I read this book in my Junior Year of High School - the year of a Gathering Storm in my heart and head. The teacher who led us through its gritty, noble intricacies, the year I assumed the role of High School Head Boy, was also my home room instructor.

Am I wrong - you professionals out there may want to correct me - or do teachers of unexciting subjects like English more often get the nod in carrying out the role of home room supervisors?

Happened to me in more years of secondary school than not!

Well, anyway, let me at any rate proceed now to set the stage for yet another of my usual hyperbolic meanderings of a literary tenor...
***

My Mom, you must understand, was in love with Ronald Colman.

Who, you kids may ask?

Ronald Colman, the early Talkies mâtinée idol, played the swoon-worthy Sidney Carton, who is the hero of this book, in the 1935 version of Tale of Two Cities.

Mom loved the trait of nobility in guys, I guess, when at 10 Years old she saw this film and imagined herself playing Lucie to Colman's Sidney, and so musta already have been dreaming of her many future noble-hearted beaux!

Trolls take note - you'll never get leers from such noble damsels.

But watching that goopy old flick Spoiled the book for ME and Mom, alas!

Ruined it.

Why?

Well, it's like this...

Mom and I didn't understand the world of Realpolitik - I certainly didn't wanna face my Student Council (after a few rancorous and rowdy run-ins over student smoking rights) - nor did Mom look forward to facing her library board, who, being elected, represented (you Got it) the voters, not dreamy literacy.

We were two round pegs in two square holes. Mashed peas, anyone?

Further, watching the movie version never gets you in touch with a book! Have you ever read Dickens' Bleak House?

Bleak House is a very vivid, very Unsentimental portrayal of the London poor. And it IS Bleak. Without hope.

And such, dear readers, is Realpolitik. Hard, cold, naked human reality. Like the evening news at its most brutal.

Now, Mom and I visited the Evening News every night - but we could never Live in it. Because we both lived in a goopy, sentimental world, being slightly autistic: innocents manqués.

But we took the evening news straight up each night and digested it.

So, when she was diagnosed with cancer at 54, she was not unhappy.

Cause she saw the World was now Dystopian.

And she wanted OUT.
***

So that friends, is this book.

The Realpolitik of the French Revolution, seen from ground level.

It's not pleasant (though it is TRULY noble).

And it certainly doesn't paint a picture of a pretty adolescent dream world, like my Mom and I always inhabited!

You know... she musta smiled with me when, a year after she died at 55, I became a Catholic.

For I had found my own painless way OUT - to the other side of death.

“A wonderful fact to reflect upon, that every human creature is constituted to be that profound secret and mystery to every other" p.47

I feel guilty for not liking this book for the first 50-100 pages or so. I don't know what it is with me and "classics", it takes me so long to get into them and I get frustrated and impatient too quickly. For a book with one of the greatest opening paragraphs ever written ("It was the best of times, it was the worst of times...") I felt duped. It was a set up. How can the first page be so wonderful and then lead me into a fast descent towards snooze-city? A couple of times I was ready to throw in the towel, but I told myself I was going to finish it. It's Dickens, by damn, I want to finish it! And I want to like it! So I made myself keep going, a chapter a day, maybe two chapters... The frustrating thing was that there were so many lush passages but they all seemed to be crushed and overshadowed between endless overly long descriptive paragraphs. My mind wandered. I admit I became lost at times and had to pull in the reigns and slow down...I'm a notoriously over-eager fast reader. I just needed to concentrate a little more closely.

And then it started to come together for me. Finally! Not only that, but it started to become profound and beautiful. And I started to lose sleep and delay meals unable to put it down.

“The beach was a desert of heaps of sea and stones tumbling wildly about, and the sea did what it liked, and what it liked was destruction. It thundered at the town, and thundered at the cliffs, and brought the coast down madly." p.53

“Sadly, sadly, the sun rose; it rose upon no sadder sight than the man of good abilities and good emotions, incapable of their directed exercise, incapable of his own help and his own happiness, sensible of the blight on him, and resigning himself to let it eat him away." p.122

In the final few chapters the story climaxes so spectacularly, so unexpectedly emotional and dramatic and poetic that I actually gasped aloud. How many books can do that? The final few pages might just be among my favorite final pages ever read. I read them several times with goosebumps. Such a satisfying and poignant end to what was a complex, multi-layered and brilliantly constructed story.

I think I fell in love with Carton just a little.

“I am like one who died young. All my life might have been." p. 181

“It is a far, far better thing that I do, than I have ever done; it is a far, far better rest that I go to than I have ever known.” p.401

Be still my heart.

كيف ساختزل جمال هذه الرواية في كلمات قليلة و مراجعة مختصرة.(لانني اسمع نقد مراجعتك طويلة

Δεύτερο βιβλίο του Ντίκενς που διαβάζω και βάζω στα αγαπημένα!
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει κάθε φορά να μου δημιουργεί τόσα συναισθήματα ταυτόχρονα!Θέλω να το ξαναδιαβάσω αμέσως!Σίγουρα θα ξαναδιαβαστεί στο μέλλον που σπάνια ξαναδιαβάζω βιβλίο δεύτερη φορά!
Το προτείνω σε όλους και έχω να πω μόνο ότι νιώθω μαγεμένη απ΄την υπέροχη γραφή του!

" كان أحسن الأزمان، وكان أسوأ الأزمان. كان عصر الحكمة، وكان عصر الحماقة. كان عهد الإيمان، وكان عهد الجحود. كان زمن النور، وكان زمن الظلمة. كان ربيع الأمل، وكان شتاء القنوط. كان أمامنا كل شيء، ولم يكن أمامنا شيء. "

قرأتُها للمرة الأولى في سن الخامسة عشر، وحين أنشأت حسابي في غودريدز أضفتها وقيمتها بخمسة نجوم رغم أني لم أكن أذكر شيئاً من تلك القراءة غير أنها أبهرت عقلي الغضّ حينذاك؛ ربما لم أعيها تماماً في ذاك الوقت، لكنني اليوم - وقد وجدت نفسي فيها - أتسائل إن كان ما قرأته قد رسخ في أعماق لا وعيي.

أقرأها اليوم للمرة الثانية بعد أن عشت ما فيها ورأيته رأي العين، وأعيد تقييمها بخمسة نجوم كاملة، وأنا أعي تماماً ما وراء كل حرف، كل شعور، كل عقلية، وكل قطرة دم سُفحت.

إن أعدت قراءتها بعد عشرات السنين، سأكرر إكباري لهذا العمل الذي لم ولن يموت، وسيبقى منهاجاً على كل فرد فينا دراسته والتوقف عنده طويلاً، طالما هناك أناس بيننا لا يستطيعون النظر خارج أنفسهم، طالما بيوتنا ما زالت تخرج أشخاصاً يسلمون أعنتهم للحقد والمطامع لتقودهم، وإلى أن يأتي اليوم الذي يفتحون فيه أعينهم وقلوبهم للحياة .. اقرؤوها وعلموها لأولادكم.

" إني أرى صفوفاً طويلة من الظلّامين الجدد الذين نهضوا على أنقاض السابقين يلقون نحبهم بهذه الآلة المنتقمة، قبل أن تتم مهمتها الحاضرة. إني أرى مدينة جميلة، وشعباً عظيم الذكاء ينهضان من هذه الهاوية السحيقة ...
إني أرى أولئك الذين فديتهم بحياتي يعيشون عيشاً آمناً، نافعاً، رغداً، سعيداً. "

One word: Sydney.

Might mess around and reread soon

‎دوستانِ گرانقدر، میتوان گفت که این کتاب ارزنده ترین اثرِ زنده یاد «چارلز دیکنز» است... من تا پایانِ داستان نمیدانستم که کدام یک از شخصیت هایِ داستان را به عنوانِ شخصیتِ اصلی انتخاب کنم... و حتی در این موضوع تردید داشتم که موضوعِ داستان را چگونه انتخاب کنم... که البته دوست دارم بگویم که موضوعِ آن از خودگذشتگی در راهِ عشق و مهربانیست
‎عزیزانم، داستان از 20 فصل و 300 صفحه تشکیل شده است که گیراییِ داستان سیرِ صعودی دارد، بدین معنا که فصل هایِ ابتدایی کمی کسل کننده است، ولی هرچه به پایان نزدیک میشویم، جذاب تر و گیراتر میشود.... چکیده ای کامل از این داستان را برایتان مینویسم، میتوانید تا هرکجایی را که صلاح دانستید بخوانید.. ولی سرانجامِ داستان را برایتان در ریویو ننوشته ام
---------------------------------------------
‎داستان از آنجایی شروع میشود که دختری به نامِ «لوسی مانت» به شهرِ پاریس میرود تا با نمایندهٔ بانکی به نامِ آقای «لوری» که کارمندِ بانکی بوده که پدرش در آنجا حساب داشته و اتفاقاً با این نمایندهٔ بانک نیز رفاقتی صمیمی داشته است، دیدار کند و از پدرش که در زمانِ کودکی به او گفته شده که مُرده است، اطلاعاتی کسب نماید... البته باید بگویم که پدرِ لوسی، زندانیِ سیاسی بوده و در زمانِ غیبتِ پدر، همین آقایِ لوری، خرجِ زندگیِ او را داده است
‎در ادامۀ داستان، این دخترِ جوان متوجه میشود که پدرِ پیرش زنده میباشد و تا حدودی حافظه اش ضعیف شده و خلاصه پدرش را که به حرفهٔ کفش دوزی روی آورده را پیدا میکند و همراه با پدرش به انگلستان سفر میکنند... در لندن با مردی به نامِ «چارلز» آشنا میشوند كه او نیز یک زندانیِ سیاسی است و وکیلی به نامِ «سیدنی» دارد که از قضا بسیار به یکدیگر شباهت دارند و وجودِ این شباهت در داستان بی دلیل نمیباشد... خلاصه «سیدنی» به کمکِ «لوسی» و پدرِ پیر و باتجربه اش، «چارلز» را از زندان آزاد میکنند
‎ بعد از گذشتِ زمان، سیدنی و چارلز، هر دو عاشقِ دوشیزه لوسی میشوند... چارلز از رفیقش پیشی گرفته و با لوسی ازدواج میکند و حاصلِ این ازدواج دختر بچه ای زیباست
‎در ادامهٔ داستان، چارلز به فرانسه میرود تا بدهی هایِ مردمی را که عمویش ثروت آنها را بالا کشیده است را به آنها برگرداند... ولی در فرانسه به زندان می افتد
‎اینبار بازهم دوستِ وکیلِ او یعنی سیدنی به همراهِ لوسی و پدرش، دوباره به فرانسه بازگشته و او را نجات میدهند و البته بعد از اتفاق های دیگری که می افتد، یکی از کسانی که عمویِ چارلز پیش از انقلابِ فرانسه، ثروتش را بالا کشیده بود با قدرت و برشی که دارد، چارلز را به زندان انداخته و حکمِ اعدامِ چارلز صادر میشود

‎گنه کرد در بلـــــــــخ آهنگری، به شوشتر زدند گردن مسگری

‎و امّا عزیزانم، اینجاست که سیدنی، مردانگی و رفاقت را کامل کرده و یا بخاطرِ عشقی که به لوسی دارد، به جای آنکه صبر کند تا چارلز اعدام شود و او به عشقش برسد، به دلیلِ شباهتی که با چارلز دارد، جایِ خودش را با او عوض میکند
‎بهتر است خودتان این داستان را بخوانید و از سرانجامِ این داستان آگاه شوید
---------------------------------------------
‎امیدوارم این چکیده، جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
‎«پیروز باشید و ایرانی»

“I hardly seem yet,” returned Charles Darnay, “to belong to this world again.” “I don’t wonder at it; it’s not so long since you were pretty far advanced on your way to another."

Στην Ελλάδα διαβάζουμε τα βιβλία του Dickens στην παιδική ηλικία, συνήθως σε προσαρμοσμένες εκδοχές που έχουν μικρή σχέση με το ίδιο το έργο. Αυτό είναι καλό, βεβαίως, γιατί έτσι έρχεται κανείς από μικρή ηλικία σε επαφή με έναν πολύ σημαντικό συγγραφέα, αλλά ταυτόχρονα και ανεπαρκές, γιατί είναι δύσκολο για ένα παιδί να πιάσει όλη την ευφυΐα που κρύβει μια ιστορία του Charles και το αστείρευτο χιούμορ του. Έτσι κι εγώ με την "Ιστορία δύο Πόλεων", την είχα διαβάσει παιδί, μου άρεσε, αλλά εκείνη η εμπειρία δεν είχε καμία σχέση με την εμπειρία της ανάγνωσης του πλήρους βιβλίου και μάλιστα στο πρωτότυπο, παρότι ήξερα τι γίνεται στο τέλος.

Στα αγγλικά θαυμάζεις την υπέροχη γλώσσα, το κέντημα των χαρακτήρων, την απλή και δυνατή αφήγηση. Ο Dickens παριστά ανάγλυφα το πνεύμα της εποχής της Γαλλικής Επανάστασης, του τρόμου και της αναρχίας που επικράτησε (από το 1792 τουλάχιστον), του παραλογισμού της γκιλοτίνας που έπεφτε με ρυθμούς αστραπής (έχει και μια ποιητική αδεία φυσικά, αλλά και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι).

Ιδανικό βιβλίο για τις γιορτές, κάντε το δώρο στους αγαπημένους σας ή και στον εαυτό σας!

DNF at page 150

Well, I can't believe I am abandoning a Charles Dickens novel but I do not want to go on. It is so different from the other two works that I've read by him and loved. I don't know, I don't like the tone of the story (it might be the translation), cannot connect with the characters and I just don't like it. I thought that something is wrong with me but my mum saw the book on my shelf Today and she confessed that it was the only Dickens she could not read...and my mum finishes everything. Just recently I begged her without success to DNF a novel that she told me repeatedly how much she hated.

I might give this a try later, but for now I have other books in line. I promised myself I will not torture myself anymore with books I don't like so next, please.

Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω Ντίκενς. Η γραφή, η λυρικότητα της και αυτή η λεπτή του ειρωνεία, μου άρεσε πολύ. Οι περιγραφές των φρικαλέων γεγονότων που έλαβαν χώρα κατα τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης ώρες ώρες ανατριχιαστικές και η ατμόσφαιρα υποβλητική. Τις τελευταίες 200 σελίδες δε, ξενύχτησα διαβάζοντας τες. Καιρό είχα να το κάνω αυτό! Το τέλος με συγκίνησε και με άφησε με πολλά συναισθήματα.
Πολύ δυνατό και αληθινό βιβλίο και δεν το περίμενα!
Στο μέλλον σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα δικά του!

"It is a far, far better thing that I do, than I have ever done; it is a far, far better rest that I go to, than I have ever known."

I still remember being assigned to read this book in the 11th grade by Mr. Stahler. I can still see him up there in front of the room, leaning on the lectern, talking about Dickens and this particular book. Thinking back on this time, I can say this is the first Classic book that I loved. I loved the romance, heroism, the courage, the sacrifice. As a teenage girl this book seemed so sad yet so romantic. When I think of Dickens I think of Mr. Stahler and the discussions of this book in his classroom.

"It was the best of times, it was the worst of times.." Really, it was the time of the French Revolution. A time of intrigue, bloodshed, danger, love, romance, terror, betrayal, hunger, and vengeance. The social classes in France are at war. The poor seeking revenge against the aristocracy. Dickens explains this in a simple fashion. His gift is giving us people on both sides of the battle. We can be sympathetic to the individual characters. Who is innocent? Who is guilty? And at the end of the day, does it even really matter?

Mr. Mancette is released from prison. He has been wrongly/unjustly imprisoned for 18 years and is now free to unite with his daughter, Lucie. They go to England where they hope to live and be free of the past. But their plan is not to be as the pair is summoned back to Paris where they have to testify agains Charles Darnay. Darnay, like Mancette, has been wrongly accused of treason. Let it be said that Darney also looks almost exactly like another man in the proceedings, Sydney Carton.

Today we might say "really looking exactly like another person? how contrived? How cheesy!" But it works in this book. Boy does it work.

True, this was written years and years ago. Yes, some of the language and writing might seem hard to digest. But perhaps, if you give this a go, stick with it, you will see the beauty of this book. Brilliant tale with brilliant storytelling. A Pleasure. I have read this three times, each time enjoying it more and more. Each time finding something else to love about it. Each time I am in awe.

A favorite!