...
Show More
Natuurlijk is het een beetje gek dat een hoogopgeleide vrouw gaat doen alsof ze arm is om er een boek over te schrijven. Ze is niet echt arm, en het lijkt misschien alsof ze het doet voor aandacht, alsof het voor haar een uitstapje is.
Toch denk ik dat ze iets iets goeds heeft gedaan. Het boek gaat niet zozeer om haar, als wel om de mensen die ze ontmoet, de mensen die door haar een gezicht krijgen. De verhalen van de serveersters, schoonmakers en winkelmedewerkers. Zoals ze zelf ook schetst, zie je deze mensen niet vaak als je niet zelf ook zulk werk doet.
Tijdens mijn studie heb ik altijd ik de horeca gewerkt. Ik deed een studie, al was het niet zeker dat ik beter betaald werk zou gaan vinden, en toen ik dit laatste jaar ging uitrekenen hoeveel uur ik zou moeten werken om enigszins rond te komen, zou dat een goede werkweek van 40 uur betekenen. Dit is in vergelijking met de verhalen uit dit boek een positief beeld, maar ik schrok er zelf wel nogal van. 40 uur andermans shit opruimen, mijn rug en voeten kapot maken. En dan kon ik net alle vaste lasten dekken en een keer iets leuks doen.
Het is ronduit bizar dat je zo hard en zoveel moet werken voor minimumloon zonder goede arbeidsvoorwaarden, zonder pauzes, zonder vakantiegeld, zonder vaste tijden en dagen.
Dit boek schetst een extremere situatie dan hier in Nederland, maar toch denk ik dat we steeds meer naar dit Amerikaanse systeem toe aan het gaan zijn en dat beangstigd me. Je kan al bijna niet meer rondkomen van het minimumloon, al helemaal niet als je een alleenstaande moeder met twee kinderen bent.. en het rare is dat ik het gevoel heb dat niemand er echt iets om geeft. Er zijn de laatste tijd wel stakingen in het onderwijs en een aantal jaar geleden onder schoonmakers, maar of er nou echt iets verandert? Ik weet het niet.
Alle politici en beleidsmakers zouden dit moeten lezen, zodat ze begrijpen dat het oneerlijk is en er hopelijk iets kan veranderen.
Toch denk ik dat ze iets iets goeds heeft gedaan. Het boek gaat niet zozeer om haar, als wel om de mensen die ze ontmoet, de mensen die door haar een gezicht krijgen. De verhalen van de serveersters, schoonmakers en winkelmedewerkers. Zoals ze zelf ook schetst, zie je deze mensen niet vaak als je niet zelf ook zulk werk doet.
Tijdens mijn studie heb ik altijd ik de horeca gewerkt. Ik deed een studie, al was het niet zeker dat ik beter betaald werk zou gaan vinden, en toen ik dit laatste jaar ging uitrekenen hoeveel uur ik zou moeten werken om enigszins rond te komen, zou dat een goede werkweek van 40 uur betekenen. Dit is in vergelijking met de verhalen uit dit boek een positief beeld, maar ik schrok er zelf wel nogal van. 40 uur andermans shit opruimen, mijn rug en voeten kapot maken. En dan kon ik net alle vaste lasten dekken en een keer iets leuks doen.
Het is ronduit bizar dat je zo hard en zoveel moet werken voor minimumloon zonder goede arbeidsvoorwaarden, zonder pauzes, zonder vakantiegeld, zonder vaste tijden en dagen.
Dit boek schetst een extremere situatie dan hier in Nederland, maar toch denk ik dat we steeds meer naar dit Amerikaanse systeem toe aan het gaan zijn en dat beangstigd me. Je kan al bijna niet meer rondkomen van het minimumloon, al helemaal niet als je een alleenstaande moeder met twee kinderen bent.. en het rare is dat ik het gevoel heb dat niemand er echt iets om geeft. Er zijn de laatste tijd wel stakingen in het onderwijs en een aantal jaar geleden onder schoonmakers, maar of er nou echt iets verandert? Ik weet het niet.
Alle politici en beleidsmakers zouden dit moeten lezen, zodat ze begrijpen dat het oneerlijk is en er hopelijk iets kan veranderen.