I didn't manage to complete the trilogy, only getting through the first book, Molloy.

I have had a great admiration for Beckett for many years, and this is my very first encounter with Molloy. I have to say that I really liked it.

At times, it can be quite challenging and even a bit depressing. It wasn't a read that I could breeze through quickly. In fact, I often found myself putting it down to pick up something else to read.

However, despite these difficulties, I still have a deep appreciation for it.

I do plan to read the other two books in the trilogy, but not at the moment.

For now, I want to let the experience of reading Molloy sink in and perhaps gain a better understanding of Beckett's unique style and themes.

I'm sure that when I do pick up the next books, I'll be able to approach them with a more informed perspective.

Overall, reading Molloy has been a rewarding experience, and I look forward to exploring more of Beckett's works in the future.

It seems that the time has come to re-read Beckett - the mantras that refresh the soul and mind, purify the hearing and vision.

Because Beckett should be read aloud, to oneself, pronouncing the words - or at least moving the lips - quietly amusing oneself under one's nose, and only in this way can one talk to him (reading any book is a conversation with the author, right?).

When everything is over, Beckett's prose will be the very last prayer of mankind, because such is the voice of lymph and blood, it sounds in a person, even if the person does not look at the page with the text.

Beckett's works have a unique charm that can deeply touch the hearts of readers. His language is concise yet profound, and his stories often explore the human condition and the meaning of life.

By re-reading his works, we can gain new insights and perspectives, and perhaps even find some answers to the questions that困扰 us.

So, let's pick up a Beckett book and start reading aloud, and let his words wash over us and bring us a sense of peace and enlightenment.

This book was read in my monthly Joyce book group.

The general consensus among the members was that we favored his plays to a much greater extent than his novels.

We also discussed Beckett's intention to avoid any comparison with Joyce. Some reports claim that Beckett never read Ulysses, and perhaps for that very reason, he chose to write in French.

One member pointed out that the writer John Banville has a certain indebtedness to Beckett, as many of his sentences could easily fit into a work by Beckett.

However, after reading Beckett, I can't say that I concur. I have a much greater admiration for Banville's fiction compared to Beckett's.

This book is more suitable for those who engage in the study of Beckett, and perhaps less so for the average or casual readers.

It requires a certain level of dedication and in-depth exploration to fully appreciate the nuances and complexities of Beckett's works.

Casual readers may find it a bit challenging or may not be able to fully grasp the significance and value of his writing.

Nevertheless, for those who are interested in delving deeper into the world of Beckett, this book can provide valuable insights and perspectives.

Che bomba. Beckett's most important narrative work consists of three books written between 1947 and 1950. Each novel has a first-person narrator who is disoriented, contradictory, immobilized/trapped in a senseless environment, waiting for the end. Things that return: identity, the nature of being, involuntary isolation, memory, the mother. Here and there unexpected and unexplained violent acts. Innovative prose, pushed to the extreme, obsessive, minimal. It is quite evident that it has been a reference for people like Bernhard and Fosse. Unaffected by time. Indispensable.

Molloy lives in his mother's room. He is uncertain about how he got there or whether his mother is alive or dead. He writes down what he remembers of his surreal journey, first by bike, then helped by crutches, and finally, unable to walk, crawling. Whoever brought him to the room comes to pick up the pages he writes periodically. In the second part, Moran, a kind of private investigator, is tasked with writing a report on Molloy without having any precise instructions. As the narrative progresses, a sense of confusion arises about his identity and his purpose. He too will end up wandering in the woods, sharing the same mental and physical decline.

Malone meurt has as its protagonist an old man, confined to bed, who doesn't remember how he got to the room where he is trapped. He spends his time writing in a notebook to distract himself from his imminent death. He reflects on his life and takes stock of what surrounds him. Then he makes up stories: one of these follows a character named Sapo, later called Macmann: his family dynamics, his wandering, the asylum. Is there a connection with what he has lived? The ending is partly unresolved and extremely powerful.

With L'innommable, things get complicated. It is the most challenging part to read, without a plot, narrative arc, coherence; a disconnected, maniacal, repetitive stream of consciousness, almost entirely in a single typographical block. There is everything and the negation of everything. At times exhausting, at times poetic, harrowing, spine-tingling, with words piling up like stones. An existential investigation, a point of no return. Radical, on the verge of abstraction.

[97/100]

Crazy.

There is truly nothing else quite like this.

If it is at all possible, just read the first section of Molloy in one unbroken sitting.

This experience is sure to be both unique and captivating.

The words seem to flow together in a way that draws the reader in and refuses to let go.

It's as if the author has created a world all its own, one that the reader can't help but get lost in.

And yet, despite the strangeness and the complexity, there is a certain beauty to it all.

Maybe it's the way the language is used, or the way the story unfolds.

Whatever it is, it's something that simply must be experienced to be fully understood.

So, if you're looking for something different, something that will challenge you and make you think, give Molloy a try.

You won't be disappointed.

Molloy is a remarkable work that truly deserves four stars.

The story takes readers on a journey through the mind and experiences of the protagonist, Molloy. His complex character and the unique situations he finds himself in make for a captivating read.

The author's writing style is engaging and descriptive, painting vivid pictures in the reader's mind. The use of language is both beautiful and thought-provoking, adding depth and nuance to the story.

Molloy explores themes such as identity, existence, and the human condition. It makes readers question their own lives and the meaning behind their actions.

Overall, Molloy is a must-read for anyone who enjoys literary fiction. It is a work that will stay with you long after you have finished reading it.

Whether you are a fan of classic literature or simply looking for a good read, Molloy is sure to satisfy.

I completed Molloy, and then for several weeks, I struggled with Malone Dies. It is evident that Samuel Beckett has the ability to write. However, the question that keeps bothering me is why I should compel myself to read a book that, to be honest, I don't find enjoyable.

During this period, I read several other books simultaneously, and yet, I had absolutely no motivation to pick up Malone Dies. As a result, I rate this book as 2 stars and consider it a did not finish (dnf) at the same time.

Perhaps I could return to it in the future, but at the moment, it is not a priority for me. There are so many other books out there that I am eager to explore and that bring me more pleasure and satisfaction.

It makes me wonder if my lack of enjoyment is due to my own personal taste or if there are other factors at play. Maybe I need to approach Beckett's works from a different perspective or with a different mindset.

Nevertheless, for now, I will move on and continue my literary journey in search of those books that truly capture my imagination and engage me on a deeper level.

Mind-bending, breathless prose like no other exists. Beckett's captivating, disturbing, exhausting, and droll portrayal of consciousness is truly unique. By the time we stagger, numbed, into The Unnamable, all outside contact and reference points have been stripped away. This will surely not appeal to every reader, but I was completely hypnotized by it. Even the third book, which friends (who were fans of the first two) had claimed was unreadable, managed to draw me in with its unrelenting hyper-babble and the repeated refrain of I can't go on, I'll go on.

There is an abundance of looping and heaving humor intricately etched into the non-stop flow. In particular, the sequence of the sucking-stones and the obsessive ordering of them in the nearby pockets to achieve mouth-time equality is quite entertaining. Throughout the three books, the body gradually becomes more and more of an irritating and alienated appendage. Eventually, it is misplaced and regretted no more than Molloy's bicycle. There are also those tantalizing references to a severe and distant God and angelic messengers who send the narrating entities on missions with inscrutable purposes. The means involve a further fragmentation of the physical from the mental, and the end result is a more circuitous and tortured path for consciousness to return to the starting point. No further enlightened (in fact, even more confused), it stimulates the endless counter-measures by the naked soul to repel the nausea and quiet the abhorrence for existence that the pointless eternity of the now gives rise to.

This work definitely demands more than one reading. Perhaps, it would even be interesting to reverse the order of the novels to experience Molloy's emergence from the echo chambers of the Unnamable, with the Beckettian ontic evolving from the ontological.

The first half of "Molloy" is an 80-page monologue that forms one continuous 'paragraph', or rather, walls and walls of words. It presents a unique and somewhat overwhelming reading experience. Then, after a few introductory sections, "The Unnamable" soon turns into a closing monologue. This one consists of over 100 pages of word walls without any paragraph or section breaks. It is even more challenging and dense than the previous one. It is essential to be aware of what you are getting into before starting "The Trilogy" because it truly is a trilogy, and one has to struggle through all three to fully understand the meaning of the work as a whole. I recommend reading "Murphy" first. If you are willing to put in the effort and open your mind to these three works, you will be treated to a master class in language. There is no one quite like Beckett, and he represents a transition point from modern to postmodern, influencing many great writers of the latter 20th century. Needless to say, this work of art is rich in literary and historical significance, and the value of reading the true geniuses is immeasurable. So, challenge yourself and embark on this literary journey.

The inner monologue of a man who has nothing is truly a fascinating exploration. He limps around the forest, a forlorn figure. Periodically, he sucks on stones, perhaps out of desperation or some strange compulsion. His journey is filled with hardships and uncertainties. With each step, he risks falling down, adding to his already precarious situation.

Yet, through it all, there is a certain beauty and depth to his experiences. The forest becomes a backdrop to his inner turmoil and struggle. It is as if the trees and the stones bear witness to his pain and his attempts to find meaning in his existence.

In my opinion, this is easily the best book ever written. It delves deep into the human psyche,揭示了 the raw emotions and the unspoken thoughts that lie within us all. It makes us question our own lives and the choices we make. It is a powerful and moving piece of literature that will stay with you long after you have turned the last page.

I just wanted to let you know a little something. I was thinking about you guys a lot. Last Saturday, I really wanted to get a new house for you all to have dinner in. I was so excited about the idea. But then, as the days passed, I realized that I know I don't have to do anything else right away. Maybe I'll wait for the perfect moment to make this happen. I still have this vision in my mind of us all gathered in a beautiful new place, enjoying a delicious dinner and having a great time together.

I just wanted to you a little

It's like a dream that I'm holding onto, and I can't wait for it to come true. But for now, I'll just keep thinking about it and looking forward to that special day when we can all be together in that new house for dinner.

Onlangs las ik jubelend "Nohow On", waarin drie ongehoord uitgebeende novellen zijn gebundeld van de late Beckett. Meteen daarna las ik de roemruchte trilogie "Molly, Malone Dies, The Unnamable" van de vroege Beckett. Volgens veel mensen is dat zijn magnum opus, dat zelfs nog krachtiger is dan zijn fameuze en geniale toneelstuk "Wachten op Godot". Ik had dit fabuleuze boek al eens in (de overigens uitstekende) Nederlandse vertaling gelezen, maar ik herlas het nu in de Engelse vertaling van Beckett zelf. En ik was volkomen overweldigd.

Nou ben ik nogal gauw enthousiast, maar dit boek is naar mijn smaak echt exceptioneel: ik vind het een onverbiddelijk meesterwerk uit de zeer zeldzame buitencategorie, en een kunststuk dat zelfs met zes sterren nog te karig zou zijn beloond.

Veel mensen houden niet van Beckett, maar ik vind zijn proza en toneelwerk uniek en onuitputtelijk. En ook inspirerend radicaal en onconventioneel. Elk werk van Beckett is namelijk ongehoord ongewoon van stijl en vorm, en dompelt je daardoor onder in een nooit eerder zo doorvoelde ervaring van woordloosheid, en in een nooit geziene wereld waar alles slecht is gezien en gezegd en die van totale vergeefsheid is doorregen.

Je geboorte is al je dood, volgens Beckett: je wordt zonder reden geworpen in een wereld zonder enig waarom, en wel als sterfelijk en tot verval gedoemd wezen dat nooit zijn eindigheid overstijgt. Je kent de wereld buiten jou bovendien alleen via jouw eigen vervormde waarneming, dus als fictief beeld in je hoofd, en ook van je eigen hoofd begrijp je niets. Want alles wat je van jezelf meent te weten ken je alleen maar via de woorden en concepten van de taal, die er al was voordat jij er was en waar je dus nooit voor hebt gekozen.

Zelfs het woord "ik" is maar een generaliserend concept, dat er al was voordat jij er was en dat net zo goed (of net zo slecht) van toepassing is op anderen die zich "ik" noemen. Dus elk woord over je eigen ik of elk beeld van je eigen ik is een drogbeeld, een schim, een hol geluid, een spookachtige schemering. Die nooit enige kern raakt, want er is geen kern. En elk woord over de wereld is een fout woord voor een al even fout beeld.

Dus we dolen allemaal doelloos rond, zonder iets te begrijpen van de wereld of onszelf, zonder te weten wie we zijn of waar we zijn of wanneer we zijn, en ook zonder ooit te kunnen zeggen "waarom" wij of de dingen er zijn en zelfs niet DAT ze er zijn. Onder alle zogenaamd zinvolle beelden en wereldbeelden gaapt een leegte. Onder alle woorden die we gebruiken gaapt een woordloze stilte of een zinloze ruis. Zeker is slechts de dood, de leegte, het chaotische niets. Maar ook dat begrijpen we niet..... En precies tot dat niet- begrijpen wil Beckett verhouden. Sterker nog: hij wil het doorgronden en doorleven tot op het bot.

Beckett ondermijnt dus al onze zekerheden en rustgevende illusies, op behoorlijk confronterende wijze. Zijn werk is vol van bijna pijnlijk bodemloze en vlijmscherp kritiserende scepsis. Toch is zijn proza en toneel, juist door die alles ondermijnende scepsis, tegelijk ook bevrijdend en inspirerend: zelf was ik na het lezen van deze gitzwarte trilogie niet somber, maar juist opgetogen.

In een prachtig essay over Proust (opgenomen in "Disjecta") onderscheidt Beckett op kraakheldere wijze de "verveling van het leven" en het volgens hem meer vruchtbare "lijden aan het bestaan". Onze waarneming, aldus Beckett, wordt sterk bepaald door de gewoonte: wij zien niet de ‘dingen zelf’ maar alleen het beeld dat wij ons er uit gewoonte van vormen. Precies die gewoonte geeft de wereld een zekere vertrouwdheid, maar ook een zekere eenvormigheid: vandaar de term "verveling van het leven".

Het is uiteraard heel verontrustend om met de gewoonte te breken en die dingen vanuit ongebruikelijk perspectief te zien. Dan immers maakt de normale "verveling van het leven" plaats voor het "lijden aan het bestaan". Maar dat ziet Beckett juist niet als puur negatief: "Wanneer echter een object als enig en uniek wordt waargenomen, en niet enkel als lid van een familie, wanneer het onafhankelijk van elke algemene voorstelling dan ook en losgekoppeld van elke redelijke oorzaak aan ons verschijnt, geïsoleerd in het licht van de onwetendheid, dan en alleen dan kan het een bron van betovering zijn".

‘Betoverend’ worden de dingen dus pas als we hen uit hun gebruikelijke samenhang losmaken en er als onwetenden naar kijken. Dat is ook meteen beangstigend en pijnlijk, maar zonder die pijn is er alleen de gewoonte en geen betovering van het buitengewone.

De trilogie nu staat bol van het "lijden aan het bestaan" en het "licht van de onwetendheid", omdat elke conventie en gewoonte ondermijnd wordt. En dat dus ruim 450 ontregelende bladzijden lang. Want al die bladzijden staan vol met volkomen desoriënterende zinnen en beelden. Bovendien worden die zinnen en beelden vaak meteen ontkend, of omgekeerd, of tegengesproken, of afgebroken met een korzelig 'nee, laat maar'.

En Beckett is ook nog een kei in pikzwarte, ontregelende en groteske grappen. Molloy, een fysiek en mentaal steeds meer desintegrerende hoofdpersoon in deel 1 van deze trilogie, mijmert bijvoorbeeld op tamelijk hallucinatoire wijze over zijn moeder, "who brought me into the world, through the hole in her arse if my memory is correct. First taste of the shit". Dat is een wel heel groteske verbeelding van zijn geboorte en zijn oorsprong.

Wat nog versterkt wordt door diverse andere, minstens zo groteske gedachten over zijn moeder, en over zijn gevoelens voor haar. En dat alles wordt nog extra absurd omdat het hier mogelijk gaat om drogbeelden of verzinsels: alle gewone banden tussen woord en ding zijn bij Molloy doorgesneden, dus heeft hij geen enkele greep meer op de fenomenen binnen of buiten zijn hoofd.

Want woorden zijn voor hem vaak "pure sounds, free of all meaning" die "were often to me as the buzzing of an insect". Soms herkent hij zelfs zijn eigen lichaamsdelen niet meer: "And when I see my hands, on the sheet, which they love to floccillate already, they are not mine, less than ever mine, I have no arms, they are a couple, they play with the sheet, loveplay perhaps, trying to get up perhaps, one on top of the other".

Bovendien is volgens hem alles in en rondom hem van vergankelijkheid doorregen. Wat terugkeert in diverse ongelofelijk zwart- komische zinnen, zoals: "It is in the tranquility of decomposition that I remember the long confused emotion which was my life, and that I judge it, as it is said that God will judge me, and with no less impertinence. To decompose is to live to, I know, I know, don't torment me, but one sometimes forgets".

Vervreemding is kortom troef in deze trilogie. En die vervreemding wordt extremer en extremer. In deel I van "Molloy" volgen we al met verbazing de lotgevallen van de steeds meer desintegrerende Molloy, die uiteindelijk alleen maar kan kruipen en op zijn rug kan liggen. Maar in deel II van "Molloy" is de hoofdpersoon ineens ene Moran, die de schimmige opdracht heeft om Molloy te vinden en een rapport over hem te schrijven.

Een cryptische opdracht van ene Youdi (wat wel de geamputeerde versie lijkt van "Jahweh"), via zijn boodschapper Gaber (een geamputeerde versie van "Gabriel"). Is deel I dan Morans verhaal over Molloy? Of is Moran juist een personage dat is verzonnen door Molloy? We weten het niet. We weten alleen dat Moran op dezelfde manier desintegreert als Molloy, zowel fysiek als geestelijk, en dat zijn binnenwereld en buitenwereld nog meer in mist is gehuld.

En we zien ook dat deel II van "Molloy" zichzelf onderuit haalt. Dat deel begint, ogenschijnlijk conventioneel, met "It is midnight. The rain is beating on the windows". Maar het eindigt met de regels "Then I went back to the house and wrote, It is midnight. The rain is beating on the windows. It was not midnight. It was not raining".

De zinnen uit het begin keren dus terug aan het eind, waardoor het verhaal de vorm van een vicieuze cirkel krijgt: bovendien worden die zinnen ontmaskerd als ficties, verzinsels, onwaarheden. Wat nog meer mist en onbepaaldheid toevoegt aan het toch al zo raadselachtige verhaal.

Maar ja, het kan nog raadselachtiger en onbepaalder: in "Malone Dies" is de hoofdpersoon, wiens naam niet voor niets klinkt als een ingeslikt "I'm Alone", zelfs nog ongedefinieerder. Ook is hij in nog sterkere mate tot bijna niets gereduceerd. Malone en Moran zijn, als kruipende en liggende wezens, al bijna niets, maar Malone doet niets dan liggen in een ongedefinieerde, verlaten en steeds legere ruimte.

Met niets meer dan een bloknoot, een potlood en een bed. Die mogelijk alleen in zijn ijlende hoofd bestaan. Totdat ook dat allemaal verdwijnt. Bovendien, Malones taal wordt steeds ijler en leger naarmate Malone dichter bij het moment van sterven komt..... En die steeds toenemende ijlheid en leegte is naar mijn smaak enerverender en indringender dan welke conventionele sterfscene dan ook.

Molloy, Moran en Malone zijn bovendien alle drie schrijvers, die de leegte vullen met verzinsels, of soms als het ware van buitenaf overvallen worden door die verzinsels die huns ondanks die leegte vullen. Tegelijk echter zoeken ze ook die leegte, die stilte, dat niets dat onder de woorden schuilgaat.

Die spanning maakt Beckett geweldig voelbaar, omdat zijn zinnen zichzelf (en ons) vaak zodanig ontregelen dat ze bijna ontaarden in zinloze ruis. En dat wordt tot in het ultieme opgevoerd in "The Unnamable", waarin de ik- figuur niet eens meer een naam heeft en nauwelijks een gestalte. Mogelijk niet eens een eigen stem, in elk geval geen definieerbare eigen identiteit.

Ook hij (wie?) is een schrijver, al heeft hij mogelijk geen handen en zelfs niet eens een hoofd. Hij spuugt dus allerlei zichzelf ondermijnende verhalen op ons af, met vage en contourloze personages, onder wie trouwens Molloy, Moran en Malone, Maar ook - what is in a name! - ene Worm.

Die personages lijken, ondanks of juist dankzij hun vaagheid, een soort alter ego te zijn van "The Unnamable". Alsof "The Unnamable" alleen over zichzelf kan praten via ficties en verzinsels. Bovendien kan hij, tot zijn frustratie, over zijn eigen unieke binnen- en buitenwereld alleen spreken in de taal van anderen.

Nu is dat volgens veel taalfilosofen het lot van ons allemaal. Ik zei het al eerder: zelfs het woord "ik" is maar een generaliserend concept, dat er al was voordat jij er was en dat net zo goed (of net zo slecht) van toepassing is op anderen die zich "ik" noemen.

Dus elk woord over je eigen ik is een drogbeeld, een schim, een hol geluid, een spookachtige schemering. Wij beseffen dat echter niet, we staan er in elk geval meestal niet lang bij stil. In Becketts trilogie staat dit besef echter op de voorgrond, vooral in "The Unnamable".

Want daarin halen de zinnen zichzelf volkomen onderuit, en wordt elke eenduidige betekenis in totale chaos en ambiguïteit versmoord.

Dat is ten eerste een protest en een fundamentele taalkritiek: de ambiguïteit en onbepaaldheid die eigen is aan onze woorden wordt door Beckett tot in het karikaturale uitvergroot. Als om ons ervan te doordringen dat onze taal helemaal niet zo helder en transparant is als wij meestal denken.

En dit protest gaat in "The Unnamable" gepaard met woede tegen de taal en de woorden, omdat die de identiteit van hemzelf en de wereld vervalsen. Maar tegelijk is "The Unnamable" ook een zoektocht: naar de stilte en leegte die ontsnapt aan onze woorden, naar de "unnamable" identiteit die je zou overhouden als je van alle talige betekenis abstraheert, naar hoe de dingen en ons ik er uit zouden zien in het licht van de totale onwetendheid.

Want volgens Beckett maakt alleen die onwetendheid werkelijke betovering mogelijk, zoals ik boven al aangaf. Of, zoals de "Unnamable" het zelf zegt: "Dear incomprehension, it's thanks to you I'll be myself, in the end. Nothing will remain of all the lies they have glutted me with".

Precies die "incomprehension" staat naar mijn gevoel voorop in de trilogie: het ondefinieerbare niets dat de personages van binnenuit en van buitenaf doordringt is waaraan zij lijden, maar ook wat zij zoeken.

Door al zijn paradoxen en zichzelf onderuit halende zinnen heeft deze trilogie zelfs iets weg van een tekst uit de negatieve theologie: een tekst die puur uit negaties bestaat, en daardoor de aandacht vestigt op het onnoembare dat niet in taal is te vatten.

Zoals Moran, die meestal in de verleden tijd vertelt, om te onderstrepen dat "I do not know, it is perhaps no longer so, it is too soon to know, I simply do not know, perhaps shall never know". Of zoals Malone, die zegt: "What am I to do, what shall I do, what should I do, in my situation, how proceed? By aporia pure and simple?" Om even later zelfs te zeggen "I say aporia without knowing what it means".

Wat weer een extra aporie -dus: een extra niet op te heffen paradox- oplevert. En weer een nieuwe negatie, die het onbenoembare benadrukt.

Vaak zijn die negaties - die zichzelf onderuithalende, ambigue en ongrijpbare beelden- ronduit prachtig. Bijvoorbeeld: "[P]erhaps that's what I feel, an outside and an inside and me in the middle, perhaps that's what I am, the thing that divides the world in two, on the one side the outside, on the other the inside, that can be as thin as foil, I'm neither one side or the other, I'm in the middle, I'm the partition, I've two surfaces and no thickness, perhaps that's what I feel, myself vibrating, I'm the tympanum, on the one hand the mind, on the other the world, I don't belong to either [...]".

Veel filosofen zien de mens als een subject, dat zich autonoom en op rationele wijze verhoudt tot de objecten. De "Unnamable" echter ziet zichzelf, althans voor even, als een "tympanum" (trommelvlies of trommelholte), als een flinterdun folie tussen binnenwereld en buitenwereld, en precies dat flinterdunne en vibrerende "tussen" is dan wie -of wat- hij is.

Geen rationeel en autonoom subject, geen kenbaar object, maar de trillende en onbeslisbare tussenzone van ik en wereld. Waarbij "ik" en "wereld" beiden