Δε λυπάστε τα καημένα τα δέντρα που τα κόβετε και τυπώνετε Μουρακάμι πάνω τους; Αν πάρει του χρόνου ο Μουρακάμι νόμπελ λογοτεχνίας, ας το δώσουν το ’19 στην Δημουλίδου. Το βιβλίο είναι στα όρια του μαγικού ρεαλισμού, αλλά αυτό δε θα έπρεπε να επαναπαύει τον συγγραφέα.
Εκμεταλλεύεται την μαγεία για να βάλει καταστάσεις που δεν είναι εφικτές στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, δεν βλέπουμε καθημερινά μια γυναίκα να προσφέρει ένα μάτσο χιλιάρικα ή να πηγαίνουμε μέσω ονείρου να σκοτώσουμε τον κουνιάδο μας. Επίσης, το ότι μπορεί να δημιουργεί μια αίσθηση ονείρου δεν πρέπει να αναιρεί το γεγονός πως το γράψιμο είναι απλό και δεν υπάρχει συνοχή.
Ο πρωταγωνιστής είναι παθητικός και αδρανής, χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον. Δεν μας δίνονται πολλά στοιχεία για αυτόν. Οι ιδέες και στοιχεία είναι ανακυκλώσιμες και έχουμε συναντήσει παρόμοια σε άλλα έργα του Μουρακάμι.
Υπάρχουν πολλά προβλήματα με το βιβλίο. Δεν υπάρχει πραγματικός πλοτ, οι χαρακτήρες δεν είναι ενδιαφέροντες και δεν υπάρχει εξέλιξη τους. Η γραφή είναι γεμάτη συζητήσεις και περιγραφές χωρίς ουσία. Το κείμενο είναι υπερβολικά μεγάλο και θα μπορούσε να είναι πιο συντομογραφικό. Οι παρομοιώσεις είναι άκυρες και άστοχες.
Επίσης, η ελληνική μετάφραση είναι πολύ κακή. Ο μεταφραστής δεν γνωρίζει αρκετά την κουλτούρα που περιγράφει και κάνει πολλές λάθη. Σε γενικές γραμμές, το βιβλίο δεν είναι για μένα και δεν μπορώ να το συστήσω.