ESPAÑOL: Esta es mi obra favorita entre las de Eurípides, de las quince que he visto o leído, junto con Medea, aunque por razones bastante diferentes. Esta vez la he visto en el archivo de Estudio-1, aunque se trataba de una adaptación libre, pues han retocado el final y algunos de los personajes desempeñan el papel de otros en la obra original. Pero en conjunto esta versión no está mal.

Para dejar abierta la posibilidad de una continuación (Ifigenia en Tauride), Eurípides termina la obra diciendo que Ifigenia se salvó milagrosamente cuando Artemisa la reemplazó como víctima por una cierva blanca. En esta versión, Agamenón afirma que hubo milagro, pero que lo vieron pocas personas. Es obvio para el lector que está mintiendo.

Ifigenia en Aulide es la más humana de las tragedias de Eurípides. En este sentido, se parece a mi obra favorita entre las de Sófocles: Antígona. En conjunto, me gusta algo más Sófocles que Eurípides.

ENGLISH: This is my favorite Euripides play, among the fifteen I've watched or read, along with Medea, for quite different reasons. This time I have watched it in the Estudio-1 archive, although it was a free adaptation, since they have tidied up the ending and some of the characters play the role of others in the original play. But overall this version is not bad.

To open the possibility of writing a sequel (Ifigenia in Tauride), Euripides ends the play asserting that Ifigenia was saved by a miracle when Artemis replaced her as victim by a white doe. In this version, Agamemnon states that there was a miracle, but it was seen by just a few people. It's obvious to the reader that he's lying.

Iphigenia in Aulide is the most humane of the tragedies by Euripides. In this sense, it is similar to my favorite work among those of Sophocles: Antigone. On the whole, I like Sophocles somewhat better than Euripides.

4.5, would be a 5 if not for that ending, not that it isn't good and thought-provoking, but I'd rather have had a different one

იფიგენია ავლისში ანტიკურ ტრაგედიათაგან ერთ-ერთია მათ შორის, რომლებმაც ემოციურად ჩემზე ძალიან იმოქმედა. ზოგადად, ანტიკური ტრაგედია, ძირითადად, ოჯახური ტრაგედიაა, ოჯახური ტრაგედიაა ასევე იფიგენია ავლისში, ზოგი ფიქრობს რომ ყველაზე უფრო აგემემნონის ტრაგედიაა, მე კი მგონია რომ ყველაზე მეტად ის იფიგენიასია, მიუხედავად დასასრულისა, იმიტომ რომ დასასრულამდე კლიტემნესტრას ქერაკულელებიან ასულს უწევს დაძლიოს ჯოჯოხეთური სიტუაცია, რომლის ცენტრალური ფიგურა და ჭეშმარიტი მსხვერპლიც იფიგენიაა და არა აგამემნონი: საერთოდ რატომ აგზავნის აგამემნონი წერილს იფიგენიას და კლიტემნესტრას ავლისში ჩამოსაყვანად? რატომ ბოლომდე არ დგას თავის პოზიციაზე მენელაოსთან, რომელსაც საკუთარი ინტერესი აქვს (მშვენიერი ელენეს დაბრუნებ), რომლის გადასაფარადაც სახელმწიფოს ინტერესებს (ბერძნები უნდა შეებრძოლონ ბარბაროსებს რათა ბარბაროსებმა ბერძნებს მსგავსი შეურავხყოფა აღარ გაუბედონ) იშველიებს აგამემნონთან დიალოგისას ძმის დასარწმუნებლად, და აგამემნონი ხვდება ამას, პირშიც ეუბნება ძმას რომ მისი უღირსი ცოლის გამო იფიგენიას მსხვერპლად არ შეწირავს. რატომ არ ჰყოფნის გამბედაობა და სიმამაცე მაშინ რო���ესაც მენელაოსს, აცრემლებული აგამემნონის ხილვისას, უკან მიაქვს საკუთარი სიტყვები და დათმობაზე მიდის; ზუსტად ამ დროს რატომ ემორჩილება ბრბოს, რომელსაც სიმდიდრე, ნადავლი და სისხლი სწყურია? მერყევია, მხდალია, ეგოისტია. აქილევსიც კი რომელიც თავიდან არც კი იცნობს იფიგენიას, მზადაა მის დასაცავად ბრბოს წინააღმდეგ წავიდეს. ვინაა აქილევსისთვის იფიგენია? კი აქილევსი გმირია, მაგრამ განა მამის პირდაპირი მოვალეობა არაა ააცილოს შვილს უსამართლო სამსჯავრო (მით უმეტეს მაშინ როდესაც კარგად აცნობიერებს რასაც ემსახურება,მთელი ეს მსხვერპლშეწირვა)? განა ამ სიტუაციაში აგამემნონს უფრო არ მართებს გმირობა ვიდრე აქილევსს, რომელიც მიზნის მიღწევის საშუალებად, თოჯინადაა აგამემნონის მიერ გამოყენებული, ისევე როგორც აგამემნონი მენელაოსთან მიმართებაში; მოკლედ, აგამემნონი მხდალია და საკუთარ რეპუტაციას და ელენეს (ქალს, რომლის ამბავიც წესით იფიგენიასთან არანიარ ლოგიკურ ბმაში არ უნდა იყოს) მსხვერპლად წირავს საკუთარ ქალიშვილს.
ჩემი აზრით, ეს, იდეაში, იფიგენიას ტრაგედიაა და ევრიპიდეც ნამდვილ მსხვერპლს იფიგენიას სახით გვაჩვენებს; ქოროც, რომელიც ანტიკურ დრამაში ხშირად დრამატურგის პოზიციის გამომხატველია, ადანაშაულებს ელენეს და აგამემნონს "მოუწოდებს" დაიცვას შვილი და რომამაში მას მოკვდავნი არ დაზრახავენ; ანუ იმის თქმა მინდა რომ ევრიპიდეს მთავარი მიზანია დაგვანახოს სადამდე შეიძლება მივიდეს ადამიანი მშვენიერებაზე "დახარბებით" თუ იგი არაკეთილსინდისიერია, "მესაკუთრეა",რამდენად ცუდად შეიძლება გამოიყენოს ადამიანმა საკუთარი კეთილდღეობისთვის ახლობლები (მენელაოსი და აგამემნონი, აგამემნონი და იფიგენია), რა შეიძლება ჩაადენინოს ადამიანს ეგოიზმმა, დაცემული ბრბოს შიშმა, საკუთარ რეპუტაციაზე ზრუნვამ...
ძალიან საინტერესო ტრგედიაა, ცლკე თემაა იფიგენიას, კლიტემნესტრას, აქილევსის პერსონაჟები. თითო პერსონჟზე და მის არჩევანზე ბევრნაირო და საინტერესო ინტერპრეტაციის მორგება შეიძლება, მაგალითად იფიგენიას არჩევანი, თავად შეეწიროს, ჩემი აზრით, ერთდროულად სულგრძელობაცაა, სიმამაცეც, სიბრძნეც და სისულელეც. მოკლედ კიდევ ბევრი რამის თქმა შეიძლება, მაინც მთავარზე გავაკეთე აქცენტი, ისე კი მგონი უფრო აგამემნონის კრიტიკა უფრო გამოვიდა ვიდრე რივიუ

Euripides' Iphigenia in Aulis, a riveting tragic masterpiece, plunges headlong into the treacherous maelstrom where the tempestuous forces of sacrifice, familial obligation, and the grim spectre of war converge. It's an odyssey of moral tribulations where the compass of personal ethics skews wildly off course, drowned by the turbulent sea of the greater good. The story unfolds with the Greek army, under the command of Agamemnon, stranded at Aulis due to the whims of the goddess Artemis. The seer Calchas unravels the chilling revelation that the winds refuse to blow because Agamemnon had once killed a sacred deer in Artemis's grove. The sole means to appease the vengeful deity is the ultimate sacrifice of Agamemnon's daughter, Iphigenia. This gripping exploration of the Greek army's ill-fated journey to Troy serves as a stark reminder of the devastating consequences of war, offering a sombre reflection on the sacrifices made in the name of conflict and the ever-pressing conflict of personal ethics versus the greater good. Vivid characters grapple with ethical torment, divine caprice, and the haunting repercussions of violence, making it a timeless and thought-provoking masterpiece. Through this haunting tapestry, Euripides paints a bleak picture of the unchecked martial ardor personified by characters like Menelaus and Achilles. Their ruthless pursuit of victory and glory underscores the darker, savage facets of the human psyche, further complicated by the whims of the capricious gods.