ما أعظم هذا العمل..

Foreboding
Mysterious, atmospheric and compelling!

n   “I still remember the day my father took me to the Cemetery of Forgotten Books for the first time. It was the early summer of 1945 … ‘Daniel, you mustn’t tell anyone what you’re about to see today,’ my father warned.” n

This fantastic opening sets the scene for an eerie and mysterious story that changes the air you occupy and brings goosebumps and chills as you weave through the adventure Daniel embarks on.

The tradition for those that are fortunate to visit the ‘Cemetery of Forgotten Books’ for the first time is that they get to adopt a book. Daniel, on his first visit, chooses ‘Shadow of the Wind’ by Julian Carax. Or the book picks him! Daniel, along with his father, his father’s friend, Barcelo, and Barcelo’s niece Clara, investigate the background of the author, only to realise that this is a heartbreaking story of doomed love and grief. Their research uncovers the dramatic events that befell Julain Carax and his beloved Penelope, and this copy of the book may be the last surviving version of ‘Shadow of the Wind’.

Years later, out walking one night, through a misty, chilling Barcelona, a mysterious rasping voice calls Daniel from the shadows and offers any amount of money for the book. By match-light, Daniel sees a burnt, grotesque, and mutilated face demanding the book be handed over, and for his sake and the sake of his friend Clara he better give it to him. When Daniel asks what he wants to do with the books, the voice croaks “Burn them”.

Daniel keeps the book and searches for the truth and secrets that lie behind it and its author. Shadow of the Wind is a wonderfully written story with subtle complexities and layers, creating a blanket of chilling apprehension as you follow Daniel uncovering the good, the bad, and the ugly retribution surrounding Carax. The characters offer depth and range, and you’re not quite sure what intentions are genuine and where your sympathies will lie at the end. The hot, misty, atmospheric Barcelona is exceptionally well characterised and seems to seep through the skin, which adds to the mood of suspense and mystery.

A masterpiece and one of my favourite books of all time. While the series is outstanding this first book is the crème de la crème. I would highly recommend this book.

A fun read, intriguing, fast-paced, with interesting and engaging characters.

La mia video-recensione qui:

https://youtu.be/Z1q-qqOwrWc

Un romanzo avvincente, doloroso, divertente e indimenticabile ambientato in una Barcellona piovosa alle prese con guerre reali e sentimentali. Assolutamente consigliato!

This is an excellent piece of literature. It contains poetic storytelling, shocking twists, thoroughly developed characters, symbolism, humor, romance, betrayal, action, sentimentality, nostalgia, and much, much more.

For book lovers it is perfect because it revolves around the mysteries of a little known author (Julian Carax) that the main protagonist, Daniel, stumbles across in a secret stash of literature called the Cemetery of Forgotten books. From there it quickly develops into a fantastic story of good vs. evil; driven by jealousy and shrouded in the unknown.

I saw some complaints that this book is slow. I can understand that - it is not a light book and it is not a quick read. But, the payoff from getting immersed in the thick narrative is totally worth the extra time in the end.

Lovers of books, lovers of historical fiction, lovers of mysteries with shocking twists, lovers of complex romance/revenge story lines, lovers of ultimate good vs evil battles - step right in to The Cemetery of Forgotten Books . . . and lose yourself in The Shadow of the Wind.

2/2.5 stars. Look, it's not my thing to mince my words, so I'll give you my opinion and ultimately, you'll decide what to make of it anyway : as far as I'm concerned, The Shadow of the Wind is overrated and, to say the truth, a bit of a smokescreen. Despite its obvious qualities, I have to admit that I'm a little baffled of its status given that all the flaws, if found in some random YA book, would be called out without any doubt.



✘ Caricatures as characters, from Daniel the Romantic whose constant whining reminded me of some 18th Century hero (someone saves me from François-René de Chateaubriand, please), to the twisting-moustache villain whose mother, you guessed right, was a crazy bitch (mwahahahaha). As for the women (OMG, the WOMEN), they're either sexual creatures (often vile and manipulative, because of course *roll eyes*) or solely conceived for the Great Goal of Bearing children (or assuming their care). It's pretty simple, actually : the good girls are those who get pregnant or are desperate for it, and all women are portrayed through their looks. All of these characters were flat and forgettable in my book.

✘ Blatant sexism pouring through every page, and before you mention it, I KNOW, the society in 1945/1950 wasn't kind on women. I do know that, yet I don't believe that the portrayal of sexist behavior had to be so IN YOUR FACE. In the past I've read historical novels that let me furious about the way women were treated and categorized into little boxes (mother, virgin, whore, if you're asking) but in The Shadow of the Wind I never felt that the issue was handled or acknowledged, or barely (they do mention it in other men, but for me they were no better). It was just THERE. All the time, and I'm not sure how I'm supposed to care about characters - Fermin and Daniel, for example - who constantly objectify women, when they're not busy expressing stereotypes like, "women can't do Maths", or, "women who let you touch them the first time are whores", etc, etc. I read the French translation, so I'm not going to write down the quotes, but they are EVERYWHERE. I felt like drowning.

✘ n  The instalove, anyone?n Far from me the intent of spoiling the story to you, so I'll just say this : there are three couples in this story, and the THREE OF THEM suffer from major instalove (the kind where people see each other once, talk twice, and share iloveyous). What the hell?! Again, if this book was called The Storm and The Thorns, and some generic YA bullshit, it would have annoyed me, because I cannot feel invested in a romance if there's neither growth nor depth. Why in the world should I feel differently this time? I do not. Honestly? I couldn't care less.

✘ The resolution of the intrigue did not satisfy me, because I found the way it was revealed rather lazy. Sure, I did not expect it, but after having remained in the dark during 80% of the book, I was a little disappointed by the avalanche of information that was thrown in my face, in a info-dumping fashion. Even with the interesting meta narration, it felt like such a cop-out.



✔ The atmosphere is darkly enticing, captivating, even, and for me the real MC is Barcelona. Indeed I couldn't look away from the fascinating picture Carlos Ruiz Zafón created, from the vivid slices of life put into black and white letters. I wish the descriptions of Paris would have reached this level of brilliance, but I didn't really mind. Albeit the difficult times described, reading The Shadow of the Wind made me want to come back there, and I probably will very soon.

✔ The writing, if not free of some cheesy figures of speech - but it could be the translation - is addictive and compelling. From the first page I was hooked, and my interest didn't falter before reaching the second half (but I already explained why).

► All in all, The Shadow of the Wind was a disappointment for me. Perhaps my expectations were too high, but in the end, the story didn't convince me, and even the message - no matter how great it was, or wanted to be - felt a bit superficial because spoiled by the lack of depth of the characters.

*Shrugs*

For more of my reviews, please visit:

n  n    n  n

Galactic Wanderer:
کتاب «سایه باد» برای اولین بار در سال ۲۰۰۱ چاپ شد، بعد از استقبال گسترده مردم اسپانیا، سایه باد به بیست زبان زنده دنیا ترجمه و به یکی از شاخص‌ترین کتاب‌های اسپانیایی تاریخ تبدیل شد.

گاهی اوقات برای معرفی اثری از تلاقی سبک نویسندگان مختلف استفاده می‌کنیم، مثلاً می‌گوییم تصور کنید پاتریک رافوس کتاب قیام سرخ را نوشته باشد، و کتابی کاملاً متفاوت را به شخص مورد نظر معرفی می‌کنیم، در مورد سایه باد اگر بخواهیم دست به همچین عملی بزنیم باید بگوییم تصور کنید بهترین عاشقانه‌های خواهران برونته، با بهترین نوشته‌های گابریل گارسیا مارکز ترکیب شود و در کنار خود نمادپردازی شگرف آثار آمبرتو اکو به همراه رازآلودی و وهم‌انگیزی (کتابخانه بابل) بورخس را داشته باشد...، فکر کرده‌اید تمام شده است؟ نه به نظرم اندکی صبر کنید، در کنار تمام مواردی که ذکر شد تصور کنید سایه باد از چیرگی شخصیت‌پردازی‌ داستایفسکی و نثر روان و بی‌آلایش روژه مارتین دوگار هم بهره‌مند باشد، تصور نهایی که سایه باد چگونه کتابی هست را کاملاً به شما واگذار می‌کنم.

من از قدیم‌الایام به واسطه دوستان خوبی که در حوزه کتابخوانی داشتم با سایه باد آشنا بودم ولی دو نفری که باعث شدن تصمیم بگیرم در نهایت به سراغ سایه باد بیام عزیزانی بودن که در گودریدز تب و تاب عجیبی در من برانگیختن که دیگه چاره‌ای برام به غیر از خوندن کتاب باقی نموند.


سایه باد نمایشی تمام‌عیار از نبوغ و استعداد نویسنده‌ای به نام کارلوس روئیث زافون هست، واقعاً برام سوال هست اگه بیماری خانمان‌سوز سرطان جان شما را در سه سال پیش نمی‌گرفت در حال حاضر مشغول چه کاری بودید؟


داستان از تابستان سال ۱۹۴۵ آغاز می شود. روزگاری پس از پایان مصیبت های جنگ داخلی اسپانیا، روزگار پایانی قحطی و بیم از شعله های جنگ جهانی دوم و روزگار آغازین وحشت و خفقان بزرگ مردم اسپانیا زیر سیطرۀ چکمه های دیکتاتوری نظامی ژنرال فرانکو. شخصیت اصلی و راوی داستان کودکیست ده ساله به نام دانیل سمپره، فرزند یک کتاب فروش که تخصص و شهرتی ویژه در خرید و فروش کتاب های دست دوم دارد. دانیال سمپره در طی کتاب به دنبال مأموریت از جنس یافتن حقیقت رهسپار می‌شود، ماموریتی که برای همیشه و به کلی زندگی او و اطرافیان او را تغییر خواهد داد.


شخصیت‌‌های زافون به زنده‌ای آدم‌هایی هستند که در اطراف خود می‌بینید، همگی دارای نقاط ضعف و قوت خاصی هستند که آن‌ها را می‌سازند، آن‌ها شوخ‌طبع هستند، عاشق می‌شوند، عصبانی می‌شوند، در اکثر اوقات منطقی و متناسب با آموخته‌های خود عمل می‌کنند و صد البته در برخی مواقع اشتباه می‌کنند و در کمال تعجب همگی دوست‌داشتنی هستند.

سایه باد به هیچ عنوان کتاب خسته‌کننده‌ای نیست، به روایت از کتاب دوست دارم نقل کنم: «کتاب‌ها خسته‌کننده‌ان.»، خولین گفت:«کتاب‌ها آینه‌ان؛ ما در کتاب‌ها فقط چیزهایی را می‌بینیم که فقط در وجود خودمان هستند.»
تشکر ویژه از آقای زافون که کنایه‌ای به زندگی‌های ملال‌آور ما خوانندگان بدبخت‌ زدی ولی خیالت راحت باشه سایه باد برای من ذره‌ای خسته‌کننده نبود.

نکته بعدی راجع به سایه باد دقت در جزییات آن است، قبلاً فکر کنم بقیه دوستان اشاره کردند ولی من صرفاً گامی بر تاکید همین موضوع برمی‌دارم، داستان‌گویی‌ از طریق جزییات در دامنه‌ی مهارت‌های زافون می‌درخشد، به هنگام خواندن سایه باد ردوبدل شدن شکلاتی نعنایی، کهنه، پوسیده بین دو شخصیت نیز مهم هست و ممکن هست در آینده به واسطه همین اتفاق نازل و کم‌اهمیت نکته‌ای عارض شود که شما کوچیک‌ترین ایده‌ای از چگونگی انجام آن نداشته باشید، پس چهار چشمی به کتاب خیره شوید و لحظه‌ای روی برنگردانید، حتی اگر غذای شما روی گاز در حال سوختن هست پیشنهاد می‌کنم به خواندن کتاب ادامه دهید و کماکان چشم برندارید، در نهایت پشیمان نمی‌شوید.

فضاسازی سایه باد نه تنها در نوع خودش بی‌نظیر هست، بلکه به مانند آن تا به لحظه‌‌ای که در حال نوشتن همین نوشته هستم مشاهده نکردم، گاهی اوقات از ترس کتاب را می‌بستم نه به خاطر اینکه با صحنه‌ای ترسناک و دلهره‌آور روبه‌رو شده بودم، بلکه به خاطر اینکه حس می‌کردم دارم از واقعیتی که در زندگی واقعی خودم جاری و ساری هست جدا می‌شم و به داخل کتاب کشیده می‌شم، زافون بار دیگر ثابت کرد که فضاسازی صرفاً شرح حال نیست.

در پایان کتاب نتیجه‌گیری زافون برق از سرم پراند، سرنوشت یک به یک شخصیت‌ها با شرح و بسط کافی توضیح داده شد، در باب اینکه منظور از تمام شخصیت‌‌ها چیست، تصور کنید شخصیت‌های اصلی داستان در کافه‌‌ای از صاحب آن‌جا لیوانی آب می‌گرفتند، زافون در کمال آرامش سرنوشت شخصیت‌ صاحب کافه را برای شما شرح می‌دهد.

بسیار به ندرت پیش می‌آید که من کتابی بخوانم که روح و جانم به چالش کشیده بشود، ولی کلمات، جملات، شخصیت‌ها و فضاسازی‌‌های سایه باد همواره در یاد و خاطرم خواهد ماند و مهم نیست که توی زندگی‌ام چند تا کتاب بخونم، فیلم ببینم، چقدر آموزش ببینم و تجربه کسب کنم، همیشه از سایه باد به عنوان الگویی نیکو و تاثیرگذار یاد خواهم کرد.

شخصیت‌های کتاب راجع به کتابخوانی درست می‌گفتند، کتاب خوندن همیشه برای من یکدونه آئین درونی بوده، من وقتی کتاب می‌خوانم این کار را با تمام روح و جسمم انجام میدهم، این کتاب‌ها هستند که روح و جسم ما انسان‌ها را به هم پیوند می‌دهند، و از ما انسان‌های بزرگی می‌سازند، انسان‌هایی که در نهایت شاید به آدم‌های بهتری تبدیل بشویم.

ممنون سایه باد و ممنون آقای زافون، عجب ماجراجویی‌ای بود.

۳۰ فروردین ۱۴۰۲


@GalacticWanderers

After reading The Shadow of the Wind, I was left with somewhat mixed feelings. On the one hand, this is such a beautifully written book, and is in essence an ode to literature. On the other hand, there are some serious flaws which distracts from the whole experience.

The best thing about the book, in my opinion, is Zafon's skill in artistic writing. It reminds me of why I love to read in the first place, and makes me wish I could write as beautiful as this. The book contains lots of memorable quotes as well, definitely a good thing as far as I'm concerned.

So after about 50 pages in, I was ready to love this book as I seldom loved another book before. But as the story progressed, that resolution started to diminish slowly but surely. Ironically, one the more obvious flaws is Zafon's overuse of stylistic writing. It seems like everyone acts or talks in a very elaborate manner, even in the simplest of situations, and this can really become tiresome after a while.

The plot also isn't as ingenious as the hype would make you believe. Zafon does a good job creating a sense of mystery early on, and there are obvious parallels between the main character Daniel Sempere, and Julian Carax, the writer whose past he is trying to uncover. But ultimately, the stories of Daniel and Julian are seperate ones, and they just happen to interconnect with one another more by chance than by design.

By far the most troublesome flaw is the way the mysteries are "resolved". All too often, answers are given by having some side character or another tell his or her story for pages. Nowhere is this more evident than at the end of the book, where literally every single detail is revealed in the form of a (very) long letter, even details which the writer of the letter never could have known, since she wasn't even involved in those events. It's as if Zafon did not have a clue or the motivation to write a logical conclusion, and decided to just dump all the information in one place.

With a bit more attention to actual plot and character development, this could have been one of my favourite books. Nevertheless, I still enjoyed reading the Shadow of the Wind. It's just a shame that it falls some way short of its potential.

Абсолютно магична история, поклон пред книгите, знанието и хранилищата им - хора и места!

"لا شئ قادر علي التأثير في القارئ أكثر من الكتاب الأول الذي يمس قلبه"

الكلام في حق هذا الجمال قليل
انتظرت كثيرا حتي أجد كتابا يمس العقل والقلب معا وبعد طول انتظار يأتي زافون ليحقق أمنيتي
ينقلنا زافون الي برشلونة بعالم مختلف تماما عن الخيال .. الي الأماكن الدفينة في قلوب سكان هذه المدينة الجميلة الأثرية

n  n

بطل الرواية هو دانيال سومبيري وهو الراوي نبدأ معه منذ طفولته وذهابه لأول مرة لمقبرة الكتب المنسية مع والده
هذا المكان الساحر الذي يأخذك الي عالم سري من الكتب فقط لتختار لنفسك رفيق حياتك
ويختار دانيال رواية ظل الريح لخوليان كاراكس ليكون ليس فقط رفيق حياته ولكن مغير حياته للأبد

n  n

ليظهر بعد ذلك الرجل الذي يبحث بإستماته عن كل كتاب كتبه خوليان وبأي ثمن
بشكله الغامض المرعب ومراقبته لدانيال من قلب الظلام
لاين كوبيرت .. الشيطان من داخل عالم الكتب نفسه

n  n

لتبدأ رحلة تعلق دانيال بخوليان ودفعه الغالي والثمين لمعرفة حياته ولإحياء وجوده مرة أخري
نتعرف من خلال تلك المغامرة الضخمة المحفوفة بكل أنواع المخاطر والتي تؤدي كلها للنهاية الحتمية علي شخصيات رائعة تمت كتابتها بمنتهى البراعة
الرائع فيرمين وفلسفته في الحياة التي جعلت كل حرف يقوله يستحق الإقتباس
بياتريز او بيا أخت صديق طفولته توماس
نوريا وميغيل أروع ما يكون الإنسان بكل العطف وبذل العطاء بكل أنواعه حتي لو كانت حياتهم
فنوريا شجاعة ومساندة للنهاية وميغيل هو الصديق والأخ والرفيق بكل ما فيهم من معان نبيلة
كاراكس هذه الشخصية التي كانت تمس القلب مباشرة ولا يمكن أن تكرهه مهما حاولت
والشيطان القمئ والذي تخطي حتي مرحلة الشيطنة بكثير وهو فوميرو .. أبسط مثال للإنسان الدنئ الذي يبعث في النفس كراهية له لا يمكن تجنبها
والكثير من الشخصيات الأخري من الجيران والأصدقاء والأحباب لا تكفي المساحة هنا للتحدث عن الجميع
فقد مثلوا جميعا كل صفات البشر منذ بداية الدنيا حتي نهايتها

الأحداث كانت مشوقة بدرجة كبيرة واسلوب السرد مميز جدا وبسيط
تسلسل ا��أحداث واضح ويسهل تت��عه علي الرغم من انتقالنا بين الماضي والحاضر ورسائل وحوارات ولكن لا يمكنك فقد تركيزك أثناء القراءة

يمكنك توقع ما شئت من الأحداث والنهايات ولكن استعد للمفاجأه فإنقلاب الاحداث حتما سيفاجئك
فقد تخيلت أثناء القراءة جميع السيناريوهات الممكنه ولكن تأتي الرياح بما لا تشتهي السفن لأجد نفسي أمام نهاية مختلفة تماما في المائة صفحة الأخيرة
وتنقلب رأسي معهم حيرة فيما قرأت وهل هذا ما حدث .. لا تخطر هذه النهاية الا علي بال الشيطان فقط ليقلب الحياه والحبكة الي جحيم وجنه في نفس ذات الوقت لتشعر بطعم مختلف للكتاب كأنك تأكل طعام بارد مع طعام ساخن في نفس الوقت
احساس مدهش وجديد ولذيذ أيضا
الترجمة كانت فوق الرائعة ومميزة جدا ولغة سهلة وبسطية وكأنها كتبت في الأصل بالعربية

هذه بعض الإقتباسات التي اعجبتني ولكن الكتاب بالكامل اقتباس كبير

n  n
n  n
n  n

شكر خاص للصديق أيمن جمعة علي ترشيحة لهذا الإبداع الضخم فلولاه ولولا مراجعته علي متاهة الأرواح لما كنت تشجعت علي القراءة أبدا