Empezarè a "mudar" las reseñas de mi blog para acá, pq ya no escribo en el blog y pues si ya le tengo reseñas a infinidad de libros lo justo es que estén por acá también...
***


¿Quién en su vida ha escuchado sobre el complejo de Edipo? Creo que es una historia bastante difundida en la cultura popular y que si bien estaba enterada de que iba NO ESTABA PREPARADA PARA LO QUE HA SIDO…
Como toda tragedia griega, esta obra –obvio- abunda y se aprovecha del DRAMA y en base a él, es que se construye la historia. Tenemos un contexto muy bien presentado y la trama de entrada por una “profecía” –que tanto le gustan a los griegos- y el héroe –en este caso Edipo- por lógica ha de ignorar –porque ese es el deber ser-
A lo que me refiero, es que desde los primeros capítulos el lector el personaje principal están enterados de UN POSIBLE DESENLACE y que aun así este termine siendo SORPRENDE y por ello es que Edipo Rey ha trascendido desde tiempos inmemoriales…
Sófocles como el capitán que dirige el curso de la historia, tiene la capacidad de adentrarte en la trama, y revelarte información tan detallada y precisa pero de a momentos como para armar el rompecabezas y cuando crees que ya lo tienes TE DA UNA PATADA EN LA CARA y quedas en plan:


Edipo finding out the truth about everything

Por eso lo proclaman el maestro del PLOT-TWIST…

Muchos infortunios se viven a través de esta obra y es agotador el leer todas las desgracias por las que pasa nuestro protagonista, pese a ser un relato corto y casi todo transcurre en un día es MUCHO para todo el mundo…
Por ser un CLÁSICO y de los griegos, las personas no se adentran de una con su lectura, pero YO LA RECOMIENDO… la narración es ágil, los personajes tienen su grado de complejidad y pasan por situaciones bien dignas de OBRA DE TEATRO y la moraleja de la historia es mundialmente conocida, no obstante su mensaje guarda vigencia hasta hoy: NO HAY PEOR CIEGO QUE EL QUE NO QUIERE VER…
La verdad estaba allí enfrente y tanto Edipo como el lector la niegan, me encontré leyendo ya los capítulos cruciales y seguía SHOCKEADA porque la situación me superaba en muchos sentidos y bueno… TOO MUCH DRAMA TO BE TRUTH pero si…

Quedó como una de mis lecturas favs de ese año (2017), me dejó con ganas de leer más clásicos griegos –muy en serio- y NO LE TENGAN MIEDO… en dos horas ya conocerán el final de Edipo y serán testigos de su “compleja” historia.

Reseña en MI BLOG!

"Yazık, insanın değiştiremeyeceği şeyleri bilmesi ne korkunç."

"Bu yüzden, beklemeli en son günü, ve dememeli ölümlü kimseye bahtiyar
Acılar çekmeden hayatın hedefine ulaşmadan önce o kimse."

n  THE EYE THAT DIESn

I have not read Sophocles’ text recently, but listened to
this  exceptional audio edition. Powerfully acted out, with an eerie chorus and dramatic music, it has been a superb experience.

I have come back to this play now in a roundabout way. As part of a Seminar on Aesthetics, The Eye that Thinks, imparted in the Prado Museum, we were prompted by our Professor Félix de Azúa to read Oedipus in a Hegelian framework. We had been discussing the contributions of Hegel to Aesthetics, and he wanted us to visit the play and think of the role of Sphinx and the significance of Thebes.

In Hegel’s aesthetic system he identified Greek sculptures as the apex of what art could achieve in its quest of perfect and supreme beauty. Earlier architecture and art were still immature attempts. For example, the large Egyptian monuments were undertakings in which matter still prevailed over Geist. When Hegel saw some Kouroi in Munich (now in the Glyptotech), specimens of very early Greek art, he was struck by the significance of the step in this walking man.




In Egyptian representations of humans, legs are seen in profile. They depicted stability, while the Greek marble in Munich man was striding forward. The Kouros, although still using Egyptian conventions presented something very new. It embodied gesture. And Hegel thought that art should strive to represent movement.

The conceptual step of the Kouros, an awakening out of immobility, separated the worlds of the two Thebes: the one in Boetia in ancient Greece from the one up the Nile in ancient Egypt. In Greece Geist was finally on the move.





If Hegel favoured Greek sculpture, he found that Greek drama could offer an additional dimension to sculpted beauty as the unfolding of time could be represented as well. For him Greek tragedy had invoked the greatest aesthetic power.



Hegel had also understood the Egyptian Sphinx as the first instance of the representation of human emerging out, liberating himself, from his animal nature. In this reading of Oedipus Rex as I have tried to keep on some sort of Hegelian glasses (and forget about the pervasive Freudian interpretation), I have seen the solution of Oedipus to the riddle of the Sphinx, and the consequent dissolution of the curse on Thebes and the destruction of the monster, as the emergence of humanity over its previous servitudes and imprisonment.

And yet, this conquered freedom also brought the possibility of unwilled intention or of the unintended will and the impossibility of unlearning what one already knows.

Trapped in this situation Oedipus attempt to escape his knowledge by doing away with his eyes, could only bring death.

As the chorus chants: it is the only liberation.





---

Οἰδίπους Τύραννος = Oedipus Tyrannus = Oedipus = Oedipus Rex = Oedipus the King (The Theban Plays #1), Sophocles

Oedipus the King, is an Athenian tragedy by Sophoclesو that was first performed around 429 BC. Oedipus sent his brother-in-law Creon to ask advice of the oracle at Delphi concerning a plague ravaging Thebes.

Creon returns to report that the plague is the result of religious pollution, since the murderer of their former King, Laius, had never been caught. Oedipus vows to find the murderer and curses him for causing the plague. ...

عنوانهای چاپ شده در ایران: «ادیپ شهریار»؛ «ادیبوس شاه»؛ «ادیبوس شهریار»؛ تاریخ نخستین خوانش روز بیست و ششم ماه آگوست سال1974میلادی؛ و بار دیگر سال2007میلادی

عنوان: ادیپ شهریار؛ نویسنده: سوفوکلس؛ مترجم: شاهرخ مسکوب؛ در96ص؛ چاپ دوم با عنوان: ادیب در کلنوس؛ در212ص؛ موضوع: نمایشنامه های نویسندگان یونان - سده پنجم پیش از میل��د

عنوان: ادیپ شهریار؛ نویسنده: سوفوکل؛ مترجم: فاطمه عربی؛ استهبان، سال1387؛ در72ص؛ شابک9786005209006؛

عنوان: ادیبوس شاه؛ مترجم: ساسان قاسمی؛ تهران، جعفری، سال1387؛ در132ص؛ شابک9789646088733؛

عنوان: ادیبوس شهریار؛ مترجم: تهران، پژواک کیوان؛ سال1389؛ در14ص؛ شابک9789648727890؛

قسمتی از نمایشنامه
.همسرایان: می‌خواهیم حقیقت هیاهویی را که تا به امروز بر سر زبانهاست بدانیم
..ادیپوس: وای بر من
.همسرایان: آرام باش تمنا می‌کنم
..ادیپوس: بسیار ناهنجار است. باری می‌گویم. من نارواترین بیداد را بر خود هموار کردم. من ستمی ناسزاوار بر خود هموار کردم. خدا می‌داند که اختیاری در کار نبود
.همسرایان: در چه کاری؟
..ادیپوس: در ازدواجی ننگین به خاطر شرم، نادانسته به زناشویی رسوایی دست زدم
.همسرایان: می‌گویند مادرت در این پیوند ننگین همسر تو بود
..ادیپوس: بیاد آوردن آن در حکم مرگ من است. تازه این دو نیز(آنتیگنه و ایسمنه) از آن منند
.همسرایان: نه
..ادیپوس: فرزندان نفرین شده
.همسرایان: آه، خدایا
..ادیپوس: و میوه‌های بطن همان مادر
.همسرایان: دختران تو و
..ادیپوس: خواهرانم! آه خواهران پدر خود
.همسرایان: آیا پدرت را
..ادیپوس: باز هم رنجی دیگر و شکنجه‌ای تازه؟
.همسرایان: تو او را کشتی؟
..ادیپوس: آری اما به حق
.همسرایان: به حق؟
..ادیپوس: آری (ناشناخته، در راه) کسی را کشتم که می‌خواست مرا بکشد

داستان نمایشنامه
تقدیر چنین مقرر کرده‌، که «ادیپ» شهریار، پدر خود را بکشد، و با مادر خویش همبستر شود؛ فرمانیست ظالمانه، و دوزخی؛ این حکم را پدر و مادر ادیب دریافته‌ اند، و برای گریختن از آن، «ادیپ» کودک را، به چوپانی می‌سپارند، تا جانش را بگیرد؛ اما اگر ریختن خون طفلی، بر پدر و مادر او دشوار آید، بر چوپان ساده دلی نیز آسان نیست؛ چوپان لبخند معصومانه ی کودک را می‌بیند، و او را به چوپانی دیگر، از دیار «کرنت» می‌سپارد؛ شبان دوم، او را نزد شاه کشور خویش می‌برد، و کودک در دربار آن شاه، بزرگ می‌شود؛ «ادیب» در دوران جوانی به وسیله ی هاتفان، از سرنوشت خود آگاه می‌شود، و چون پدرخوانده، و مادرخوانده‌ اش را پدر و مادر حقیقی خود می‌پندارد، برای گریز از سرنوشت، از آن دیار می‌گریزد؛ در راه به گردونه ی پیرمردی می‌رسد؛ پس از گفتگویی کوتاه، پیرمرد را (که پدر واقعی او بوده) می‌کشد، و به سوی شهر «تب» می‌تازد؛ بر دروازه ی آن شهر از دیرگاه ابوالهولی بوده، که از مردمان معمائی می‌پرسیده، و چون آنان در پاسخ درمی‌ماندند، طعمه ی مرگ می‌شدند؛ «ادیب» معمای ابوالهول (نماینده تقدیر) را پاسخ درست می‌گوید، و ابوالهول بر خاک می‌افتد؛ ساکنان شهر «تب» به پاس این گره‌گشائی، شهریاری دیار خود را به «ادیپ» می‌بخشند، و دست ملکه ی شهر (مادرادیپ) را، در دست او می‌گذارند؛ پس از سالها فرمانروائی، مرگ، و طاعون بر آن شهر فرود می‌آید؛ و چون «ادیب» خود سبب آن فاجعه را، از معبد کاهنان آپولو می‌پرسد؛ پاسخ می‌شنود که گناهکار باید از میانه برخیزد؛ گناهکاری که پدر خود را کشته، و با مادرش هم‌بستر شده‌ است؛ «ادیپ» در جستجوی گناهکار پلید، پس از ماجراهایی، سرانجام به خود می‌رسد، و چشمهای جهان بین خویش را برمی‌کند

تاریخ بهنگام رسانی 25/09/1399هجری خورشیدی؛ 28/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

I can't decide if it was more tragic or more bizzare. A man killing his father to marry his mother. Interesting play to have read, not as entertaining to read as other plays I've read but an interesting story nevertheless

hot girls kochaja rozszerzony polski

This is my first reading of the ancient Greek play. Like so many stories that are part of our cultural consciousness, I thought I was very familiar with the plot but was so wrong. I asked my husband what he knew of Oedipus Rex and he said the same thing I was thinking: man murders his father and marries his mother=oedipus complex ala Dr Sigmund Freud.

That, of course, is what happens but the true tragedy is that it was not intended. In the opening scenes of the play, Thebes has been plagued by failing crops, barren women, etc. and the people want to know what has angered their gods. Creon, Queen Jocasta's brother, has sought the advice of an oracle who says King Laius was murdered and they must bring his killer to account, either by exile or death, to make things right again. Tiresias, the blind soothsayer, is brought to court and asked to identify the killer and he names King Oedipus. At first, Oedipus thinks his brother-in-law is involved in a plot to gain the crown for himself. But then the truth begins to slowly come to light as various twists of fate are revealed. The moral of the tragedy seems to be that the fate the gods have planned for a person cannot be avoided.

Excellent tale! No wonder it is still so popular after over two thousand years! I look forward to reading the rest of the trilogy now.

Трагедия возникла в Древней Греции из обрядов (дифирамбов) в честь Дионисия. Чаще размер ямбический триметр, реже трахаический тетраметр.
Безусловно, поразителен сам факт, что в V веке до нашей эры делались постановки спектаклей, авторы писали тексты, а актеры и хор исполняли.
Что же волновало античную публику? Да, все мы слышали про Эдипов комплекс, но, не читали трагедию, у нас были смутные представления об Эдипе. Содержание пьесы разочаровало. Царю Эдипу при рождении было предсказано стать отцеубийцей и жениться на собственной матери. Его отец Лаий приказал убить его, новорожденного, но пастух, которому был отдан приказ, сжалился. Он вырос, пророчество сбылось, но Эдип сначала не знал, узнав же, он с горя выколол себе глаза и покинул Фивы. В общем, инцест по незнанию, "по воле рока".
Конечно, культурное значение велико, коль скоро Зигмунд Фрейд назвал свое открытие по имени царя Эдипа. "Эдип в Колоне" - тоже довольно мрачная история. Эдип с Антигоной пришли в Колон, от другой дочери он узнает, что младший сын Этеокл сверг старшего брата Полиника. Эдип предрекает смерть братьев от рук друг друга и умирает.

فکر کنم هممون تقریبا اسم ادیپ و عقده ادیپ رو شنیدیم و باهاش آشناییم. پدر و مادری که نفرین میشن و برای رهایی از نفرین، بچشون رو میذارن تو کوه تا بمیره ولی بچه نجات پیدا میکنه، نفرین تمام و کمال اجرا میشه و باقی ماجرا. یکی از نکاتی که من خیلی درباره این تراژدی دوست داشتم شخصیت های خاکستریشه. نمیشه گفت شخصیتی خوب یا بد مطلقه. درواقع این ویژگی رو میشه تو همه تراژدی های یونانی و حتی خدایانشون هم دید. همین نکته تراژدی هاشون رو غم انگیزتر می‌کنه و تراژدی ادیپ هم بنظرم از همه تراژدی ها یک سر و گردن بالاتره. از یه طرف خود ادیپ هیچ نقش فعالی تو این بدبختی و نفرین نداشته ولی از همه بدبخت تر شد و از طرف دیگه هم کسانی که میتونستند بهش کمک کنن، هیچ کاری نکردن. بخصوص دوتا پسرهاش!

«تنها کلام ناچیزی کفایت میکرد که مرا از آوارگی برهاند و روزگار سیاهم را پایان دهد...»

و ادیپ بزور تبعید و آواره و بی نوا شد و همش هم بخاطر یه تقدیر از پیش تعیین شده! خیلی جبریه
نسخه‌ای که من داشتم دوتا نمایشنامه اول و دوم رو داره هم ادیپ هم ادیپ در کلنوس. کتاب برای چاپ سال چهل و شیشه و واقعا منو اذیت کرد هم انتخاب کلمات و هم ویراستاری بدش. خیلی از کلمات کاملا بهم چسبیده بودن مثلا جمله به وی بسپارد شده بود به ویسپارد!! خوندنش شبیه حل کردن معما �� پازل بود.
در کل نمایشنامه اول بنظرم بهتر بود. دومی خیلی سریع و کلی پیش رفت نتونستم زیاد باهاش ارتباط بگیرم

I'd say "spoiler alert" but it seems ridiculous . . .

I've taught this play for years, and I think this year I finally decided what makes this play great. My students never feel sympathy for Macbeth, but they do for Oedipus, and that always used to bother me. They whine in their teenage attitudinal voices, "But he didn't know that was his father." I always respond, "So it's ok to KILL PEOPLE if they're not your father?!"

In identifying with Oedipus, they forget the nature of the atrocities he committed, and that is where the greatness of this play lies - in creating a character who does horrible things, but who never seems like a monster to his audience: to them, he's just a human with human failings. He is essentially a good man, one who tries to help people, who makes tragic mistakes. In this sense my students mirror the feelings of the people of Thebes: the chorus defends Oedipus to the end, unable to believe evil of this great man who saved them once and is trying to save them again. When Oedipus is revealed as not being the son of Polybus and possibly the son of slaves, the chorus believes then that he must be the child of a god, for who else could spawn such a great man?

But Oedipus' humanity lies in his course of action which spirals out of his control - and that, I think, is the element in Oedipus with which my students identify. Oedipus becomes a victim of the unforseen consequences of his own actions. These actions, of course, are fueled by his own pride - arrogance to think he can avoid Apollo's prophecy, and pride turned to anger in being pushed off the road when he feels the other driver should be giving way to his own great self (Ancient Greek road rage!). He may have been doomed since before birth by Apollo's curse on his family, but Oedipus creates his own problems. In believing he can avoid Apollo's prophecy, he shows us that he thinks he has outsmarted the gods, that he is greater than the gods. This, then, is the ultimate hubris and his ultimate undoing.

Ben Kral Oidupus'un Bordo/Siyah Dünya Klasikleri Serisinden çıkan versiyonunu okudum. Eser herkesin okuması, üzerine düşünmesi gereken antik bir kült.
Artık etkisi yalnız tiyatro sahnelerinde değil; sinemada, edebiyatta, şiirde, psikolojide sürekli olarak bize kendini gösteriyor. Bordo/Siyah versiyonunda Versel Atayman'ın yazmış olduğu önsöz nefis. Her açıdan Kral Oidipus'a bir bakış getirmiş. Hepimizin az çok bildiği ve kavradığı bu hikayeye; kısa ama çok yeterli/açıklayıcı bir makale yazmış. Çeviride keyifli ve özenli. Tavsiye ederim.

Τι φοβερό να ξέρεις την αλήθεια και να σου είναι ανώφελη.