Aristophanes could be likened to modern day late night comedy in his scathing satire and mockery of society and politics and couple with Alan Sommersteins' translation it brings into effect a Monty Python-esque language and atmosphere, very suiting to the sharp critique of Aristophanes.

The play is essentially a critique of Athens decision to go to war and to pursue it and an attack on those who orchestrated it on the one hand and who tried to intimidate Aristophanes in the past (Cleon, one of the generals of the city). Through the main character, Dikaiopolis, he decries the decision to continue the war with Sparta, to embargo Megara and Thebes (while mocking them still as natural enemies) and demands peace while denouncing the corrupt and incompetent ruling class. One of the funniest scenes is when Dikaiopolis, the champion of peace and Lamachus the warmonger, face off in a contrasting scene where one prepares for extavagant revelry and fun, while the other prepares for war and ends up wounded by falling in a ditch. Dikaiopolis also decides to make his own peace with Sparta and to trade with the embargoed cities on his own terms creating some very humorous scenes that mix Athenian pride, disdain for the enemies but also disdain for those who started the war. It should be noted that the play does not promote pacifism of any kind, rather it calls for a strategically timed peace with the cities opponents.

Throughout the play and using elements typical of the comedic plays of the time, for instance interacting with the audience and referencing past events and plays as well as the authors( and their supposed unwillingness to buy lunch for the chorus).Aristophanes launches sharp attacks at Cleon and Lamachus and other leaders of Athenian society, standing strong despite previous attempts to shut him down (referenced in the play) he also decries the poor morals of the city and the hardships it imposes on it's allies in the countryside of Attica and in Greece. He also takes some very humorous jabs at Euripides, the tragedy playwright, for good effect.

All in all an excellent piece of comedy, one can easily imagine the roars of laughter of the audience and the indignation of the cities rulers at the sight and sound of such witty satire. A down side would be the constant need to check the references Aristophanes is alluding to, many of them are impossible to understand without supporting notes and this can make the read rather difficult and sluggish.

3,0

The judgmental paragons who seek attention,
the dubious folks of ill intention,

will make all shorts of faulty claims
but truth prevails and brakes all chains:

Democracy and Peace match well,
without them, everything goes to Hell!

Avoid the demagogues, they always lie
especially the ones who prophesy!

Dicaeopolis is an Athenian citizen who has reached his limits. He's no longer able to withstand poverty, over-taxation, the waste of public money, the sycophants, the foreign mercenaries who ransacked his garlic and makes a life-changing decision. No more war with the Spartans for him. He is going to make a peace treaty with them.

Ο Δικαιόπολις είναι ένας Αθηναίος πολίτης που έχει φτάσει στα όριά του. Δεν αντέχει άλλο τη φτώχεια, την υπερφορολόγηση, την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, τους συκοφάντες, τους ξένους μισθοφόρους που του άρπαξαν τα σκόρδα του, τους ατάλαντους καλλιτέχνες που προκαλούν ραγδαία πτώση της θερμοκρασίας με τα κρυόπλαστα έργα τους, τους ατελείωτους πολέμους με την Σπάρτη, τον γείτονά του τον Ευριπιδούλη που επειδή έγραψε εκειχάμου μερικές επιτυχημένες τραγωδίες καβάλησε το καλάμι (ή πιο σωστά το εκκύκλημα) και ξέχασε πως η μάνα του πουλούσε λαχανάκια στην αγορά για να τον μεγαλώσει, και αποφασίζει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.



Αυτός μόνος θα κάνει συνθήκη ειρήνης με τους Σπαρτιάτες. Θα κρεμάσει την ασπίδα του πάνω από το τζάκι, θα αρχίσει να κάνει εμπόριο και θα γιορτάσει τα Λήναια, στα οποία τιμούσαν τον θεό Διόνυσο, με κοψίδια, κρασοκατάνυξη και θεκθ κι όποιοθ αντέκθ.

Η συνθήκη ειρήνης, η σπονδή, καταφτάνει με τον Αμφίθεο σε τρία μπουκαλάκια κι ο Δικαιόπολις διαλέγει την μακρύτερη (με το συμπάθιο), την τριαντάχρονη. Τριάντα χρόνια ηρεμίας, ησυχίας και ευημερίας για το σπιτικό του. Αλλά οι περιπέτειες του ταλαίπωρου Αθηναίου πολίτη δεν σταματούν εκεί.

Όταν οι ηλικιωμένοι Αχαρνείς μαθαίνουν για την πράξη του, αυτοί που πολέμησαν και έχασαν τα πάντα (εκτός από τα καμίνια τους στα οποία παρασκευάζουν κάρβουνα) από τις επιθέσεις των Σπαρτιατών, τον αρχίζουν στο πετροβολητό και δεν προτίθενται να ακούσουν κουβέντα, ώσπου ο Δικαιόπολις τους απειλεί πως έχει έναν συμπατριώτη τους σε ένα κοφίνι και θα τον σφάξει. Έτσι στανικά οι γέροντες Αχαρνείς θα συμφωνήσουν να τον ακούσουν και οι "Παρνάσιοι άνθρακες" θα γλιτώσουν από τη χατζάρα του Δικαιόπολι.

Αλλά όσα πολλά κι ενδιαφέροντα κι αν τους λέει ο Δικαιόπολις κατά την απολογία του, καταφέρνει να πείσει μόνο το ημιχόριο Βου. Το ημιχόριο Α΄, σπεύδει να ζητήσει την συμπαράσταση του στρατηγού Λάμαχου που είναι ήρωας πολέμου κι όπου όλα πάνω του είναι καμωμένα από ηρωική στόφα. Έχει τη Γοργόνα σχεδιασμένη επάνω στη θήκη του σπαθιού του, ξέρει να βγάζει περίφημες πολεμικές ιαχές, έχει και κράνος με φτερά. Βέβαια δεν έτυχε ακόμα να πάει σε κάποια μάχη, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Όταν η πατρίδα θα τον καλέσει στο καθήκον θα σπεύσει, αλλά από ένα παραπάτημα στη διαδρομή θα στραμπουλήξει τον αστράγαλό του, οπότε θα τον φέρουν πίσω σηκωτό. Δεν πειράζει. Σημασία έχει η πρόθεση.

Υπάρχουν πολλές ακόμη ξεκαρδιστικές σκηνές στο έργο, μικρότερα επεισόδια με τις εμπορικές συναλλαγές του Δικαιόπολι και είναι πολλά τα αστεία που δυστυχώς χάνονται στη μετάφραση όπως για παράδειγμα ο Δερκέτης που παριστάνει τον τυφλό για να αποσπάσει κι αυτός μια σταλίτσα ειρήνης από το φλασκί του Δικαιόπολι. Δερκέτης σημαίνει Ανοιχτομάτης (αυτός που έχει οξύτατη όραση).

Η μαγνητοσκοπημένη παράσταση που είδα (Εθνικό θέατρο, 2005) παράλληλα με την ανάγνωση του έργου ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη και με βοήθησε να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο το κείμενο.

Αυτά λοιπόν είχα να πω για να ελαφρύνω το βαρύ κλίμα και να διασκεδάσω την αγωνία μου για τους δικούς μου γερο- Αχαρνείς (γονείς) που ελπίζω να ζήσουν πολλούς ειρηνικούς χειμώνες και ειρηνικά καλοκαίρια ακόμα.

Κι αν κάνεις το θαύμα σου άγιε μου Διόνυσε κι όλα πάνε καλά και τη γλιτώσουνε, θα πάρω όλη την οικογένεια και θα πάμε το καλοκαίρι στην Επίδαυρο και θα βαστάμε κι από ένα ομοίωμα του θρησκευτικού σου συμβόλου στο χέρι (που για λόγους ευπρέπειας δεν θα το περιγράψω λεπτομερώς, αλλά θα φροντίσω να είναι μεγάλο και επαναφορτιζόμενο).

Switching from tragedy to comedy is both a relief and a shock. After reading the works of tragedians such as Aeschylus, Sophocles, and Euripides, I finally decided to read the works of the comedian, Aristophanes. I was getting kind of tired of the soap-opera-ness of tragedy, so I figured that a bit of satire wouldn't hurt me. Boy, was I right about that!

The Acharnians is about a disgruntled farmer who has been impacted by the wars going on in Greece. While his laments are very real and understandable, the way that Aristophanes presents the issue is humorous as well. He also has absolutely no boundaries, directly satirizing and mocking real-life figures such as Euripides.

As is common with most comedians, Aristophanes' personality and views really shine through in a play like this. I would go so far to say that I even enjoy comedies better than tragedies just because there is a lot more personality that goes into the making of the play, although that can certainly be argued with. In Aristophanes' case, I just find it incredible that a play so old can make me react at all. Honestly, I've read a couple of his plays now, and never fail to find a place that makes me kind of chuckle- that's a really good sign, to be frank. I look forward to reading more from him to see if he can provide anything even better.

Never thought I'd find the phrase 'Not a sausage' in an Aristophanes play.

Aristophanes pokes fun at people who are against peace, and makes fun of Cleon a bunch for being a warmonger. The way Aristophanes uses Euripides in his play shows both that looking poor and unfortunate, followed by using highly dramatic soliloquies, is effective at evoking pathos and getting people to listen to you. And it also shows that Aristophanes appreciated Euripides's effective us of attire for depicting poor beggars. But the way the chrous splits in half by opinion after Dikaiopolis's long dramatic soliloquy also shows that even when you can get some working class people to empathize with the rest of the working class and work towards their benefit, there will always be bootlickers that stick with authority for their own perceived security.

Aristophanes
The Complete Plays of Aristophanes

In compilation only.

No m’esperava que fos mig graciós

snap er vrij weinig van maar de droge stukjes zijn grappig

Comedy is the most time sensitive of all the arts. Jokes rely heavily on context, language (puns, plays on words) and style/culture. Thus most comedies face a grim future.

A few brilliant works manage to overcome these limitations – Lysistrata, The Birds, The Clouds are outstanding plays. Others, though, fall victim to changing milieus and tastes, and just don’t connect with people, like The Wasps and The Acharians.

Like many of Aristophanes plays, The Acharians is a plea for peace. Dikaiopolis signs on a peace agreement with the Spartans and is branded a traitor by his fellow Athenians. The play is full of bawdiness, foolishness and absurdity, but much of the joy and humor, I believe, is lost to moderns. The translator, Parker, does a yeoman job trying to update it, but the context is just too distant and obscure for modern readers/viewers to laugh along.

So I wouldn’t start my reading of the amazing Aristophanes with The Acharians. But after reading Lysistrata (highly recommended), The Birds, and The Clouds, you may want to take a peek at this. And the Parker translation is very good (as far as I can tell).

Interesting and, yes, funny early Aristophanes play.

3.5!
Lmao???? Kinda love it