Antigone is surprisingly insightful and beautiful. The Odes were especially stunning. Antigone is a bold, daring character and I respect her humor and strength

This was both so tragic and so funny. I love Antigone, she’s so cool.

I read this in preparation for reading Home Fire by Kamila Shamsie from this year's Man Booker longlist.

And I read in a different translation to the edition shown here, one sticking more literally to the original Greek, including not translating terms where it felt there was no satisfactory equivalent. This was important in clarifying some of the key themes, but rather puts the onus of interpretation back on the reader (and this reader is no expert in ancient Greek philosophy).

A number of things struck me in the differing views of Antigone and Creon which have modern day relevance, and which I suspect will also feature in Home Fire.

- the ambiguous use of the word nomos - which to Antigone denotes customs and values, and to Creon the laws of the land (and, in this context, his laws) [https://www.britannica.com/topic/nomo...]

- similarly Antigone's appeal to the rules of the gods, rather than those of the state/ruler

- Antigone's prioritisation of philia (obligations to friends, family: https://en.wikipedia.org/wiki/Philia) over obligations to the state, and Creon's explicit rejection of that stance:

Whoever deems a philos more important than a fatherland, this man I say is nowhere.

or in Seamus Heaney's rewrite of the play, which forms the epigraph for Home Fire:

The ones we love . . . are enemies of the state.

- and most strikingly in a 2016-7 context Antigone's lament that she is a metic, not among the living nor among the dead (https://en.wikipedia.org/wiki/Metic). In modern day parlance, she is essentially proclaiming herself a citizen of nowhere, in the accusatory phrase used in the most offensive and inflammatory speech given by a British prime minister in my lifetime.

This has left me eagerly awaiting my copy of Home Fire.

به قدری تجربه خواندن افسانه‌های تبای فوق العاده بود که بدون وقفه با یک ترجمه دیگر، یکی از اعضای این سه‌گانه فوق‌العاده را مجدد خواندم.
در مروری که بر افسانه‌های تبای نوشتم؛ بیشتر راجع به نمایشنامه اول و ادیپوس صحبت کردم. اما راجع به آنتیگونه... روایت آنتیگونه روایتی است که همه چی دارد. تراژدی دارد. عشق دارد. دوئل حق و ناحق دارد. داستان‌ دیکتاتوری ها را دارد و... بسیاری از کارشناسان حتی آنتیگونه را در پله ای بالاتر از ادیپوس شهریار قرار می‌دهند.
روایت سوفوکلس از قدرت‌نمایی کرئون، و شاهکار دیالوگ‌هایی که بین او و پسرش رد و بدل میشه نمی‌دونم لحظاتی است که در چه جایی برای من تکرار خواهد شد.
در پایان می‌خوام بین ترجمه آقای مسکوب و آقای دریابندری مقایسه ای کنم. در ترجمه آقای مسکوب تلاش شده بود که لحن حماسی و اسطوره وار متن در ترجمه فارسی هم نمود داشته باشد که برای من جذاب بود. اما آقای دریابندری چنین تلاشی را نکرده بود. او در پایان مقدمه حتی می‌نویسد:
"... تراژدی یونانی، به عنوان یک هنر بدوی، در نهایت سادگی و اقتصار کلام نوشته می شده است. طبیعی است که در ترجمه آن هم این سادگی و اقتصار باید رعایت شود. تلاش برای رسیدن به نوعی زبان فاخر یا فخیم برای ترجمه چنین متنی که گاهی دیده می شود- به نظر من تلاش بیهوده ایست و نتیجه آن دور شدن از روح متن اصلی خواهد بود. به همین دلیل در ترجمه من از متن آنتیگونه بنا بر سادگی و پیراستگی بوده است.کسانی که در ترجمه آثار کهن و کلاسیک در پی زبان فاخر می گردند در این ترجمه چنین چیزی نخواهند دید."
البته در مقدمه چاپ 55 ایشان به توجه شان به ترجمه آقای مسکوب اشاره می کند و از ایشان به نیکی یاد می کند.
باید ادامه بدهم که به جز مقدمه دریابندری بر آنتیگونه دو ضمیمه دیگر هم پیش از نمایشنامه وجود دارد؛ یکی متن هایدگر که از مقدمه کتاب مقدمه ای بر متافیزیک آورده شده و ناظر به سرود دوم یا سرود انسان است که در متن هست. ضمیمه دیگر هم متنی است برگرفته از کتاب تعبیر رویای فروید.

“Antígona” (-442) é a parte final de uma trilogia que se inicia com “Rei Édipo” (-427) a que se segue “Édipo em Colono” (-406), ou seja, a última parte, mas a primeira a ser escrita por Sófocles (-497 — -405). Assim, se a primeira parte ganhou repercussão no nosso imaginário contemporâneo deve-o não só à hábil estrutura narrativa, capaz de prender o leitor e agitar as suas emoções do início ao final, mas principalmente a Freud por ter inventado um complexo incestuoso, que nunca existiu, já que Édipo só descobre que tem uma relação com a própria mãe depois de com ela ter casado. “Édipo em Colono” funciona como episódio intermédio, contribuindo para aumentar o universo dramático, nomeadamente do seu espaço, como das personagens fundamentais, pondo em cena o fim de Édipo, estando Sófocles perto da sua própria morte, e dando corpo às duas percentagens centrais de “Antígona”, Antígona e Polinices.

[Imagem]
Recorte de "Antigone donnant la sépulture à Polynice"(1825) de Sébastien Norblin [ver Galeria]

Se o “Rei Édipo” nos choca pelo conflito com a natureza, pelo incesto, Antígona agarra-nos pelo conflito entre o indivíduo e o coletivo. Não admira que Antígona tenha sido a primeira peça, e uma das primeiras peças de Sófocles, é muito mais liberal, centrada nos valores sonhadores da auto-determinação, enquanto Rei Édipo é quase uma aceitação tácita do determinismo que sepulta o livre-arbítrio.

Temos uma Antígona que questiona a lei, desafia o governador, o rei Creonte, aceitando a morte em troca da defesa dos seus princípios, o direito de enterrar o irmão. Podemos ler na vontade de Antígona apenas o cumprimento dos desejos dos deuses, e do seu irmão expresso em “Édipo em Colono”, de que se sepultem os mortos sob terra, mas isso é apenas um pretexto dramático. O que temos, é Antígona, uma mulher respeitada por toda a sociedade a questionar uma ordem do governador, da autoridade, provocando um conflito na sociedade, que por ter em tanta consideração Antígona, e por aquilo que pede não lhes parecer indigno, a coloca face a um dilema, aceitar ou não aceitar a vontade de Antígona. Este conflito é ainda mais ampliado com a entrada em cena de Hémon, filho de Creonte e noivo de Antígona. Habilmente, Sófocles não dá espaço à emocionalidade básica da historieta do amor cego, antes aproveita para captar do confronto pai-filho, a mesma problemática da auto-determinação do indivíduo, entrando aqui no território sagrado do “Honrarás Pai e Mãe”.

A peça questiona assim, sem rodeios, a autoridade daqueles que se dispõem a dispor das vidas dos outros, seu povo ou seus filhos. Deve um cidadão deixar de se afirmar, de se edificar, enquanto ser humano individual e livre, apenas para cumprir os desígnios de um líder, que o é temporariamente. E um filho? Deve ele submeter-se a todas as vontades de um pai, apenas porque dele nasceu? Com que direito podemos pôr e dispor das vidas dos nossos filhos (cf. “Uma Educação”, 2018)?

Refletindo agora, esta questão vai ao coração do Rei Édipo, dando a parecer que Sófocles quis aprofundar o dilema daquilo que somos e do poder que detemos para determinar o que somos. Poderemos, mesmo pelas supostas leis da natureza, anti-incesto, condenar Édipo? Quanto daquilo que somos depende de nós? dos outros? da natureza? Temos mesmo acesso a um livre-arbítrio?

Tendo-o ou não, devemos, não, acredito que temos a obrigação de nos edificar, de trabalhar para o que é justo, que não podendo ser escrito como lei, por nenhum rei ou governante, por nenhuma sociedade, nem por nenhum pai ou mãe, já que o que é justo é emanado da moral que se escreve momento a momento pela própria evolução da civilização, podendo apenas basear-se no princípio basilar que suporta todos os ditames filosóficos e religiosos desde sempre, sendo hoje reconhecida como Regra Dourada: “Não faças aos outros o que não queres que te façam a ti.”


Publicado no VI:
https://virtual-illusion.blogspot.com...

خرد باید آموخت
تا مگر از شادی بهره‌ای بتوان برد.
خدایان گستاخی را برنمی‌تابند،
و ژاژخایی خیره سران را
به ضربت های گران سزا میدهند،
باشد که مردمان
پیرانه سر خرد بیاموزند.

عجب نمایشنامه ای، اولین چیزی که توجهم رو جلب کرد شباهت غریبانه این اثر با حال و روز رهبران و مردمان خودمون هست.

آنتیگونه دختر اودیپوس پس از مرگ پدر به نامزدی هایمون پسر کرئون پادشاه درآمده و پس از درگیری دو برادر خود را از دست داده و به دستور پادشاه یکی از برادران گرامی داشته شده و به خاک سپرده و دیگری باید خوراک لاشخوران و سگان گردد.
آنتیگونه تاب نیاورده و از پادشاه سرپیچی کرده و برادر دیگر خود را به خاک سپرده و حال پادشاه در پی تنبیه او و اعدام او میباشد.

نمایشنامه کوتاهیه ولی در همین چندین صفحه کلی حرف زده شده، از ظلم و ستم به دختران و زنان و بدنام کردن اونها گرفته تا اعتراضات سیاسی و اجتماعی علیه پادشاه.

این نمایشنامه حجمی نداره که بخوام کلی براش بنویسم و پیشنهاد میکنم حتما بخونید این کتاب رو، واقعا ارزشمند و زیباست.


آنتیگونه: من نعش برادرمان را در خاک میکنم! اگر تو نمیکنی، من میکنم. من برادرم را تنها نمیگذارم

ایسمنه: بیندیش اگر از فرمان پادشاهمان سرپیچی کنیم چه بلایی بر سرمان خواهد آمد. باید به یاد داشته باشیم که زنی بیش نیستیم، توان در افتادن با مردان را نداریم، ما تابع قدرتیم.

آنتیگونه: اگر سزای به جا آوردن آیین خدایان مرگ است، من این مرگ را به جان میخرم. در کنار آنکه گرامی میدارمش، گرامی خواهم خفت.

ایسمنه: من کسی را بی‌حرمت نمیکنم، اما یارای در افتادن با حکومت را ندارم. خواهر بیچاره ام! نمیدانی چقدر بر جان تو میترسم!

آنتیگونه: برجان من نترس. در اندیشه خود باش. بگذار من و این اندیشه دیوانه‌وارم به سزای خود برسیم. سزای ما جز مرگ پر افتخار نیست.

_______________________________________

کرئون : مردی به سال من باید از این جوان پند بیاموزد؟

هایمون: اگر نادرست میگویم نپذیر، اگر هم جوانم، به کارهام نظر کن نه به سال های عمرم

کرئون: آیا حمایت نابکاران کار شایسته‌ای است؟

هایمون: من از هیچ نابکاری حمایت نکرده ام

کرئون: نافرمانی آن دختر نابکاری نیست؟

هایمون: مردمان شهرت چنین باور ندارند

کرئون: من فرمانروایی را باید از مردمان شهر بیاموزم؟

هایمون: اکنون تو خود درست چون جوانان سخن میگویی

کرئون: پس باید به رای دیگران فرمانروایی کنم؟

هایمون: هیچ شهری از آن یک تن نیست

کرئون: زمام شهر در دست فرمانرواست

هایمون: به به! زمامدار یکه و تنها، در بر بیابان

This is a complex drama, there is no single protagonist (despite the title and the attractiveness of Antigone for modern reinterpretations), but two antagonists, Antigone and Creon. Fagles' translation captures the nuances that lend themselves to accessible interpretation. The conflict is multi-faceted and as relevant today as in Sophocles' times: individual rights vs. the state, women's subservient status in the society (like Chrysothemis in Electra, Isomene serves as a foil to Antigone for the gender role), conflicted loyalties (love, family, country), the fallibility of humans, the folly of tyranny, and much more.

A few anachronistic words/phrases aside ('rooftops', 'sport'), the translation by Robert Fagles (Penguin Classics) is excellent for understanding the meaning of the original text for a modern reader but thankfully without turning to contemporary colloquialisms.

Also read it in Kitto's translation (Oxford Classics). A great choice for metrical rendering and a sense of the ancient drama with both theatrical and musical elements. Might be more accessible for understanding the Sophocles drama but Fagles adds more dimensions.

Wszyscy zgineli 10/10

O desrespeito pelo corpo falecido plasmado na proibição de cerimónia fúnebres, misturado com a autocracia de um líder que não escuta o conselho que lhe é dado pelos próximos. É este texto clássico que me faz viajar para tempos e espaços diversos.

Comentário aqui

https://www.instagram.com/p/CxiRnDoML...

n  n    Book Reviewn  n
4 out of 5 stars to Antigone, the third in a trilogy of Theban plays written around 441 BC (yes, almost 2500 years ago) by Sophocles. In my junior year of high school, our Advanced Placement English teacher assigned all three Theban plays. This is a mini-review on the final one, Antigone, which was my second favorite -- Oedipus Rex was of course, my favorite. In this Greek tragedy, Antigone, Oedipus Rex's daughter, fights to have a proper burial for her brother. She is strong-willed, determined and forceful, yet respectful and fair in her arguments. What I love about these plays is that ability for the characters to call on your emotions, logic and your intelligence. The plots are incredibly complex and shocking, but the players are what help you fall in love with Sophocles as a writer. Given its 2500 years old, and a translation, there are a number of areas where might not fully understand, especially if you aren't familiar with your Greek Gods and Goddesses. The words themselves are beautiful. The images you see are intense. It's a fantastic read. But read them in order. And think of Antigone as your very own Wonder Woman.

n  n    About Men  n
For those new to me or my reviews... here's the scoop: I read A LOT. I write A LOT. And now I blog A LOT. First the book review goes on Goodreads, and then I send it on over to my WordPress blog at https://thisismytruthnow.com, where you'll also find TV & Film reviews, the revealing and introspective 365 Daily Challenge and lots of blogging about places I've visited all over the world. And you can find all my social media profiles to get the details on the who/what/when/where and my pictures. Leave a comment and let me know what you think. Vote in the poll and ratings. Thanks for stopping by.

پایان و اوجی پرشکوه و درخور برای افسانه‌های تبای

[ریویوی من داستان رو لو می‌ده، هرچند به‌شخصه فکر نمی‌کنم اهمیتی داشته باشه و ارزش نمایشنامه به رخدادها و تراژدی و پیچش‌های داستانیش نیست.]

نکته‌ای که خیلی درباره «آنتیگونه» پررنگه، تقابل و به‌پاخاستنِ آنتیگونه علیه قوانین استبدادی و دل‌بخواهی انسان‌هاست و این‌که چطور قوانین انسانی می‌تونن آسیب‌زا و نادرست باشن نه وحی مطلق. اما به‌نظر من اینجا نه درباره لزوم مقاومت در برابر قوانین نادرست بلکه با چیزی کمی عقب‌افتاده‌تر روبه‌روییم. توجیه آنتیگونه برای مقاومتش، استبداد کرئن نیست؛ توجیهش اینه که خدایان قوانین دیگه‌ای مقرر کردن. یعنی آنتیگونه به یه جور نظریه امر الهی - حتی عقب‌مونده‌تر از استبداد کرئن - معتقده، نه آزادی و حق انتخاب انسان.

کرئن: تو چندان گستاخی که قانون مرا به هیچ می‌گیری؟
آنتیگنه: زئوس هرگز چنین نخواسته است...
عدالت ایزدان زير خاک
چنین قوانینی برای مردگان ننهاده است. و من گمان ندارم که فرمان تو بتواند اراده مردی را
برتر از آئین ایزدان بدارد،
برتر از آن قوانینی که اگرچه نامدون است،
ولی هیچ نیرویی نمی‌تواند پایمالشان سازد.
زیرا این قوانین از آن امروز و دیروز نیست.
هیچکس آغازشان را نمی‌داند.
آنها جاویدان هستند.

و کرئن! کرئن خودستا و خودخداپندار. کرئن در برابر هر انتقادی به‌شدت جبهه می‌گیره و منتقد خودش رو «برده زنان»، «گستاخ و سرکش»، «افعی» و «جوانک خرد» می‌نامه، حتی اگر شخصی مورداعتماد مثل پسرش باشه. ده نفر، صد نفر هم که به زبون خوش و منطق بهش بگن کارش غلطه، حتی با صدمین هشدار ذره‌ای به خودش - خودِ سالخورده و داناش! - شک نمی‌کنه و اونا رو جوان و خام، رعیت و بی‌اهمیت و مغلوب زنان (چه تحقیرآمیز!) می‌بینه. چون کرئن در دیدگاه خودش حق مطلقه؛ خداوند سرزمینشه، به طور صد درصد و هزار اعتراض خللی در این باور ایجاد نمی‌کنه. هرکی معترض شه حتماً اون منحرف و ناآگاهه. واسه کرئن، گزینه‌ی گمراه بودنش حتی سر میز نیست و وجود نداره. چون اون صدای خداست. همین و بس.

«اسمشو نبر: بعد من نشستم روی پله، یه صحبت گرم و گیرایی کردم... خدای متعال همین‌طور حرف می‌زد. در واقع زبان من بود، حرفِ خدا بود.»

نمایشنامه‌ مضامین سلطه و برتری مردانه، شورش زنانه، تقدیر، ایستادگی در برابر استبداد و ترس از این مقاومت رو واکاوی می‌کنه. بعد از تموم کردنش یه لحظه موندم، فکر کردم، یه نمایشنامه‌نویس از دو هزار و پونصد سال پیش که حتی اون سر جهان هم بوده چیزی نوشته که منی که از هر جهت باهاش متفاوتم حسش می‌کنم. این‌قدر مسائل آدمی همیشه و همه‌جا یکسان بوده؟ این یعنی این مسائل از بین نرفتنی‌ان و ابدی. به ذات ما انسان‌ها گره خورده‌ان.

n  

هایمن: مردم تبای چنین نمی‌اندیشند.
کرئن: پس مردم باید قوانینم را به من بنویسانند!
هایمن: می‌بینی چگونه زبان جوانان داری؟
کرئن: آیا باید به دلخواه وی بر این شهر فرمان برانم یا به دلخواه خود؟
هایمن: هیچ شهری نیست که از آن يک نفر باشد.
کرئن: هر شهری فرمانبردار فرمانروای خود است.
هایمن: اگر می‌خواهی به تنهایی حکومت کنی پس برو به بیابان.

n

ایستادگی آنتیگونه به‌نظرم شجاعانه بود و احمقانه. چرا باید در جنگی مبارزه کنی که می‌دونی قراره ببازی؟ باید خیلی پوچ‌گرا باشی که مرگ رو هیچ ببینی و به‌نظرت مُردن در عوض مبارزه‌ات بیرزه. تا ابد می‌تونیم ستایشش کنیم، اما حقیقت اینه که کارش بیهوده‌ست، مخصوصاً اگه هیچ‌کس متوجه نمی‌شد و لااقل الهام نمی‌گرفت یا کرئن هم دچار تراژدی خاندان لابداسیدها نمی‌شد. توی دنیای واقعی می‌تونی از مردم بخوای توی جنگی مبارزه کنن که قراره ببازن؟ فقط چون کارشون نمادینه؟ و در شرایطی که قراره فقط مردم هزینه بدن و واقعاً چیزی تغییر نکنه؟ «وظیفه‌ی شهروندی»، حتماً. مقررات دست‌ساز مبهم.

آنتیگونه همچنین واقعاً مطالبه‌گر نبود. چیز خاصی نمی‌خواست. کوچک‌ترین حق خودش و خانواده‌ش رو می‌خواست - این‌که برادرش دفن بشه، همین. خیلی چیزهای دیگه حقش بود که می‌تونست بابتشون اعتراض کنه، اما سر همین مسئله‌ی کوچیک جونش رو قمار کرد و حتی چیز بیشتری نخواست. به‌نظرم مطالبه‌گری یعنی ساکت نشی. تا هرجا حقته بخوایش. بعد که اجازه دفن برادرش رو دادن چی؟ دیگه سکوت می‌کرد در برابر مستبدی مثل کرئن؟ به کم‌ترین قانع می‌شد؟

n  آنتیگونه: زمانی که باید خوش‌آیند مردگان بود بسی درازتر از زمانی است که باید محبوب زندگان بود.n

دوتا نکته رندم که متوجهشون شدم، اولین این بود که در هیچ‌کدوم از نمایشنامه‌های افسانه‌های تبای نقطه اوج نشون داده نشد و همه‌ش رو یکی دیگه توی دیالوگ روایت کرد. مثلاً اینجا تراژدی اصلی و مرگ هایمن همه‌ش توی روایت پیک بود. توی «ادیپوس در کلنوس» هم مرگ ادیپوس رو پیک تعریف کرد و در «ادیپوس شهریار» هم ملازم‌ها‌ راوی تراژدی بودند.
همچنین رابطه‌ی آنتیگونه و ایسمنه من رو یاد الکترا و خواهرش ایفیگنیا انداخت. آنتیگونه و الکترا شورشی، عمل‌گرا و نترس از مرگ بودند در حالی که ایسمنه و ایفیگنیا ترجیح دادن یه گوشه بایستند و از قوانین بزرگ‌تر از خودشون ترسیدند.

n  

ایسمنه: اکنون بنگر بر دو خواهر آواره، بی‌خویش و بی‌کس. چه سرانجام دردناکی خواهیم داشت اگر در برابر قانون، در برابر فرمان پادشاه بپاخیزیم و بر قدرت او بشوریم... آنتیگنه ما زنی بیش نیستیم، چگونه می‌توانیم با مردان بجنگیم؟ قدرت، از هر چیز نیرومندتر است، یا باید بدان گردن نهاد و یا بدترین بدی‌ها را چشم داشت. من دست نیایش به سوی خفتگان خاک دراز می‌کنم باشد تا بر من ببخشایند. من بر قانون نخواهم شورید. حدود آن را درهم شکستن، چه جنونی!

n

و نهایتاً، من ترجمه‌ی زیبای شاهرخ مسکوب رو خوندم. با تکه‌کتاب‌هایی که لابه‌لای ریویو گذاشتم می‌تونید نثرش رو ببینید.

Suck on that, Creon. They named the play after her.