پلیدی در برابر پلیدی!؟

"آیا تنگدستی اندازه‌ای بهتر است؟ نه!
.
.
.
تنگدستی وبینوایی به آدمی می آموزد از سر نیاز
پلید وبدکار باشد."

electra never did anything wrong

Jaka epoka, taka "Sukcesja".

Η Κλυταιμνύστρα,μιλώντας στην Ηλέκτρα:

"[..]Μα όταν
πέφτει στο σφάλμα ο άντρας,τη δικιά του
παραμερίζοντας γυναίκα,τότε
να τόνε μιμηθεί θέλει κι εκείνη
και να'βρει άλλη αγάπη.Όμως βουίζει
μετά για μας η κατηγόρια,ενώ για κείνους
που ήταν η αφορμή,κακό δε λέει
κανένας.Τον Μενέλαο,τον άντρα
της αδερφής μου,αν κλέβαν,εγώ τότε
για να τον σώσω,θα'πρεπε να σφάξω
τον γιο μου Ορέστη;Πώς θα τ'ανεχόταν
ο πατέρας σου τούτα;Γιατί τάχα
να μην πεθάνει αυτός που τους δικούς μου
αφάνισε,και μόνο εγώ από κείνον
να σκοτωθώ;"

Εξαιρετικό έργο!!Δεν ξέρεις ποιόν να πρωτολυπηθείς,όλοι οι ήρωες τραγικοί.
Απίστευτα νοήματα σχετικά με τον χαρακτήρα του ανθρώπου,την αντίθεση ευγένειας καταγωγής-ευγένειας φύσης,τον πλούτο και τη χρησιμότητά του,την απόδοση δικαιοσύνης,τις τύψεις.

کتاب رو در حد معمولی میدونم، نه بد بود نه خوب، معمولی
داستان الکترا اینطوریه که مادرش، پدرش( اگاممنون همونی که جنگ تروا رو شروع کرد) رو میکشه، بعد الکترا برادرش و فراری میده تا نجاتش بده و بعدا با برادرش همرا میشن و انتقام قتل پدرشون و از مادرشون و میگیرن::)))))کلی خیلی داستان پیچیده ای داشته.
اما داستانی که اریپید توی این کتاب دربارش حرف میزنه این نیست داستان از جایی شروع میشه که الکترا با دهقانی ازدواج کرده و داستان دور از قلعه و خاندان هاو ایناست برای همین برام خیلی جذاب نبود.

Relectura para tenerla fresca. Eurípides no decepciona

This might be my favorite play by Euripides. It reaches Aeschylus levels of gravity with its beautiful language; the dark elegies of Electra are at the level of Sophocles; yet the play is pure Euripides. If the gods do exist then they are absent and any interaction with humanity is full of spite. I don’t know how serious to take the Dioscuri’s claim that Helen never went to Troy -- that Zeus sent a hologram of her just to cause so much death -- but that shit blew my mind!

Euripides continues his “campaign against Apollo” that is for sure, but here the god doesn’t even make an appearance, his oracles are said to be lies, April Fool’s jokes that made two children murder their mother. Any satisfaction from the revenge wrought on their father’s murderers is rendered useless as the Furies make their appearance off-stage and only at the very end.

What a contrast to the Oresteia’s pacifying ending. At the end of The Eumenides the blazing mind of Orestes, a son given a curse from the Lord of Fate to kill his mother, is ultimately cooled when he goes to Athens to stand trial. Here, however, his fate in court will literally be determined by a roll of the dice. He’s at the mercy of the brutal Apollo, God of Sevens. Euripides' use of the House of Atreus myth here, the inversion and subversion of the elements of revenge, his portrayal of the ugliness of justice and the eloquent commentary on the insignificance of wealth next to man’s character; all of these attributes make this play in my eyes a masterpiece.

این کتاب شروع خوانش من از اسطوره‌ها بود و در حدی جذابیت‌هایی داشت که داستان‌های بعدی رو هم بخونم

یه نمایشنامه‌ی دیگه از دوران طلایی یونان باستان... به نظرم به پای ادیپ شهریار نمی‌رسید (البته من ارادت زیادی به سوفوکل دارم) اما نمایشنامه‌ای پر مغز و فوق‌العاده بود که مثل آنتیگونه به مسائل خانواده و محبت و خشم در خانواده می‌پرداخت این‌که وقتی دوست دشمن باشه واقعاً آدم چه واکنشی باید نشون بده؟ به پاس دوستی‌ها بگذره یا جزای دشمنی رو بپردازه؟ جز علاقمندی‌هام خواهد بود.

یه مقدار ترجمه ش سخت بود ولی عجب تراژدی قوی ای بود

Bar the difficult-to-read misogyny, this is great play.

"هر زنی در دوری از شویش پروای زیبایی خود داشته باشد از جمله بدکاران به شمار می‌رود. چنین زنی نیاز نیست چهره‌ش را گلگون کند مگر اینکه به دنبال پلیدی باشد" از الکترا تو دوران معاصر یه خانم جلسه‌ای خوب در میومد. :)))))