I finished this mighty tome for the Reading Envy Readalong over the weekend, actually twice since I followed each "book" by listening in the audio. Emily Wilson kept herself to iambic pentameter plus the same number of lines as the original, which was quite a restricting framework, but manages to tell the tale in straightforward language. It was almost easy to read! I'm looking forward to the discussion (information in the Reading Envy Readers Group.)

I knew the plot points of The Odyssey long before I read it. I knew the legendary names, the serial perils, the island-hopping adventures and Odysseus's ever-dwindling crew. And I knew about the shocking climax; the slaughter of the suitors, the violent capstone for the tale that defined danger and adventure in the western tradition. I thought I knew this vaunted tale, but having finally read it, it turns out I barely knew the focus of the book at all.
t
Because I always thought the sea adventures were the center stage; the prison of the cyclops cave, the deadly allure of the sirens, Circe and her transforming magic, the twin dooms of Scylla and Charybdis. I assumed the story was dominated by these memorable trials.
t
But it isn't; I estimate that series of Mediterranean perils accounts for less than one-third of the text. Some of these episodes are so brief (like the sirens and Scylla/Charybdis) I suffered a double take wondering if I'd missed something.
t
I'd also always assumed the slaughter of the suitors came as something of a shock; that the reader had little reason to expect such a violent finish. But that climax is heavily foreshadowed; Odysseus's loyal family and servants often say things like 'I wish Odysseus were here, he'd kill these jerks.' We spend far more time with Penelope, Telemachus and the greedy group exploiting them than I suspected; the primary setting is Odysseus's estate, not his ship.
t
This proves that even the most influential stories still have the capacity to surprise; especially if you've put off reading them for so long because you assume you know the whole tale.

Second review
introductory
I think, oh muse, that Odysseus and me go back to the first year of Junior School, when I was, let me see, eleven minus four years old, anyway it was long ago and far away then, we still had the half penny a tiny coin of hardy bronze. We had a project at school about the Odyssey even though it didn't take ten years for any of us to get to school and at no point did we naked have to cling to branches of wood to make sure landfall, in the way of school projects at the age of eleven minus four years it seemed to mostly involve drawing and my vision of the story required me to shade most of my pictures black with a fat pencil, this you will understand not because the story was dour, but because of all the fine detailing required with a fat, blunt pencil. At the end of the project all our drawings and accompanying text (no oral project this) were bound together, mine in a fine red comb - not from the hair of some snorting eager horse but from plastic once free flowing, now still. All of which stands by way of introduction to say, we go back some way together, but still rereading thanks to a wily invitation to a cunning group in honour of a new translation, some things caught my wandering, roving eye, maybe for the first time or in a new way:
unity of thought and deed Once upon a time I believed that with the Homeric heroes there was a unity between thought or word and action, everything pure and direct. This however proves to be nonsense in the Odyssey, the necessary course of events is that there is thought which needs to be expressed in conversation maybe three times before somebody commits the action and then not very efficiently necessary, perhaps monotheism has spoiled us. When God speaks unto us we are it seems more apt to leap to action, back then when their were so many gods, and demi- gods, semi-gods and quasi-gods, I suppose people were that much more casual about the divine.
violation of order I remember badly from Aeschylus that the downfall of his house was due to his own hands pollution, or something like that, of course he was speaking about Agamemnon, but the same principle applies. Paris steals Helen in violation of how a guest ought to behave, causing the Trojan war of glorious memory. Odysseus omits the proper ceremonies and so is punished by Poseidon. In a sense, the ending of the Odyssey is curious, from the beginning we are reminded of the story of Orestes and Agamemnon's return violation of the moral universe requires counter violation and so until the moral order of the universe itself is changed - Eumenides. However Odysseus can slaughter sixty odd suitors apparently without starting another cycle of vengeance  or in modern parlance - sequels
Guests proper and improper In the Odyssey we see two modes of guest behaviour contrasted proper and improper, Telemachus demonstrates proper: you visit, introduce yourself, have a manly cry with your host, receive rich presents, then go (repeat elsewhere) The suitors for the hand of Penelope violate this, they come and stay everyday, they eat and eat  I didn't set up a spreadsheet to check, but Odysseus's herds and flocks seem to be doing surprising well considering this has it's parallel in the divine realm Odysseus' men eat the Sun God's cattle - result death, the suitors eat Odysseus' pigs - result death. The moral arc of this universe bends inevitably towards death. This all reminds me of the Bible specifically Genesis 19. There is a proper way to treat strangers. Violation of this duty means death from above. However duty is mutual and if the host happens, in a moment of hunger, to eat your companions, you are within your rights to punish him, though if he happens to be the son of a God, you might be best advised not to. However there is also piracy, but piracy is within the bounds of acceptable heroic behaviour, it violates no moral order. Early on a travelling Telmachus is asked if he is a pirate, as if the expected answer could have been ' why yes, old man, and I intend to drive off your flocks and sell your women folk into slavery'. Indeed raiding the Cicones apparently doesn't violate the moral boundaries of accepted behaviour, indeed one notes when Odysseus has to throw himself at the mercy of the Phaeacians Athena does hide his approach to the royal personage - perhaps fearing a certain degree of hostility towards announced strangers?
Manly emotion The Odyssey I once thought is a story of adventure - wrong, it is mostly the story of men sitting together and crying. The story can find no better way to show the depth and strengths of relationships between men than the tears shed over death and injury. There's a lot of crying and weeping, but not so much as a single handkerchief mentioned.
authority and power The world of men mirrors the divine realm  or the other way round depending on your theology  as such we see that power and authority are not absolute, they are negotiable, nobody commands, persuasion is everything.
as an epic in the context of epics The comparison is made from early on with the story of Orestes. This isn't a free standing story, we are meant to be experiencing it with other stories i n mind. In the realm of the Dead Odysseus meets Agamemnon (among others) in case we had forgotten that Telemachus has been reminded of Orestes - this is the model established for us: man returns, his wife betrays him, the son must avenge the father. The Odyssey subverts the expectations that it sets up - the wife's loyalty will be absolute, the son obedient, the traditional patriarchal order will be restored, everyone will live happily ever after apart from the suitors, and their families. Also thee are parallels with the voyage of the Argo and the Labours of Hercules, Odysseus we are shown must be a great hero, not because he is especially heroic - most of the story in terms of time he spends weeping on the beach near to the Nymph Calypso - but because he goes to the same places as other heroes have and he would rub shoulders with them as an equal but for the fact that they happen to be dead already.
repetition and redundancy
The basic structural element is repetition, a character human or divine is never more than a sum of its epithets, is Odysseus really so very cunning? Just how clever would he be without Athena? Without divine assistance our heroes would be pretty lost, Telemachus sulking among the suitors, Odysseus weeping on the beach, though of course without those pesky Gods there would have been no
judgement of Paris, no Trojan war and Odysseus could have stayed home with his herds and flocks. It's a curious thing about the most ancient literature - the Hebrew Bible, Gilgamesh, Homer, it is all so thoroughly steeped in a Divine realm intersecting with the human that it encourages not atheism but anti-theism, all those gods just cause trouble for themselves and for long suffering mortals, in life, and then in death too. Then again, these days when things go wrong we are encouraged to blame immigrants, back then everybody when it was some God who stole your exam grades, fixed the elections, or caused your ship to be turned to stone. And the structure of the Odyssey reinforces this sense of the Divine realm as something ever present and ever in need of placating. The Homeric universe is an angry one, man (and woman) can accomplish nothing without supernatural help.

first review
The translation is important, but don't forget that translation is the art of failure.

Much that arises out of the Greek imagination is hostile: the Cyclops, Circe and her ability to reveal your inner pig, the Sirens. Even the gods can't be relied upon, but play favourites, your own gods are dangerous and worse - fickle  save for Athene of course . By contrast the real life Phoenicians are friendly and inhabit a similar cultural universe to the Greeks - they play the same sports, they honour guests, they give gifts, they speak a common language, they are helpful, they inquire politely if one is a pirate before arranging for you to have a bath. The wide world is both hostile and welcoming, but the worst things come of out the mind of the traveller.

I wonder why (how!) Samuel Butler decided that it was written or better said maybe composed by a Sicilian woman (not that I wish to imply that Sicilian women can't compose epic poetry it just seems a wayward guess to place his Lady Homer in Scilly), in translation there is a blankness there seems to be little to suggest that it was dreamt up in any particular place let alone first sung by man, woman, or Tiresias. The story of its composition is itself an epic and helps ensure that we approach the story as a pilgrim treading carefully towards the holy sanctuary of the mythic past.

I read this in a prose translation on account of being a prosaic person, my inclination is to imagine that a verse translation is more an exercise of ego than of sense, but that probably only means I haven't been confronted with one that blows away critical thought like a sack full of all the winds.

Abuso, exilio y deliberación. Con estas tres palabras se podría explicar, en términos algo generales, el desarrollo de la “Odisea” tanto en lo referente con su trama como con las amplias posibilidades interpretativas de sus símbolos.

La historia comienza con la preocupación de Telémaco, hijo de Ulises, por el abuso que los pretendientes de Penélope, su madre, acometen contra la riqueza de su hogar. Los tipejos pasan por ser los aristócratas de la región, por lo cual se arrogan el derecho de exigir a la esposa de Ulises que decida con quién contraerá nupcias pues se asume que el héroe de Ítaca ha muerto en su regreso de la guerra contra Troya. El joven se ve obligado a irse de su hogar, salir de su suelo, casi que exiliarse empujado por la angustia a la que la sociedad oprime a su madre, a la vez que consumen y agotan descaradamente su riqueza. Su decisión aspira a dar con información clara sobre el destino de su padre para así asumir lo que vendrá en su futuro en caso de que Ulises haya muerto.

En un cambio de perspectiva en la trama, aparece Ulises narrando el destierro del que fue víctima, primero, por la envidia de sus compañeros que los alejó de la isla nada más a punto de llegar; y, segundo, por la divina (desmedida y despiadada) venganza de Poseidón. De aventura en aventura, Ulises logra llegar a su tierra y, al enterarse de los perversos planes de los abusivos pretendientes que han llegado incluso a perseguir a Telémaco para matarlo, delibera, reflexiona a la luz de la sabiduría de Atenea, acerca del modo de proceder para vengar la deshonra en la que los fatuos galanes han sumido a su familia.

Así, el abuso del principio de hospitalidad por parte de los pretendientes, el obligado viaje de padre e hijo y la permanente referencia al juicio o deliberación a la que se entregaban los protagonistas, ya sea por una reflexión personal o escuchando las historias de otros, me deja inquietudes acerca de la función social del asilo. ¿Qué significa en nuestros días acoger a esos otros errabundos que vagan a costa de la estulticia de un sistema? Siento que habría de considerar a los desterrados, los expatriados, los inmigrantes, unos Ulises contemporáneos que demandan vigorizar nuestro sentido de la hospitalidad. A la larga, todos somos nietos o bisnietos de mujeres y hombres que abandonaron su tierra y se aventuraron por deseo o contra su voluntad, a hallar una vida digna.

I really liked this Fagles translation. Not my all-time #1 classics translation (Robert Pinsky's The Inferno of Dante: Bilingual Edition still rules, and probably will till Hell doth freeze over), but this has to be a contender for second.

This was awesome - so much adventure, fun characters and the monsters were truly beastly. Loved it. Plus it was read by Ian Mckellan so that was a bonus.

Before buying a copy of this (Richard Lattimore's translation, fyi) in a secondhand bookstore, I had a passing familiarity with The Odyssey. My introduction to the story, as was the case with a lot of classic literature, was provided by the PBS show Wishbone (you have not lived until you've seen a Jack Russell terrier in a toga firing an arrow through twelve axe heads, trust me on this). Then in high school, one of my English classes read some selections from the poem - I remember reading the Cyclops part, and the stuff about Scylla and Charybdis, and I think also the stuff with Circe. But I had never read the entire story as a whole before now, and a couple things surprised me:

-First, like The Iliad, the timeframe of the story is actually very brief. The majority of the action - basically everything that happens to Odysseus right after leaving Troy - occurs as a flashbacks, told by Odysseus to his hosts after he washes up near his home after nine years. The majority of his adventures are recounted by him, rather thane being seen firsthand by the reader. And now that I think about it, that suggests that the majority of the quintessential action of The Odyssey - Cyclops, the sea monsters, Circe, Calypso, etc - might not have actually happened at all. Odysseus is constantly making up stories in the poem, mainly to protect his identity, but the stories he makes up are so detailed, and so similar to the rest of the adventures that he assures his audience really did happen, that I'm just now starting to wonder if maybe Odysseus just invented all of those adventures to explain why he was gone for ten years. For all we know, he spent the entire decade shacked up with Calypso and realized that he'd have to come up with a better reason for never writing. Thinking about it, I totally believe that he would do this, because honestly...

-Odysseus is kind of a dick. First there's the fact that he makes a big deal about how he was able to resist the charms of Calypso ("It was awful, Penelope! She kept trying to get me to marry her, but I was a good husband and so I just fucked her brains out for three years!") and then goes and murders the twelve maids who were stupid enough to sleep with/get raped by Penelope's suitors - but I knew about all of that already, and was prepared for it. What I wasn't prepared for, as hinted at above, was the fact that Odysseus seems to be a pathological liar. He technically had a reason to lie about his identity when he was making his way home - because, I don't know, the suitors might actually leave his wife alone when they found out that Odysseus was alive? - but he also tells these elaborate lies for no reason. At the end of the poem, after he's (spoiler!) killed all the suitors, he goes to visit his father to tell him that he's not dead. He finds his father, and since his dad doesn't recognize him, Odysseus is like, "Hi there! I'm so-and-so, and I knew your son. He came to visit me and told me all about his awesome adventures - hell of a guy, by the way - but then I heard that he died in battle or something. But he was really brave and really awesome" and then his dad starts crying and then Odysseus is like "AAH!I GOT YOU! I'm really Odysseus, I'm alive and everything. Oh man, you should have seen your face!" What the hell, man? What was the purpose of that?

-I realized while reading this that The Iliad hadn't really covered what happened to Helen after Troy was destroyed. I'd always assumed that she had been killed, but then, during The Odyssey, Telemachos is traveling to Sparta to find out if anyone's heard from his dad in the past seven years or whatever, and he goes to see Menelaus, and Helen's totally there, serving dinner and being like, "Hi sweetie! Remember that time you had to murder thousands of people and destroy a city because I was a shameless whore? That was so sweet of you. You're the best!" and I felt so bad for her.

هر چقدر که اودیسه رو دوست داشتم، اودیسیوس رو‌ دوست نداشتم. اودیسیوس مظهر همون انسان‌هایه که من رو می‌ترسونند. آدم‌هایی با هوش بالا، اما هوشی که در خدمت خودشون و منافع خودشونه. آدم‌هایی که راحت دروغ میگن و داستان می‌بافند. آدم‌هایی که در داستان‌هاشون همه‌ی جهان مقصرند، اما اون‌ها بی‌گناهند. آدم‌هایی که دیگران کنارشون کمرنگ میشن. آدم‌هایی که از همه توقع دارند، اما خودشون شامل اصول اخلاقی خودشون نمیشن

اودیسیوس جایی که مجبور نیست دروغ میگه، هر وقت که همراهانش گندی بالا میارن «خوابه»، کنار سرسی یک سال تمام می‌خوره و می‌خوابه بدون اینکه به برگشت به ایتیکا و پنلوپه فکر کنه، بدون اجازه وارد غار پلی‌‌فیمس میشه و توقع داره ازش پذیرایی هم بشه و توقع داره وقتی بیست سال ازش خبری نبوده همه منتظرش نشسته باشند و چشمشون به در خشک شده باشه

و بهم نگین که اودیسیوس رو با استانداردهای مدرن مقایسه نکنم. که می‌تونم و می‌کنم چون من خواننده‌ی مدرنم. اینکه اودیسیوس رو با استانداردهای زمان خودش «هم» مقایسه نکنم کوتاهیه که من در حق اودیسیوس کوتاهی نکردم. در چهارچوب‌های زمان خودش درکش می‌کنم، اما قرار نیست دوسش داشتم باشم. اما انگار حتی اونجا هم بیشتر «جذابه» تا «درست». بیشتر «زرنگه» تا «عاقل». از جذابیت کاراکترهای این مدلی البته غافل نیستم. کاراکترهای سایکوپت خودمحور انگار در تمام تاریخ برای ما جذاب بودن. این کاراکترهای لب مرزی خوب با مرزهای اخلاق بازی می‌کنند و ما این جسارت، دیوانگی و زرنگیشون رو دوست داریم. ولی فقط از دور. خیلی دور

اما خود اودیسه پر از شگفتیه. پر از هیولاها، خدایان و سفرهای طولانی در دریا. اودیسه ترکیبی از جذاب‌ترین داستان‌های کودکیمه که حالا می‌دونم از این داستان چندهزارساله الهام گرفته شده بودند. این دقیقاً لذت خوندن ایلیاد و اودیسه‌ست‌. اینکه انگار به سرچشمه‌ی ادبیات برمی‌گردی

:لیستی از کتاب‌های کمکی که باهاش خوندم یا چکشون کردم
اگر خلاصه و تحلیل کوتاه می‌خواید
The Odyssey (Spark Notes)
اگر خلاصه و تحلیل کمی دقیق‌تر می‌خواید
Cliffs Notes on Homer's The Odyssey
اگر تحلیل درست و حسابی با فرمت لکچر می‌خواید
The Odyssey of Homer
اگر تحلیل جزئی و آکادمیکِ مقاله‌ای می‌خواید
Homer's The Odyssey
اگر نسخه‌ی ساده‌ شده‌ی کتاب رو می‌خواید
Tales from the Odyssey

کتاب ها رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید
Maede's Books

۱۴۰۳/۴/۳

I have finally read The Odyssey. Why now? I thought it was time, in preparation to tackle some bigger, more modern (hint hint), possibly related material. There is not much I can say to add on to the review knowledge of this epic. Even Socrates read (watched?) this, so I am just doing my bit. Instead, please enjoy some of the thoughts I had as I was reading the book, presented in no particular order and quite randomly (This was the Robert Fagles translation; and I guess spoilers? If you care. It shouldn’t matter too much, but just in case):

- Homer (the person? the myth?) really wants you to know about the WINE. DARK. SEA.
- Young Dawn with her rose-red fingers will always rise, once more.
- Athena is so funny as a character. Without delving into mythology, I just want to know this: what are your motivations? If you love Odysseus so much… just transport him home, like you do others. But STOP shape shifting. Please.
- Oh someone farted? Time to pour out wine. Libations!
- Polyphemus the Cyclops falls for (quite literally) the oldest trick in the book. What is your name Odysseus? My name is “Nobody”. Nobody has blinded me.
- It is also great that the only proof people need as identification is his scar. Oh some random dude is here with the same scar as Odysseus? HE must be Odysseus!
- Finally, Odysseus is the most suspicious guy. I liked that he was cautious when coming back because he did not want to be murdered like Agamemnon was, but then at the very end, when he is going to meet his grief-stricken, nearly-dead father, he STILL plays a trick on him! DUDE! Give it up for ONE second! Jesus.

I loved it.

La Odisea me ha gustado muchísimo más que la Ilíada, ya que no se me hizo tan pesada. Sin embargo, considero que es necesario leer esta última primero para tener más contexto en este libro, ya que aparecen personajes del pasado y se deja en claro cuál fue el desenlace mismo de ellos. Es lo más recomendable.

La historia empieza in media res, cuando muchos de los eventos ya han sucedido y algunos ya están evolucionando (luego del desenlace de la Guerra de Troya, los problemas que se le han presentado a Ulises en su regreso a casa, Penélope y sus pretendientes, Telémaco en busca de su padre, etc). Trama y subtramas por varios lados; historias entre historias.

La Odisea utiliza tantos tópicos literarios que a mí me fascinan. Comenzando por la seducción, la tentación, la fidelidad/infidelidad, la soledad, la muerte, el anhelo, la astucia y sagacidad del protagonista para salir con vida de variadas situaciones, conspiraciones, venganza, el viaje del héroe con retorno a casa: y a su misma vez la importancia de la familia y el hogar. Pruebas, presagios y la lealtad puesta sobre la mesa.

Toda una aventura para Ulises; quien es un líder con defectos y virtudes, que luego de meter la pata es capaz de crear planes ingeniosos para salirse con la suya. Es quizás por eso que me fascinó el libro, ya que Ulises muy por el contrario a Aquiles utiliza la inteligencia. Es un héroe que aprende de sus errores anteriores, por lo que no los vuelve a cometer y ejecuta sus propósitos con mayor cuidado y paciencia; ya no tan a la ligera, por lo que no se deja llevar por impulsos emocionales que de nada le sirven.

Pasamos de isla en isla, recorremos tempestuosos mares y conocemos a la ninfa Calipso y Circe la hechicera. Con seres mitológicos como las criaturas marinas escila y caribdis, los gigantes, cícloples, sirenas y los tan temidos y omnipotentes dioses del Olimpo, aunque aquí solo tenemos como presencia absoluta a Atenea y en parte toman importancia Poseidón y Zeus.

Ha sido un largo viaje para Ulises ir a la batalla y regresar a su patria; en el que diez años le costó la guerra de Troya lejos de su familia y diez años más regresar con ellos por la ira de Poseidón. Veinte años y toda una verdadera odisea para el pobre.

As you set out for Ithaka
hope your road is a long one,
full of adventure, full of discovery.
Laistrygonians, Cyclops,
angry Poseidon—don’t be afraid of them:
you’ll never find things like that on your way
as long as you keep your thoughts raised high,
as long as a rare excitement
stirs your spirit and your body.
Laistrygonians, Cyclops,
wild Poseidon—you won’t encounter them
unless you bring them along inside your soul,
unless your soul sets them up in front of you.

Hope your road is a long one.

Ithaka By C. P. Cavafy Translated by Edmund Keeley

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Η ψυχή μου το ξέρει, πόσο μεγάλη ανάγκη το είχα να το κάνω ξανά αυτό το μεγάλο ταξίδι μαζί με τον πολύπαθο Οδυσσέα. Και διάλεξα τη μετάφραση εκείνη, την πρώτη, απο τα σχολικά μου χρόνια, του Ζήσιμου Σίδερη, αλλά είχα από δίπλα και το αρχαίο κείμενο για να παίρνω διπλή χαρά, από τη γλώσσα μου αυτήν την πανάρχαια, τις λέξεις που ακόμα μιλούμε και που με αυτές ακόμα και σήμερα, εκφράζουμε τις χαρές, τους πόνους, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας.

Και η αγαπημένη μου η Αθηνά... Κάθε μέρα, καθώς το λεωφορείο παίρνει τη στροφή στη διασταύρωση της Βασιλίσσης Σοφίας, στην Πλατεία Συντάγματος, στρέφω το βλέμμα για μια στιγμή, να δω μέσα από τα τσιμέντα και το καυσαέριο, πάνω απ' τους βιαστικούς διαβάτες, τον Ιερό της Βράχο, κάτω από τον ίδιο ουρανό, που είτε γκρίζος είτε καταγάλανος και ηλιόλουστος, είναι ο ίδιος ουρανός κάτω από τον οποίο αιώνες τώρα στέκει ο τόπος μου και μιλιέται η γλώσσα μου. Κι όταν μου σώνεται καμιά φορά ο αέρας, από τις δυσκολίες της ζωής, έχω ανάγκη σε αυτόν το βράχο να καταφεύγω, ικέτιδα, για να ανασάνω. Και παίρνω δύναμη από τις παλιές πανανθρώπινες ιστορίες κι έτσι κατηφορίζω πάλι ξανά μέσα στην γκρίζα πόλη, γιατρεμένη.



Η Αθηνά με την μορφή του Μέντη του αρχηγού των Ταφιωτών πάει στην Ιθάκη στο παλάτι του Οδυσσέα, βρίσκει τον νεαρό του γιο, τον Τηλέμαχο και τον συμβουλεύει να μην κάθεται άλλο ανάμεσα στους μνηστήρες, αλλά να πάρει ένα καράβι και να επισκεφτεί το Νέστορα στην Πύλο και τον Μενέλαο στην Σπάρτη, για να μάθει νέα για τον χαμένο του πατέρα, που είκοσι χρόνια τώρα λείπει από την Ιθάκη, και δεν ξέρει κανένας αν ζει ή αν πέθανε. Ο νέος φεύγει κρυφά, κι όταν το πληροφορούνται οι μνηστήρες σχεδιάζουν στην επιστροφή να τον σκοτώσουν, αλλά το θράσος τους δεν θα τους βγει σε καλό καθώς άλλες είναι οι βουλές των θεών.



Ξανά με παρακίνηση της Αθηνάς, φτάνει ο Ερμής στη νησί της Ωγυγίας, εκεί που η Καλυψώ κρατάει, από έρωτα, αιχμάλωτο τον Οδυσσέα και της δίνει εντολή να τον αφήσει να φύγει, για το νησί των Φαιάκων. Εκεί παρουσιάζεται μια από τις ωραίες περιγραφές που δεν χόρταινα να διαβάζω παλιά, όταν ήμουν ακόμη μαθήτρια στο Γυμνάσιο:

"όσο που βρήκε μια σπηλιά μεγάλη, όπου η νεράιδα
καθόντανε η λαμπρόμαλλη και μέσα εκεί την ήβρε.
Φωτιά μεγάλη είχε στη στια και μια ευωδιά απ' αλάργα
μοσκοβολούσε στο νησί, κέδρου κι αφράτης θούγιας
που καίγουνταν. Κι η Καλυψώ, μ' ολόχρυση σαΐτα
στον αργαλειό της ύφαινε και γλυκοτραγουδούσε.
Φούντωνε γύρω στη σπηλιά δροσολουσμένο δάσος
με κυπαρίσσια ευωδιαστά, με πεύκες και με σκλήθρα,
όπου πλατύφτερα πουλιά φωλιάζανε εκεί πάντα,
γεράκια κι ανοιχτόφωνες κουρούνες, βαρδολούπες
θαλασσοπούλια που αγαπούν τα πέλαγα να σκίζουν.
Κι ολόγυρα στην κουφωτή σπηλιά ήταν απλωμένη,
κληματαριά πολύβλαστη σταφύλια φορτωμένη.
Τέσσερεις βρύσες στη στεριά γλυκό νερό αναβρύζαν,
κοντά-κοντά, κι άλλη απ' αλλού κυλούσε τα νερά της.
Κι ανθούσαν γύρω στη σειρά λιβάδια με γιοφύλια
και σέλινα, που αν τα 'βλεπε κι αθάνατος ακόμα,
θα σάστιζε και μέσα του θα ξάνοιγε η καρδιά του".



Έτσι φεύγει, γεμάτος χαρά ο Οδυσσέας, μέσα σε μια σχεδία, αλλά έμελλε να φτάσει στο νησί των Φαιάκων ναυαγός, καθώς ο Ποσειδώνας σήκωσε θαλασσοταραχή για να τον πνίξει, αλλά η Ινώ του έδωσε το αθάνατο μαντήλι της και τον έσωσε. Κι όταν η κόρη του βασιλιά Αλκίνοου και της σεβάσμια Αρήτης, η Ναυσικά, τον βρίσκει ναυαγό, δεν αργεί ο ήρωας να φτάσει στο παλάτι και να βρει βοήθεια. Εκεί διηγείται όλες τις περασμένες του περιπέτειες (η αφηγηματική τεχνική του in medias res).

Και αν πέρασε περιπέτειες ο θαλασσοδαρμένος ήρωας... Από τους Κίκονες και τους Λωτοφάγους, στη χώρα των Κυκλώπων όπου με τέχνασμα (Ούτις εμοί γ' όνομα) ο ήρωας και οι σύντροφοί του σώζονται από τον ανθρωποφάγο γίγαντα, αφού πρώτα τον μεθύσουν και τον τυφλώσουν:

«Τι σου 'τυχε, Πολύφημε, και μεγαλοφωνάζεις
μες στην αθάνατη νυχτιά και μας χαλάς τον ύπνο;
Μην άθελά σου σ' άρπαξε κανένας το κοπάδι;
Μήνα σου παίρνει τη ζωή μ' απάτη και μ' αντρεία;».
Κι ο φοβερός Πολύφημος απ' τη σπηλιά απαντούσε·
«Αδέρφια, μ' έφαγε ο Κανείς μ' απάτη, όχι μ' αντρεία».
Κι εκείνοι τ' απαντούσανε με πεταχτά τους λόγια
«Αφού κανείς δε σ' έβλαψε και μέσα είσαι μονάχος,
απ' την αρρώστια ποιος μπορεί του Δία να σε σώσει;
Δεήσου στον πατέρα σου το σείστη Ποσειδώνα».



Κι από εκεί στην Αιολία, όπου ο Αίολος έκλεισε σε έναν ασκό όλους τους ανέμους κι άφησε μόνο την πνοή του Ζέφυρου να τους γυρίσει στην πατρίδα, και πράγματι μετά από δέκα μέρες θαλασσινής πορείας έφτασαν τα καράβια να βλέπουν από μακριά τη στεριά της Ιθάκης. Αλλά οι ανόητοι σύντροφοι του Οδυσσέα άνοιξαν τον ασκό και επέστρεψαν στο νησί του Αιόλου. Κι από εκεί αποδιωγμένοι έφτασαν στην Τηλέπυλο, τη γη των Λαιστρυγόνων, από όπου μόνο το καράβι του Οδυσσέα γλίτωσε. Κι από εκεί στο νησί της Αίας όπου η Κίρκη μεταμόρφωσε τους συντρόφους του σε γουρούνια.

Κι από εκεί διασχίζοντας τον Ωκεανό, φτάνει ο ήρωας να κάνει ζωντανός (δίταφος - δισθανής) ο ίδιος, κατάβαση στους νεκρούς του Άδη, για να πάρει χρησμό από τον Τειρεσία για το πώς θα επιστρέψει στην πατρίδα. Και τον συμβούλεψε ο σοφός μαντης να μη φάνε τα βόδια του Ήλιου σαν βρεθούν στο νησί της Θρινακίας. Κι έπειτα πέρασε από τις Σειρήνες, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη κι έφτασε στο νησί του Ήλιου, όπου οι σύντροφοί του σπρωγμένοι από την πείνα παραβίασαν τον χρησμό και έτσι όλοι χάθηκαν εκτός από τον ίδιο τον Οδυσσέα που κατέληξε ναυαγός και αιχμάλωτος, εραστής της Καλυψώς που ήθελε να τον κάνει αθάνατο.

Κι από εκεί στο νησί των Φαιάκων επιστ��έφει ο ήρωας στην Ιθάκη γεμάτος δώρα, αλλά οι περιπέτειές του δεν τελειώνουν εδώ. Αρχικά δεν αναγνωρίζει τον ίδιο του τον τόπο καθώς έχουν περάσει τόσα χρόνια. Με την παρέμβαση της Αθηνάς που τον μεταμορφώνει σε γέρος επαίτη, φτάνει, αγνώριστος στην καλύβα του Εύμαιου του χοιροβοσκού.

Ο Εύμαιος, ο πιστός, ο αφοσιωμένος, ο σοφός και φιλόξενος, δεν είναι ένας απλός δούλος του Οδυσσέα. Σαν ήταν μικρό παιδάκι, γιος βασιλιά, τον απήγαγαν κι έτσι βρέθηκε να υπηρετεί την οικογένεια του Λαέρτη στην Ιθάκη. Γι' αυτόν ο Όμηρος επιφυλάσσει μια ιδιαίτερη τιμή, κάθε φορά που μιλάει στο έργο, ο ποιητής απευθύνεται σε αυτόν στο β ενικό (τον δ’ απαμειβόμενος προσέφης, Εύμαιε συβώτα):

Τότε, Εύμαιε χοιροβοσκέ, τ' απάντησες κι έτσι είπες·
Δεν το 'χω, γέρο, σε καλό τον ξένο ν' αψηφήσω,
χειρότερός σου κι αν ερθεί. Γιατί σταλτοί απ' το Δία
είναι όλοι οι ξένοι και οι φτωχοί. Το δόσιμό μας λίγο
μα πρόσχαρο.

Έτσι μεταμορφωμένος, καθώς επιστρέφει και ο Τηλέμαχος από το ταξίδι του, φτάνει στο παλάτι του, ζητιάνος, υπόκειται σε ταπεινώσεις και εξευτελισμούς από τους μνηστήρες, ώσπου, ξανά με την ενθάρρυνση της Αθηνάς, πετάει τα κουρέλια του και αρχίζει μια μάχη που θα ήταν άνιση χωρίς την παρέμβαση της θεάς, καθώς πολεμάνε τέσσερις από τη μια (Οδυσσέας, Τηλέμαχος, Εύμαιος και ο βοσκός Φιλοίτιος) και πάνω από εκατό από την άλλη πλευρά:

Δεν είναι μια, δεν είναι δυο δεκάδες οι Μνηστήρες
μόν' είναι ακόμα πιο πολλοί, κι άκου να τους μετρήσω.
Απ' το Δουλίχι διαλεχτοί πενήντα δυο λεβέντες,
μ' έξι μαζί τους παραγιούς. Κι όσοι ήρθαν απ' τη Σάμη,
είναι όλοι είκοσι τέσσερεις. Κι είκοσι βάλε ακόμα,
όσοι ήρθαν απ' τη Ζάκυνθο, και δώδεκα απ' το Θιάκι,
ατρόμητοι όλοι στην καρδιά. Κι ο Μέδοντας ο κράχτης,
κι ο θεϊκός τραγουδιστής, πόχουν κι αυτοί μαζί τους,
δυο παραγιούς, στο μοίρασμα των φαγητών τεχνίτες.

Μετά τη δολοφονία των μνηστήρων, κι αφού τακτοποιήσει τα του οίκου του ο Οδυσσέας ξανασμίγει με την Πηνελόπη (το θηλυκό πολυμήχανο έτερον ήμισυ του ήρωα, μια γενναία, πανέξυπνη, ευγενική και πιστή σύζυγος και μητέρα) και την επομένη πηγαίνει να συναντήσει τον γέρο πατέρα του, τον Λαέρτη. Και αφού, ξανά με την παρέμβαση της Αθηνάς, αποτρέπεται, την τελευταία στιγμή, η εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στους συγγενείς των μνηστήρων με τον οίκο του Οδυσσέα, η ιστορία τελειώνει, όχι όμως το ταξίδι. Και η ζωή συνεχίζεται...



Τα ηρωικά τραγούδια της μυκηναϊκής εποχής, που διηγούνταν τις περιπέτειες των Αχαιών, ανάμεσα σε αυτά κι η διήγηση της πολιορκίας της Τροίας, και η περιπλάνηση του Οδυσσέα, διαμορφώθηκαν μέσα από επαγγελματίες τραγουδιστές με τη συνοδεία ενός έγχορδου οργάνου (αοιδοί) και τους κατοπινότερους ραψωδούς (που έκαναν απαγγελία των ποιημάτων κρατώντας στο δεξί τους χέρι ένα ραβδί) και κάπως έτσι γίνεται το πέρασμα από την αρχαιότερη προφορική παράδοση στα καταγεγραμμένα έπη (ακολουθώντας τον ρυθμό του δακτυλικού εξαμέτρου), όπως αυτά σώζονται ως σήμερα. Στην Οδύσσεια παρουσιάζονται δύο αοιδοί ο Δημόδοκος στους Φαίακες και ο Φήμιος στους Ίθακες.

Από εδώ κατέβασα την μετάφραση του Σίδερη, από το σχολικό βιβλίο όπως την διδάχτηκα για πρώτη φορά, στο σχολείο ολάκερη:

http://e-library.iep.edu.gr/iep/colle...

Από εδώ διάβασα διάφορες σχετικές με τα έπη μελέτες τις οποίες βρήκα ιδιαίτερα χρήσιμες:

http://www.greek-language.gr/digitalR...

Podríamos darlo por leído.
Quizás.
Hay que admitir que la última parte la leí en diagonal porque estaba agotada. No era el momento para ponerme con ella, he pasado un mes difícil y lo menos que me apetecía era ponerme con una lectura de este talante.
En ningún momento me enganchó aunque tiene algo especial, las historias en sí me parecieron fascinantes pero no logré conectar en ningún momento por como estaban escritas. Se me hizo largo, monótono y repetitivo.
Eso sí, me he quedado con unas ganas enormes de leer 'Circe' y 'The Penelopiad' así que no ha caído todo en saco roto :)