Τα 5 αστερια είναι πολύ λίγα για να περιγράψουν τους συγκλονιστικές δυνάμεις και απαραμιλλου βαθούς Δαιμονισμενους του αγαπημένου μου Ντοστογιεφσκι. Έχοντας επηρεαστεί από την πρώτη πολύκροτη πολιτική δικη που συγκλονίσει την κοινωνία της Ρωσίας στα μέσα του 19ου αιώνα, εμφανίζεται ένα ποικιλόμορφο μουσείο πλήρως αντιπροσωπευτικό των ανθρώπων της (και όχι της τότε μόνον εποχής). Ως φοντο λειτουργεί η πολιτική αναστατωση και η αφυπνιση κάποιων μερών της κοινωνίας που αναζητούν την αλλαγή διακρινομένων σε σλαβοφιλους και δυτικιστές.
Οι χαρακτήρες σύνθετοι γεμάτοι αδυναμίες, πάθη, επιθυμίες, όνειρα, ανάγκη να κατανοήσουν τον κόσμο που τους περιβάλλει, να τον αλλάξουν, να τον καταστρέψουν, να τον χτίσουν από την αρχή. Μέσα σε όλα όμως διακρίνεται ο ίδιος ο τυρανισμένος συγγραφέας ο οποίος πολεμά με τους δαιμόνες του και το παρελθόν, ρίχνει τα βέλη κατά παντός βιώνοντας πικρία και έντονη απογοήτευση. Τους χαρακτήρες που εμφανίζονται άλλοι θα τους μισήσουν, άλλοι θα τους λυπηθούν, άλλοι θα τους αγαπήσουν (ή και όλα αυτά μαζί καθώς ξεδιπλώνεται ο κάθε χαρακτήρας), όμως πάνω από όλα θα τους καταλάβεις γιατί στην ουσία μας είμαστε όλοι ίδιοι. Είμαστε όλοι άνθρωποι το ίδιο φθαρτοί και αθάνατοι μαζί.
Στα συν η πολύ προσεγμένη έκδοση από τον Ινδικτο που περιλαμβάνει πέρα από βιογραφικά στοιχεία, σημειώσεις όπου αντιλαμβανόμαστε τον συστηματικό τρόπο με τον οποίο έδινε τις εργασίες του ο Ντοστογιεφσκι, και συμπληρωματικό κεφάλαιο για έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και σύνθετους χαρακτήρες που έπλασε ποτέ, τον Νικολαι Σταβρογκιν (ξεκάθαρα ότι πιο συγκλονιστικό έχω διαβάσει).