Surprisingly a not so tragic tragedy. Not an expert on Euripides but this has NOTHING TO DO with sophocles' dramas. Loved the lovers'tragic story but I'm not a fan of Helena's revindication.

Rilettura di una delle mie tragedie greche preferite di sempre. Non mi ha restituito lo stupore e l'emozione della primissima lettura, ma l'approccio più maturo e critico mi ha permesso di osservare con più attenzione la costruzione tragica, i richiami alla più generale mitologia greca e le variazioni sul mito della figura di Elena: affascinante e senza tempo, me ne sono innamorata una seconda volta.

This late take on Helen suggests that only a copy of her went to Troy, and that for this fake Helen, so many fought and died for so long. Helen, Euripides claims in this comedy, was actually safe in Egypt the whole time. I'm so curious why earlier ages valorized and deified Helen, and later ages hated and dismissed her.

In some ways, Helen stands for all women perceived as beautiful. To be desired was dangerous--as the full story on her goes, she is the daughter of the rape of Leda, raped by Theseus as a young girl, pursued by all the eligible men of Greece, married off to Menelaus, lusted after by her brother-in-law Agamemnon?, and absconding or abducted to Troy via Paris perhaps at the promise of Aphrodite.

Is her beauty also power or merely property of others? In many versions of her tale, her agency remains unclear. Here as well, where she is reduced to the shell of faithfulness, robbed of moral complexity and meaning, like the war she served as the excuse for.

Interesting counterpart to The Iliad, where Euripides follows the alternative legend, that Helen never went with Paris to Troy (the gods replaced her by a phantom with her appearance), while she was brought to Egypt, there to await Menelao's arrival after the destruction of Troy, in this way solving the apparent discrepancy between The Iliad and The Odisea, when Telemachus arrives in Sparta and finds there Helen reintroduced as queen as though nothing had happened.

This book has influenced other authors, among them C.S.Lewis, who wrote a fragment ("After ten years") which he never finished, and is published in The Dark Tower and Other Stories.

‎دوستانِ گرانقدر، این نمایشنامه، یکی از آثارِ به جا مانده از «اوریپید» نمایشنامه نویس و شاعرِ مشهورِ یونانِ باستان است... در زیر چکیده ای از این نمایشنامه را بدونِ لو دادنِ پایانِ آن، برایتان مینویسم
-----------------------------------
‎شخصیتِ اصلی نمایشنامه، یعنی «هلن» دخترِ زئوس و زنی اسپارتی به نامِ «لدا» است.. سرچشمهٔ همهٔ بدبختی هایِ هلن و نکوهش هایِ ناروا، بر علیهِ او از زمانی آغاز میشود که سه تن از خدایانِ جاودانی یعنی «هرا» و «آفرودیت» و «آتنا»، دخترانِ زئوس، به فکرِ ستایش زیباییِ خود افتادند و دربارهٔ آنها داوری شد. همان داوری که در جهان، مشهور است
‎زئوس برای حفظِ هلن از شرِ نقشه ها و دست درازی هایِ آفرودیت و هرا و «پاریس»، تصمیم میگیرد تا هلن را به کاخِ «پروته» پادشاهِ مصر فرستاده تا هلن در آنجا پنهان شود... ولی آسایشِ هلن تا زمانی پایدار بود که پروته زنده بود.. زمانی که پروته چشم از جهان بست، پسرِ او، یعنی «تئوکلیمن»، تصمیم میگیرد تا به زور هلن را مجبور به ازدواج کند
‎شهرِ تروا، به خاک و خون کشیده شده و آتش از برج و باروهایِ آن، زبانه کشیده است و رسواییِ این فجایع و گناهِ خون هایِ بی شماری که ریخته شده، همگی به گردنِ هلن افتاده است. لدا مرده است و از وحشتِ رسواییِ دخترش هلن، خود را به ریسمانی، آویخته است. «مِنلاس» پادشاهِ اسپارت و شوهرِ هلن نیز ناپدید شده و میگویند که سفرِ طولانی او با مرگش در دریا به پایان رسیده است.. برادرانِ هلن، که روزگاری باعثِ غرور و سربلندی سرزمینشان بودند، سرافکنده شده و دیگر خبری از آنها نیست و در یونان و اطرافِ آن، هلن تبدیل به منفورترین موجود شده است
‎از سویِ دیگر، یک هلنِ دیگر نیز در یونان و همراهِ شوهرش منلاس بوده که منلاس به دلیل خیانتهایِ هلن، پس از نبردِ تروا او را با کشتی همراه با افرادش از کشور خارج کرده و پس از غرق شدنِ کشتی او را در غاری همراه با سربازانش زندانی کرده است
‎خلاصه مِنلاس که همه تصور میکنند که در دریا غرق شده، با بدبختی خود را به مصر و قصرِ پروته میرساند.. وقتی منلاس بطورِ اتفاقی هلن را میبیند، باورش نمیشود که دو هلن ��مزمان با هم وجود داشته باشند!! اگر این هلن اصلی است، پس آن هلن که او را با خود از تروا آورده و در غار پنهان کرده کیست!؟؟.. هلن به منلاس توضیح میدهد که آن هلنی که تو با خود آورده ای، خدایان از هوا ساخته اند و شبحی دروغین است، آن هلن دروغین را هِرا ساخته است، تا پاریس نتواند بر من دست یابد.. ولی منلاس حرفهایِ هلن را باور نمیکند تا آنکه قاصدی از میانِ سربازانِ غار، برایش خبر آورده که همسرت هلن دود شد و به آسمان رفت و از غار ناپدید شد.. بنابراین منلاس دیگر به راست بودنِ حرفهایِ هلن شک نمیکند و هلن را در آغوش میکشد
‎حال منلاس قصدِ نجات هلن را دارد، ولی با مانعِ بزرگی به نامِ تئوکلیمن روبروست.. آنها از خواهرِ او یعنی «تئونومه» که پیشگویی بزرگ است، درخواستِ کمک میکنند، ولی باید دید او قبول میکند یا خیر! هلن و منلاس چه نقشه ای برایِ گریز از آن سرزمین خواهند کشید!! بهتر است خودتان این نمایشنامه را خوانده و از سرانجامِ آن آگاه شوید
-----------------------------------
‎جملاتِ انتخاب شده از این کتاب
++++++++++++++++
‎از پیامبران و غیبگویان، جز سفاهت و جز فریب و دروغ چیزِ دیگر، نباید انتظار داشت. هرگز، از صوری که از قربانی کردنِ حیوانات برمیخیزد، یا از فریادِ پرندگان، حقیقتی را نمیتوان خواند و تا به حال نیز، کسی نتوانسته است از رویِ آن، حقیقتی را دریابد. زیرا، چگونه ممکن است که پرندگان، خیری به آدمیان برسانند؟ تصورِ این نکته به غایت خطا و از سفاهتِ محض است. «کالکاس»، به چشم میدید که کسان و یارانش، به خاطرِ دیدن شبحی، در میدانِ جنگ جان میسپارند و با این حال، نه کلمه ای بر زبان راند و نه علامتی به آنها داد، که آنان را برهاند. «هلنوس»، اهلِ تروا نیز چنین کرد و هر چند به چشمِ خود میدید که شهر و دیارِ او به خاطرِ هیچ، دستخوشِ ویرانی شده است، باز کلمه ای بر زبان نیاورد... شاید بگویی، که خدایان، آنان را امر به سکوت کرده بودند. در آن صورت، پس فایدهٔ استشاره، از پیامبران و غیب گویان چیست؟
-----------------------------------
‎امیدوارم این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، مفید بوده باشه
‎«پیروز باشید و ایرانی»

I had heard about a version of the myth according to which Helen was never actually kidnapped by Paris because the gods had hidden her and replaced her with 'her image', but had never been able to locate the source. This tragedy by Euripides recounts what happened to the real Helen, so blamed for being the cause of the Trojan war when in reality she never even met Paris. I loved it.

إن الخوف يلفي ويقود خطاي

Euripide presenta una Elena abbattuta e disgraziata, con il nome infangato da una colpa, l'adulterio, di cui lei non si è realmente macchiata.
Ella infatti asserisce che quando Paride scelse Afrodite nella disputa tra questa, Era e Atena, per ottenere in cambio l'amore di Elena, Era si vendicò sul figlio di Priamo creando un fantoccio in tutto e per tutto uguale alla bella donna e lo fece giacere con lui.
Così Elena viene indicata come traditrice pur non avendo mai tradito Menelao, che dal canto suo ha combattuto per dieci anni a Troia per rapire quel fantoccio spacciato per sua moglie e riportarlo a Sparta e ora non riesce a tornare in patria. Egli, vestito di stracci si trova a sbarcare in Egitto, vuole parlare con il re mentre la falsa Elena è sorvegliata a vista dai suoi servi, all'improvviso incontra la vera Elena che le racconta la sua verità, confermata in seguito dai guardiani che hanno visto disfarsi la donna custodita in aria. Allora Menelao riabbraccia la sua vera moglie, ne riconosce la lealtà, insieme fanno un patto: tornare a casa o morire con la stessa spada (più o meno).
Con l'astuzia la donna riesce a persuadere la profetessa sorella del re a non rivelare la presenza di Menelao sul territorio egizio (non so perché ma il re detesta i Greci), e a convincere il re stesso (gli si promette in sposa dicendo che Menelao è morto in mare)a donarle una nave, delle armi, del cibo per "onorare il ricordo del marito alla maniera dei Greci".
Insomma, la vicenda è tutta qui.
Molto interessante questa visione dell'Elena, che viene vista per la prima volta non come una sgualdrina che si serve della sua bellezza, ma come una vittima senza colpa e con il nome infangato proprio a causa della sua natura.
Interessanti il dialogo finale tra il re Teoclimeno e un servo che cerca di calmarne la collera alla scoperta dell'imbroglio messo su da Elena e Menelao.

Great to read immediately after the Iliad, especially if you have a young classics scholar in-house.

This is a very different Helen than the one portrayed in Homer’s The Iliad. She’s opinionated and formulates the plan for their escape, whereas in Homer’s version, all she can do is give into Paris and Aphrodite and wait to be saved.

The subject of her chastity is a major point of contention. Euripides creates a character that would rather die than be touched by a man she doesn’t want. It makes for a much more interesting character than the passive woman in The Iliad. I guess that shouldn’t be surprising though because Homer is notorious for writing submissive, quiet women.

This play is yet another reminder of why I enjoy the female characters Euripides presents. Unfortunately, there was also significant racism in how they treated the Egyptians. Euripides even had the king call himself a barbarian, which seems unrealistic (after all, barbarism is subjective) and a harmful narrative to put in place.

Unsure which translation

The og fanfiction. Euripides would have loved Wattpad and AO3.