So, what do you expect me to say about this?

The first thing that strikes my mind is to think how very lucky we are to have something of the sort. That this poem, which lived unwritten for centuries, would find its place in writing and survived all kinds of historical obstacles. And it has had a life. Many weighty characters have read it and have had it as the book to carry with them and from which they drew all sorts of inspiration. Julius Caesar visited Troy and thought of moving the capital of the Empire over there. After all, he claimed to descend from one of the Trojans, from Aeneas’s son Ascanius, or rather, Iulus (from which the Gens Julia). Charles V also had the book with him in his campaign in Tunis. And so on.

I have read the Lattimore translation, together with the Companion. This was my second read and what drew me to visit it again was my wanting to read the Aneid, which, shamefully, I have not read yet. I thought I wanted to trace Aeneas too, but for different reasons to those of Julius Caesar. Another character I paid attention was Idomeneo, and that was because of Mozart’s opera, one of his earliest, and a very beautiful one.

Even if I was already aware that the Iliad is but a short episode of the lengthy war, it struck me more clearly this time, that this is really the Song of Achilles. If Troy was supposedly brought about by Paris stealing Helen, the Iliad is the story of Agamemnon stealing Briseis and the anger and stubbornness of the warrior from Phtia. Hektor comes across as the hero most palatable to a modern audience. He fights because he must. He does not exhibit the warmongering drives of his companions in the epic. And it made me feel that I want to reread Racine’s Andromaque soon, one of my favourites from the French dramatist, and which I saw years ago on the stage of the Comédie française.

There are funny scenes too. There is something of a slapstick character in Book 21 when the river Skamandros pursues Achilles, and the great hero then blames his mother

“.. It is not so much any other Uranian god who has done this
But my own mother who beguiled me with falsehoods…

Modern versions of the epic feel uncomfortable with the Olympian pantheon and tend to prune the narrative of the battalion of deities. This is most unfortunate; I found the rivalries and tricks and deceptions of these frenzied beings most engaging.

''Let me not then die ingloriously and without a struggle, but first, let me do some great thing that shall be told among men hereafter."
Hektor of Troy

Imagine a cold winter evening, a glass of wine, and the voice of famous Shakespearean actor Derek Jacobi, reading from Robert Fagles's finely crafted translation of the Iliad aloud in your living room. For half an hour or more each night, you can forget about omicron and escape into the poetry of a grand epic.

It's been over ten years since I last read the Iliad in the original; however, I enjoyed it more this time. Although my husband and I followed along, book in hands, we realized that Homer needed to be heard. The Iliad is an oral performance, and at times I would close my eyes and listen. A lecture series that we took simultaneously enhanced our enjoyment.

The Iliad is an epic classic. But, unfortunately, I can't do it justice in a summary or critique. However, I found listening to an outstanding performance profoundly moving. The poetry, characters, and conflicts have a timeless quality that goes to the heart of what it means to be human.

What I got from The Iliad:
Pantheon of Greek gods was one big hell of dysfunctional family.
Zeus was the most indecisive god ever and a terrible father who won't saved his son for fear of losing his face, so he rather just killed all of them.
The only difference between mortals and gods was just immortality and power.
Every moment of your life was literary on the whims of gods.
Heroes were only heroes if gods willed it.
One could be irrational or brave or filled by fear, weak or strong from second to second as how gods made you felt.
The admirable struggle of men and their endurance in life even as gods doomed them.
Women, mortal and immortal alike were decoration or prize or spoil of wars that could only, maybe got their way by manipulation.
Men were only worthy if they were warriors who got fame by sacking cities, stolen, enslaved and raped women and basically a mass murderer.
Women, once captured developed a severe case of stockholm syndrome that they wailed for the death of their captors.
A captured woman skilled in all arts worth 4 oxen while a tripod worth 12 oxen.
Gods was how you cheated in a game.
Never, ever bragged in front of gods, or you and your whole family will suffered the most terrible death.

To read a work of over 2000 years was in itself a fortune. To travelled back in time that far ago and glimpsed the culture and values that people hold, the life and the belief that shaped their literature was a privilege. The fact that it used to be passed orally from multiple generations and persisted to today was just majestic and in itself contained the question of why? And what it said about us.

Recuerdo cuando leí la primera vez la Ilíada, era un libro de apenas cientos de hojas, muy entretenido que lo leí en un par de días. Pero luego supe que el libro en verdad era más extenso y fue la primera vez que compré una obra literaria con mi propio dinero, recuerdo que me costó muy caro para mí pues era un colegial, pero cuando lo tuve en manos bien supe que valió la pena.
Me introdujo directamente en el mundo de la mitología griega pues su relato aunque extenso no me fue para nada aburrido, claro está me encanta los asuntos militares y no me aburrí en ningún momento, todo ello aderezado con los mitos que se cuentan y que son una fuente importantísima en la mitología griega por la gran cantidad de información que proporciona.
Es increíble la cantidad de personajes tanto principales como secundarios que puede manejar Homero en sus relatos, y así la Iliada es un conjunto de guerras, amores, desamores, traiciones, cobardías, pasiones, ambiciones todo ello entre una pugna de dioses y hombres no sólo en el sentido mismo de la guerra sino también en el de la humanidad y la gloria.

n  n

پاریس دومین پسر پریام، پادشاه تروا بود. قبل از تولدش پیشگویان هشدار داده بودند که او موجب نابودی تروا خواهد بود. پادشاه، پاریس را به چوپانی سپرد تا او را در کوه رها کند. چوپان او را نزد خود نگه داشت و بزرگ کرد. در نوجوانی وقتی گاومیش محبوبش برای جایزه‌ی مسابقه‌ای به دستور پریام‌شاه ضبط شد، پاریس برای باز پس گرفتن گاومیش در مسابقه شرکت کرد و تمام پسران پریام را شکست داد. کاساندرا خواهرش او را شناخت و پاریس به خانه بازگشت.ه
زئوس خدای خدایان ضیافتی برای ازدواج پلئوس، پهلوان نامدار و ثتیس، الهه دریا برگزار کرد. (حاصل ازدواج این دو نفر آشیل بود) اریس الهه نفاق به مراسم دعوت نشد و به همین دلیل سیب زرینی داخل مراسم پرتاب کرد که روی آن نوشته شده بود زیباترین الهه زن. سه الهه، هرا، آتنا و آفرودیته مدعی مالکیت سیب شدند. زئوس داوری را به پاریس واگذار کرد. هر سه الهه بدن عریان خود را به پاریس نشان داده و پیشنهادی برای جلب رضایت وی دادند. هرا پادشاهی اروپا و آسیا، آتنا خرد و مهارت در جنگ و آفرودیته زیباترین زن دنیا، هلن را پیشنهاد داد. پاریس پیشنهاد آفرودیته را پذیرفت.ه
هلن خواستگاران زیادی داشت و ناپدری او از همه‌ی آنها قول گرفت که پشتیبان فرد منتخب هلن باشند. هلن منلائوس را برگزید. هنگامی که هلن با پاریس گریخت، همه‌ی خواستگاران به خاطر قولی که داده بودند به جنگ تروا آمدند. در جنگ تروا زئوس و آفرودیته پشتیبان مردم تروا و هرا و آتنا به خاطر کینه نسبت به پاریس پشتیبان یونانیان بودند. کتاب ایلیاد داستان آخرین سال از جنگ و محاصره‌ی تروا توسط یونانیان است جایی که آشیل به خاطر اختلاف با آگاممنون از جنگ کناره‌گیری کرده است و هکتور برادر پاریس یکه‌تاز میدان نبرد است. اما اتفاقات آشیل را دوباره به میدان برمیگرداند تا پایان جنگ فرا برسد....ه

i wish i could do some messed up shit then just be like oh sorry actually the gods made me do that . i actually really want to pick up other translations (i’m looking at you caroline alexander) and experience it again but different! there’s so much emotion i just am so interested in how different translators handles it! (im not going to rate this bc ? it feels weird rating it ? but i loved it obviously)

51 ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο!

The original Marvel movie?

What struck me most about The Iliad on this first read is that it has so much more in common with whichever blockbuster is showing at your nearest multiplex, than it does with novels as we know them today.

It’s just SO cinematic, and the storytelling techniques on show are SUCH familiar ones. Sweeping bird’s eye views of the battlefield; up-close scenes of celebrity combatants fighting one-on-one, complete with trash talk; stirring speeches; even the pre-battle montage of the hero donning his shining armour—all that’s lacking is the rousing soundtrack. On the flip side, it really is all action and dialogue (with trading card-style bios thrown in for the lesser-known heroes, so you know who’s who), which means it lacks the interiority and reflection you expect from a novel.

The story itself consists mostly of battle scenes, with meddling gods and goddesses keeping things interesting by playing tug-of-war over the puny mortals, turning the tide of the war now in the Trojans’ favour, now the Achaeans. One thing moviemakers of today could yet stand to learn from The Iliad is to ditch the ‘good guys’ vs ‘bad guys’ thing: it’s much more compelling if both sides are complex and you’re unsure who to cheer for.

Even the tedious parts make more sense when you view the whole thing as a movie told in words. Homer is very partial to extended similes involving lions, dogs and wild boar for some reason:

As when in the midst of dogs and hunting men
a wild boar or lion wheels about, reveling in his strength,
and the men arraying themselves like a wall of defense
stand to face him and hurl from their hands
volleys of spears; but never does his noble heart
feel fear, nor does he flee—and his courage will kill him—
and relentlessly he wheels about testing the ranks of men,
and wherever he charges, there the ranks of men give way;
so Hector going along the battle throng turned and twisted...

All this talk of lions and boars is a little clunky on the page, and it breaks up the flow of the story. But it also paints the clearest visual image of the action and the physicality of the heroes, surely functioning as stage directions for a bard reciting these lines (‘give us your best “wheeling lion”’).

That we humans have relied on the same methods to tell a gripping story for over 3,000 years is a joy to me. Our direct connection through story to the past, to people of antiquity, The Iliad (and other works like it) serves as a reminder that those people were more like us than we tend to recognise. Not to mention it is just a bloody good yarn.

تقریبا سه هزار سال پیش فرد یا گروهی کتابی نوشتن تا فرهنگ خودشون رو حفظ و به نسل بعدی منتقل کنن. اون کتاب به پایه‌گذاری یه تمدن بزرگ کمک کرد و تاثیرش اونقدر زیاد بود که از تراژدی‌نویس‌های یونان باستان تا نویسنده‌های معاصر رو زیرِ سایه‌ی خودش برد. ایلیاد این اثر جاودانه و یکی از ریشه‌های غنی ادبیات، اثری که میشه اون رو اولین اثری دونست که به صورت کامل حفظ شده، بعد این همه سال، هنوزم مهم و خوندنیه.

خلاصه گفتن برای اثری مثل ایلیاد شاید مسخره به‌نظر بیاد با این حال احتمالش رو میدم که شاید کسی مثل خود من هیچی از این کتاب ندونه و این شاید کمکش کنه. داستان ایلیاد با محاصره نه ساله شهر تروا شروع میشه. پاریس، شاهزاده تروا، هلن همسر منلاس که زیباترین زن میرا در جهان بود را ربوده و با خود به شهر تروا آورده. منلاس به همراه برادر خود آگاممنون، که هر دو از پادشاهان یونان بودن، یونانیان رو متحد و برای حمله و بازپس‌گیری هلن به تروا لشکرکشی می‌کنن و نه سال این شهر رو محاصره می‌کنن. داستان ایلیاد از روزهای آخر این محاصره شروع میشه و تا مرگ هکتور(شاهزاده دلیر تروا) و بازپس‌گیری جنازه‌ش ادامه پیدا می‌کنه(اسپویل توی چنین اثری معنا نداره و جدا از این، خود جناب هومر هم به کرات به این موضوع اشاره می‌کنه).

ایلیاد، هم کتاب کاملیه هم نیاز به پیش‌نیاز و ادامه داره. از این جهت کتاب کاملیه که آنچه که باید رو به خوبی منتقل کرده. یه روایت حماسی از جنگ تروا، معرفی پهلوانان و قهرمانان برای جامعه یونان، پرداختن به خدایان و رسم و رسومات کهن که باعث شدن این منظومه توی هدف خودش کامل باشه. با این حال از این جهت میگم نیاز به پیش‌نیاز و ادامه داره چون یه سری چیزا مثل مسئله داوری پاریس، معرفی و جناح‌بندی خدایان در این جنگ و سرنوشت شهر تروا و شخصیت آشیل توی کتاب نیومده و باید برای مطلع شدن این جریانات به منابع و کتاب‌های دیگه مراجع کنید. که خب این موضوع به‌خاطر اینه که ما توی اون فرهنگ و جامعه نیستیم وگرنه چنین چیزایی برای فردی که توی اون جامعه یونانی زمان هومر یا بعدترش زندگی می‌کنه، اصلا مسئله‌ای نبوده و به قول معروف همه اینا رو حفظ بوده.

یه چیز هم در مورد نوع روایت ایلیاد بگم که اگه هنوز نرفتید سراغ این اثر بدونید با چه چیزی طرف هستید. نوع روایت ایلیاد نه خطی، شاید میشه گفت شاخه‌ایه. اینطوریه که یه نقطه شروع و خط داستانی اصلی داریم اما به مرور هی شاخ و برگ داستان اضافه میشه و به چیزای مختلفی سرک می‌کشه. گاهی یه شخصیت جدیدی معرفی میشه و هومر شروع می‌کنه از اون میگه یا مثلا وسط جنگ میریم به المپ و ماجراهای خدایان رو می‌خونیم. حس می‌کنم اگه چنین چیزی رو بدونید شاید بهتر بخونید کتاب رو و کمتر براتون خسته‌کننده بشه.

اما چرا باید ایلیاد رو بخونیم؟ دو تا دلیل عمده میشه برای جواب چنین سوالی آورد. اول این که همون‌طور که گفتم ایلیاد یه اثر به‌شدت تأثیرگذار روی ادبیات جهان به‌خصوص غرب بوده. اگه به دنبال کردن ریشه‌ها و آثار تأثیرگذار علاقه‌مندید باید ایلیاد رو بخونید. اما دلیل دوم اینه که ایلیاد یه درعه برای آشنایی با مردم اون زمان. نوع نگاهشون به مسائل. ارزش‌ها، عقاید و رسوم و...

در مورد ترجمه هم من خودم با ترجمه سعید نفیسی خوندم. ترجمه خیلی خوبیه منتها اگه این قضیه سر و کله زدن با متون خاص ادبی رو می‌‌پسندید و دوست دارید تجربه‌تون از ایلیاد و اودیسه‌خوانی خاص‌تر باشه، ترجمه جناب کزازی رو بهتون پیشنهاد می‌کنم. هر چند که هر دو متن ترجمه با وجود اینکه عالی هستن اما انتقادات کوچکی هم بهشون وارد هست.

من این اثر رو با یه گروه فوق‌العاده خوندم. المپی‌های نازنین که هم‌خوان‌های عالی‌ای بودن و با دانش فوق‌العاده‌شون باعث شدن بهتر این اثر رو تجربه و درک کنم و در کنارش با بحث‌های مختلفی که توی گروه می‌کردن باعث شدن کلی چیز یاد بگیرم. دوست دارم از همه‌شون تشکر کنم. و منتظرم که اواخر فروردین بریم سراغ اودیسه و امیدوارم اون همه تجربه بی‌نظیری بشه.

*3.5 stars*