبة جاهزة والتكرارية في الفعل مستمرة لهذا يدخل الملل لكن سنتايجو لم يمل!! (وهو عطف على مثابرة المواطن الأمريكي) فلماذا أنا القارئ أكمل هذا الملل؟ وهنا يأتي دور تطويع الثراء اللغوي في خدمة الفكرة.

لم يكن النص يحتاج تكنيك وحبكة قوية فبساطته أحدثت ملازمة النص لنسبة سرد وصفي لا أكثر. رغم نجاح حبكة العمل – رغم بساطته – لكن ماهو أعظم كان هذا النقل المباشر للمشهد وكأنك في خضم المعركة والمنازلة، وكذلك يلعب المونولوج دورًا هامًا في خدمة النص فلم يكن برفقة الشيخ غير البحر والمركب وسمكة وقرش فتكثف الحوار الداخلي بنسبة عاليًا لإفتقار الحدث للإنسان الأخر ليس غير العجوز.

فاصلة
أعتقد أن الرواية حصدت جائزة (بوليتزر) بطريقة مباشرة ولكن (نوبل) أظنها كانت في مجمل أعماله ولو منح نوبل فقط لهذا العمل بعينه فهو يستحق.

كلما تذكرت الرواية يظهر أمامي شخصية أنتوني كوين بقميصه مفتوح الأزرار ولونه الذي لفحته الشمس وصهدته جيدًا في دور الصياد عن فيلمه الذي أخذ مادته من رواية همنجواي.
The Old Man And The Sea - Anthony Quinn, Gary Cole, Patricia Clarkson,1990

"لماذا يستيقظ من تقدمت بهم السن مبكرا !! ألكي يفوزوا بيوم أطول عن الآخرين"

والجملة السابقة من الرواية, تلخص شعور ارنست همنجواي في سنين كهولته .

**
هناك الكثير من الكلام يدور عن الرواية والرمزية التي بها, والحقيقة أنا لم أحست بأي رمزية فيها أبدا, هي قصة حلوة جدا عشت فيها كل لحظة مع "سانتياجو" وصراعه.

**
دكتور جابريال وهبة ملخصها مع تحليل نقدي رائع, وأقتبس منه:

"أما الرمز في قصص همنجواي فلا يدخل وعي القاريء كرمز أبدا"

و هذا تقريبا السبب لعدم إحساسي بالرمز, و لما اخذ نوبل للآداب عنها كنموذج للعمل الأدبي الناضج في العصر الحديث,


**

"لكني أؤثر إذا عملت عملا أن أتقنه, حينئذ إذا جاء الحظ يكون المرء متهيأ لاستقباله"

وهذه الجملة أحسست بعدها بنشوة كبيرة, لأني تقريبا وصلت لنفس هذه الحكمة, من تأملي للحياة من حولي. وهذا هو نص الحكمة بصياغتي الأولى لها:

"البس, البس واجهز دايما عشان لما تيجي الفرصة تكون جاهز ليها ومتضيعش منك"

3.5 stars but rounding it up because it's my first review for the new year. Happy 2016, Goodreaders!

"No one should be alone in their old age. But it is unavoidable."

And so the old man went to the ocean alone on his skiff to catch some fish but ended up being caught by the big fish instead, a fish so big, it controlled the skiff and took its own course at the sea. The big question is why didn't the old man just let go of the fish? It would have made his life easier. He was wise wasn't he? But again, who says wisdom always coincides with practicality?

I noticed when reading classics, I end up posing more questions than answers. I guess that's what most classic novels intend to do-to make you question life. To make you think and ponder deeply about the events in the story which may appear superficial and boring at the surface but dense and philosopical in their deeper meanings.

When you're old and wise and you catch the biggest fish (literal or metaphorical) in your life, you wouldn't let it go that easily. You'll fight for it no matter what the cost, the best way you know how even if it meant you may have to risk your life or swallow your pride.

What fate awaits the old man trapped in the middle of the sea, caught in both internal and external conflicts? You'll be surprised to find out when you read the novel. You'll be even more surprised at the amount of things you'll realize at the end of the story. ^^

For an excellent review that catches the novel's very essence, do read Vani's review.