In general terms, we read about a 36-year-old man who, having come into a huge inheritance and quit working, is questioning his "self," purpose, and existence as his life slips through his fingers.

Perhaps it's the dream of many working people to come into a large inheritance and no longer have to work... There are undoubtedly everyone's dreams that start with "if I won the lottery..." Here, the narrator is spending his huge amount of free time in questioning and is moving towards the arms of idleness and alcoholism with this heavy burden. While questioning not only his own self but also the self of society, he is consuming his life within revolutionary delusions. Although there are nice observations, after a certain point, it seemed to turn into the ravings of a crazy man, so it was a book that I had difficulty getting into.

The Monk, whose name we never learned, is a symbol of passivity. From the beginning, the story prepares us for what is about to happen. He is uninvolved, passive, and lets life slip through his fingers. The over-analysis of his thoughts prevents him from enjoying the moment and savoring the things that could be a human's pleasures.

The reason I give it five stars is that many times in my daily life, I think about this book. How easy it is to be left behind and "live" in absolute apathy. I don't recommend it to someone who is waiting for a thrilling story but only to those who are ready to be bothered and think.

This book makes us reflect on our own lives and the choices we make. Are we too passive, or do we actively engage with the world around us? It challenges us to break free from the chains of apathy and embrace life with enthusiasm.

Overall, it is a thought-provoking and engaging read that leaves a lasting impression.

I truly have no idea what on earth possessed me to make the decision to buy or even read this book.

To be honest, I've always had a hard time maintaining patience when it comes to French novels.

I've always found them a bit too complex or perhaps a bit too different from what I'm used to.

However, this particular book has managed to completely change my perspective.

From the very first page, I was drawn in by its unique charm and engaging storyline.

The characters are so vividly portrayed that I feel as if I know them personally.

The language is beautiful and flowing, making it a joy to read.

Despite my initial reservations, I'm now completely in love with this French novel.

It has opened my eyes to a whole new world of literature and I can't wait to explore more.

This guy is really kind of insufferable, not gonna lie.

He has this way about him that just gets on everyone's nerves. Maybe it's his constant complaining or his overbearing attitude.

Every time he opens his mouth, it seems like he's either criticizing something or someone, or boasting about himself.

He doesn't seem to have any consideration for others' feelings or opinions, and always thinks he's right.

It's really hard to have a conversation with him without getting frustrated or annoyed.

People tend to avoid him whenever possible because they just can't stand his behavior.

It's a shame really, because if he could just tone it down a bit and be more respectful and understanding, he might actually be a likeable person.

But as it is now, he's just plain insufferable.

I was truly hoping that this solitary Ionesco novel could be centered around

a delicious molasses-tinged rectangular dessert treat that goes on a wild rampage

through the bustling streets, with its raisin eyes adding a touch of charm. However, alas,

it turns out to be about a deeply lonely man who discovers the means to shrink back

into the recesses of his own head. To be honest, I found this theme to be quite depressing.

The idea of a person retreating so far into themselves, away from the world and its potential joys,

left me with a sense of sadness and a feeling of missed opportunities.

It made me reflect on the importance of reaching out and connecting with others,

rather than isolating oneself in a world of one's own making.

Overall, while the premise of the novel was not what I had initially expected,

it still managed to have a profound impact on my emotions and thoughts.

I have never really recovered from the initial astonishment towards the world, an astonishment and interrogation that can have no answer.

Born in horror, in suffering, I live in the horror of the end, of the exit. I am trapped, in an incredible, inadmissible, infernal world, caught between two terrible facts.

This profound sense of disorientation and the inability to find meaning or resolution in the face of the world's horrors is a recurring theme. It is as if one is constantly grappling with the inexplicable, trying to make sense of a reality that seems almost too nightmarish to be true.

The words convey a sense of helplessness and a feeling of being at the mercy of forces beyond one's control. It is a powerful expression of the human condition in the face of overwhelming adversity.

Een tweede Oblomov? Of, een zoveel duizendste Oblomov? Wel een beetje, denk ik, maar toch anders (maar hoe anders weet ik ook niet precies).

Een andere te maken vergelijking: Een roman van Ionesco is vast net zo absurd als zijn toneelstukken. Ook daar; wel een beetje, of meer; hier en daar, maar eigenlijk heel anders, alleen al omdat er in De solitair heel weinig dialoog voorkomt en in Ionesco's toneelstukken (die, die ik las), heel veel (wat vast logisch is want; toneel).

Waar ik bij het lezen van Oblomov werd meegenomen tussen hoop en angst en meer angst en alleen nog maar angst, kreeg dat gevoel me niet zo te pakken bij Ionesco's roman. Gelukkig maar. Maar dat is verder geen meetlat en kan er net mee te maken hebben dat ik me hier op het ergste had voorbereid. Of een roman meeslepen of niet en dat geen meetlat noemen, vind ik wel kloppend. Of ik wil dat een roman me meesleept en of ik dat als iets positiefs ervaar of juist niet - daar heb ik geen antwoord op. Meeslepen kan op verschillende manieren. En als een boek alleen maar gaat over hoe extreem woedend iemand zich voelt, denk ik dat ik niet on-opgelucht zou zijn als ik zou merken dat ik me vrolijk zou blijven voelen. Maargoed ehm. Ionesco zet in De solitair misschien niet voor niets een naamloos personage neer, want hij heeft al een naam: De solitair. (Als het personage wel een naam heeft heb ik daar overheen gelezen, maar dan laat ik deze zin toch lekker staan.)

Overigens moet ik mezelf corrigeren: Ik werd dan wel niet overmand door angst; verveling en sleur voelde ik wel degelijk - en ik denk dat dat weleens een zeer bedoeld streven kan zijn geweest van Ionesco.

De solitair, is een jonge middelbare man die we volgen tot aan een onbekende leeftijd. Hij gaat vroeg met pensioen nadat hij een onverwachte erfenis ontvangt en niet langer de verveling van zijn kantoorbaan wil en hoeft te doorstaan. Voor een dun boek verstrijkt de tijd opvallend snel (en toch langzaam) en ook De solitair snapt op een gegeven moment niet meer zo goed hoe lang iets duurt. Maar hij snapt dan ook weinig - net zo weinig als dat hij niet snapt dat andere mensen het niet erg vinden of niet weten, dat ze weinig snappen, denkt hij. En als lezer volg je deze en andere overpeinzingen, passend tussen andere rijtjes existentiële vragen. Naar mijn zin, heeft Ionesco zijn Solitair wel van veel clichématige existentiële (maar tegelijkertijd begrijpelijk dat hij ze denkt) vragen voorzien, zoals:

\\"Hoe valt er te berusten in de onwetendheid waarin we ondanks wetenschappen en theologieën, ondanks allerlei vormen van wijsheid verkeren? Sinds mijn geboorte heb ik niets geleerd, en ik weet dat ik niets meer zal leren. Ik zou de grenzen van de verbeelding willen opheffen. De muren van de verbeelding willen opblazen. Maar nooit zullen die muren instorten en als ik doodga zal ik net zo weinig weten als toen ik werd geboren. Het is onbegrijpelijk dat het onbegrijpelijke niet kan worden begrepen.\\" p. 47

Zou er niet ook zonder die expliciete innerlijke gedachtestroom een vergelijkbaar karakter kunnen ontstaan, vroeg ik me af.

Deels doet Ionesco dat ook wel door een bepaalde herhaling te benadrukken in de beschrijvingen (en eigenlijk toch ook in de gedachten zelf) van de routines van De solitair. Toch maakte de weinige afwisseling (bijna enkel monoloog) vooral de eerste helft van deze roman soms wat droog om doorheen te komen, vond ik. Waar hij dialoog inzet, daar zet hij goede dialoog neer. Heel heel goede, ja echt!

(Na dit schrijven over mijn leesevaring even te hebben laten liggen en te herlezen, merk ik wel dat het eerdere citaat ook kan worden ervaren als erg naargeestig, uitzichtloos, pessimistisch, zeurderig (sorry!). Maar! Ook denk ik met terugwerkende kracht terug aan het effect wat het lezen van paginalange vergelijkbare gedachtenstromen met mij heeft gedaan - of nee, ik dacht, wat zou het algemene effect daarvan zijn? Dan denk ik dat het in elk geval een effect heeft. Dat het op een gegeven moment niet meer zo gaat om wat De solitair nu allemaal denkt, maar, dat hij maar denkt en denkt en denkt.)

Ter verdediging van De solitair en Ionesco: Het effect van de lange monologen met pessimistische of angstige of saaie gedachten, zijn dus absoluut voelbaar. Om er een wat positievere draai aan te geven: In zijn geheel is het niet on-geestig. Er zit veel humor in het boek en hoewel niet altijd aanwezig, het is er altijd. Nadat De solitair zijn baan op heeft gezegd, verhuist hij naar een andere woning (waar in het begin elk op-en aflopen en langs de concierge naar buiten - en binnen gaan wordt beschreven, wat best hilarisch is) en maakt plannen tot lange wandeltochten en vast dineren in een stamrestaurant. Dat laatste lukt (en de serveerster wordt zijn vriendin voor korte (of onbekende) duur, en dat eerste, mwah. Wat in elk geval lukt is veel alcohol drinken en zijn interne monologen voortzetten waarin hij veel reflecteert op zijn observaties van de buitenwereld. Wat ook lukt is een telefoon laten installeren in zijn woning en één telefoongesprek voeren met een student filosofie die hij ooit kende. De solitair had ook graag filosofie gestudeerd zodat hij zijn gedachten beter zou kunnen indelen, en zo zou hij wel meer willen hebben gedaan.

Duidelijk wordt dat het niet-werken niet helemaal de opluchting oplevert waarop gehoopt. Wel vormt het een hele mooie basis om De solitair als karakter in te laten bewegen en als onderzoek: Wat gebeurt er wanneer iemand niets om handen heeft? Al snel verveelt hij zich en al snel slaat de verveling om in angst. Maar beiden zijn eigenlijk gevoelens die hij altijd al kende en in het boek zwalkt hij heen en weer tussen beide gemoedstoestanden (en nog wat meer).

Wat interessant is/was, is dat het boek in het begin vrij sloom aanvoelt. En tegen het einde heel snel. Rond het midden wordt er ook ineens een revolutie bij betrokken. De solitair wandelt dan naar een plein waar een revolutie is - en poef, verbeelding. Maar later, is er echt een revolutie (of, is het wel echt?) en woont hij toevallig in de woning die op het einde als een van de weinigen in zijn straat nog overeind staat. Wat willen die mensen die revolutie voeren? Willen ze hetzelfde als hij maar dan anders? Het leven begrijpen? De zinloosheid doodslaan? Wat is het verschil tussen hun aanpak en de zijne? - zijn zo een paar vragen die ik niet helemaal kan beantwoorden en die best zin geven het boek weer opnieuw te lezen. Als ik niks te doen heb.

(Ik doe even alsof ik nooit niks te doen heb, voor de vorm).

There is a wisdom that teaches us to take pleasure in the tiny things that existence presents to us. ✨

I enjoy reading texts based on existentialism. These kinds of texts are my favorite as they contain discoveries that are seemingly overlooked in daily life but will linger in the reader's throat like a lump.

There is not much exaggeration. It is wonderful to roll around in dead ends while questioning search, selfhood, and solitude. It was added to the books read before 2022 ended.

This year, I read good books from YKY and I am continuing to read.

Existentialism offers a unique perspective on life, making us reflect on our existence and the meaning we赋予 to it. The texts I've been reading have opened my eyes to the beauty and significance of the small details that often go unnoticed.

I look forward to exploring more such works and continuing to expand my understanding of life through reading.

Fericirea means suddenly realizing, in a way that could be called supernatural, that the world is there and that you are in the world, that you exist, that you exist.

Currently, everything seemed to prove the non-existence of things and my own non-existence. I was afraid not to disappear. Listening and looking carefully through the room or out the window, it seemed to me that imperceptible but quite numerous small earthquakes had given the world a great fragility. Everything was eroding, everything threatened to slide into some sort of nothingness. The universe in which reality resisted less and less. Was there something behind this scenery? Had there been something else, another scenery or absolutely nothing? And what could that absolute nothing have been? I felt shaken in a shaken world. Curious how everything is at the same time so present and so absent, so hard, so thick and so fragile. Did all these things really exist? Had they ever existed? A slightly greater weakness and everything could break into a thousand pieces. I felt like one of the bright points of a firework display. The vastness of the void. And then the vastness of the fullness. How could it still be fine and for how long, if time exists. Maybe there is only the instant.

The entire universe and all beings, yes, we are all manipulated by instincts, by possible short-term reflexes that have been implanted in us. We are acted upon, not acting. I think I eat because I want to. I eat because of the instinct of self-preservation. I think I love and make love because I want to, or is it only to perpetuate the species, to obey the laws that command me. "Laws", because I have no other imaginable words to name these things, these principles that act on me. We are socially conditioned, but that's nothing, biologically, even more, cosmically. And these words that I have just said were also said before I articulated them, they are planted in me. However, this way of speaking and thinking, as I call it, does not encompass reality, since I don't really know what these words are, and since I don't really know what reality is, I don't know at all if reality is the expression of something specific, nor what this is supposed to mean. I try to find the same solution: to stop thinking, if we can call this thinking and if thinking is really thinking. We endure. I endure. To be grateful that I endure. Already the resignation is there. And every time there is a little resignation in me, I feel relieved. A kind of calm, of rest. I'm going to sleep. Be calm.

Only having enthusiasm for youth is for the sake of...

Youth are our future hopes.

The test of the giants.

Youth are not idiots.

Giants are not idiots.

Neither youth nor giants are idiots.

If someone is an idiot, they will be an idiot until the end of their life.

Let's not be pessimistic.

Revolution in the name of happiness.

It is impossible to achieve this, or look at the work in the metro with the children.

Today's story. Learn that we can live in today's story.

Read as much as possible, but not at this time, against the background of these events - the reader will be more focused.

Strangely uninvolving.

This statement seems rather puzzling at first glance. What could be so strangely uninvolving? It makes one wonder if there is something that is supposed to be engaging but fails to do so.

Perhaps it is a particular activity, a story, or a situation that lacks the necessary elements to capture one's interest.

It might be advisable to stick to the plays. Plays have the potential to be highly engaging and captivating. They offer a unique form of entertainment that can transport the audience into different worlds and emotions.

By focusing on the plays, one can avoid the strange lack of involvement and instead immerse oneself in the rich and diverse world of theater.

Whether it's a classic Shakespearean tragedy or a modern comedic play, there is always something to discover and enjoy.

So, let's leave behind the strangely uninvolving and embrace the magic of the plays.

One text that made me remember again that we should encounter some books at an earlier age was "Alone Adam". We read about a 36-year-old man who, after the heavy inheritance left to him, embarks on a great existential questioning and his life gradually slips out of his hands. There are nice detections and fine observations, but that's all. I think after a certain point, he also loses his focus. If I had read it at the beginning of my 20s, perhaps I would have been very influenced, but unfortunately at this age, I didn't like it very much. To be honest, reading again the things that I have thought about many times before didn't broaden my horizons much.

It seems that the timing of reading a book can have a significant impact on our perception and connection with it. In the case of "Alone Adam", what might have been a profound and life-changing read in my youth now feels somewhat平淡. However, this doesn't mean that the book is without merit. It still contains interesting ideas and descriptions that could potentially resonate with others at different stages of their lives.

Maybe it's a reminder that we should always be open to new books and experiences, as we never know when a particular work will speak to us on a deeper level. And perhaps, in the future, I will come across "Alone Adam" again and view it with a fresh perspective, having gained more life experience and wisdom.