Embora não goste de comédias creio que seja fundamental a leitura de peças clássicas pois elas foram fundamentais no estabelecimento dos padrões estéticos e literários de obras e autores posteriores tais como Shakespeare e Molière.

A edição que li foi a da editora Appris.
Paz. Aristófanes. Tradução de Greice Drumond. Curitiba: Appris, 2020. 319 p.

I'm quite a fan of Aristophanes, but this one is just a big failure. Begining seems promising, fly on the big beetle to meet gods.... but some promises aren't fulfilled, such as this one.
Soon after nice begining, this play becomes just a mess created out of loosely connected scenes that lacks humour and are filled with wierd allusions and references so their often unreadable.

So weird. So crude. Full of scatological humor, and Aristophanes ripping on Euripides, making fun of the gods, raising up wine and sex and other such fun as antidotes or alternatives to war. I can respect the pacifist angle, and there were some funny lines, but this one mostly just seemed silly.

So concludes December of Drama, week 1: the Greeks! Watch this space.

The majestic farmer rides a dung beetle to the heavens, matches wits with the gods, and, for good measure, puts all of the war mongers in their place. Uproariously funny in places.

انتقد أريستوفان تدهور الأحوال السياسية في أثينة وتلاعب السياسيين بعواطف الشعب من خلال الخطابات الديماغوجية والوعود الكاذبة وتقلب الأهواء. ويدخل في هذا الباب هجاؤه المقذع للعسكريين الذين يعلقون مصالحهم الخاصة على فرصة الحرب, ويزينون خوضها للناس ويوهمونهم بأنها السبيل الوحيد لتحقيق المصالح الوطنية والأمجاد القومية, في حين أنها, في حقيقتها, لا تجلب سوى الدمار والويلات والخراب.

John Donne's flea: erotic

Aristophanes's dung beetle: chaotic

前422年，雅典的克里昂与斯巴达的伯利西达双双战死。双方疲惫不堪，转过年来，双方签订了尼基阿斯条约，承诺50年不打仗。和平终于迎来了希望。作品就是创作于这一年。阿里斯托芬的作品有点“缺德”，开场特律盖奥斯骑个屎克郎上奥林匹克山，后面拉马科斯的儿子唱“战争小曲”，画面感确实强，各种笑点不段。但是如果被讽刺的人是我，我肯定急。

این نمایشنامه آریستوفانس برخلاف چهار اثر قبلی اش که سراسر مملو از شگفتی و هجو نکته سنجانه و هزل خنده دار بودن، و در عین کوتاه بودن طولانی و خسته کننده بود.
یک سوم ابتدای نمایشنامه ایده فوق العاده ای داشت، تریگایوس که از جنگ خسته شده بود، با شنیدن خبر مرگ کلئون و براسیداس، دو سردار جنگ طلب دو دو جبهه رو در روی جنگ، به آسمان و قلمروی خدایان میرود تا الهه صلح را به زمین برگرداند. تریگایوس با الهام و تجربه های کسب شده از موارد شکست خورده پیشین(!) یعنی ایکاروس و بالهای مومی سوخته اش در سفر به سوی خورشید و بلوروفون و سقوط از پگاسوس در سفر به آسمان تصمیم میگیرد که به حای پگاسوس افسانه ای، سوسک سرگین غلتان بزرگی را برای سفر به سمت قلمروی زئوس زین کند. الهام دهنده او در این سفر حکایتی از اسوپ است که سوسک را تنها جانداری میشمرد که میتواند به سمت آسمان پرواز کند.
تریگایوس قلمروی زئوس را خالی از سکنه میبیند، هرمس که در نبود خدایان دربان و خدمتکار کاخ است، به او خبر میدهد که زئوس و باقی پانتئون خدایان، خسته از جنگ طلبی مردمان زمین، بی خیال خداییگری شده اند و تمام کارها را به آرس، خدای جنگ، واگذار کرده اند و خود در نقطه ای از زمین بین مردم زندگی میکنند. الهه صلح هم در غاری خود را مخفی کرده و در غار با سنگ های بزرگ پوشیده شده است. تریگایوس بعد از آزاد کردن الهه صلح به زمین باز میگردد و به این ترتیب یک سوم ابتدایی نمایش به پایان میرسد. در دو سوم ادامه این نمایشنامه آریستوفانس در مونولوگ هایی طولانی و کش دار زندگی مردمان زمین را بعد از پایان جنگ در تمامی زمین توصیف میکند. همسرایان روستاییانی هستند که بعد از برقراری صلح از رونق کسب و کار و حاصلخیز شدن زمین هایشان راضی هستند. فروشندگان ابزار کشاورزی از ثروت نو رسیده راضی هستند. مردان روزهای خود را به جای جنگیدن با همخوابگی با دختران سپری میکنند. غذا فراوان است و هنر جای خود را بین مردم پیدا کرده. پایانی کشدار، خسته کننده، محافظه کار و بی نتیجه بر شروعی جذاب و ایده های حرام شده آریستوفانسی.

Aristophane’s Peace is a play about a man who flies to heaven on a giant dung beetle to find Peace in Heaven. He learns that Peace was buried alive by War. This play was written during a lull in the Peloponnesian war where two major leaders on both the Athenian and Spartan sides. There was even a short lived peace treaty. The main character frees Peace and her two friends Harvest and Festival come back to Earth. The rest of the play is kind of a mess where they plan a party I think? There’s lots of mentions of farmers and agriculture. The play is hopeful, satirical, and scatological. The most interesting part to me was the fact that the main character rode a giant dung beetle. It’s a reference to Aesop’s fable The Eagle and the Beetle. The fable is about a beetle who retaliates against an eagle for eating his friend, a hare. The beetle then destroys all of the eagles eggs, over and over again. The Eagle eventually goes to the god Jupiter and asks him to protect the eggs but the beetle flies to heaven and annoys Jupiter to the point where he gets up, dropping and breaking the eggs. The fable ends with this resolution “Now the Beetle told the reason for her action, and Jupiter had to acknowledge the justice of her cause. And they say that ever after, while the Eagle's eggs lie in the nest in spring, the Beetle still sleeps in the ground. For so Jupiter commanded.” “Even the weakest may find means to avenge a wrong.” Of course war returned to Athens and the Peloponnesian war continued.

De las mejores de Aristófanes. El aspecto que la Paz esté encerrada, que Polemos ocasione disputas, que Hermes participe hacen ya de la obra una maravilla. El aspecto estructural del texto está bien ensamblado y las menciones políticas atinadas. El héroe es cómico como tal y su propósito se adhiere al beneficio colectivo.

This was hilarious. I didn't expect "breaking the fourth wall" to be such an old humor technique. Aristophanes used it quite well. I was also impressed with the opening. He managed to create interest in the story and questions in the mind of the reader by focusing on peripheral concerns rather than the main steps of the plot and even the main statements Aristophanes was making. Peace just became one of my new favorite plays and I haven't even seen it performed.

Cool. Full nudity in staging directions. Sex. Flying dung beetles. I'm still in awe of this and all the other Greek dramas.