بیشتر به هذیان می‌مانست و با منطق و طرز فکر امروز هیچ‌جوره نتوانستم توجیه و تفسیرش کنم. شاید به همین خاطر در انتهای کتاب نقدی را هم ترجمه کرده‌اند که مخاطب را اندکی راهنمایی کند، هرچند باز هم بیشتر پر از اما و اگر بود تا پاسخ
راستی کتاب‌ها و داستان‌ها تاریخ انقضا ندارند؟ همواره باید ستودشان حتی اگر امروز جز شناخت مردم کهن فایده‌ و زیبایی درشان دیده نشود؟ نمی‌دانم

Mitos Yayınları'nın kitap girişine koyduğu katı uyarı nedeniyle alıntısız başlıyorum yorumuma...

Elektra'nın hikayesi ile tanışmam 2012 yılında Konya İl Halk Kütüphanesi'nin hiç unutmuyorum duvara yaslı taraftaki Antik Yunan tiyatroları'nın yer aldığı rafta bulduğum MEB klasiklerinden çıkan baskı ile oldu. Pek tabii, ben de herkes gibi psikolojide ismen atıflanan Elektra kompleksi ile çok az fikir sahibi idim ancak hikaye beni çarpmıştı. Euripides'in de aynı isimde bir tiyatrosunun olduğunu biliyordum ancak okumak 9 yıl sonraya fırsat oldu. Toplamda 3 farklı versiyonu olan bu hikayenin (Üçüncüsü Aiskhylos'a ait) Euripides versiyonu nedense bende Sophokles versiyonu kadar güzel bir etki bırakmadı.

Sanırım bunda, kadına ve erkeğe yönelik Euripides'in alışageldiğim sert ifadeleri bir etken. Toplumsal cinsiyet okumaları yapan kişilerin gözüne hemen batacak bu ifadelerin dönemin koşulları altında değerlendirilmesi gerektiğinde ben de hemfikirim. Ancak yine de okuma keyfimi etkiledi mi? Evet etkiledi. Bir de, fakirlik ile ilgili tespitleri var ki Euripides'in akıllara zarar. Elektra'nın kocası gariban adamın isminin bile olmaması, fakirliği ile karikatürize edilmiş bu adamcağızın yazarına direnir bir biçimde inadına iyilik timsali olması... Hepsi daha ileri tartışmalara gebe.

Bu hikayenin en kafa karıştırıcı boyutu, karakterlerin kaderleri ile boğuşmaları zannımca. Kader kavramını felsefi olarak tartışmaya açmış -belki de istemeden- Euripides. Zira

kitabın sonunda yaşanılan suçluluk travması bunun en basit göstergesi. Ortada bir kötülük var mı yok mu kendileri aslında şüphede değiller. Aslında kendileri kötülük yaptıklarını biliyorlar.

Euripides, belki de mutlak iyinin veya mutlak kötünün olmadığını, iyinin ve kötünün bakış açısına göre değişebildiğini anlatmak istemiş... Bilmiyorum. Açıkçası Sophokles'te bu nasıldı çok zaman geçtiğinden pek hatırlayamıyorum ama yine de okunmalı mı? Muhakkak okunmalı.

M. Baran
20.02.2021
Saati 02:50 etmişiz ya!

Ankara

Finished: 16.11.2018
Genre: play
Rating: A++
#CCBookReviews
Conclusion:
Fast moving play filled with dramatic irony!
WE know more than the characters.
That will keep any Greek on the edge of their chair!
Question:
Did Sophocles ever watch TV show Sisters (1991-1996)
Here are my thoughts about that!

n  My Thoughtsn

I read the translation by Emily Townsend Vermeule.

حالا سوای بحث اصلی الکترا، یکم فرعی‌تر بخوام بنویسم.. مترجم نوشته بود که این نمایشنامه در سطح روانشناسانه نشان می‌دهد که ما می‌توانیم خود را در سوگواری‌مان غرق کنیم و خود را به زندگی ماننده به مرگ با چسبیدن به گذشته محکوم نماییم.
و خب اینو واقعا خوب نشون می‌ده و واقعا چرا آدمی باید غرق در غم گذشته بمونه و مرگ‌وار زنده بمونه؟ بده بره.
[

It’s a beautiful tragedy, and there’s a rich complexity and unease that makes Euripides’ version so rich. I love the ethical nuances and gray areas which touch the measure-for-measure matricide and patricide that brother and sister unite to wreak. It feels much more of a brother-sister Union.

Electra often speaks very ancient-Greek sentiments about women and how they should be subject to men. Clytemnestra’s objections are valid enough, and Iphigenia’s death was a grievous thing, and the Trojan War may not have been worth it all.

Both have considerable claims.

Euripides really puts these two against each other wonderfully.

I think I might prefer it to Sophocles’ Electra (which is also a great tragedy)

This one is a cracker that romps along swiftly to its bloody climax. Loved Euripides making fun of Aeschylus's version of how Electra and Orestes recognised each other in The Libation Bearers.

Creo que leeré la versión de Sófocles. Me aburrí bastante. Demasiado lenta.

خوبی ماجرا اینه که فیلم Troy رو چهل بار دیدم

یعنی میدونستم آگاممنون میره تروا دنبال هلن که ربوده شده و پیروز برمیگرده

چیزی که نمیدونستم اینه که وقتی برمیگرده همسرش و فاسق همسرش میکشنش !!

چیز دیگه‌ای که نمیدونستم اینه که دختری داره به اسم الکترا (به غیر از اون دختری که قربانیش میکنه) و پسری به اسم اورستس

ماجرای این نمایش راجع به الکترا و برادرش بعد از کشته شدن پدرشون هست

من کلا عاشق این نمایشنامه‌های یونان باستان شدم
نمیدونم شاید برای بقیه انقدر جذاب نباشه
ولی من خیلی از خوندن راجع به این آدمای باستانی و باورهاشون و خداهاشون لذت میبرم
دلم یه کتاب میخواد با کل این اسطوره‌ها آشنا بشم
خیلی جالبن

راستی الکترا رو به غیر از اوریپید گویا سوفوکل هم اقتباسی ازش نوشته
خوندن اون هم باید جذاب باشه چون گویا در جزئیات با این نسخه متفاوته

It was interesting reading Euripides' Electra straight after Sopocles' Electra and Aeschylus' The Libation Bearers, and noting the differences between the three. That said, I can't comment much on the actual writing as the authors' personal styles would have got lost in translation, but there were a few minor yet notable plot differences. Personally, I found Aeschylus' version of how Orestes avenged his father Agamemnon the most moving; I particularly liked this line, which Orestes and Clytemnestra speak in The Libation Bearers as the former kills the latter, his mother:

CLYTEMNESTRA
Will you murder your own mother?

ORESTES
Me murder you?
Mother, you have already murdered yourself.
I merely hold the sword as you fall.

But in Euripides' Electra, all the violence happens off-stage, and so there is no moving moment when Clytemnestra dies, no opportunity for the audience to pick sides based off both her pleas and her son's determination. However, during a conversation between Orestes and his sister Electra at the end, they do begin to visibly doubt their actions, a theme which was not as heavily focused on in Sophocles' Electra or Aeschylus' The Libation Bearers. In fact, Electra plays a much more minor role in Aeschylus' play, which only makes it all the more interesting that she was the protagonist of Sophocles' and Euripides' performances─female main characters were extremely rare in Ancient Greek theatre.

It makes so much sense reading this that Aeschylus wrote a trilogy with the chaos involving Agamemnon and Orestes because this section of the story, even though its a stand-alone by Euripides, really gives off the innate in-between-ness of a trilogy you’d read at any time in history lol

As I've mentioned in my earlier reviews of this story, revolving around the Atreus's family, I find this version far superior than it's counterparts. It's not because of flattering or because I've read this work first (first was Aeschylus's and than Sophocles's version), but because it gives characters distinct layer of humanity. We have, on one side, a woman, who represents emotions and feelings of a wife and a mother who REACTS with her own reasons, which are understandable and begs the questions of man's morality and actions. On the other side, there's her daughter, who loves her father and values the family structure by a rule of patricide, thus giving us an example of obedience. Also, she acts so confident when holding backs for her brother in a moment of hesitation. It's important because, in the end, we got the conclusion everyone would find natural, but the build up leading to this point wants us believe the reaction will end differently. To fully understand it, one must read all three versions and compare it and I know it's probably boring, but the devil is in the details,as we say. In short, give it a try, read it passionately and admire it. I wish you all a pleasant evening and good night.