At long last I have finished the Tale. Events piled up in the third book, so I could barely put it aside. As a trained reader of mystery stories, though, I had suspected the end already several chapter before. The plot is well laid out with a constant increase of suspense, but it is not the main atout of this novel. The lively description of some of the events (e.g. the broken barrel of wine in the streets of Sainte Antoine) show, where Dickens is at his best. Like a screenplay I could see them happen in front of my inner eye. And this is what will make me read more of his novels – the Tale has been my first – in particular those, that are located in the lower classes like Oliver Twist, David Copperfield and Great Expectations. Dickens has an attentive ear and eye to the misery and sensibility, but also brutality of simple people. Apparently, the Tale is his most sold novel, but I expect his narrative strength to surface much more in his contemporary stories.

I am taken by his description of the contempt and neglect of the noble classes towards the broader population The leprosy of unreality disfigured every human creature in attendance upon Monseigneur. What a sentence! At the same time Dickens shows that the lawless brutality of a revolution, when the mop rules the streets and courts (!) is not the solution. All too often it is the last feature of the motto Liberty, Equality, Fraternity, or Death what people experience. Innocence is no longer a reason for not being punished if you have the wrong parentage. Not only social classes are turned upside down, but also reason (prisoners are incarcerated with the words For the love of Liberty) and social habit like singing and dancing, that, once innocent … a healthy pastime changed into a means of angering the blood and bewildering the senses like the Carmagnole. Although there are also some funny situations, like Cruncher’s pretended education (Anno Dominoes) or Mrs Pross’s asperity, it is the injustice, violence and brutality of people in feudal or revolutionary regimes that will stay with me as main impression from this book.

«Ήταν οι καλύτερες μέρες, ήταν οι χειρότερες μέρες, ήταν τα χρόνια της σοφίας, ήταν τα χρόνια της άνοιας, ήταν η εποχή της πίστης, ήταν η εποχή της ολιγοπιστίας, η εποχή του Φωτός και η εποχή του Σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας κι ο χειμώνας της απελπισιάς, είχαμε μπρος μας τα πάντα, είχαμε μπρος μας το τίποτε…»

Είναι ένα αριστουργηματικό μανιφέστο για τη δύναμη της αγάπης, της λύτρωσης και το μεγαλείο του ανθρώπινου πνεύματος.
Δεν είναι ένα απλό μυθιστόρημα.
Μέσα σε αυτό το έργο ζωής και τέχνης κάθε λέξη, κάθε ενέργεια, έχει νόημα και αξία.
Κάθε σκέψη του Ντίκενς αποτυπωμένη αριστοτεχνικά περνάει σαν ουσία ζωής και φθάνει μέχρι το μυελό των οστών του αναγνώστη.
Ειναι τρομακτικό πως καταφέρνει να απεικονίζει τα γεγονότα της Γαλλικής επανάστασης και κάθε επανάστασης, δίνοντας σου τη δυνατότητα να μυρίζεις, να αισθάνεσαι, να βιώνεις,τα ένστικτα των ανθρώπων που ουρλιάζουν σιωπηλά.
Τις καταπιεσμένες λαϊκές μάζες που βουλιάζουν στην ανέχεια, την αμάθεια, το κρύο, την πείνα, τις άρρωστιες, τη βρομιά, την καταπίεση, το φόβο και το θάνατο.

Παράλληλα γράφει μια τρυφερή και βαθιά ανθρώπινη ιστορία αγάπης.
Μια αγάπη που ειναι καταδικασμένη να στολίζεται απο σταθερότητα αισθημάτων και θυσιών.
Εδώ, μέσα στο βούρκο και τη λάσπη, μέσα στο σκοτάδι που νικάει πάντα το φως των λιωμένων κεριών, μέσα σε σπίτια αθλιότητας και δυστυχίας σε κάθε μορφή, στην κακουχία, το έγκλημα, τη βασανιστική ανάγκη επιβίωσης απο ψίχουλα θανάτου, εδώ, σ αυτά τα ίδια μέρη, στις ίδιες πόλεις γίνονται οι απαλλαγές απο κοσμικές και θεϊκές εξουσίες.

Εδώ, ιστορία δυο πόλεων, ιστορία όλων των πόλεων του κόσμου. Οι καλύτερες ανθρώπινες ενέργειες ανθίζουν απο την επαναστατική πένα του οράματος και αναπτύσσονται παράλληλα και σε αντίθεση με την απόγνωση, την αγωνία, την τρομοκρατία και την φρικτή εκδικητική φύση που προκαλείται απ’την αντίθεση της ίδιας ανθρώπινης καλοσύνης.

Ο Ντίκενς απίθανα και απίστευτα καταφέρνει να γράψει στην γλώσσα όλων των εποχών, ενεργοποιεί αυτομάτως τους μηχανισμούς της παγκόσμιας ιστορίας.

Συσσωρεύει πνευματικότητα και σοφία σε μεγάλες λογοτεχνικές σκέψεις.
Μεταμορφώνει τα μυαλά που τον δέχονται ώστε να λαχταράνε ιστορίες πόλεων ...για την προώθηση της κοινωνικής επανάστασης όπως μόνο οι μεγάλοι δάσκαλοι μπορούν να πουν.
Να πουν για αυτή την αιματοβαμμένη ιστορία του Λονδίνου και του Παρισιού το έτος 1793 , αλλά να καλύπτουν και τις προσπάθειες έμπνευσης για κακομεταχείριση του εκάστοτε βίαιου επαναστάτη.

Κάπου διάβασα πως ο Ντίκενς είναι υπερβολικός σε ιδέες και αξιακές διαδρομές. Δεν ειναι υπερβολικός, ειναι αληθινός και δυνατός, είναι προφήτης της επαναστατικής κατήχησης για κοινωνικές αλλαγές με ειρηνικά μέσα.
Για αλλαγές που δεν ειναι ουτοπικές και θεωρητικές εάν ξεκινούν απο την ατομική θυσία, απο την προσωπική ιδεολογική μεταστροφή, και την πνευματική αναγέννηση.

Πόσο πιο ξεκάθαρα να το προβλέψει μέσα απο τους χαρακτήρες του βιβλίου του με πολιτικό περιεχόμενο πως ναι, είμαστε όλοι χειραγωγημένοι, ήμασταν και θα είμαστε.
Ο Ντίκενς γράφει για έναν φρικτό κόσμο. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη για τους φτωχούς. Οι αδύναμοι κακοποιούνται και κακομεταχειρίζονται απο την άρχουσα τάξη και όταν τελικά εκδικούνται επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, τα άγρια ζώα που πεινάνε για όλα και καταναλώνονται εντελώς με την επιθυμία τους για αίμα.
Μετά χάος, νοοτροπία μάζας, αγριότητα, καταστροφή, φρενίτιδα, βία.

Δεν ειναι αυτός ο κόσμος του Ντίκενς. Η δύναμη των δικών του δυο πόλεων διερευνά τις προσωπικές πτυχές της εθνικής ταυτότητας με λίγο περισσότερη αγάπη και λίγο λιγότερη βία.
Κάνει έκκληση μέσα απο τα γραπτά του και ελπίζει πως η ανθρώπινη ακεραιότητα θα μπορέσει να ξεπεράσει την εθνική μικρότητα και το ατομικό κακό.
Πάντα σε σχέση με την ανθρώπινη καρδιά που μπορεί να νιώσει.
Πόσο αξεπέραστα και αξιόπιστα έργα μπορεί να καταφέρει αυτή η σπουδαία λογοτεχνία.

Υπάρχουν τόσα πολλά που μπορούν να μάθουν τα έθνη του κόσμου απο αυτό το βιβλίο.

Μα δυστυχώς μέχρι σήμερα εκατοντάδες χρόνια μετά οι λαοί εξακολουθούν να πιστεύουν και να ακολουθούν αυτούς που φωνάζουν : ΑΥΡΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ (πως θα τον σώσουμε;;)
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ...ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ ΞΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΤΟΠΙΑ ΜΟΝΟΠΩΛΕΙΑ.


Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.

This was a great story with a wonderful hero. But, I felt that the other Dickens I have read so far (Great Expectations, Bleak House, and David Copperfield) were more powerful evocations of humanity. There was perhaps a touch too much moralizing against the French and the French Revolution (said as a French citizen I suppose). Still, the descriptions of Paris under the Terror were realistic feeling and as always the dialogues were lively.

چند وقت پیش از این خواندم که مردم در سال‌های قرن 19 چه قدر منتظر بخش‌های جدید داستان‌های دیکنز بودند. دیکنز بعضی رمان‌ها را به صورت تکه‌تکه منتشر می‌کرد و باید برای فصل‌های جدید داستان منتظر می‌ماندی. داستان‌هایش علاوه بر انگلستان، در بقیه اروپا هم خوانده می‌شد. حتی گاهی دامنه خوانندگانش از قاره اروپا هم فراتر می‌رفت و در قاره‌ دیگری مثل آمریکا هم بی‌نهایت طرفدار داشت. داستان مشهوری است که صدها نفر از مردم آمریکا، در بندری جمع شده بودند که کشتی، آخرین بخش از رمانِ «عتیقه‌فروشی قدیمی» (همان رمانی که معمولا از آن با «دختری به نام نل» یاد می‌کنند) را به آمریکا می‌آورد و بی‌تابانه منتظر بودند که پایان این رمان را بخوانند و ببینند که چه بر سر نل می‌آید و آیا او زنده می‌ماند و یا می‌میرد...

"Τσακίστε την ανθρωπότητα ξανά με παρόμοια βαριά σφυριά και θα γεννήσει ξανά τα ίδια τσακισμένα, απελπισμένα πλάσματα. Φυτέψτε ξανά τον σπόρο της ληστρικής εκμετάλλευσης, της τέλειας περιφρόνησης του νόμου και της καταπίεσης και θα θερίσετε ξανά τη σοδειά της οργής."

Έχουν ειπωθεί τόσο πολλά και τόσο ωραία λόγια για το υπέροχο αυτό μυθιστόρημα του Τσαρλς Ντίκενς και το πως μια ιστορία που διαδραματίζεται μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού στα τέλη του δεκάτου ογδόου αιώνα, πριν και κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, μπορεί ακόμη να συγκινεί τόσο βαθιά (και να προβληματίζει εξίσου για το ποιόν της ανθρώπινης φύσης, κυρίως όσον αφορά την ευκολία με την οποία ο καταδυναστευμένος μπορεί να γίνει στυγνός δυνάστης ο ίδιος), που κάθε περαιτέρω αναφορά, και δη από έναν αναγνώστη που η σχέση του με τον κόσμο της λογοτεχνίας είναι εντελώς ερασιτεχνική, δίκαια θα χαρακτηριζόταν ως πλεονάζουσα. Συνειδητά, επομένως, επιλέγω τη σιγή, αναθυμούμαι κάθε σπουδαία εικόνα που γέννησε στη σκέψη μου η πένα του Συγγραφέα και χαιρετίζω συγκινημένος το μεγαλείο της αυτοθυσίας ενός μυθιστορηματικού ήρωα που δεν θα ξεχάσω ποτέ∙ Σίντνεϊ Κάρτον λέγεται.

Υπάρχουν οι συγγραφείς που γράφουν ευπώλητα βιβλία, υπάρχουν αυτοί που γράφουν ιστορικά μυθιστορήματα και άλλοι που γράφουν ιστορίες μυστηρίου. Βεβαίως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τους δημιουργούς που εστιάζουν στις ιστορίες αγάπης ή δίνουν έμφαση στο δραματικό στοιχείο.
Υπάρχουν λοιπόν όλοι οι παραπάνω και υπήρχε και ο Ντίκενς. Ένας δημιουργός που είχε καταφέρει να συνδυάσει στα μεγάλα του μυθιστορήματα όλες τις παραπάνω "κατηγορίες" φτιάχνοντας διαχρονικά αριστουργήματα τα οποία εκτός από την αντοχή τους στο χρόνο τα χαρακτηρίζει και μια ανυπέρβλητη συγγραφική κομψότητα.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Ντίκενς μας μεταφέρει στην εποχή της Γαλλικής ��πανάστασης. Δύο πόλεις, δύο λαοί και πλήθος βασικών αλλά και δευτερευόντων χαρακτήρων βιώνουν με τον δικό τους τρόπο την επανάσταση που άλλαξε κατά πολύ την ιστορία της Γαλλίας και εν μέρει της Ευρώπης. Η ιστορία ξεκινάει με ένα τραγικό γεγονός. Την απελευθέρωση ενός γιατρού από τις φυλακές της Βαστίλης όπου κρατούνταν για περίπου 18 χρόνια. Ο γιατρός μεταφέρεται σε ένα ασφαλές μέρος αλλά η προσωπικότητα του έχει αλλοιωθεί από την πολυετή φυλάκιση αλλά και τις επιπτώσεις αυτής στην προσωπική του ζωή. Τα γεγονότα που ακολουθούν σχηματίζουν μια αλυσιδωτή αντίδραση μέχρι το εξαιρετικό φινάλε, που παρόλο που έχει μια δόση υπερβολής και ρέπει προς το χάπι εντ είναι εντέλει απόλυτα ταιριαστό με το ΄ντικενσιανό ύφος.
Ο λόγος του Ντίκενς είναι άλλοτε λυρικός άλλοτε περιγραφικός αλλά σε καμία περίπτωση το κείμενο δε βαραίνει δημιουργώντας προσκόμματα στον αναγνώστη. Το αντίθετο μάλιστα, οι παρομοιώσεις και οι περιγραφές του συγγραφέα μας βοηθούν να μεταφερθούμε στην καρδιά των γεγονότων και να κατανοήσουμε σε βάθος τα αισθήματα και τις αντιδράσεις των χαρακτήρων.
Κάπου εδώ αξίζει να αναφέρουμε και το σχόλιο του Ντίκενς σχετικά με τη Γαλλική επανάσταση, που μάλλον μπορούμε κάλλιστα να το γενικεύσουμε για κάθε είδους επανάσταση των λαϊκών στρωμάτων ανά τους αιώνες. Η καταπίεση και η εξουθένωση οδήγησε τον λαό της Γαλλίας στο να πάρει τα όπλα να ξεσηκωθεί, να δώσει τα πάντα για έναν αγώνα που είχε σαν βάσεις την Ισότητα, την Ελευθερία και την Αδελφότητα. Σταδιακά ο αγώνας αυτός έχασε σταδιακά τον αρχικό του χαρακτήρα και εξελίχθηκε σε ένα λουτρό αίματος με πρωταγωνίστρια την "Αγία Γκιλοτίνα". Λάθος άτομα, χωρίς κρίση χωρίς παιδεία πήραν αξιώματα και απέκτησαν εξουσία με αποτέλεσμα να εκτελούνται σωρηδόν αθώοι και ένοχοι μαζί. Στην τελική, δεν μπορεί ένας αγώνας που έχει ως σύνθημα την Ελευθερία να βάφεται από το αίμα αθώων και τα λαϊκά δικαστήρια να αποφασίζουν για τις τύχες πολιτών. Ας μην ξεχνάμε πως ένα πλήθος πωρωμένων επαναστατών χωρίς κρίση, έστειλε στην γκιλοτίνα ένα από τα πιο λαμπρά μυαλά που έχει αναδείξει η ανθρωπότητα, τον Αντουάν Λαβουαζιέ με τη δικαιολογία πως "η δημοκρατία δε χρειάζεται την επιστήμη"...
Εν κατακλείδι, το βιβλίο είναι ένα ταξίδι σε μια εποχή ταραγμένη και ανάμεσα σε δύο από τις πιο ιστορικές πόλεις της Ευρώπης που είμαι βέβαιος πως δε θα απογοητεύσει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες!

5/5

n   “No man ever really loved a woman, lost her, and knew her with a blameless though an unchanged mind when she was a wife and a mother, but her children had a strange sympathy with him—an instinctive delicacy of pity for him. What fine hidden sensibilities are touched in such a case, no echoes tell; but it is so, and it was so here. Carton was the first stranger to whom little Lucie held out her chubby arms, and he kept his place with her as she grew. The little boy had spoken of him, almost at the last. "Poor Carton! Kiss him for me!"n

French Revolution must have been too big a thing for Dickens to miss given his protests against class discrimination and constant effort to be the voice of conscience for English rich. In fact, he actually managed to portray the Paris of time well enough, IMO, despite his caricature-like characters and the boring tone he often took.

And all that is good but the truth is three of four stars here belong to Sydney Carton. Charles is a boring Mr. Goody Two Shoes; Lucie and her father are no better – too perfect to be likable. And yet Dickens prefers to give them footage instead of one of the most memorable characters he would make. Sydney would be gone for several chapters. Often I was flipping through pages to see how long I have to continue reading before having him back.

The story is dull and too melodramatic – Charles managed to be accused of things he didn’t do three times (or was it four times?) and be saved each time – twice by Sydney. Also twice would he leave France under assumed identities. Sydney is in Paris to save Charles who had gone there to defend someone else.

Sydney is the only redeeming thing about the novel.

n  
n   “O Miss Manette, when the little picture of a happy father's face looks up in yours when you see your own bright beauty springing up anew at your feet, think now and then that there is a man who would give his life, to keep a life you love beside you!”n

He actually said the best monologue that I ever have heard about love:

n  
n   “I wish you to know that you have been the last dream of my soul. In my degradation I have not been so degraded but that the sight of you with your father, and of this homemade such a home by you, has stirred old shadows that I thought had died out of me. Since I knew you, I have been troubled by a remorse that I thought would never reproach me again, and have heard whispers from old voices impelling me upward, that I thought were silent forever. I have had unformed ideas of striving afresh, beginning anew, shaking off sloth and sensuality, and fighting out the abandoned fight. A dream, all a dream, that ends in nothing, and leaves the sleeper where he lay down, but I wish you to know that you inspired it.” n  
n

And it is not only those big dialogues but the smallest of his acts that have nothing to do with his love. I loved everything Dickens had to say about him:

n  
n   “At one of the theatre doors, there was a little girl with a mother, looking for a way across the street through the mud. He carried the child over, and before the timid arm was loosed from his neck asked her for a kiss.” n

Florentino, Myshkin, Fredrick, Fredo and now Sydney – I kind of like these losers. I loved everything Dickens had to say about him even when I didn’t know the ending. He suffers from an inferiority complex probably due to the human tendency of measuring the worth of a life in terms of money. I don’t know why shouldn’t he try to move ahead in life, he is definitely street smart.

I didn't like the ending which was ruined by Sydney's foolishness. Here is what a more reasonable man would have done – he would have let Charles die; then leave Paris with Lucie. And when she is emotionally vulnerable and busy fainting over her husband’s death; he could have proposed her. But no, he was too short-sighted for all this. Some people just can’t get this right.

n  
n   Three Cigarettes and a Songn  
n
A tribute to Charles Dickens and Damien Rice

As usual, she had her beautiful smile on when she opened the door and she greeted him with her daily question, addressing him, as she always did, with his last name "How you are doing today, Carton?" He greeted her back - never ever answering the question, asked her after her husband, and went to meet her children. The children were waiting for him to arrive as he was their playmate and played the game with the same excitement as they did - only losing deliberately to his younger rivals. "You will never learn Carton" the young girl would say with a shake of the head and using his last name much like her mother. "You just wait and watch, I will surely beat you two tomorrow." He would say pretending to take the challenge.

Soon they all took their dinner and then it was time to put the children in their bed. As per ritual, he told them a bedtime story - a new one every day as their parents would watch and once the children were asleep, he would bow to the parents to take their leave. Today something of a smile in her eyes as he took their leave, brought the grief back in the form of that long familiar heaviness in his throat. He could barely suppress this sudden urge to weep only as long as he was in their sight - but as soon as Lucy closed the door behind him, he broke down, fell to his knees, and started crying. Lucy and her husband who happened to be standing by the window of their room watching him leave as they sometimes did, noticed him losing himself like that, and Lucy called for him to come back. He was shocked to hear her voice and realizing she had seen like that. Without turning back he replied that he was alright. But she pleaded in that soft voice of hers which make one submit all one's life to her wishes. And her husband had already run down and opened the door.

He knew what will happen next. His love for her was no secret in the family and even the kids knew it. And they all knew how he preferred nursing his grief in solitude and only came there when he could smile for them. Yet sometimes his heart would find its way to scream when he hadn't yet managed to get himself out of eyeshot and in such cases she won't let him leave until his usual... Not exactly cheerful, but nevertheless the smiling look that normally adorned his face. And through experiments, she had discovered the surest way to bring it back.

Though he was apologetic for being such a nuisance, he knew he had to go through the usual ceremony now that Lucy knew how she was feeling. Quite often in these times, he would wish to ask her about himself - who am I? Who am I to you? as if his whole existence was defined by the position she gave him in his world. But showing great self-control, he won't ask that question, in fact, often didn't say a lot in such times, knowing all he would have said in those times would be reproaches for a woman he should be and was ever so grateful to - for the dream.

Without being asked, he took the seat by the fireplace and took the usual three cigarettes (for some reason, they always had to be three) offered by the husband on Lucy's suggestion who herself went to the piano and started playing and singing the song. It was always the same song. And he would listen to it, watching the fire as it seemed to carry a secret communication with him and smoking his grief away to the charms of her beautiful voice. And it always worked, she offered very little as consolation that he must have instead of her - three cigarettes and a song, but it was enough, always enough. By the time he put off the last cigarette and took his leave assuring them he felt better now, his face was illuminated with that same old tired smile.

if there was a Most Classic-Seeming Classic Book award...this might win

“I hardly seem yet,” returned Charles Darnay, “to belong to this world again.” “I don’t wonder at it; it’s not so long since you were pretty far advanced on your way to another."

Στην Ελλάδα διαβάζουμε τα βιβλία του Dickens στην παιδική ηλικία, συνήθως σε προσαρμοσμένες εκδοχές που έχουν μικρή σχέση με το ίδιο το έργο. Αυτό είναι καλό, βεβαίως, γιατί έτσι έρχεται κανείς από μικρή ηλικία σε επαφή με έναν πολύ σημαντικό συγγραφέα, αλλά ταυτόχρονα και ανεπαρκές, γιατί είναι δύσκολο για ένα παιδί να πιάσει όλη την ευφυΐα που κρύβει μια ιστορία του Charles και το αστείρευτο χιούμορ του. Έτσι κι εγώ με την "Ιστορία δύο Πόλεων", την είχα διαβάσει παιδί, μου άρεσε, αλλά εκείνη η εμπειρία δεν είχε καμία σχέση με την εμπειρία της ανάγνωσης του πλήρους βιβλίου και μάλιστα στο πρωτότυπο, παρότι ήξερα τι γίνεται στο τέλος.

Στα αγγλικά θαυμάζεις την υπέροχη γλώσσα, το κέντημα των χαρακτήρων, την απλή και δυνατή αφήγηση. Ο Dickens παριστά ανάγλυφα το πνεύμα της εποχής της Γαλλικής Επανάστασης, του τρόμου και της αναρχίας που επικράτησε (από το 1792 τουλάχιστον), του παραλογισμού της γκιλοτίνας που έπεφτε με ρυθμούς αστραπής (έχει και μια ποιητική αδεία φυσικά, αλλά και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι).

Ιδανικό βιβλίο για τις γιορτές, κάντε το δώρο στους αγαπημένους σας ή και στον εαυτό σας!

Years of teaching this novel to teenagers never dimmed my thrill in reading it — if anything, I grew to love it more every time I watched kids gasp aloud at the revelations! Critics are divided on its place in the Dickens canon, but the ones who think it an inferior work are simply deranged. It has everything: dark deeds, revolution, madness, love, thwarted love, forgiveness, revenge, and a stunning act of self-sacrifice. And melodrama! Oh, how Dickens loved melodrama, but in A Tale of Two Cities it reaches truly grand proportions.

It’s the ultimate mystery novel: characters act strangely, but always for a reason. Miscellaneous people drift in and out, but they’re not truly miscellaneous — you just have to wait to see how they’re connected. And like any good mystery, the payoff at the end is worth the time it takes to get there...and what a payoff! Dickens is a master of the type of narration that simultaneously moves forward and back in time. In other words, strategically placed revelations from the past inform the present and shape the future. The brilliant timing both of his hints and of the actual revelations is a bonus field of study. Merely the drama of the dark past and its impact on the “here and now” story is thrilling enough. Plus, A Tale of Two Cities is a profoundly moral story, with themes of vengeance versus forgiveness, sins of the fathers being visited on the children, resurrection and rebirth, and the possibility of redemption.

"IT IS A FAR, FAR BETTER THING..."
Antes que todo: ¡Que pedazo de final!
Dickens está en el podio de mis escritores favoritos, pero si hay algo que le faltó es un poco más de claridad al expresarse en oraciones largas, y eso se refleja claramente en esta novela.
A pesar de eso, es encantadora. Los personajes están muy bien hechos, la trama de las dos ciudades (París y Londres) están bastante claras: los comentarios que hay sobre la Revolución Francesa son los perfectos para hacer de esta novela algo genial, y siempre en el estilo muy característico de Dickens. También se mezcla el amor (algo muy común en esos tiempos), sacrificio y venganza, lo que hace a esta novela incluso más oscura, teniendo en cuenta el contexto histórico. ¡Simplemente genial!
Hablando de su estilo de escritura, siempre hay que estar concentrado para poder entender lo que dice, ya que su lenguaje nunca fue el más fácil de entender.
¿Recomendable leer? Absolutamente sí, siempre y cuando tengas la disposición a concentrarte 100% en la lectura, ya que, como dije antes, no es fácil de entender, pero se disfruta mucho.

This book is interesting for the wrong reasons. On the one hand there are elements that work very well and you feel confident in the author's skill but on the other hand the sequence of events that sucks one character after another back into France feels entirely unconvincing.

In Bleak House we see a bundle of characteristics taken to a negative extreme in the person of the French women Hortense. In A Tale of Two Cities this is extended here to the point that 'bad' and 'French' seem to be synonymous terms as do 'good' and 'English'. This culminates in the patriotic prize fight between the good English woman and the bad French woman.

Dickens wants to have his cake and eat it with his central plot conceit. He shows the reader that the Ancien regime was bad and evil, that the people who suffered under it were innocent victims, but equally that the people who overthrew the Ancien Regime and seek revenge are also evil while at the same time getting round the notion that all French people are evil by finding all three of the good ones and lining them up in this story. This isn't satisfying.

In the context of early Victorian Britain it paid not to look too radical and there was a ready market for anti-French & horrors of the French revolution stories. This anti-French sentiment is executed so crudely that while I'm convinced and moved by Dickens' social commentary in Hard Times, Bleak House or Great Expectations I'm entirely mistrustful of what I'm being told in A Tale of Two Cities.

Politically the timing of this novel is interesting. Dickens is writing eight years before the Second Reform Act, which extended the franchise in Britain, and he is looking back at the circumstances of the late eighteenth century. In terms of the cruelty and hardships of the best of times and the worse of times there are similarities between the two countries. Dickens is looking back over a subsequent period of slow and pragmatic reform in Britain and violent change in France. The reason he gives implicitly in his text for the different political outcomes is purely in the character of the two nations. The French are too passionate, while the phlegmatic English, and here remember Mr Rouncewell's 'Saxon' face in Bleak House contrasted with the aristocratic Dedlock, are constituently (politically and personally) capable of pragmatic change.

At once we see both political radicalism and a certain conservatism in Dickens' views. On the one hand the stress on the Saxon compared with the Frenchman takes us back to the Norman Yoke ideology, a mainstay of English political radicalism from the Levellers to the Chartists, yet the implications are conservative. Political life in Britain can change, pragmatically and effectively because of the nature of the English people. The lack of the traits that allow the English to be fundamentally democratic in the national character of the French however condemns them to being an example to avoid.

This is enormously reassuring to the comfortable classes subscribing to Dickens' periodicals. Even the still distant threat on the horizon of extending the franchise to decent working men can be weathered due to inherent English pragmatism  the product of our magnificent mucus no doubt as all affectionados of the four humours will agree. The Saxon national character will prevent the violence of a French Revolution from occurring in Britain.

At the same time Dickens' personal life was anything but phlegmatic and pragmatic. Perhaps something of the tension between the personal and the public gives the book the power it has. The fight isn't between the good Englishwoman and the bad Frenchwoman, it is Dickens at war with himself. Publicly pragmatism wins, personally, however, it is all about passion.