Предвидим и не особено добре написан роман за френската революция от 1789 година, който на няколко пъти щях да оставя недочетен. Не ми хареса и превода на български…

Свобода, братство, равенство или смърт!

Моята оценка - едва 2,5*.

Dacă aș fi citit mai devreme acest roman, probabil că mi-ar fi plăcut. Și mi-ar fi plăcut să-mi placă măcar lectura asta tîrzie. Din păcate, romanul nu mi-a stîrnit entuziasmul. Să vă spun și de ce. Iată, în opinia mea, trei mari defecte:

1. Verbiajul, retorica: Dickens ține morțiș să scrie „frumos”, să provoace cititorului o exclamație de uimire, un spasm; și chiar scrie frumos. Folosește figuri de stil în exces. Repetiția și enumerarea, de pildă. Aș fi preferat să fi scris mai simplu și mai firesc, pentru că simplitatea e cea mai persuasivă retorică.

2. Naratorul își judecă personajele. Îi mustră pe vinovați, îi laudă pe inocenți. Intervenția lui e inoportună.

3. Maniheismul: personajele cărții se împart în două categorii antinomice: cei buni și cei răi. Nu există personaje neutre. Nu există cenușiu. Cei buni sînt foarte buni, extraordinar de buni, sublimi în bunătatea lor (avocatul Sydney Carton, de pildă, care alege să moară ghilotinat în locul lui Charles Darnay, e doar un exemplu), în timp ce oamenii răi sînt foarte răi, înfiorător de răi, răi la extrem (marchizul St. Evrémonde, unchiul lui Charles Darnay, un individ apăsat sinistru, ar fi exemplul direct opus). Dar omul însuși, omul real, e mult mai ambiguu decît îl prezintă Dickens. Nu poate fi doar bun sau doar rău. E un amestec.

Ca toate cărțile lui Charles Dickens și acest roman istoric (acțiunea lui se petrece între 1775 și 1792-1793) a fost scris anume pentru cei umili și obidiți. Probabil că nenumărații cititori ai acestei cărți priveau cu îngăduință și plăcere (pe care eu, unul, sărac fiind totuși, nu le mai simt astăzi) astfel de construcții literare baroce:

Începutul cărții (pasajul cel mai citat de exegeți): „Era cea mai bună dintre vremi, era cea mai năpăstuită dintre vremi, era epoca înţelepciunii, epoca neroziei, veacul credinţei, veacul necredinţei, răstimpul Luminii, răstimpul întunecimii, primăvara nădejdii, iarna deznădejdii, aveam totul în faţă, aveam doar nimicul în faţă, ne înălţăm cu toţii de-a dreptul la ceruri, ne cufundam cu toţii de-a dreptul în iad - pe scurt, epoca aceea era atit de asemănătoare cu cea de acum, încît unele dintre autorităţile cele mai proeminente au stăruit să fie prezentată, în tot ce avea ea bun sau rău, numai la gradul superlativ”.

O repetiție de mare efect la mijlocul secolului al XIX-lea: „Foamea e gonită afară din casele înalte, oploşită în veşmintele flenduroase care spînzură de ţăruşi sau pe fringhii; Foamea se tupilează în încăperile astupate cu paie şi cîrpe, şipci de lemn şi ghemotoace de hîrtie; Foamea se iveşte în fiecare surcea din puţinul lemnelor de foc pe care le despică bărbatul; Foamea se zgîieşte prin coşurile fără de fum şi se iscă din străzile puturoase printre ale căror gunoaie nu se rătăceşte nimic bun de mîncat. Foamea şi-a săpat numele pe tejgheaua brutarului, şi l-a înscris pe fiecare bucată din sărăcăciosul morman de pîine rea; şi l-a semnat şi la cîrnăţărie, în fiecare tocătură de cîine mort care se vinde acolo. Foamea îşi pîrîie oasele uscate printre castanele care se coc pe frigarea rotitoare; Foamea se fărîmiţează în atomi...”.

Încă un pasaj întemeiat pe figura repetiției și enumerării: „Satul avea o singură uliţă amărîtă, cu o berărie amărîtă, o tăbăcărie amărîtă, o crîşmă amărîtă, un grajd amărît pentru schimbul cailor de poştă, o fîntină amărîtă, şi toate obişnuitele instituţii amărite. Avea şi oamenii săi amărîți”.

În sfîrșit: „Castelul domnului marchiz era o clădire masivă, greoaie… Un mare conglomerat de piatră, cu balustrade grele de piatră, urne de piatră, flori de piatră, chipuri omeneşti de piatră şi capete de animale din piatră în toate colţurile”.

În încheiere, repet că-mi pare rău că n-am citit acest roman la timpul lui. L-aș fi judecat, cu siguranță, cu mai multă simpatie.

1η δημοσίευση, Book Press:
https://www.bookpress.gr/kritikes/xen...

Όταν στο μεγάλο συμπόσιο προς τιμήν της λογοτεχνίας συρρεύσουν οι συνδαιτημόνες για να γιορτάσουν τη ματαιότητα άπαντων των ανθρωπίνων έργων πλην εκείνων της Τέχνης, στον Ντίκενς θα δοθεί περίοπτη θέση. Μπορεί να μην υπήρξε καινοτόμος με την έννοια που αποδίδουμε σε συγγραφείς όπως ο Τζόυς ή ο Προυστ, πλην όμως κατόρθωσε να συγκεράσει δύο σημαντικές παραμέτρους στο πληθωρικό έργο του: εμπορικότητα (ευπώλητος στην εποχή του και έκτοτε) και συγγραφική δεινότητα – αυτό που αποκαλούμε (ελλείψει άλλου όρου πιο αντικειμενικού, έστω μετρήσιμου) ποιότητα.

Η Ιστορία δύο πόλεων, έργο της ωριμότητας του Ντίκενς, αποτελεί την επιτομή των προαναφερθέντων χαρακτηριστικών και ευτύχησε να μεταφερθεί σε νέα μετάφραση στη γλώσσα μας από τον Μιχάλη Μακρόπουλο. Θεωρούμενο ως ιστορική λογοτεχνία, το βιβλίο αυτό κινείται θεματικά στη χρονική περίοδο λίγο πριν από την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά και κατά τη διάρκειά της. Το κατά Ντίκενς Λονδίνο και Παρίσι, όμως, δεν είναι παρά μόνο λογοτεχνικά μετεικάσματα των πραγματικών πόλεων – απλώς η σκηνή που έχει επιλέξει ο συγγραφέας για να ανεβάσει την ολόδική του παράσταση. Και η αυλαία ανοίγει, οι ήρωες εισέρχονται σταδιακά, παρουσιάζονται στο κοινό και το δράμα ξεκινά. Ο σκηνοθέτης τοποθετεί τα πιόνια στη σκακιέρα και ξεδιπλώνει το ταλέντο του, αφήνοντας τον αναγνώστη να έρθει σε επαφή με τους –χαρακτηριστικούς στα έργα του– ήρωες που πλαισιώνουν τους βασικούς πρωταγωνιστές. Ο καθένας δε από αυτούς παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του μύθου, οπότε το πορτρέτο τους έχει φιλοτεχνηθεί στην εντέλεια.

Ήδη από τα πρώτα κεφάλαια, όπου η Επανάσταση στη Γαλλία κοχλάζει έτοιμη να ξεσπάσει, ο συγγραφέας θα περιγράψει τα προεόρτια, χρησιμοποιώντας ισχυρές εικόνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή έξω από το καπηλειό. Εξαιτίας ενός ατυχήματος, το μεγάλο βαρέλι του κρασιού σπάει. Κόκκινο κρασί (σαν αίμα;) χύνεται στα ρείθρα, στις πλάκες, στις πέτρες, κι από παντού οι τρωγλοδύτες ανασύρονται από τα βάθη των θλιβερών κατοικιών τους, νέοι και γέροι, σκύβοντας στα γόνατα για να ρουφήξουν το πολύτιμο υγρό, να το γλείψουν από τη λάσπη, να πνίξουν την ακόρεστη δίψα τους προτού επανέλθουν στις σκιές τους. Ο συγγραφέας προετοιμάζει τον αναγνώστη: αργότερα, οι παρίες θα ξεχυθούν ξανά στα βουλεβάρτα για να ξεδιψάσουν όχι πλέον με οίνο, αλλά με αίμα.

Ο Ντίκενς χρησιμοποιεί, θα έλεγε κάποιος, ενός είδους κυκλωτική κίνηση για να αφηγηθεί, θυμίζοντας Ματαντόρ που χορεύει διαρκώς γύρω από τον ταύρο, αρκούμενος στο να τον αποφεύγει, να τον κεντρίζει, να τον παρενοχλεί, να τον εξασθενεί για το καίριο χτύπημα. Εν προκειμένω, χρησιμοποιεί τα αντικείμενα που πλαισιώνουν τους ανθρώπους (κάτοπτρα του χαρακτήρα τους), στα οποία επικεντρώνεται αφηγηματικά, ρίχνοντάς τους γέφυρες προτού επιστρέψει στη δράση. Επιτυγχάνει να αποσύρει προς στιγμήν την προσοχή του αναγνώστη από την εξελισσόμενη πλοκή, να αλλάξει τη γωνία προβολής, να εστιάσει στη λεπτομέρεια, η οποία λειτουργεί ως αισθητικό αντίβαρο στην όποια κοινοτοπία μπορεί να μεταφέρει εγγενώς η δράση (αναπόφευκτο σε οποιοδήποτε έργο παρελθούσης εποχής). Με τη σειρά τους, οι χώροι, τα αντικείμενα παίρνουν ζωή και αντιδρούν ως έμβια, καθότι αντανακλάσεις των σκέψεων, των συναισθημάτων των ηρώων (του ίδιου του συγγραφέα, τελικά). Ώσπου με μια ακόμα ευφυή περιστροφή, αφού μας έχει παρασύρει στους αισθητικούς παραποτάμους της αφηγηματικής του τέχνης, ο Ντίκενς μας επαναφέρει στο κυρίως ρεύμα της δράσης.

Έτερο παράδειγμα, για του λόγου το ασφαλές: Στη σκηνή που εκτυλίσσεται στην αίθουσα του δικαστηρίου, δεν είναι τα βλέμματα αλλά οι ανάσες, τα χνώτα (ανακατεμένα με μπίρα, τζιν ή τσάι) που τυλίγουν το κατηγορούμενο, μιαίνοντας τα τζάμια του δικαστηρίου. Αντί να καταφύγει στην καταγγελία και τον διδακτισμό, ο Ντίκενς αφήνει την εικόνα να μιλήσει, σκηνοθετώντας τη δράση. Δεν παρασύρεται από τη δίκαιη οργή του για να καταδείξει το πώς ένα αποκτηνωμένο κοινό προσμένει τη φρικτή τιμωρία ενός συνανθρώπου για να διασκεδάσει τη δυστυχία του. Αφήνει τις οσμές, την αποφορά, την ανθρώπινη σάρκα να προκαλέσει την εγκεφαλική αντίδραση του αναγνώστη, με τέτοια δεξιοτεχνία ώστε να του προκαλεί σωματική αντίδραση και αποστροφή. Τούτη η εικόνα που χτίζει είναι πολύ πιο δυνατή από οποιαδήποτε άμεση καταγγελία της ηθικής σήψης, καθώς χαράσσεται ανεξίτηλα στο μυαλό.

Το 21ο κεφάλαιο «Βήματα που αντηχούν» παραμένει ένα από τα ωραιότερα του βιβλίου, καθώς συνδέει με αριστοτεχνικό τρόπο το παρελθόν και το παρόν των ηρώων με το μέλλον τους. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τις αντηχήσεις, τον αντίλαλο, τον ήχο των βημάτων στο σπίτι της οικογένειας για να καταδείξει το πέρασμα του χρόνου, συγχρόνως με την εικόνα της χρυσής κλωστής με την οποία η σύζυγος –και πλέον μητέρα– Λούσι τυλίγει τα αγαπημένα της πρόσωπα. Άνθρωποι σε κίνηση, ενωμένοι σε ένα εκκρεμές που στην άνοδο και στην κάθοδο αλλάζει χρόνο, εισαγάγοντας νέα πρόσωπα (τα παιδιά), αλλά ταυτόχρονα φέρνοντας τους ήρωες πιο κοντά στο πεπρωμένο τους.

Εκεί, στη δίνη αυτή των αντηχήσεων, συμπλέκεται το ατομικό με το συλλογικό, με τον άλλο αντίλαλο –εκείνο της επανάστασης– να καταφτάνει ως κύμα που θα καλύψει με την ορμή του τα ατομικά πεπρωμένα. Τα βήματα που αντηχούν στο σπίτι της οικογένειας είναι εκείνα του επελαύνοντος χρόνου. Σε αντίθεση, τα βήματα της ιστορίας είναι στην ουσία η ηχώ της βίας που θα κατακλύσει οσονούπω τη Βαστίλη και το σύνολο της επικράτειας. Από τη μία πλευρά η ειρηνική εικόνα, ο αντίλαλος της σιωπής και της εναλλαγής των εποχών κι από την άλλη ο τροχασμός της ιστορίας, η αιματοβαμμένη εικόνα της ανθρωποθάλασσας όπως ξεχύνεται παρασύροντας στο διάβα της τους πάντες.

Και όταν έρθει η στιγμή της κορύφωσης του ιστορικού γεγονότος, ο Ντίκενς χορογραφεί μεγαλειωδώς την επανάσταση. Οι σελίδες του αποκτούν έντονο ρυθμό, καθώς η δυσοίωνη πριν ελκυστική μελωδία κατακλύζει και παρασέρνει τους ανθρώπους, αθώους κι ενόχους ομού. Πλέον ο μόνος αντίλαλος είναι εκείνος του θανάτου που σκεπάζει κάθε άλλο ήχο, τις κραυγές των θητών και των θυμάτων. Η μελωδία του αίματος, ισχυρή, υποβλητική, εισέρχεται στις γωνίες, τους δρόμους, τις τρώγλες, τα παλάτια και τις φυλακές. Και εν συνεχεία ο λαός, συχνότερα όχλος, οι εξεγερμένοι με τον κόκκινο σκούφο που εφορμούν με τυφλά μάτια, κατακόκκινα από αίμα ενάντια στην ιστορία, αναζητώντας τον θάνατο για τους άλλους και τον εαυτό τους. Δεν προσφέρεται έλεος από κείνους που ποτέ δεν τους δόθηκε, ανθρωπιά για όσους δεν γνώρισαν τη θαλπωρή της. Διότι δεν υπάρχει κανένα μεγαλείο στους ταπεινούς, παρά μόνο ο ζόφος ψυχών στιγματισμένων από αιώνες βίας και καταπίεσης που όταν ανακαλύπτουν με δέος τη δύναμη της μαζικής τους βίας, την εξαπολύουν ασύμμετρα, ολικά, καταστροφικά.

Μόνο ο ήχος της γκιλοτίνας είναι καθαρός και σηματοδοτεί την αυγή της νέας εποχής – ένας σφυριχτός ήχος, ένας γδούπος, το οριστικό τέλος. Και γύρω από την ασταμάτητη μηχανή του θανάτου οι θεατές σε ένα καθημερινό ραντεβού με τη φρίκη. Σε αυτή την παράσταση του τρόμου οι θέσεις είναι πάντα πιασμένες, ο διευθυντής της ορχήστρας (ονόματι Σαμψών) προσφέρει στο κοινό του αυτό που επιθυμεί: «ξύρισμα» ταχύτατο, αποτελεσματικό (πόσες δεκάδες κεφάλια μπορούν να πέσουν στο καλάθι στον ελάχιστο δυνατό χρόνο;) και επιστροφή την ίδια ώρα, την επόμενη ημέρα για μια νέα παράσταση. Αθώοι, ένοχοι, γυναίκες, άντρες, δεν έχει σημασία – ο κλίβανος της Επανάστασης των κολασμένων χρειάζεται καύσιμο και τίποτε δεν προσφέρεται σε αφθονία... όσο τα ανθρώπινα κορμιά.

Ο Ντίκενς, προς μεγάλη μας απόλαυση, αφήνεται να ξεδιπλώσει το αστείρευτο ταλέντο του. Σε μια εκπληκτικής δεξιοτεχνίας σκηνή, η δύστυχη Λούσι αναμένει σε ένα στενό, απόμερο σοκάκι να δει τον σύζυγό της στο παράθυρο της φυλακής. Το χιονισμένο τοπίο αίφνης γεμίζει ασφυκτικά με εκατοντάδες άτομα που επιδίδονται σε έναν διονυσιακό χορό, την Καρμανιόλα, το τραγούδι της Επανάστασης. Χέρια κινούνται, κεφάλια δονούνται, άνθρωποι κορυβαντιώντες, αλλόφρονες υπό τους ήχους του άσματος αποβάλλουν την ανθρώπινη ουσία τους, τα όποια στοιχεία πολιτισμού και βυθίζονται στον οίστρο του αίματος, της αρχετυπικής ένωσης με τα ένστικτά τους.

Ο Ντίκενς καταγράφει τη φρενίτιδα του πλήθους με γλώσσα περίτεχνη, προσδίδοντάς της τραγική διάσταση, φέρνοντας τον αναγνώστη κάθε εποχής σε επαφή με το καίριο, το αεί επίκαιρο συναίσθημα του χάους, των αχαλιναγώγητων δυνάμεων της εντροπίας που κατοικοεδρεύει στον ανθρώπινο πυρήνα και εξυψώνεται σε δυσθεώρητα ύψη όταν εξαπλώνει το ιικό της φορτίο στη μάζα. Δεν πρόκειται για κάτι λιγότερο από τον Χορό μιας μαύρης Τραγωδίας που παρασύρεται και εμβαπτίζεται στη σκοτεινή του πλευρά, όχι ως ο «ιδεώδης θεατής» αλλά ως αυτονομημένο όν που σπανίως συνυπάρχει και διαλέγεται με τα θεατρικά πρόσωπα, αλλά επιβάλλει συχνότερα τις αντιλήψεις του, τις επιθυμίες του, τα απωθημένα του.

Αναφέρει στο επίμετρό του ο Τσέστερτον ότι ο Ντίκενς ένα μόνο βιβλίο για τη Γαλλική Επανάσταση είχε διαβάσει (εκείνο του Καρλάιλ), και ότι παρόλο που είχε ταξιδέψει, ουσιαστικά υπήρξε αποκλειστικά πολίτης μίας πόλης: του Λονδίνου. Και όμως, συνεχίζει, οι σελίδες στην Ιστορία δύο πόλεων που εξελίσσονται στο Παρίσι παραμένουν οι πιο δυνατές, ενώ η οπτική του συγγραφέα κατορθώνει να είναι πιο σφαιρική και αντικειμενική από εκείνη του ιστορικού. Αν ο Τσέστερτον δείχνει να εκπλήσσεται, από πλευράς μου θεωρώ το γεγονός απολύτως φυσικό.

Εκείνο που προσφέρει αφειδώς ο Ντίκενς στην Ιστορία δύο πόλεων είναι η καλλιτεχνική του οπτική για την εποχή εκείνη, ένα έργο φαντασίας με φανταστικούς χαρακτήρες που για κάποιες εκατοντάδες σελίδες αποφάσισε να τους αναστήσει, τους έδωσε πνοή, υπόσταση και τους έριξε άκοντες στον «πραγματικό» κόσμο. Τα πάθη τους, τα κίνητρά τους, οι προσδοκίες και οι διαψεύσεις τους αποτελούν γεννήματα της δημιουργικής φαντασίας του καλλιτέχνη, ο οποίος κινεί τα νήματα αφ' υψηλού, προσφέροντας στον αναγνώστη του ψήγματα αλήθειας (ποτέ «αντικειμενικής»), κρυφές ματιές στον ψυχισμό, στο συναμφότερον: την κατάρα και την ευχή να είσαι ανθρώπινο όν, να κυλιέσαι στη λάσπη συχνότερα και να υψώνεσαι στα νέφη σπανιότερα.

Και ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους διαβάζουμε Ντίκενς, συγχωρώντας του τις όποιες ευκολίες στην εξέλιξη της δράσης (ο deus ex machina στο τέλος), τους συχνά φορτισμένους συγκινησιακά διαλόγους, τις παραδοχές εμπορικότητας που απευθύνονται σε ένα κοινό που αναμένει την ταύτιση με τους ήρωες (η μόνη ταύτιση του ώριμου αναγνώστη οφείλει να είναι αποκλειστικά με τον συγγραφέα!) για να απολαύσει το μυθιστόρημα. Είναι όμως τέτοιας δύναμης η γοητεία των αμιγώς καλλιτεχνικών αφηγηματικών στοιχείων, ώστε να υπερκαλύπτουν τις όποιες αδυναμίες, μα κι όσα πλήγματα επιφέρει η πάροδος του χρόνου.

Αντί επιλόγου:

Όταν βραδιάσει και λίγο πριν από τον ύπνο, οι γονείς θα ξεκινήσουν να διαβάζουν στα τέκνα τους το παραμύθι της ημέρας. Το παιδί ακούει με προσοχή την ιστορία, σπεύδοντας να διορθώσει τον βιαστικό που τολμά να αλλάξει ή να παρακάμψει έστω και το παραμικρό, προκειμένου να ολοκληρώσει ταχύτερα την ανάγνωση. Την ίδια αυτή ιστορία που διαβάζεται χαμηλόφωνα στην ησυχία της νύχτας, το παιδί την έχει ακούσει δεκάδες φορές και πλέον την έχει αποστηθίσει. Κι όμως, την ξανακούει με την ίδια πλησμονή, με την ίδια δίψα, σαν να ήταν αυτή η πρώτη φορά. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η απόλαυση της αφήγησης παραμένει στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης από τα αρχαία χρόνια ως το τέλος του κόσμου. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από την αρχή: «Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν η εποχή της σοφίας…»

The year is 1775, and Dr. Manette, imprisoned unjustly 18 years ago, has been released from the Bastille prison in Paris. His daughter, Lucie, who had thought he was dead, and Jarvis Lorry, an agent for Tellson's Bank, which has offices in London and Paris, bring him to England.
Skip ahead five years to 1780. Frenchman Charles Darnay is on trial for treason, accused of passing English secrets to the French and Americans during the American Revolution. He is acquitted when eyewitnesses prove unreliable partly because of Darnay's resemblance to barrister Sydney Carton.
In the years leading to the fall of the Bastille in 1789, Darnay, Carton, and Stryver all fell in love with Lucie Manette. Carton, an irresponsible and unambitious character who drinks too much, tells Lucie that she has inspired him to think about how his life could have been better and that he would make any sacrifice for her. However, Stryver, Carton's barrister friend, is persuaded by Mr. Lorry, now a close friend to the Manettes, against asking for Lucie's hand. Nevertheless, Lucie marries Darnay, and they have a daughter.
Meanwhile, in France, Darnay's uncle, the Marquis St. Evremonde, is murdered in his bed for crimes committed against the people. Charles has told Dr. Manette of his relationship with the French aristocracy but no one else.
By 1792, the revolution had escalated in France. No one knows why Mr. Lorry receives a letter at Tellson's Bank addressed to the Marquis St. Evremonde. Darnay sees the letter and tells Lorry that he understands the Marquis and will deliver it. The letter is from a friend, Gabelle, who was wrongfully imprisoned in Paris and asked the Marquis (Darnay) for help. Knowing that the trip will be dangerous, Charles feels compelled to go and help his friend. He leaves for France without telling anyone the real reason.
The mob recognized Darnay (St Evremonde) and was imprisoned in Paris on the road to Paris. Mr. Lorry, who is in Paris on business, is joined by Dr. Manette, Lucie, Miss Pross, and later, Sydney Carton.
Dr. Manette influences the citizens due to his imprisonment in the Bastille and can have Darnay released, but he is retaken the next day on a charge by the Defarges and sentenced to death within 24 hours.
Sydney Carton influences one of the jailers and can enter the cell, drug Darnay, exchange clothes, and have the jailer remove Darnay, leaving Carton to die in his stead.
On the guillotine, Carton peacefully declares, "It is a far, far better thing that I do than I have ever done; it is a far, far better rest that I go to than I have ever known."

(Book 883 from 1001 books) - A Tale of Two Cities, Charles Dickens

A Tale of Two Cities (1859) is a historical novel by Charles Dickens, set in London and Paris before and during the French Revolution.

The novel tells the story of the French Doctor Manette, his 18-year-long imprisonment in the Bastille in Paris and his release to life in London with his daughter Lucie, whom he had never met.

Lucie's marriage and the collision between her beloved husband and the people who caused her father's imprisonment, and Monsieur and Madame Defarge, sellers of wine in a poor suburb of Paris.

The story is set against the conditions that led up to the French Revolution and the Reign of Terror.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «داستان دو شهر»؛ نویسنده: چارلز دیکنز؛ انتشاراتیها: (پیروز، جاویدان، گلشائی، مجرد، درنا، توسن، علمی فرهنگی، سپیده، مریم، فرزان روز، دبیر، افق، سولدوزبایجان) ادبیات؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه نوامبر سال 2003میلادی

مترجم: گیورگیس آقاسی؛ تهران، پیروز، 1347، در 300ص
مترجم: ابراهیم یونسی؛ تهران، جاویدان، چاپ اول 1346، در 436ص، چاپ دوم 1355، در 570ص
مترجم: ابوالفتوح امام؛ تهران، گلشایی، 1362، در 520ص
مترجم: ناظر نعمتی؛ تهران، مجرد، 1363، در 197ص
مترجم: کامران ایراندوست؛ تهران، درنا، 1368، در 180ص
مترجم: امیر اسماعیلی؛ تهران، توسن، 1368، در 130ص
مترجم: مینو مشیری؛ تهران، علمی فرهنگی، 1370، در 225ص
مترجم: مجید سیف؛ تهران، سپیده، 1370، در 171ص
مترجم: مهدی سحابی - متن کوتاه شده؛ تهران، مریم، 1374، در 141ص
مترجم: ابراهیم یونسی؛ تهران، نگاه، 1377، در 480ص
مترجم: مهرداد نبیلی؛ تهران، فرزان روز، 1381، در 482ص
مترجم: مهدی علوی؛ تهران، دبیر، 1389 ، در 96ص
مترجم: نوشین ابراهیمی؛ تهران، افق، 1389، در 698ص
مترجم: وحید سهرابی حسنلویی؛ خدیجه سهرابی حسنلویی؛ نقده، سولدوزبایجان، 1393، در 165ص؛

رمانی نوشته «چارلز دیکنز» است، که داستانش در «لندن» و «پاریس»، پیش و همزمان با انقلاب «فرانسه» رخ می‌دهد، داستان جوانی کشاورززاده را با اشرافیگرائیهای «فرانسوی»، در سالهای منتهی به انقلاب، و خشونتهای انقلابیون را، نسبت به اشراف پیشین، در سالهای نخستین انقلاب «فرانسه»، به تصویر می‌کشد؛ در این جریانات، ماجرای چند تن دنبال می‌شود، از همه مهمتر «چارلز دارنه»، از اشراف پیشین «فرانسوی»، که علی‌رغم ذات نیکویش، قربانی هیجانات ضد تبعیض انقلاب می‌شود؛ و «سیدنی کارتن»، وکیلی «بریتانیایی» که فراری است و تلاش می‌کند، زندگی ناخوشایند خویش را با عشق به «لوسی مانه» همسر «چارلز دارنه»، نجات دهد

تاریخ بهنگام رسانی 25/06/1399هجری خورشیدی؛ 25/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

The first Dickens book I've read in a long time, aside from my in-depth, tear-apart-and-lose-all-enjoyment-therefore-culminating-in-another-go-in-many-years read of Hard Times for University, and I was excited to read it, purely because, having seen the ITV adaptation on telly a while ago, I could re-enact the Sydney Carton senarios using the face of the delectable Dirk Bogarde. (FYI Dirk Bogarde versus Richard Attenborough in a black-and-white bout of fisticuffs would only cause me to faint like a Eighteenth Century dandy witnessing the revealing of a piano's ankles.)

Though set in the late-Eighteenth Century surrounding the Reign of Terror that was the French Revolution, Dickens has still encapsulated everything that matters to those less fortunate than others (in this scenario it's French peasants). There is an interesting love triangle, though not at the forefront of the plot to begin with, makes it mark toward the end, with a scoop of suitors to boot, along with a collective of amusing old men and fiesty women. Very Dickens.

"It is a far, far better thing that I do, than I have ever done; it is a far, far better rest that I go to, than I have ever known."

I still remember being assigned to read this book in the 11th grade by Mr. Stahler. I can still see him up there in front of the room, leaning on the lectern, talking about Dickens and this particular book. Thinking back on this time, I can say this is the first Classic book that I loved. I loved the romance, heroism, the courage, the sacrifice. As a teenage girl this book seemed so sad yet so romantic. When I think of Dickens I think of Mr. Stahler and the discussions of this book in his classroom.

"It was the best of times, it was the worst of times.." Really, it was the time of the French Revolution. A time of intrigue, bloodshed, danger, love, romance, terror, betrayal, hunger, and vengeance. The social classes in France are at war. The poor seeking revenge against the aristocracy. Dickens explains this in a simple fashion. His gift is giving us people on both sides of the battle. We can be sympathetic to the individual characters. Who is innocent? Who is guilty? And at the end of the day, does it even really matter?

Mr. Mancette is released from prison. He has been wrongly/unjustly imprisoned for 18 years and is now free to unite with his daughter, Lucie. They go to England where they hope to live and be free of the past. But their plan is not to be as the pair is summoned back to Paris where they have to testify agains Charles Darnay. Darnay, like Mancette, has been wrongly accused of treason. Let it be said that Darney also looks almost exactly like another man in the proceedings, Sydney Carton.

Today we might say "really looking exactly like another person? how contrived? How cheesy!" But it works in this book. Boy does it work.

True, this was written years and years ago. Yes, some of the language and writing might seem hard to digest. But perhaps, if you give this a go, stick with it, you will see the beauty of this book. Brilliant tale with brilliant storytelling. A Pleasure. I have read this three times, each time enjoying it more and more. Each time finding something else to love about it. Each time I am in awe.

A favorite!

This is another one of those Charles Dickens classics I was supposed to read as a kid and never did. Since I've never seen any of the movies either, it was actually pretty unspoiled for me, though I did know how it ends (anyone growing up in the English-speaking world can hardly have avoided knowing Sydney Carton's famous last lines: "It is a far, far better thing that I do, than I have ever done; it is a far, far better rest that I go to than I have ever known.".

Once again, I am in awe of Dickens's ability to craft larger-than-life characters whose defining personality traits and conversational tics carry them strongly through the story, and his depiction of France before and during the Revolution is as vivid and bloody as the Terror, despite his exercising all the expected Victorian restraint when it comes to actually describing bloodshed. He also contrasts Paris with London, and not always in London's favor; Dickens was a marvelous social critic of his time, and with understated clarity he shows the reader how, while the British aristocracy was no longer trampling peasants beneath their horses' feet with impunity, the English court system was hardly more just or less rapacious and corrupt than the French.

The reader can be forgiven for thinking it's just a historical novel about the French Revolution and the thrilling escape of some of its would-be victims. Dickens tells us what the novel is really about in the last chapter:

And yet there is not in France, with its rich variety of soil and climate, a blade, a leaf, a root, a sprig, a peppercorn, which will grow to maturity under conditions more certain than those that have produced this horror. Crush humanity out of shape once more, under similar hammers, and it will twist itself into the same tortured forms. Sow the same seed of rapacious license and oppression over again, and it will surely yield the same fruit according to its kind.

The story itself is typically Dickensian in that it is full of memorable characters who are all brought onstage separately and then brought together by a tightening web of plot threads that ends up tying everyone together one way or another. Once Dickens introduces a character, he means to use that character until the very end, and will use any improbable plot device to make sure everyone is where he wants them to be. So of course the spy who is known to the Defarges is the very same man whom Sydney Carton saw tried years earlier in London; of course the nephew of the Marquis who imprisoned Doctor Manette (who once employed Monsieur Defarge) is the very same man who flees France and marries his daughter; of course Sydney Carton and Jerry Cruncher just happen to be in Paris on business (with the "man of business" Mr. Lorry) when Charles Darnay goes there, etc. And there is the most improbable plot device of all, telegraphed at the beginning of the book when Carton faces Darnay during that London trial. But it all works to create a tense and very enjoyable novel.

One of my chief complaints about Dickens (besides his overuse of coincidence) is his very Victorian view of women: always angels of one kind or another, whether fallen or still high on their pedestals. But he almost redeems himself of that in this book with his Angel of Death, Madame Defarge (and her sidekick, The Vengeance), one of the scariest ladies in British literature. And the final confrontation between Madame Defarge and Miss Pross was all the more epic for that Dickens so rarely resolves a situation with a scene of violence, and this time he did it with two bad-ass women, both of them practically waving their national flags as they went at each other.

Definitely a favorite, and one I should have read earlier.

Hundreds, thousands of stories long to have a quotable verse, just one.

Tale of Two Cities, Dickens masterpiece as far as I'm concerned, is bookended by two of the most recognizable quotes in all of English language.

This is also the darkest story I have read of his, and no doubt, it's about the bloody French Revolution and Dickens spares none of his acerbic wit to demonize what was rightly demonic. Yet, to his credit and genius, neither does he sugar coat the great social injustices that led irresolutely to the collapse of the aristocratic French class.

Lacking his usual humor, again understandable, this nonetheless again displays his mastery of characterization. No character is as complete and now archetypal as Madame Defarge. I thought that Bill Sykes was his greatest villain, but Citizeness Defarge was simply a portrait of evil.

So many stories hope for a memorable scene and this has many, highly influential since, I thought of several works that had borrowed heavily from TOTC themes (especially Doctor Zhivago, many allusions to TOTC, and that also made me wonder was TOTC the first dystopian novel?) The scene between Madame Defarge and Ms Pross was stunning, and made me think of the riveting scene between Porfiry and Raskolnikov in Dostoyevsky's Crime and Punishment.

Brilliant.

بهترین روزگار و بدترین ایام بود. دوران عقل و زمان جهل بود. روزگار اعتقاد و عصر بى‌باورى بود. موسم نور و ایام ظلمت بود. بهار امید بود و زمستان ناامیدى. همه‌چیز در پیش‌روى گسترده بود و چیزى در پیش روى نبود، همه به سوى بهشت مى‌شتافتیم و همه در جهت عکس ره مى‌سپردیم. الغرض، آن دوره چنان به عصر حاضر شبیه بود که بعضى مقامات جنجالى آن، اصرار داشتند در اینکه مردم باید این وضع را، خوب یا بد، در سلسله مراتب قیاسات، فقط با درجه عالى بپذیرند.

ماجرای کتاب داستان دو شهر در شهر های پاریس و لندن،قبل و بعد از انقلاب فرانسه اتفاق میفته
این رمان شرحِ حال چند کاراکترِ متفاوته که مهمترینِ اونها چارلز دارنی و سیدنی کارتن هستن..
چارلز دارنی که یه اشراف زاده هست در جریان انقلاب بزرگ فرانسه به علتِ یه جرمی که هیچوقت مرتکب نشده قربانی میشه و سیدنی کارتن هم یه انسان رنج کشیده هست که سعی میکنه تمام غم و درد خودش رو با عشق ورزیدن به همسر دارنی التیام بده...

اگر اثار دیکنز رو خونده باشید همیشه در داستان هاش به مسائل اجتماعی مثل فقر اختلاف طبقاتی و…. اشاره کرده
مثل داستان دو شهر که تفاوت بین اوضاع اجتماعی چارلز دارنیِ اشراف زاده و سیدنی کارتنِ رنجور و تهیدست به وضوح دیده میشه…این از ویژگی های قشنگ دیکنزه
توصیف ها و شخصیت پردازی ها قوی و خوب بود.
اوایل این کتاب منو جذب نکرد،اما کم کم تونست منو جذب کند و پایانش بیشتر ازهمه خیلی دوست داشتم.

Δεύτερο βιβλίο του Ντίκενς που διαβάζω και βάζω στα αγαπημένα!
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει κάθε φορά να μου δημιουργεί τόσα συναισθήματα ταυτόχρονα!Θέλω να το ξαναδιαβάσω αμέσως!Σίγουρα θα ξαναδιαβαστεί στο μέλλον που σπάνια ξαναδιαβάζω βιβλίο δεύτερη φορά!
Το προτείνω σε όλους και έχω να πω μόνο ότι νιώθω μαγεμένη απ΄την υπέροχη γραφή του!

One of the greatest novels ever written. I've never seen a ranking that didn't include this novel. If you have ever wondered what it was like to live through the French Revolution, then read this novel. Through Dickens' words you feel the anger, the hopelessness, the insecurity, and most of all the fear that enveloped everyone. It was a pleasure and a privilege to read this masterpiece.