Much like the reason behind my majoring in Economics, I like Gladwell because he opens my mind to new ideas and new ways to think. Much like Economics, I believe he's far from perfect, but I really enjoy viewing the world through his lens.

In just about anything, when people start acting as if there is only one way to do something, I stop listening to them. This goes for many things, but especially politics. If you DO, however, find someone who is omniscient and knows exactly how every policy will turn out in the end, please let me know. I may listen to their one way of seeing the world. Otherwise ...

What I got from Blink is that there is a lot to our instant thoughts and feelings and many times much more than we give them credit. The traditional wisdom is to plan and make huge weighty decisions based on every single bit of information that we have at our fingertips (which is just about everything, google!). This is actually a big reason my wife and I get into ... disagreements (we'll go with that). She likes to plan everything down to the last detail and I like to be a bit more relaxed.

So it would seem that this book is a big proponent of my way of doing things, but it turns out it's not so much.

We should trust our gut-instinct, says Blink, if we have many hours of experience in said realm of understanding because we have developed the skills to make sense of those small details and because we have the ability to "thin slice."

Gladwell also makes the point that not always can we trust our gut-intinct, however, because our gut-instinct tends to be racist, even when we are not in fact consciously racist. Also, our instincts can get overwhelmed by heightened arousal, such as when people can't even dial 911 in an emergency because their senses are overloaded.

But then again, you can practice and have these types of unconscious reactions mitigated.

The interesting story-telling style of introducing these topics is, of course, what really gets me. It's the stories that are often unbelievable that have me clamoring for more, just like in Outliers (although I think Outliers was a little better written) and I would assume his other books.

He goes into why The Getty art museum spent millions on a fake kouros (Greek statue) and why cops probably aren't racial profiling when they beat people like Rodney King, but because of a few key mistakes such as allowing their unconscious to get overwhelmed and also because they were a group of officers instead of just one.

He talks about people who can listen to a couple and tell when they should start talking to their lawyers and people who have developed the actual abilities that are shown in the TV show "Lie to Me." How looking at a person's room for 5 minutes may give a complete stranger a better picture of a person than a good friend.

I've always loved these types of explanations for things. There's the old wisdom we have and the wisdom we assume when we don't have any other way to describe a particular event and which is completely wrong. I love thinking new ideas, even when it's old news and that's why I'll keep coming back to Gladwell.

I enjoyed reading this psychological book. The Power of Thinking without Thinking actually taught me a lot, something that I can actually use in my day-to-day life which is very interesting.
I liked Malcolm Gladwell (is this considered thin slicing?) as soon as I started to read thefirst chapter, he made this book interesting and simple without over complicating things, without using big, difficult words (although the facial movement chapter was using loads of science names for each muscle which lost me).
The only thing is sometimes the book was like 'thin slicing is good' ... 'no it's bad, look see?' but I guess it's all about reading the situation first but then that's not thin slicing is it? Anyway, I liked this book, I do like psychology so I maybe a lil' bias there!
x

Malcolm Gladwell engagingly writes about how decisions made in a blink--snap judgments--can be very good. A series of entertaining anecdotes and psychological studies show that first impressions can be good in some cases, especially in areas where people have experience. He also writes about experts who analyze facial expressions, and how autistic people have trouble making certain types of judgment calls.

But then he goes on to show how our unconscious mind can also be very prejudiced. Tall men are more likely to become CEOs than short men. Using Warren Harding as an example, he shows that people may vote for a political candidate because they look presidential. Women are less likely to be offered positions in some orchestras unless the auditions are held with the competitors behind a screen, so they are just evaluated on their playing ability. He also includes stories about police officers making snap judgments, and the judicial system handing out longer sentences to minorities.

There were some examples that supported decisions made quickly by the subconscious level, and other examples that showed certain decisions were better when we slowed down and consciously gave things a little more thought. Experience played a big part in having good judgment making quick decisions. Gladwell does not get into how the brain works in making decisions. The book is interesting and entertaining, but it raises as many questions as it answers. 3.5 stars.

It’s about six-forty in the morning and I just finished Blink, by Malcom Gladwell. I have yet to read The Tipping Point by the same author, but now, I am not sure that I will.

The problem with any book is its reputation - especially if there is a lot of it. For some reason - it kept reminding me of Freakonomics - only this was esoteric on the dull side.

There is a trend (I am not sure who started it) of looking at the world as if suddenly we are finding new things. These books go on with examples and experiences - and it just seems never ending. Some examples are interesting - but then it does get boring after a while. India Unbound, The World is Flat (left it halfway), and now Blink. I am given to believe that the Tipping Point is similar. I call these, the “books that tell us what we know”. And I may add, “that we choose not to know”. Possibly we are bang in between a revolution of how we see our world - and these are the small changes that we dont notice. Hmm. Need to read Tipping Point.

Freakonomics stands out - because the relationships that it talks of - are curious, to say the least.

Blink is a good book, mind you, nothing wrong with it - but it failed to impress. At least as much as the promise that people said it held. The theory that the book talks about is absolutely bang on! And I should have known. I don’t pick up books recommended by some people. Then many people talk about it - I know all the more I shouldn’t pick it up. But then you feel left out - because everyone is talking about it. That is not the Blink moment. The moment I choose not to pick it up is the Blink moment.

Recommended only if you want to be told, with never ending examples of, what you possibly already know. Yawn, need to get forty blinks…er…winks, or more.

می گه تصمیم های آنی و لحظه ای که بر اساس حس و شهود خودمون و بدون بررسی دقیق می گیریم می تونه به خوبی یا بهتر از تصمیم هایی باشه که با سبک و سنگین کردن دلایل و عوامل مختلف گرفته می شه. البته همه جا این طور نیست و ممکنه در جاهایی این تصمیم های آنی خطا داشته باشن ومنجر به اشتباه های فاحشی بشن. مثلا اینکه پلیس توی یک لحظه تشخیص بده چیزی که مظنون توی دستش داره کیفه یا تفنگ می تونه برای هر دوشون گرون تموم بشه.
البته نمی گه کجاها خوبه و کجاها بد. یا چه معیاری برای این موضوع قابل استفاده است.
از طرف دیگه این تصمیم های شهودی و آنی طوری نیستند که ما ازش آگاه باشیم. ما فقط حس می کنیم که کار درست همینه و همون کار رو انجام می دیم. ناخودآگاه ما این تصمیم های رو می گیره. در نتیجه زیاد روی بهبود این تصمیم گیری ها هم نمی شه کار کرد. البته آگاهی و تمرین تاحدی می تونه کمک کنه.
مثلا یکی رو می گفت که دائم با خودش تمرین می کرده که چیزهای خوب ومثبت رو به سیاه پوست ها مربوط کنه تا تبعیض نژادی رو توی وجودش کمرنگ کنه و جواب داده. البته نگفت مگه ملت بیکارن تا بخوان هر روز برای همه استریوتایپ هایی که وجود داره تمرین کنن تا قضاوت نادرستی نکنن.
مطالعه های موردی کتاب و نمونه ها هم خیلی زیاد بودن. همش داستان بود.
در کل هدفش مشخص نبود. راهکاری نداشت. همینجوری برای وقت پرکنی بخوای بخونی خوبه

so i bought this book in boston's logan airport about 10 minutes before i had to board a flight to seattle. the bookstore was limited; i didn't want to have to work to get interested. and the first 100 pages or so did the trick... until i realized that gladwell wasn't so much building an argument as telling stories about a certain topic. don't get me wrong, i finished the book. later. back in boston, on the T. and it did cover some interesting studies, or i wouldn't have done so. but i suspect the author might've lacked the attention span necessary to lend this book any coherence. meh. it was basically a series of loosely related tidbits about snap-judgments, none of which led me to conclude that instinct or intuition is significantly more or less reliable than rational deliberation. if a point could be gleaned and summarized, i guess it would be that with the right thin-slice of information, under the right conditions, instantaneous judgements can be spot-on. shrug. the best i can say about this book is that there were a couple of well-set-up digs at the bush administration and i discovered the music of kenna, who's pretty cool. i also learned that when my girlfriend's eyes get even a little wider, it means she's angry.

This work is worth a read, if not more than one. I hesitate to say too much, since I believe the conclusions it reaches are explored in the very beginning and will immediately inform the reader of its relevance. I don't know why that came out so long winded, the reader will find out how interested they are by the first or second chapter.

I found the book fascinating for its close look into social interactions, particularly between two people, and for explaining why i sometimes I think the way that I do. The intuitive process of understanding is one that has made a lot of sense to me, and I am glad this book takes a microscope to that underpinning of society's operation. The examples in the book are relevant, timely and buttress the argument well. Especially the story about the psychologist that has a 90 percent success rate of whether a relationship would last past 7 years.
The author's decision to skip a little exposition on detractors from the intuitive system of problem solving was a little disappointing, although I do understand that Blink is not, nor pretends to be a scholarly work. Instead it purports to be a lighthouse for a part of our decision-making that is often ignored in society and stays hidden from our conscious understanding. We often don't know why we like or dislike someone the way we do, and yet we allow that judgment to affect our interaction extremely or waffle endlessly over trying to deny or prove our first impression. How many times do you remember saying " really wanted to like that," that being a dress or a person or a book and how much time has it wasted. Or why it sometimes take only a moment for a person to decide whether or not an idea has merit.
Gladwell explores those snap judgments in details, and writes in a readable, approachable way. He is not afraid to tackle some controversial topics.

Blink: The Power of Thinking Without Thinking, Malcolm Gladwell

The author describes the main subject of his book as "thin-slicing": our ability to use limited information from a very narrow period of experience to come to a conclusion.

The book begins with the story of the Getty Kouros (Archaic Greek sculptors reduced human anatomy and musculature in these statues to decorative patterning on the surface of the marble.), which was a statue brought to the J. Paul Getty Museum in California.

It was thought by many experts to be legitimate, but when others first looked at it, their initial responses were skeptical. For example, George Despinis, head of the Acropolis Museum in Athens, said "Anyone who has ever seen a sculpture coming out of the ground could tell that thing has never been in the ground".

عنوانهای نسخه های ترجمه شده به فارسی از این کتاب: «تصمیم آنی»؛ «در یک چشم به هم زدن: اندیشیدن بدون اندیشیدن»؛ «در یک چشم به هم زدن قدرت تفکر خود را بدون فکر کردن درخشان نمائید با خواندن این کتاب اعتماد به نفس خود را بدست آورید»؛ «یک نگاه؛ با یک نگاه: هنر فکر کردن بدون فکر کردن»؛ «چشمک»؛ «نگاه اول: سفری به دنیای ناشناخته و پراعجاز ضمیر ناخودآگاه»؛ «هنر ظریف فکر‌خوانی»؛ «در یک چشم به هم زدن»؛ «در یک چشم برهم زدن»؛ نویسنده: مالکولم گلادول؛ تاریخ نخستین خوانش روز دهم ماه سپتامبر سال2009میلادی

عنوان: تصمیم آنی؛ نویسنده: مالکولم گلادول؛ مترجم: عباس‌مظاهری؛ تهران: میثاق همکاران، سال1385؛ در420ص؛ شابک9649576029؛ موضوع: شهود از نویسندگان کانادا - سده21م

عنوان: در یک چشم به هم زدن: اندیشیدن بدون اندیشیدن؛ نویسنده: ملکوم گلدول؛ مترجم: مهدی قراچه‌داغی؛ تهران: پیکان، سال‏‫1386؛ در220ص؛ شابک9789643285784؛

عنوان: در یک چشم به هم زدن قدرت تفکر خود را بدون فکر کردن درخشان نمائید با خواندن این کتاب اعتماد به نفس خود را بدست آورید؛ نویسنده مالکوم گلدول؛ مترجم: نوید گوران؛ تهران: لبیب، سال1386؛ در306ص؛ شابک9789649482453؛

عنوان: یک نگاه؛ نویسنده: مالکوم گلدول؛ مترجم: زهره خلیلی؛ تهران نشر قطره‏‫، سال1387؛ در248ص؛ شابک9789643417857؛

عنوان: با یک نگاه: هنر فکر کردن بدون فکر کردن؛ نویسنده مالکوم گلدول؛ مترجم نوشین ریشهری؛ تهران عصر شبکه، سال‏‫‏1389؛ در258 ص؛ شابک9789649568188؛

عنوان: چشمک؛ نویسنده: مالکولم گلادول؛ مترجم: کیومرث پارسای؛ ویراستار اصغر اندرودی؛ کرج: در دانش بهمن، سال‏‫‏1393؛ در226ص؛ شابک9789641740681؛

عنوان: نگاه اول: سفری به دنیای ناشناخته و پراعجاز ضمیر ناخودآگاه؛ نویسنده: مالکوم گلدول؛ مترجم میترا کدخدایان؛ تهران، مروارید؛ سال1390؛ در264ص؛ شابک9789641911883؛

عنوان: هنر ظریف فکر‌خوانی؛ نویسنده: مالکم گلدول؛ مترجم: سپیده علی‌کاشانی؛ تهران: نشر حریر شرکت سهامی انتشار‏‫، سال1391؛ در168ص؛ شابک9789642870295؛

عنوان: در یک چشم به هم زدن؛ نویسنده: مالکوم گلدول؛ مترجم: راحله حسن‌زاده؛ با مقدمه‌ای از علی میرصادقی؛ تهران نشر بارسا، سال‏‫1395؛ در229ص؛ شابک9786009682454؛

عنوان: در یک چشم برهم زدن؛ نویسنده: مالکوم گلدول ؛ مترجمان: سپیده علی‌کاشانی، محمد ناصح؛ تهران آنیسا‏‫، سال‫1396؛ در243ص، مصور، جدول، نمودار، شابک9789649311616؛‬‬

چشمک؛ یک نگاه، و عنوانهای دیگر که آن بالا نگاشته ام، عنوانهای برگزیده شده ی مترجمین تنها یک کتاب هستند؛ کتابی درباره ی این‌که، چگونه بدون اندیشیدن میاندیشیم، درباره ی تصمیم‌هایی است، که در یک لحظه گرفته می‌شوند ــ در یک چشم به‌ هم زدن ــ؛ و همه ی این‌ها به آن سادگی‌ها که به‌ دیده می‌آیند، نیستند؛ چرا برخی از افراد، تصمیم‌ گیرهای والایی هستند، در حالی‌که برخی دیگر ناتوانند؟ چرا برخی پیرو غرایزشان هستند، و برنده می‌شوند، در حالی‌که عده‌ ای دیگر، در اشتباه، دست‌ و پا می‌زنند؟ مغز ما، واقعا در اداره، در کلاس، در آشپزخانه، و در خانه، چگونه کار می‌کند؟ و چرا اغلب بهترین تصمیمات، آن‌هایی هستند، که توضیحشان برای دیگران، ناممکن است؟

در کتاب «یک نگاه»، با روان‌شناسی آشنا می‌شویم، که می‌داند چطور با مشاهده ی چند دقیقه‌ ای صحبت زوج‌ها، طول زندگی زناشویی آن‌ها را، پیش‌بینی کند؛ مربی تنیسی، که می‌داند، پیش از اصابت راکت با توپ، آیا بازیکن خطا می‌کند، یا خیر؛ متخصصان عتیقه‌ شناسی، که با یک نگاه، اصل بودن، یا تقلبی بودن آن شی‌ء را، تشخیص می‌دهند؛

هم‌چنین شکست‌های بزرگ، قضاوت در یک نگاه نیز، در این کتاب شرح داده می‌شوند: انتخاب «وارن هاردینگ»؛ تولید کوکای جدید؛ و کشتن «دیالو» توسط پلیس را؛ کتاب «یک نگاه» فاش می‌کند، که تصمیم‌ گیرنده‌ های بزرگ، آن‌هایی نیستند، که بیشترین اطلاعات را فرآوری می‌کنند، یا بیشترین زمان را، صرف اندیشیدن می‌نمایند، بلکه کسانی هستند، که هنر تمام عیار «برش نازک» را، دارند، یعنی از بین انواع ویژگیهای مربوط به یک مسئله، اصلی‌ترین آن‌ها را جدا می‌کنند

نقل نمونه متن: (پیش درآمد: مجسمه ای که اصل نبود؛ در سپتامبر سال1983میلادی، یک دلال آثار هنری به نام «جیان فرانکو به چینا» به موزه «پاول گتی کالیفرنیا» مراجعه کرد؛ او ادعا میکرد، مجسمه مرمرینی در اختیار دارد، که متعلق به شش سده پیش از میلاد است؛ این مجسمه معروف به «کورس» بود ـ مجسمه ای از یک مرد جوان برهنه ایستاده، با دستانی از دوطرف آویخته، و پای چپ جلو نهاده؛ تا آن زمان در حدود دویست مجسمه کورسی از حفاریهای باستانشناسی، یا گورهای قدیمی به دست آمده بود، که اغلب آنها در هنگام اکتشاف، یا متلاشی شده بودند، و یا بدجوری آسیب دیده بودند، اما این یکی تقریبا سالم مانده بود؛ ارتفاع این مجسمه نزدیک به دومتر و بیست و پنج سانتیمتر بود، و شفافیتی داشت که آن را از بقیه مجسمه های اکتشافی متمایز میکرد؛ این یک کشف خارق العاده بود، و مبلغ پیشنهادی «به چینا» زیر ده میلیون دلار بود؛ موزه «گتی» با احتیاط وارد عمل شد؛ مجسمه «کورس» را به امانت گرفت، و تحقیق دقیقی را شروع کرد؛ آیا مجسمه با بقیه مجسمه های کورسی همخوانی داشت؟ جواب به ظاهر آری بود؛ شیوه ی ساخت آن به نظر مشابه مجسمه «کورس آناویسوس» در موزه ملی باستان شناسی «آتن» بود، و معنایش این بود که با زمان و مکان خاصی مطابقت داشت؛ این مجسمه از کجا و چه زمانی پیدا شده بود؟ هیچکس به طور دقیق نمیدانست؛ اما «به چینا» مدارکی به اداره حقوقی موزه «گتی» ارائه داد، که حاوی تاریخچه اخیر آن بود؛ طبق مدارک موجود، «کورس» از سال1930میلادی، در کلکسیون خصوصی یک پزشک «سوییسی» به نام «لوفن برگر» نگهداری میشد، که خود او نیز آن را از دلال معروف آثار هنری «یونانی» به نام «روسس» خریده بود؛ برای بررسیهای دقیق، زمین شناسی به نام «استنلی مارگولیس» از دانشگاه «کالیفرنیا» به موزه آمد، و به مدت دو روز سطح مجسمه را با یک استریو میکروسکوپ بسیار حساس مورد آزمایش قرار داد، و بعد از زیر زانوی راست مجسمه، تکه ای به قطر یک سانتیمتر و طول دو سانتیمتر جدا کرد، و با استفاده از میکروسکوپ الکترونی، اشعه انکساری ایکس و اشعه فلورسنسی ایکس به تجزیه آن پرداخت

مارگولیس به این نتیجه رسید، که مجسمه از سنگ مرمر «دُلومیت» معدن قدیمی «کیپ وتی» در جزیره «تاسوس» ساخته شده، و سطح مجسمه با لایه ی نازکی از کربنات آهک پوشیده شده است ــ که به گفته وی از اهمیت خاصی برخوردار بود ــ زیرا «دُلومیت» تنها در طول قرنها و بلکه هزاره ها میتواند تبدیل به کربنات آهک شود؛ به عبارت دیگر مجسمه شیئی قدیمی بود و تقلبی نبود

موزه «گتی» از این مسئله خشنود بود، و چهارده ماه پس از شروع تحقیقات، با خریدن مجسمه موافقت شد؛ در پاییز سال1986میلادی مجسمه برای اولین بار به نمایش گذاشته شد؛ «نیویورک تایمز» حکایت آنرا در صفحه ی اول خود آورد؛

چند ماه بعد، متصدی اموال عتیقه ی موزه، «ماریون ترو»، گزارشی پرشور و بلندبالا از دستیابی موزه به مجسمه، برای مجله برلینگتون نوشت «اکنون کورس با قامتی برافراشته و دستانی مشت شده حیات مطمئن خویش را که برترین خصلت او و برادرانش است ابراز میکند.» و سپس پیروزمندانه نتیجه گیری کرد «او چه خدا باشد و چه انسان تجسم کامل نیروی تابناک بلوغ هنری غرب است.»؛

با تمام این احوال، مشکلی وجود داشت؛ مجسمه به نظر اصل نمیآمد، اولین کسیکه به این مشکل اشاره کرد، فردی بود به نام «فدریکو زِری»، مورخ هنرشناس «ایتالیایی»، که عضو هیئت امنای موزه نیز بود؛ وقتی «زِری» در دسامبر سال1983میلادی به محل نگهداری مجسمه رفت، تا آن را ببیند، بی اختیار به ناخنهای آن خیره شد؛ البته نمیخواست توضیحی برای این مسئله بدهد، اما به نظرش یک جای کار ایراد داشت؛ نفر بعدی «اِوِلین هریسون»، یکی از برجسته ترین متخصصان مجسمه های «یونانی» بود، که هنگام معامله نهایی، در «لس آنجلس» بود؛

او چنین به خاطر میآورد: آن زمان «آرتور هافتن» متصدی موزه بود، و ما را برای بازدید برد؛ او با یک حرکت پارچه روی مجسمه را پس زد و گفت، «خُب، این هنوز مال ما نیست اما تا چند هفته دیگر خواهد شد.»؛ و من گفتم: «خیلی متاسفم که این را میشنوم.»، «هریسون» چه دیده بود؟ خودش نمیداند؛ در همان لحظه اول، وقتی «هافتن» پارچه را کنار زده بود، آنچه «هریسون» حس کرده بود، یک الهام بود، یک احساس غریزی از اینکه چیزی آن وسط اشکال داشت؛

چند ماه بعد «هافتن»، «تامس هاوینگ» مدیر سابق موزه «متروپولتین» را برای بازدید از مجسمه، به کارگاه مرمّت موزه برد؛ «هاوینگ» همیشه اولین کلمه ای را که با دیدن چیزی از ذهنش میگذرد یادداشت میکند؛ و هرگز فراموش نمیکند اولین کلمه ای که با دیدن «کورس» از ذهنش گذشت چه بود؛

هاوینگ میگوید: آن کلمه «تازه» بود ــ «تازه»، و «تازه» برای مجسمه ای که دوهزار سال قدمت دارد کلمه مناسبی نیست.؛ «هاوینگ» بعدها که راجع به آن لحظه فکر کرد، فهمید چرا چنین کلمه ای به ذهنش خطور کرده بود: «من در سیسیلی حفاری کرده بودم، جاییکه تکه ها و قطعاتی از این دست پیدا میشوند، اما این یکی به هیچ کدام شبیه نبود؛ به نظر میرسید این مجسمه کورس از توی یکی از همین قوطیهای قهوه مرغوب استارباکس بیرون آمده باشد!»؛ «هاوینگ» رو به «هافتن» پرسید، «آیا برای آن پولی هم پرداخته اید؟» و وقتی با چهره متعجب «هافتن» مواجه شد، گفت، «اگر پرداخته اید سعی کنید پس بگیرید و معامله را فسخ کنید.»؛

مسئولان موزه «گتی» کم کم داشتند نگران میشدند، بنابراین سمپوزیوم ویژه ای در مورد کورس در یونان برپا کردند؛ مجسمه را بسته بندی کردند و به یونان فرستادند، و از متخصصان ارشد مجسمه شناسی دعوت کردند؛ اینبار زمزمه یاس و دلهره بلندتر به گوش میرسید؛ «هریسون» در کنار مردی ایستاده بود که نامش «جرج دِس پینیس» بود، و رئیس موزه «آرکوپولیس آتن»؛ «جرج دس پینیس» نگاهی به کورس انداخت و رنگش پرید؛ او رو به هریسون گفت: «هر کس یکبار در عمرش مجسمه ای را که از دل خاک بیرون کشیده شده، دیده باشد میتواند تشخیص دهد، این یکی زیرزمین نبوده است.» «جورجیوس دانتاس»، رئیس جمعیت باستانشناسی آتن، به محض اینکه مجسمه را دید تنش یخ کرد؛ او گفت: «وقتی برای اولین بار کورس را دیدم احساس کردم انگار شیشه ای بین من و مجسمه کشیده شده است.»؛

در سمپوزیوم، «آنجلوس دِلی وریاس» مدیر موزه «بناکی آتن» نیز گفته های «دانتاس» را تایید کرد؛ او به تفصیل از تناقض بین سبک ساخت مجسمه، و این واقعیت که مرمر آن از معادن تاسوس استخراج شده است، صحبت کرد، و سپس به اصل مطلب رسید؛ چرا او فکر میکرد که مجسمه تقلبی است؟ زیرا وقتی برای اولین بار به آن نگاه انداخته بود موجی از ادراک و دافعه ی حسی در او برانگیخته شده بود؛ زمانیکه سمپوزیوم به پایان رسید در بین اکثر مدعوین این اتفاق نظر وجود داشت، که کورس ابدا آن چیزی نیست که تصور میشد

موزه «گتی» با تمامی متخصصان و وکلای خود و ماهها بررسی دقیق به یک نتیجه رسیده بود، و برخی از برجسته ترین متخصصان مجسمه های یونانی ــ تنها با یک نگاه و احساس دافعه حسی ــ به نتیجه ای دیگر؛ حق با کدام یک بود؟ برای مدتی هیچ چیز مشخص نبود؛ کورس تبدیل به مسئله ای شده بود که متخصصان هنری در کنفرانسهای مختلف بر سر آن بحث و جدل میکردند؛ اما بعد، اندک اندک، ابهامات ماجرای گتی شروع به روشن شدن نمود؛ برای مثال نامه هایی که وکلای گتی به دقت پیگیری کرده بودند و مشخص میکرد که کورس متعلق به یک پزشک سوییسی بوده، جعلی از آب درآمد؛ یکی از نامه هایی که به تاریخ سال1952میلادی بود دارای یک کدپستی بود، که تا بیست سال پس از آن تاریخ هنوز وجود خارجی نداشت؛ نامه دیگری که تاریخ سال1955میلادی را داشت، به یک حساب بانکی اشاره داشت، که تا تاریخ سال1963میلادی هنوز افتتاح نشده بود؛ در اصل نتیجه ی ماهها تحقیق فقط این شد که کورس موزه «گتی» همان سبک مجسمه «آناویسوس» را داشت، اما این نتیجه گیری نیز مورد شک بود؛

هرچه متخصصان مجسمه های یونانی، دقیقتر به آن نگاه میکردند، بیشتر به التقاطی بودن آن پی میبردند؛ هر قسمت از اندام مجسمه مربوط به زمان و مکان متفاوتی بود؛ اندام باریک مرد جوان بیشتر شبیه «کورس تنه آ» بود که در موزه «مونیخ» نگهداری میشد، و موهای خوش حالتش شبیه کورس موزه متروپولتین نیویورک؛ و در این بین پاهایش چیزی نبودند جز هنر مدرن، از قضا این مجسمه از همه بیشتر شبیه مجسمه شکسته و کوچکتری بود، که در سال1990میلادی، توسط یک هنرشناس «بریتانیایی» در «سوییس» پیدا شده بود؛ هر دو مجسمه از یک سنگ مرمر مشابه و با یک سبک تراشیده شده بود؛ اما کورس سوییسی متعلق به گذشته نبود، بلکه در اوایل دهه هشتاد در کارگاهی در رم ساخته شده بود؛ پس تحقیقات علمی که مشخص میکرد سطح مجسمه کورس، تنها پس از قرنها و بلکه هزاره ها، میتواند به چنین شکلی درآید؛ خوب آن نتایج همچندان قطعی نبودند؛ طبق آزمایشها و بررسیهای بعدی زمینشناس دیگری به این نتیجه رسید، که با استفاده از کپک سیب زمینی، میتوان در عرض چند ماه سطح مجسمه مرمر «دلومیتی» را به شکل کهنه و قدیمی درآورد؛ در کاتالوگ موزه «گتی» تصویری از مجسمه «کورس» چاپ شده که زیر آن نوشته شده «حدود پاصد و سی سال قبل از میلاد، یا، مدرن جعلی.»؛ زمانیکه «فدریکو زری» و «اِوِلین هریسون» و «تامس هاوینگ» و «جورجیوس دانتاس» ــ و خیلیهای دیگر ــ با یک نگاه به مجسمه دچار دافعه حسی شدند مطمئنا حق داشتند؛ آنها در همان دو ثانیه اول ـ در یک نگاه ـ به شناختی از ماهیت مجسمه دست یافتند که تیم تخصصی موزه «گتی» پس از چهارده ماه تحقیق هنوز به آن نرسیده بود؛ یک نگاه کتابی است درباره ی همان دو ثانیه نخست)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 03/01/1400هجری خورشیدی؛ 14/11/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Where does it all go, after you are done experiencing the experience, thinking the thought, feeling the feeling? Nothing is ever lost. The subconscious is like a vast warehouse, limitless, in fact, and as Malcolm Gladwell illustrates in Blink, we access all that is stored in that warehouse with every blinking and waking moment.

Usually, we call this instant access - gut instinct. Or, the inner voice of wisdom. Instinct, however, is nothing magical or mysterious. It is simply our accumulated and stored knowledge over a lifetime. If there was ever an argument for listening to those who have some serious and well-lived years under their belts, this is it. Blink illustrates with numerous and widely varied examples how life experience, the more the better, contributes to our ability to make quick, yet sound decisions. In fact, the quicker, the better.

Blink is about what the author calls "thin slicing." He defines this process as the moment of time in which we all make snap judgments. Two seconds, two minutes ... and we make an assessment of a situation or a person or a circumstance. The fascinating thing is - these snap judgments are, more often than not, precise ones. It is when we begin to over analyze and rationalize that we tend to go awry. The trick is to allow the accumulated wisdom rise up and do its magic, trust in it.

Then again ...

Gladwell never does make a concluding statement in his book, and perhaps it is up to the reader to decide (do it quickly?), but his many fascinating examples and his reports on various studies can lead one to think these snap judgments are the way to go - or, then again, thinker beware. For all the many situations in which that moment of initial wisdom is uncannily precise, there are other times that our deeply ingrained biases muck up the clarity of that process. Gladwell cites data to illustrate how stereotypes, for instance, persist - no matter how gallant our conscious efforts to overcome them. Telling yourself you don't really think what you think simply won't work. Only exposure to experiences, or positive visualizations, will change the false ideas and images our subconscious has absorbed over time. All of which is a strong argument for "garbage in, garbage out." That is, be careful of what entertainment you choose (e.g. pornographic images, violent movies or games, etc.), because no matter how hard your conscious mind tries to guide you toward decisions and behavior that is more appropriate, your subconscious will always, but always win out.

The idea of what you present to your eye is what you will later project out to the world is a convincing one, as the author finds himself unable to beat the test on stereotypes when he has to react quickly. Only exposure to more positive images over time can change his test results and dislodge his prejudices.

Gladwell discusses this phenomena of instant response-true response in a manner of ways. How patients respond to their doctors (we sue the physician who has a lousy bedside manner, even if more skilled, but remain loyal to the physician who spends as little as three extra minutes talking with us); how facial expressions, when viewed on slowed down video, will without fail, always reveal deceit (there are facial movements that arise from our subconscious that we cannot control, and no matter how quickly we think we have our facial mask in place, there is always that instant that our faces tell the truth); the intricacies of marketing and advertisement and why the obvious ad, even when based on feedback of focus groups, may not be the effective choice; how military decisions by experienced military leaders are successful, but fail miserably when they are constrained by strategic analysis; how micro-managing in workplaces can only lead to mediocrity while suppressing creativity and innovation; how speed dating may be most effective in finding potential lifelong connections (we read about research that can pick out successful, longterm relationships in observing as little as two minutes of interaction between a couple - and no, it isn't the couple that argues that breaks apart); how our societal subconscious biases for certain physical characteristics, such as height or gender, often mislead us to make dangerously faulty snap judgments (Gladwell observes that most of our leaders are tall and male, and that our corporate world pays tall men higher salaries, factoring dollars down to the inch, regardless of intelligence or ability). On and on, in one fascinating example and study after another, Gladwell intrigues with his findings.

And you know he's right. You know it ... in your gut. But if the author doesn't make any overall conclusion from all of this fascinating data, then the reader is left to her own wiles. Experience counts more than credentials. What we expose ourselves to on a regular basis molds who we are, how we view others, what choices we make and how we behave. Biases and prejudices are far stronger than our conscious will to overcome them; we must align our environment to align our subconscious. Our deepest self forgets nothing. All we have ever done and been and seen and observed leads to who we are today and tomorrow.

All of which gives one pause. But don't pause too long. It is that initial millisecond that may matter most of all.

n  n   

“We have, as human beings, a storytelling problem. We're a bit too quick to come up with explanations for things we don't really have an explanation for.”

n  n

I think this was the first time I experienced a Gladwell book as an audiobook and ever since, it has been my favorite form to consume his books. The quality of production is great and Gladwell narration makes the books even better.

I know Gladwell's books are controversial from a scientific point of view as some readers think they're full of contradictions. Personally, I get the feeling that they are well researched, and I never noticed glaring contradictions or mistakes while reading them. Once again, that is only a subjective feeling and they may be not perfect, but I think the way they are written makes them so damn addicting and easy to read.

In this book, Gladwell discusses decisions made in the blink of an eye and my favorite kind of non-fiction books are those that affect me somehow and this one did. It kind of gave me more confident to take those quick decisions specially in my job as a doctor!