A Tale of Two Cities was the first Charles Dickens novel I read on my own, not because an English class required it (looking at you, Great Expectations). I was going on a cross-country trip and decided this would be a good book to while away the hours.

From the first immortal words:

It was the best of times,
It was the worst of times,
It was the age of wisdom,
It was the age of foolishness,
it was the epoch of belief,
it was the epoch of incredulity ...

to the very last ones, it was an absorbing story that ties in many themes, including love, loyalty, war, revolutionary fervor, justice, and sacrifice for a greater cause.

Set in the years 1775 - 1790, before and during the French revolution, this long Victorian novel follows the lovely, kindhearted Lucie Manette and the people whose lives she touches, especially her father Dr. Alexandre Manette, imprisoned in the Bastille for 18 years and driven nearly insane; Charles Darney, an emigre from France; Sidney Carlton, a cynical English barrister. We meet the infamous Defarges, a husband and wife who embrace the revolutionary cause and (especially Madame Defarge) descend into bloodthirsty proponents of Madame Guillotine.

I'll never forget reading the last pages on the plane, trying (probably in vain) to hide my tears from the strangers sitting around me on the plane.

“It is a far, far better thing that I do, than I have ever done ..."

تحفة رائعة ...
لولا أن الكتاب مكانه الرفوف لكانت يجب أن توضع في إحدى الساحات العامة كمثال للإبداع

جمال الوصف للأحوال والشخصيات وانسيابية التنقل بين المتناقضات لندن وباريس & جوع وفقر & ثورة وارستقراطية

شجون وذكريات اثارتها الرواية ... آآآه ... لكم اشتقت للمدرسة ولمعلمتي التي كانت تحكيها لنا فكانت متعة قراءتها مضاعفة لدي .. تطن اذني عند مرور جملة قد سمعتها قبل اكثر من عشرين سنة من فم معلمتي الجميلة وهي تشرح القصة من منهج اللغة الانكليزية

تحفة تشجعني على أقرأ لتشارلز ديكنز مزيدا من روائعه

Charles Dickens is a demanding writer. The narratives of Great Expectations and Oliver Twist are relaxed and simple when compared to this. Reading Dickens requires concentration, and a will to carry on when sometimes the writing gives you a headache.

This is a historical novel. Dickens tells the story of the storming of the Bastille, some fifty years after it happened. Unlike most of his work, all traces of humour are removed. There are no caricatures and quirkiness within his writing. This is all very serious material, which, of course, it needs to be. But, for me, this is what Dickens does best. His ability to juxtapose themes of human suffering, poverty and deprivation with ideas of the grotesque, ridiculous and, at times, the plain mad, are where his real master strokes of penmanship come through.

That’s what I like the most about Dickens, so I knew my enjoyment of this very serious novel would be hindered immediately. What we do have though is a strong revenge plot running through the book, and the revolt which occurred two thirds of the way in. And, like the name of the book suggests, this is a tale about two cities: London and Paris. Dickens loved to criticise society, and all its stupid aristocratic nuances. Here he takes great pains to show that London is no symbol of societal perfection. The aftermath of the French revolution placed the British on a pedestal, at least, to their own minds. They could not believe that their own current systems of ruling could cause such a travesty within their own capital. Dickens shows that the men in power were just as corrupt and corruptible wherever they sit, revolution can happen again.

“I see a beautiful city and a brilliant people rising from this abyss. I see the lives for which I lay down my life, peaceful, useful, prosperous and happy. I see that I hold a sanctuary in their hearts, and in the hearts of their descendants, generations hence. It is a far, far better thing that I do, than I have ever done; it is a far, far better rest that I go to than I have ever known.”



The streets of Paris are seen before and after the bloodshed, and all the strands of seemingly unrelated plots are artfully (perhaps slightly forcefully?) woven together. Dickens brings the lives of a huge cast of characters, spanning over two cities, and two nations, all of which have a varied station in life and political beliefs, into one final conclusion. And it’s a strong conclusion, though heavily reliant of coincident. This is nothing unusual for fiction of the Victorian era, though it did feel very much like a construct. The modernists would address such issues in the next century, mainly to criticise them heavily due to their incapability at capturing the essence of life within fiction. Perhaps they have a point here?

So this is a very strong story, one that is highly perceptive and intuitive at times. As a reader, I need a certain degree of entertainment when reading. I find that the wonderfully comic elements that are in some of Dickens’ other books help to break up the more intense moments of the plot. Even Jane Austen would interpose her narrative with moments of scathing sarcasm and wit. For me, this is far from the finest work of Dickens despite the fact that it seems to be his most popular.

Poco se puede decir de este clásico que no se haya dicho ya mil veces. Escrito en 1859, es una de las dos obras de ficción histórica que nos dejó este gran autor. En sus páginas se describen tanto Londres como Paris, en la convulsa época de la Revolución Francesa, intentando mostrar, bajo su punto de vista, la causa de dicha Revolución. Se dice que Dickens visitó Paris en repetidas ocasiones para inspirar su obra, a través de los restos históricos que fue encontrando en sus viajes.
Yo creo que lo de menos es la narración concerniente a los personajes, el abogado Sydney Carton o el supuesto espía francés Charles Darnay, o Lucie, o el resto de los que desfilan por sus páginas. Es simplemente una obra que conviene leer en algún momento de tu vida. Quizás le falte una mayor profundización de los personajes, y algo de la ironía que desprende en “Grandes Esperanzas”, para mí su mejor obra. La primera vez la leí en castellano, y no hace mucho que la releí en inglés, aunque no es una lectura fácil. También hay adaptaciones en un inglés más comprensible y moderno, pero, si se puede, conviene leerlo en su versión oficial. Ha dejado pasajes que permanecen en la memoria colectiva, sobretodo en la cultura anglosajona, y también adaptaciones cinematográficas memorables. Si eres lector de buena literatura, no esperes más y comienza a leerla. No es una novela que enganche desde sus primeras páginas, pero el esfuerzo merece la pena.

6.0 stars. This was the first Charles Dickens novel I have ever read and I ABSOLUTELY LOVED IT!!! After reading this, I immediately decided that I would plan on reading the rest of Dickens books (hopefully one every couple of months until I get through them all. I was completely amazed by his characters who came instantly to life for me and about whose hopes and fears I found myself truly caring. Equally impressive was Dickens' plotting and overall story-telling ability which I thought were nothing short of masterful. Dickens writing conveyed the passions and turmoil of the French Revolution like few other works of literature I have come across.

In sum, in between two of the most famous first and last lines of any English novel (i.e., "It was the Best of Times...." and "It is a far, far better thing I do...") is an incredibly entertaining and moving story. HIGHEST POSSIBLE RECOMMENDATION!!!

Never change a running plot system

Although it might get used far too often
Instead of trying out new plots and ideas, Dickens keeps focusing on his main premises, recycling himself a bit and especially losing control over the inner logic, coherency, and credibility, not ever to talk about suspension of disbelief, because this thing feels so constructed.

Kind of a franchise of social critique
Not bad, but one of his weaker works, it reminds me a bit of a certain behemoth company always following the same scheme, adoring the running system, never changing much if it brings sweet money money. I do appreciate any kind of social criticism and that´s, along with all the ethics, moral, capitalistic evil, etc. what makes Dickens´work so special, but he just didn´t put that much effort into this one, maybe there were personal reasons or problems, maybe he needed to get it published, maybe he just mehed and thought
https://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.ph...
https://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.ph...
, who knows.

Definitely did see it coming
I was pretty disappointed after about half to two thirds of the book, because I could guess that there won´t be space for more dynamic plotlines (as if Dickens would have used such) and the ending was the ultimate Deus ex machinagasm. I can´t get behind the fascination of this novel for some readers, it´s an uninspired, stale infusion of Dickens topics in an unmotivated attempt to make more money by using his position as a moral guardian, a kind of national symbol ("our great writer to be proud of BS patriotism", no matter what she/he writes), and progressive critic of society, and copying his tropes until they began to fall into pieces.

Not close to Oliver Twist and Chrismas Carol
Because the story isn´t that amazing, I would like to focus on dissecting Dickens, so let´s take a short look at the strengths and weaknesses of his writing in general, by comparing best and worst, instead of talking about a story close to redundancy. In contrast to Christmas Carol and Oliver Twist, there seems to be less real lifeblood and the true self of the author in it, instead, it becomes a kind of next part of the literary brand Dickens was able to establish himself as.

A bit more complex characters, please
Dickens writes stereotypically, overusing the good/bad ugly/beautiful, and simple characterization scheme without the second layer and avoids describing realistic inner conflicts and anything giving characters more depth and complexity. There are no real cliffhangers, second and third plotlines, dynamic changes of perspective, and a general lack of pace and suspense, it´s as if an ultra stoic person tells one a story without any mimic or emotion and one has to struggle not to fall asleep while listening.

Not everyone ages well toward ingenuity
What irritates me the most is that his 2 great classics weren´t that average, although many other authors get better and better while they age and become specialists in the game of writing, but he lost parts of his motivation and/or talent while getting older. Without his established name, the last few novels wouldn´t have sold in the way Christmas Carol and Oliver Twist did, he would probably even didn´t have had the option to write more novels without the money and success.

Without the positive intent of showing grievances and dysfunctions in civilizations, this would have been a 3 star.
I am the last one to say that activism, progressivism, etc., aren´t good, but as soon as money and economic interests become more important than the work itself and ethics are hypocritically used to boost sales, the writer has lost her/his street credibility. It just reminds me more of the daily, average „each year a new novel“ mainstream mentality, not of a real classic.

Tropes show how literature is conceptualized and created and which mixture of elements makes works and genres unique:
https://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.ph...

Some how my review of this got deleted which is good because I think after sitting a while I can appreciate the book more. When I read it it was confusing and slow and then towards the end really picked up and I was kind of disoriented but it gives a really good view into things in the period before the French Revolution. Learning about it was one thing but reading this made me very sympathetic of the peasants and angry on thier behalf, honestly surprised they didn't start rioting sooner.

Dry and boring all.... the.... way .... through

A Tale of Two Cities is the best-known work of historical fiction by the first classical English writer I have read and loved. A couple of strong reviews convinced me to spend some time with Dickens and allow him to regale me with a good yarn set against the background of the French Revolution during the Victorian era. My aversion to history as a subject in school has compelled me to turn to good historical fiction for information about the significant past, and Dickens did not disappoint.

A social critic of his time, Dickens provided an outstanding documentation of the French Revolution. He rendered a vivid portrayal of the heinous oppression of the lower classes, the hatred that simmered, brewed, and finally took Paris by storm, the guillotine that served as the ultimate instrument of vengeance, and the copious shedding of blood for which no human trespass could be atoned. I have to admit that reading Dickens is no walk in the park. His style of writing is dense and elaborate; some may even find it turgid and longwinded. Three chapters into the story and I almost wanted to quit England and Paris. Yet, there were scenes so tangibly described I saw them vividly in my mind’s eye and I knew that for these gems alone, it would be worthwhile to persevere. A memorable scene was the wine shop on a day when a cask of wine was accidently spilled and the people gathered to scoop up pools of the unexpected bounty that were dammed by the uneven stones. Picture this: "The wine was red wine, and had stained the ground of the narrow street in the suburb of Saint Antoine, in Paris, where it was spilled. It had stained many hands, too, and many faces, and many naked feet, and many wooden shoes." There was a playful celebratory mood in this scene but it poignantly foreshadowed the carnage to follow: "The time was to come, when that wine too would be spilled on the street stones, and when the stain of it would be red upon many there.”

A Tale of Two Cities is a tale not just about England and France but also a tale about the two selves that are inherent in several of the key characters. Dr. Manette, was an eminent French doctor, a quiet thinking man who at his best served the poor and sickly. Eighteen years of wrongful incarceration in the Bastille reduced him to a traumatized wreck who took up shoemaking to cope with his losses. Madam Defarge, wife of the wine shop owner first impressed as a disarming woman who sat behind the wine counter merrily knitting; but she was at her core a fiery gun- and dagger-wielding revolutionary incapable of mercy. The character that moved me the most was Sydney Carton, a junior barrister, who came across as morose, brooding, and unapproachable. He was a bit like a durian – all thorny on the outside but soft on the inside. Carton had a magnanimity that can make you weep. He knew that his love for Dr. Manette’s daughter (Lucie) was hopeless; all he asked was that she ‘would think now and then that there is a man who would give his life, to keep a life you love beside you.’ Dickens, being the master storyteller that he was, did not allow Carton to forget this pledge he made, and by the time the novel ended, I had to hold back tears on Carton’s account.

A Tale of Two Cities, in my view, is about the struggle between good and evil. It is manifested in the unimaginable suffering that the aristocrats imposed on the poor and lowly, the prevalent social injustice that bred resentment, hatred, and hardness of heart. It is frightening how the oppressed became the oppressor and spared no thought for innocent folks whose gall they themselves had tasted. It is also displayed in the nobility of those who were willing to make personal sacrifices for the betterment of their kinsmen, to take up arms for a just cause, and to push for change. The challenge for the characters in the two cities was in knowing when to stop the fervor to do what they perceived to be right and just while traversing the slippery slope where good tended toward evil.

A Tale of Two Cities reminds me again why Dickens is not a good but a great novelist.

1η δημοσίευση, Book Press:
https://www.bookpress.gr/kritikes/xen...

Όταν στο μεγάλο συμπόσιο προς τιμήν της λογοτεχνίας συρρεύσουν οι συνδαιτημόνες για να γιορτάσουν τη ματαιότητα άπαντων των ανθρωπίνων έργων πλην εκείνων της Τέχνης, στον Ντίκενς θα δοθεί περίοπτη θέση. Μπορεί να μην υπήρξε καινοτόμος με την έννοια που αποδίδουμε σε συγγραφείς όπως ο Τζόυς ή ο Προυστ, πλην όμως κατόρθωσε να συγκεράσει δύο σημαντικές παραμέτρους στο πληθωρικό έργο του: εμπορικότητα (ευπώλητος στην εποχή του και έκτοτε) και συγγραφική δεινότητα – αυτό που αποκαλούμε (ελλείψει άλλου όρου πιο αντικειμενικού, έστω μετρήσιμου) ποιότητα.

Η Ιστορία δύο πόλεων, έργο της ωριμότητας του Ντίκενς, αποτελεί την επιτομή των προαναφερθέντων χαρακτηριστικών και ευτύχησε να μεταφερθεί σε νέα μετάφραση στη γλώσσα μας από τον Μιχάλη Μακρόπουλο. Θεωρούμενο ως ιστορική λογοτεχνία, το βιβλίο αυτό κινείται θεματικά στη χρονική περίοδο λίγο πριν από την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά και κατά τη διάρκειά της. Το κατά Ντίκενς Λονδίνο και Παρίσι, όμως, δεν είναι παρά μόνο λογοτεχνικά μετεικάσματα των πραγματικών πόλεων – απλώς η σκηνή που έχει επιλέξει ο συγγραφέας για να ανεβάσει την ολόδική του παράσταση. Και η αυλαία ανοίγει, οι ήρωες εισέρχονται σταδιακά, παρουσιάζονται στο κοινό και το δράμα ξεκινά. Ο σκηνοθέτης τοποθετεί τα πιόνια στη σκακιέρα και ξεδιπλώνει το ταλέντο του, αφήνοντας τον αναγνώστη να έρθει σε επαφή με τους –χαρακτηριστικούς στα έργα του– ήρωες που πλαισιώνουν τους βασικούς πρωταγωνιστές. Ο καθένας δε από αυτούς παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του μύθου, οπότε το πορτρέτο τους έχει φιλοτεχνηθεί στην εντέλεια.

Ήδη από τα πρώτα κεφάλαια, όπου η Επανάσταση στη Γαλλία κοχλάζει έτοιμη να ξεσπάσει, ο συγγραφέας θα περιγράψει τα προεόρτια, χρησιμοποιώντας ισχυρές εικόνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή έξω από το καπηλειό. Εξαιτίας ενός ατυχήματος, το μεγάλο βαρέλι του κρασιού σπάει. Κόκκινο κρασί (σαν αίμα;) χύνεται στα ρείθρα, στις πλάκες, στις πέτρες, κι από παντού οι τρωγλοδύτες ανασύρονται από τα βάθη των θλιβερών κατοικιών τους, νέοι και γέροι, σκύβοντας στα γόνατα για να ρουφήξουν το πολύτιμο υγρό, να το γλείψουν από τη λάσπη, να πνίξουν την ακόρεστη δίψα τους προτού επανέλθουν στις σκιές τους. Ο συγγραφέας προετοιμάζει τον αναγνώστη: αργότερα, οι παρίες θα ξεχυθούν ξανά στα βουλεβάρτα για να ξεδιψάσουν όχι πλέον με οίνο, αλλά με αίμα.

Ο Ντίκενς χρησιμοποιεί, θα έλεγε κάποιος, ενός είδους κυκλωτική κίνηση για να αφηγηθεί, θυμίζοντας Ματαντόρ που χορεύει διαρκώς γύρω από τον ταύρο, αρκούμενος στο να τον αποφεύγει, να τον κεντρίζει, να τον παρενοχλεί, να τον εξασθενεί για το καίριο χτύπημα. Εν προκειμένω, χρησιμοποιεί τα αντικείμενα που πλαισιώνουν τους ανθρώπους (κάτοπτρα του χαρακτήρα τους), στα οποία επικεντρώνεται αφηγηματικά, ρίχνοντάς τους γέφυρες προτού επιστρέψει στη δράση. Επιτυγχάνει να αποσύρει προς στιγμήν την προσοχή του αναγνώστη από την εξελισσόμενη πλοκή, να αλλάξει τη γωνία προβολής, να εστιάσει στη λεπτομέρεια, η οποία λειτουργεί ως αισθητικό αντίβαρο στην όποια κοινοτοπία μπορεί να μεταφέρει εγγενώς η δράση (αναπόφευκτο σε οποιοδήποτε έργο παρελθούσης εποχής). Με τη σειρά τους, οι χώροι, τα αντικείμενα παίρνουν ζωή και αντιδρούν ως έμβια, καθότι αντανακλάσεις των σκέψεων, των συναισθημάτων των ηρώων (του ίδιου του συγγραφέα, τελικά). Ώσπου με μια ακόμα ευφυή περιστροφή, αφού μας έχει παρασύρει στους αισθητικούς παραποτάμους της αφηγηματικής του τέχνης, ο Ντίκενς μας επαναφέρει στο κυρίως ρεύμα της δράσης.

Έτερο παράδειγμα, για του λόγου το ασφαλές: Στη σκηνή που εκτυλίσσεται στην αίθουσα του δικαστηρίου, δεν είναι τα βλέμματα αλλά οι ανάσες, τα χνώτα (ανακατεμένα με μπίρα, τζιν ή τσάι) που τυλίγουν το κατηγορούμενο, μιαίνοντας τα τζάμια του δικαστηρίου. Αντί να καταφύγει στην καταγγελία και τον διδακτισμό, ο Ντίκενς αφήνει την εικόνα να μιλήσει, σκηνοθετώντας τη δράση. Δεν παρασύρεται από τη δίκαιη οργή του για να καταδείξει το πώς ένα αποκτηνωμένο κοινό προσμένει τη φρικτή τιμωρία ενός συνανθρώπου για να διασκεδάσει τη δυστυχία του. Αφήνει τις οσμές, την αποφορά, την ανθρώπινη σάρκα να προκαλέσει την εγκεφαλική αντίδραση του αναγνώστη, με τέτοια δεξιοτεχνία ώστε να του προκαλεί σωματική αντίδραση και αποστροφή. Τούτη η εικόνα που χτίζει είναι πολύ πιο δυνατή από οποιαδήποτε άμεση καταγγελία της ηθικής σήψης, καθώς χαράσσεται ανεξίτηλα στο μυαλό.

Το 21ο κεφάλαιο «Βήματα που αντηχούν» παραμένει ένα από τα ωραιότερα του βιβλίου, καθώς συνδέει με αριστοτεχνικό τρόπο το παρελθόν και το παρόν των ηρώων με το μέλλον τους. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τις αντηχήσεις, τον αντίλαλο, τον ήχο των βημάτων στο σπίτι της οικογένειας για να καταδείξει το πέρασμα του χρόνου, συγχρόνως με την εικόνα της χρυσής κλωστής με την οποία η σύζυγος –και πλέον μητέρα– Λούσι τυλίγει τα αγαπημένα της πρόσωπα. Άνθρωποι σε κίνηση, ενωμένοι σε ένα εκκρεμές που στην άνοδο και στην κάθοδο αλλάζει χρόνο, εισαγάγοντας νέα πρόσωπα (τα παιδιά), αλλά ταυτόχρονα φέρνοντας τους ήρωες πιο κοντά στο πεπρωμένο τους.

Εκεί, στη δίνη αυτή των αντηχήσεων, συμπλέκεται το ατομικό με το συλλογικό, με τον άλλο αντίλαλο –εκείνο της επανάστασης– να καταφτάνει ως κύμα που θα καλύψει με την ορμή του τα ατομικά πεπρωμένα. Τα βήματα που αντηχούν στο σπίτι της οικογένειας είναι εκείνα του επελαύνοντος χρόνου. Σε αντίθεση, τα βήματα της ιστορίας είναι στην ουσία η ηχώ της βίας που θα κατακλύσει οσονούπω τη Βαστίλη και το σύνολο της επικράτειας. Από τη μία πλευρά η ειρηνική εικόνα, ο αντίλαλος της σιωπής και της εναλλαγής των εποχών κι από την άλλη ο τροχασμός της ιστορίας, η αιματοβαμμένη εικόνα της ανθρωποθάλασσας όπως ξεχύνεται παρασύροντας στο διάβα της τους πάντες.

Και όταν έρθει η στιγμή της κορύφωσης του ιστορικού γεγονότος, ο Ντίκενς χορογραφεί μεγαλειωδώς την επανάσταση. Οι σελίδες του αποκτούν έντονο ρυθμό, καθώς η δυσοίωνη πριν ελκυστική μελωδία κατακλύζει και παρασέρνει τους ανθρώπους, αθώους κι ενόχους ομού. Πλέον ο μόνος αντίλαλος είναι εκείνος του θανάτου που σκεπάζει κάθε άλλο ήχο, τις κραυγές των θητών και των θυμάτων. Η μελωδία του αίματος, ισχυρή, υποβλητική, εισέρχεται στις γωνίες, τους δρόμους, τις τρώγλες, τα παλάτια και τις φυλακές. Και εν συνεχεία ο λαός, συχνότερα όχλος, οι εξεγερμένοι με τον κόκκινο σκούφο που εφορμούν με τυφλά μάτια, κατακόκκινα από αίμα ενάντια στην ιστορία, αναζητώντας τον θάνατο για τους άλλους και τον εαυτό τους. Δεν προσφέρεται έλεος από κείνους που ποτέ δεν τους δόθηκε, ανθρωπιά για όσους δεν γνώρισαν τη θαλπωρή της. Διότι δεν υπάρχει κανένα μεγαλείο στους ταπεινούς, παρά μόνο ο ζόφος ψυχών στιγματισμένων από αιώνες βίας και καταπίεσης που όταν ανακαλύπτουν με δέος τη δύναμη της μαζικής τους βίας, την εξαπολύουν ασύμμετρα, ολικά, καταστροφικά.

Μόνο ο ήχος της γκιλοτίνας είναι καθαρός και σηματοδοτεί την αυγή της νέας εποχής – ένας σφυριχτός ήχος, ένας γδούπος, το οριστικό τέλος. Και γύρω από την ασταμάτητη μηχανή του θανάτου οι θεατές σε ένα καθημερινό ραντεβού με τη φρίκη. Σε αυτή την παράσταση του τρόμου οι θέσεις είναι πάντα πιασμένες, ο διευθυντής της ορχήστρας (ονόματι Σαμψών) προσφέρει στο κοινό του αυτό που επιθυμεί: «ξύρισμα» ταχύτατο, αποτελεσματικό (πόσες δεκάδες κεφάλια μπορούν να πέσουν στο καλάθι στον ελάχιστο δυνατό χρόνο;) και επιστροφή την ίδια ώρα, την επόμενη ημέρα για μια νέα παράσταση. Αθώοι, ένοχοι, γυναίκες, άντρες, δεν έχει σημασία – ο κλίβανος της Επανάστασης των κολασμένων χρειάζεται καύσιμο και τίποτε δεν προσφέρεται σε αφθονία... όσο τα ανθρώπινα κορμιά.

Ο Ντίκενς, προς μεγάλη μας απόλαυση, αφήνεται να ξεδιπλώσει το αστείρευτο ταλέντο του. Σε μια εκπληκτικής δεξιοτεχνίας σκηνή, η δύστυχη Λούσι αναμένει σε ένα στενό, απόμερο σοκάκι να δει τον σύζυγό της στο παράθυρο της φυλακής. Το χιονισμένο τοπίο αίφνης γεμίζει ασφυκτικά με εκατοντάδες άτομα που επιδίδονται σε έναν διονυσιακό χορό, την Καρμανιόλα, το τραγούδι της Επανάστασης. Χέρια κινούνται, κεφάλια δονούνται, άνθρωποι κορυβαντιώντες, αλλόφρονες υπό τους ήχους του άσματος αποβάλλουν την ανθρώπινη ουσία τους, τα όποια στοιχεία πολιτισμού και βυθίζονται στον οίστρο του αίματος, της αρχετυπικής ένωσης με τα ένστικτά τους.

Ο Ντίκενς καταγράφει τη φρενίτιδα του πλήθους με γλώσσα περίτεχνη, προσδίδοντάς της τραγική διάσταση, φέρνοντας τον αναγνώστη κάθε εποχής σε επαφή με το καίριο, το αεί επίκαιρο συναίσθημα του χάους, των αχαλιναγώγητων δυνάμεων της εντροπίας που κατοικοεδρεύει στον ανθρώπινο πυρήνα και εξυψώνεται σε δυσθεώρητα ύψη όταν εξαπλώνει το ιικό της φορτίο στη μάζα. Δεν πρόκειται για κάτι λιγότερο από τον Χορό μιας μαύρης Τραγωδίας που παρασύρεται και εμβαπτίζεται στη σκοτεινή του πλευρά, όχι ως ο «ιδεώδης θεατής» αλλά ως αυτονομημένο όν που σπανίως συνυπάρχει και διαλέγεται με τα θεατρικά πρόσωπα, αλλά επιβάλλει συχνότερα τις αντιλήψεις του, τις επιθυμίες του, τα απωθημένα του.

Αναφέρει στο επίμετρό του ο Τσέστερτον ότι ο Ντίκενς ένα μόνο βιβλίο για τη Γαλλική Επανάσταση είχε διαβάσει (εκείνο του Καρλάιλ), και ότι παρόλο που είχε ταξιδέψει, ουσιαστικά υπήρξε αποκλειστικά πολίτης μίας πόλης: του Λονδίνου. Και όμως, συνεχίζει, οι σελίδες στην Ιστορία δύο πόλεων που εξελίσσονται στο Παρίσι παραμένουν οι πιο δυνατές, ενώ η οπτική του συγγραφέα κατορθώνει να είναι πιο σφαιρική και αντικειμενική από εκείνη του ιστορικού. Αν ο Τσέστερτον δείχνει να εκπλήσσεται, από πλευράς μου θεωρώ το γεγονός απολύτως φυσικό.

Εκείνο που προσφέρει αφειδώς ο Ντίκενς στην Ιστορία δύο πόλεων είναι η καλλιτεχνική του οπτική για την εποχή εκείνη, ένα έργο φαντασίας με φανταστικούς χαρακτήρες που για κάποιες εκατοντάδες σελίδες αποφάσισε να τους αναστήσει, τους έδωσε πνοή, υπόσταση και τους έριξε άκοντες στον «πραγματικό» κόσμο. Τα πάθη τους, τα κίνητρά τους, οι προσδοκίες και οι διαψεύσεις τους αποτελούν γεννήματα της δημιουργικής φαντασίας του καλλιτέχνη, ο οποίος κινεί τα νήματα αφ' υψηλού, προσφέροντας στον αναγνώστη του ψήγματα αλήθειας (ποτέ «αντικειμενικής»), κρυφές ματιές στον ψυχισμό, στο συναμφότερον: την κατάρα και την ευχή να είσαι ανθρώπινο όν, να κυλιέσαι στη λάσπη συχνότερα και να υψώνεσαι στα νέφη σπανιότερα.

Και ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους διαβάζουμε Ντίκενς, συγχωρώντας του τις όποιες ευκολίες στην εξέλιξη της δράσης (ο deus ex machina στο τέλος), τους συχνά φορτισμένους συγκινησιακά διαλόγους, τις παραδοχές εμπορικότητας που απευθύνονται σε ένα κοινό που αναμένει την ταύτιση με τους ήρωες (η μόνη ταύτιση του ώριμου αναγνώστη οφείλει να είναι αποκλειστικά με τον συγγραφέα!) για να απολαύσει το μυθιστόρημα. Είναι όμως τέτοιας δύναμης η γοητεία των αμιγώς καλλιτεχνικών αφηγηματικών στοιχείων, ώστε να υπερκαλύπτουν τις όποιες αδυναμίες, μα κι όσα πλήγματα επιφέρει η πάροδος του χρόνου.

Αντί επιλόγου:

Όταν βραδιάσει και λίγο πριν από τον ύπνο, οι γονείς θα ξεκινήσουν να διαβάζουν στα τέκνα τους το παραμύθι της ημέρας. Το παιδί ακούει με προσοχή την ιστορία, σπεύδοντας να διορθώσει τον βιαστικό που τολμά να αλλάξει ή να παρακάμψει έστω και το παραμικρό, προκειμένου να ολοκληρώσει ταχύτερα την ανάγνωση. Την ίδια αυτή ιστορία που διαβάζεται χαμηλόφωνα στην ησυχία της νύχτας, το παιδί την έχει ακούσει δεκάδες φορές και πλέον την έχει αποστηθίσει. Κι όμως, την ξανακούει με την ίδια πλησμονή, με την ίδια δίψα, σαν να ήταν αυτή η πρώτη φορά. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η απόλαυση της αφήγησης παραμένει στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης από τα αρχαία χρόνια ως το τέλος του κόσμου. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από την αρχή: «Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν η εποχή της σοφίας…»

“It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to Heaven, we were all going direct the other way.”

Another classic down! The copy of this book that I read I have owned since middle school/high school – so it has been with me for about 25 years! I figured it was about time to get to it.

The book is divided into three parts and when I got to the end of part two (which is a little over 200 pages into the book), I was sure I was going to give the book 2 stars. Not that I was kidding myself that Dickens would be an easy read, but I had to force myself back into the book every day because I knew it would end up being a chore.

Then I hit part three.

It is all worth it for part three! Part three by itself is 5 stars all the way – so I averaged out my overall rating to 4 stars. If you are struggling with the beginning like I did – don’t give up! I hope that you find the ending as interesting and engaging as I did.

Also, thanks again to Shmoop for helping me along the way with chapter summaries. I didn’t have to read a summary of every chapter, but there were a few that had me scratching my head so it was very helpful having a place I could go for help.

Finally, while I started my review with one of the most famous beginning quotes in literature, I didn’t realize that the famous quote that ends this book was from Dickens. I will end my review with it – but I am not marking it with a spoiler, so if you want to avoid knowing what it is, don’t look down!

*******************

“It is a far, far better thing that I do, than I have ever done; it is a far, far better rest that I go to than I have ever known.”

Предвидим и не особено добре написан роман за френската революция от 1789 година, който на няколко пъти щях да оставя недочетен. Не ми хареса и превода на български…

Свобода, братство, равенство или смърт!

Моята оценка - едва 2,5*.