i was assigned this for summer reading before my junior year of high school, a terrible turn of events that culminated in me bawling my eyes out at the community pool in front of a bunch of six year olds and their moms.

this book is so f*cking sad it's unbelievable. at the time i equated "this book makes me concerned i will drown in a pool of my own tears, which is especially pertinent considering i am currently at a non-tear-based pool and am also crying" with "this book is good."

i do not do that now, and in fact have gone so far in the other direction that when a book is overly sad in a deliberate, try-hard way, i think it's cheap pandering and i'm inclined to hate it.

but at the time, i loved this, or thought i did, so lowering the rating is probably unfair.

but if i reread it, i'd probably two star it out of spite.

i won't reread it though. hate feeling emotions.

this is part of a project i'm doing where on top of all my other daily updates - short story a day, review a day, new current read a day, book finished every day - i make you deal with a review of a book i read a long time ago. if you've been needing my permission to divest me from your online life, go ahead.

I read this book for the Goodreads' Diversity in All Forms! Book Club. I am so glad the members choose this for the Countries and Territories: Afghanistan. This is a book I probably never would have read otherwise. I also haven't read any of the author's other books. If you would like to join the discussion on this book, here is the link: https://www.goodreads.com/topic/show/...

The whole time I was reading this book I thought it was a true story. Turns out that this book is fiction and not about the author's life... oops. I enjoyed the book a lot. It talked about many different issues: immigration, adoption for Afghanistan, Hazaras, Pastuns, Afghan monarchy, sexism and so much more. However, this book wasn't a 5 star book for me because I felt like it jumped around a lot and at times it was hard to follow. Though, ultimately I really enjoyed the book and my eyes were opened to a lot of different issues. One topic that was discussed in this book that I would love to learn wayyyy more about is adopting from Afghanistan.

n  pre-readn

so scared but also so excited for this one

وهكذا ياصديقي... فرقتنا اﻷيام...قبل أن أودعك وداعا تستحقه...قبل أن أقول لك كل ما نويت قوله. ليتني ألقاك لحظة حتى أشكرك على أثرك الذي لن ينمحي من وجداني، حتى أعتذر لك أنني لم أكن الصديق الذي كنته أنت...فاغفر لي ياصديقي.

اجترح خالد حسيني هذه القصة العاطفية. نعم أظنها عاطفية في المقام اﻷول. مايبقي القارئ مستمرا ومايجعله يشيد بها هي سلسلة المواقف المؤثرة. وأرى أن الكاتب قد أفلح بملامسة عدة أوتار لابد ﻷي قارئ أن يجد أحدها أو جميعها حساسا: فقدان الوطن، فقدان الصديق، علاقة اﻹبن بأبيه، كذلك عقدة الذنب، والسعي للتكفير.

تفتتح الرواية على قصة الطفلين وصداقتهما في كابول ماقبل اﻹحتلال السوفيتي، صور ملونة عن اﻷماكن والأحداث واﻷنشطة المعتادة آنذاك. هذا برأي الجزء اﻷجمل من الرواية، فهو يشع ببهاء شخصية حسن، وقوة شخصية اﻷب. كما يأخذك دون جواز سفر إلى أكثر أيام أفغانستان هدوءا واستقرارا. اعتقدت في هذا الجزء أن الكتاب سينتهي بتقييم ذي خمسة نجوم.

أما المرحلة الثانية من الرواية فتدور أحداثها في أمريكا وسط الجالية اﻷفغانية هناك. بضعة انتقادات للمجتمع اﻷفغاني، جمالية تبادل اﻷدوار بين اﻷب وابنه، وقصة غرام أمير بثريا. يبهت بريق الرواية هنا حيث تحمل ملامح مشتركة مع العديد من الحكايات العربية عن حياة اﻷقليات في المهجر.

نصل إلى الشطر اﻷخير من الرواية وهو مايستدعي التشمير عن الساعدين والحديث بجدية. لقد آليت على نفسي ألا أقيم عملا أدبيا وفقا لإيديولوجيته، أو للجرعة الجنسية المقدمة في طياته. لذا فانتقادي لهذا الجزء ماهو إلا نظرة فنية لعمل أدبي. أضف إلى ذلك أنني لست من المتحمسين، أو حتى المتعاطفين مع طالبان. أنما أنا عدو للتسطيح، والدعاية المباشرة، سواء داعمة، أم مضادة.

يتفرغ الكاتب لنقد حكم طالبان في الجزء الذي يعود فيه بطل الرواية إلى أفغانستان، وهذا حق مشروع ﻷي كاتب. غير أن الحبكة تتحول إلى شريط أسود من الحكايات الفظيعة عن أعضاء طالبان. ليس هناك تحليل، أو نقاش من عدة زوايا. كل مايفعله الطالبان هو شر مستطير إلى درجة أنهم يمكن أن يقتلونك إذا رفعت عينيك في أعينهم. وعلى صعيد آخر، ليس هناك أحد يناصر طالبان: لا شيعة ولا سنة ولا متدينين ولا متعصبين ولا متسولين...الكل يلعنهم ويتمنى زوالهم. تقديم كل هذا العدد من الشخصيات بصورة الخبث المجسد غير مقنع وفيه قدر كبير من التعبئة. يقول مولان في كتابه عن نقد الرواية (2006) :"يفضل أغلب الكتاب إضفاء حوافز معقدة على كل شخصية. فأن يكون لديك شخصية "شريرة" صرفة- كما يقتضي التعبير الطفولي- هو مخاطرة بتقديم شخصية كاريكاتورية محضة".

عندك مشهد الرجم على سبيل المثال، أجده مفتعلا جدا. شخص "ستايل" يرتدي النظارات الشمسية ينزل للقيام بالرجم وسط تحايا حارة من الجماهير-الذي لايحب أحد منهم طالبان. ركز معي قليلا تجد الكاتب قدم الجميع بصورة إنسانية. على سبيل المثال، السفيراﻷمريكي الصلف، اتضح انه يعاني من حزن عميق. أحد المحتلين السوفييت أنقذ أفغانية من اﻹغتصاب على يد أحد زملائه، وحتى من حاول اﻹغتصاب، تم تبرير فعلته بأنه غر، وأنه تحت مفعول المخدر. أما الطالبان، فكان لهم بعد واحد على طول الخط. انتقد من شئت ولكن قدم صورة أدبية عميقة. قارن، عزيزي القارئ، تقديم حسيني للطالبان،و محمد المنسي قنديل للعسكر في (قمر على سمرقند)، كلا التقديمين سطحي وتعبوي. على النقيض، خذ الطرح المتزن للبرغوثي بخصوص الإسرائليين في (رأيت رام الله)، و صورة السلطان قابوس في (وردة) لصنع الله إبراهيم، وهو اليساري العتيد.

هناك أيضا الإشارة إلى أحمد شاه مسعود على أنه "بطل"، ووصف دستم بأنه "أمير حرب". كلاهما من أطراف الصراع الدامي. لكن مثل تلك اﻹشارات تنبئك عن توجهات الكاتب. لا أعتب على حسيني عدم انتقاد الدور اﻷمريكي في الحروب، فلعل ذلك ليس مما يمكن تقديمه في سياق الرواية.

في ذلك الجزء أيضا، تناسلت الصدف غير المنطقية، بصورة تجعلك تبحث عن أقرب مسدس لتختصر هذا العذاب. ثم هناك التحدي اﻷرعن الذي يخاطر فيه عاصف بالتازل عن كل شي في مواجهة ليس مضطرا لها أساسا. باختصار هذا القسم من الرواية يذكرك بأفلام أميتاب في الثمانينيات حيث اﻷشخاص السيئون يجلدون ظهور العامة دون مسوغ بينما يلعق الشرير السكين الملطخ بالدم منتشيا، ولا ينفك عن القهقة دونما سبب، في الحقيقة السبب هو أن اﻷشرار يفعلون ذلك دائما.

في تقديري، الرواية تستحق القراءة لما فيها من قصص مؤثرة ومقاصد نبيلة. كل ماستحتاجه، قارئ الرواية، هو ليمونة تعصرها على الجزء اﻷخير من الكتاب.

4.5 rounded to 4 stars

I must be the last reader to get to Khaled Hosseini’s works. Better late than never though, right? This was an absorbing read, a tough read, but well worth the time and spent emotions.

This novel basically covers the years from 1975, when our protagonist, Amir, was 12 years old, to 2001. I found the story engrossing, heartbreaking, horrifying, and ultimately hopeful. I was not terribly versed in the history of Afghanistan during that time so reading this book was an opportunity to expand my knowledge on the beauty of the country, its people’s customs, the horrors brought on by the Taliban, and the subsequent utter devastation brought onto the land and its people. The story itself was character-driven for the most part and a slow burn. The book lost half a star here as I did not connect all that well with the main characters, Amir, and his father Babu, at least not initially. I cared most for Hassan, a secondary character who was Amir best friend and the original kite runner.

There are many themes in this novel: selfishness and altruism; courage and cowardice; trust and doubt; the devastation and senselessness of war, self-hatred, redemption, and love.

The Kite Runner is heart-wrenching yet will touch your soul. How many books can do that? Recommended for everyone who can read this type of historical fiction.

My thanks go to the Libby App fueled by Twin Cities and southeastern Minnesota libraries for the loan of this book.

This is one strain of the virus we call Middlebrow Literature. Issuetastic fiction that turns up-to-date, politically loaded topical material into powerful works of stating the obvious whose aim is to educate the Uninformed or Casually Interested Westerner in the ways of another culture at a time when that culture or nation is under scrutiny, or has the western gaze upon it and needs to answer for itself in an accessible and heart-tugging manner. Now and then we will accept literature from far-off nations if said books reduce complex issues to the level of sentimental manipulation and utilise a stripped-down prose style dripping with enough faux-literariness so that it reads like actual “well-crafted and deeply felt” literature, as opposed to zeitgeist-catching aleatory drivel destined to fester in second hand shops and the shelves of bedtime readers the world over, as though suggesting its owner possesses a well-deep knowledge of the human heart over the unfeeling prick with his comic books and his Vonneguts who could never possibly understand the suffering of another if he doesn’t weep copious buckets at this morally juvenile, cheesy TV-movie atrocity posing as a work of literary art.

The Kite Runner is the kind of book that leaves you a changed person. You’ll finish reading feeling dazed, accompanied by a faint fuzzy warmth in your heart—side effect of the grief and betrayal finally ending in resolve.

n  n    “For you, a thousand times over”n  n

It’s hard to believe that this journey of a novel was Hosseini’s debut, especially considering the impact it’s had on millions of readers across the globe. The friendship and hardship between two Afghan boys has completely altered my perception of the world.

For the few who aren’t already aware, The Kite Runner is by no means a light book. It’s centred around a childhood traumatic event that leaves the protagonist haunted for years. And for those who have read the book, oh boy, that scene made me cry harder than I have in a long while. This was an emotional rollercoaster, to put it very lightly.

Hosseini does an exceptional job illustrating the complicated relationships between his characters; within pages, I was already able to feel the years of history between Amir and Hassan, Baba and Ali. There came a point where I could hardly conclude that I wasn’t reading a memoir, the characters felt so true, their emotions so real, and I loved every bit of it. This what people call masterful storytelling.

Trigger warnings: rape, graphic violence, child molestation, attempted suicide.

ملحمة أدبية بل ملحمة شاعرية - لو أردت الدقة -.
ربما قرأتَ ما يجعلك تشعر بالدفء بالغضب بالندم بالحزن بالحيرة بالراحة بالبغض بالأمل و لكن أن تجد كل تلك المشاعر في رواية واحدة فأنت أمام رواية من طرازٍ فريد.

القصة تحلق بوجدانك و تحمل من معاني القلوب كثيرا.
تتحدث القصة عن بطلين في مرحلتين عمريتين و هما اطفال و حينما يبلغون , أمير و حسن - رغم اختلاف منزلتهما الاجتماعية - فهما صديقان منذ نعومة اظافرهما , تتفرق بهما السبل الي أن تتقاطع مرة أخرى مستقبلا , في ظل ظروف أفغانستان تعيش معهما تفاصيل كثيرة من حياة كل منهما تضحك معهما تبكي معهما الي أن تصير صديقهما الثالث .

تأثّرت لها و بها لتدرك علي وجه اليقين أن من ألّفها لم يكتبها فقط بل عاشها قبل ذلك.
تخرج منها بقلب قد انفطر و التأم ثم انفطر و التأم فلا تدرى ما شعورك عندما تنهيها ربما فقط بالرضا.

تتفاجأ أنها اول رواية لكاتبها لتدرك بعد ذلك أن جزءا منها عاشه بالفعل - من هروب و خوف و رهبة و رغبة - فتدرك سر نجاحها ، تلك المشاعر الجياشة الصادقة.

ترجمة إيهاب عبد الحميد رائعة بكل ما تحمله الكلمة من معني
فتجده ترجم الجملة الرائعة " for you, over a thousand times more"
إلي " من أجلك ألفُ مرةٍ و مرةٍ" فكانت أكثر نبلاً و جمالاً.

لها فيلم , و لكن لا مقارنة بينهما حقيقة .
  

من أجمل و أشعر ما قرأتُ بلا شك.

I knew that the book about Afghanistan would be painful to read yet still I'm devastated. The story shows us the deeper understanding of the country's tragedy: generations of tortured and raped orphans, exultation of cruelty and triumph of psychopaths. And it was even more hardly for me to read the story of immigrants, cos I keep recognizing myself and other Ukrainians in them.

القراءة الأولى التي جاءت متأخرة جدا لخالد حسيني
الصوت الأفغاني الآسر
صاحب العبارة الرقيقة والوصف السلس والقدرة المتمكنة على جذب قارئه
استمتعت بهذه التجربة كثيرا وكانت خير نهاية لقراءات هذا العام

اوایل کتاب که شروعش کردم، حدود پنجاه صفحه‌ی اول، با خودم گفتم چه چیز شگفت‌انگیزی ممکنه در مورد این کتاب وجود داشته باشه؟ خب خوبه، ولی معمولی، خاص نیست اصلا. به خوندنم ادامه دادم، خوندم، خوندم و میخکوب شدم‌! خالد حسینی با کتاب به ظاهر ساده‌ی بادبادک‌بازش منو مجذوب کرد.
داستان از زبان اول شخص، راوی داستان امیر، بیان می‌شه. تصویری که خالد حسینی از زبان امیر برای ما از افغانستان مجسم می‌کنه، بر خلاف چیزی که بقیه گفتن برام تصویری باشکوه نبود، بلکه یه زندگی ساده رو توصیف می‌کرد که آدم‌ها از حداقل نیازهای انسانی با وجود همه‌ی ضعف‌های فرهنگی برخوردار بودن. مصائب جنگ در قالب داستان به نحوی عالی به تصویر کشیده شده بود و آدم رو منقلب می‌کرد. همین‌ها رمان بادبادک‌باز رو از نظر اجتماعی و تاریخی هم باارزش می‌کنه.
نثر کتاب و ترجمه‌ی اون بسیار ساده و روونه، جوری که آدم رو همراه خودش می‌بره... این روونی در حدی هست که برای قلم خالد حسینی یه امتیاز محسوب می‌شه.
با اینکه من زود با توصیف‌ها خسته می‌شم، به ندرت حین خوندن کتاب، احساس خستگی یا اضافی بودن توصیفات رو داشتم.
شخصیت‌های کتاب، از افراد ریز و درشت، اصلی یا حاشیه‌ای، همگی عالی بهشون پرداخته شده بود و تمامی شخصیت‌های کتاب، حتی مثلا گدایی که یکی دو صفحه تو کتاب حضور داره، هویت دارن و کاملا قابل لمس بودن که این باعث می‌شد واقعا عاشق قلم خالد حسینی بشم، چون شخصیت‌پردازی برای من تو جذابیت کتاب جز مهم‌ترین عوامله.
در نهایت، داستان فوق‌العاده پرکشش، تلخ اما رشد دهنده بود. خیلی چیزها از این کتاب یاد گرفتم و تاثیر زیادی رو جهان‌بینیم داشت که به تک‌تک بغض‌ها و خشم‌هایی که تجربه کردم می‌ارزید. روند داستان اصلا برای من تکراری نشد و افت و خیزهاش جالب‌ترشم می‌کرد. این داستان کاملا شرقی که از نظر فرهنگی به ما نزدیک بود، یک جاهایی شاید یه کم افراطی دنیا دار مکافات بودن رو نشون می‌داد، اما این اصلا از ارزش داستان کم نمی‌کرد.
به طور کلی، بر خلاف انتظارم، بادبادک‌باز جز بهترین کتاب‌های درامی هست که تا حالا خوندم و بی‌نهایت ازش آموختم و در نتیجه بهش مدیونم. انسجام و پختگی قلم نویسنده رو تحسین می‌کنم.
------------------------------------
بخش‌های یادگاری از کتاب:
گذشته با سماجت راه خود را باز می‌کند.
...
فقط یک گناه وجود دارد، فقط یکی، آن هم دزدی است. هر گناه دیگری صورت دیگر دزدی است.
...
وقتی مردی را بکشی، زندگی را از او دزدیده‌ای، حق زنش را برای داشتن شوهر دزدیده‌ای، همینطور حق بچه‌هایش را به داشتن پدر. وقتی دروغ بگویی، حق طرف را برای دانستن راست دزدیده‌ای. وقتی کسی را فریب بدهی، حق انصاف و عدالت را دزدیده‌ای.
...
رنجیدن از حقیقت، بهتر از تسکین با دروغ است.
...
ما بیشتر وقت‌ها، تو غم‌خوری و دلسوزی دست و پا می‌زنیم. در برابر زیان و رنج خود را می‌بازیم، آن را به عنوان واقعیت زندگی می‌پذیریم، حتی آن را ضروری می‌دانیم، می‌گوییم زندگی می‌گذره.
...
به نظرم لازم نیست بعضی چیزها به زبان بیایند.
...
داشتن و از دست دادن آزاردهنده‌تر از نداشتن از اول است.
...
گفت خیلی می‌ترسم. گفتم چرا؟ گفت چون از ته دل خوشحالم دکتر رسول. این‌جور خوشحالی ترسناک است. پرسیدم آخر چرا و او جواب داد وقتی آدم این‌جور خوشحال باشد، سرنوشت آماده است چیزی را از آدم بگیرد.
...
درمانده‌تر از آن است که تصمیم بگیرد و خسته‌تر از آن است که باور کند.

اگر ادبیات را به مثابه یک رسانه در نظر بگیریم، «بادباک باز» احتمالا یک تریبون پرطمطراق برای سیاه نمایی و اشاعه‌ی تفکرات غلط در مورد موضوعات حول افغانستان است. با اینکه از بادبادک باز به عنوان رمانی ضدجنگ و در باب بیان زشتی های آن یاد میشود اما در واقع با اثری طرف هستیم که قصد دارد توجیهی برای جنگ باشد. به بیان دقیق تر سعی میکند جنگ آمریکا در منطقه و به ویژه افغانستان را حرکتی آزادی بخش و نجات دهنده برای مردمی توصیف کند که از ظلم و ستم هم کیشان و هم میهنان خویش به تنگ آماده اند. با اینکه خالد حسینی بسیار کوشیده است همانند یک نویسنده‌ی بی طرف بنویسد و با تکنیک هایی از جمله گزافه گویی و بیان موضوعات حاشیه ای، اشارات مستقیمش را در لفافه قرار دهد اما باز هم نمیتوان او را همچون یک فرد بی طرف در نظر گرفت. او دقیقا همان سرمایه گذاری پرهزینه‌ی آمریکایی ست که اکنون به بار نشسته است.
در خلال داستان با اینکه از روزهای خوش افغانستان(یعنی حکومت پادشاهی) شروع میکنیم اما در میانه به دوران حکومت طالبان بر اکثر نواحی کشور میرسیم. جایی که جز کشت و کشتار و ظلم چیزی از طالبان نمیبینیم. چون داستان از دید اول شخص روایت می‌شود تمامی توصیفات با لحنی جانبدارانه ارائه می گردد. مثلا اعضای طالبان را مدام در حال شرارت و آزارهای روحی و جنسی کودکان و بزرگسالان می بینیم. خشونت افسارگسیخته‌ی نیروهای طالبان به حدی است که یادمان می‌رود تمامی آنها تا چند سال قبل، همشهری های راوی داستان بوده اند.
از دیگر انگیزه‌های مشکوک حسینی می‌توان به توصیفاتش از کابل جنگ زده اشاره کرد. با توجه به اینکه قدرت قلم حسینی را میتوان در تصویرسازی های بی نقصش دید، از این استعداد برای ارائه‌ی تصویری پساآخرالزمانی از کابل استفاده می کند. چیزی که عقلا بسیار دور از واقعیت است و به نظر می رسد که زمینه را برای ورود آمریکا (به عنوان ناجی مردم افغانستان) مهیا می کند. در قسمتی از داستان و درست یک سال قبل از حمله آمریکا به افغانستان، شخصیت اصلی، از بهبود اوضاع افغانستان کاملا ناامید می شود و میگوید: «شاید دیگر امیدی به افغانستان نیست.» اما درست پس ورود آمریکا به جنگ، به آینده خوشبین می شود و از مسیر اصلاحات در آن کشور اظهار خشنودی می کند

در باب ادبیات:
خالد حسینی تصویر پرداز خوبی ست اما مشکلات زیادی در داستان گویی دارد. یک سوم ابتدایی کتاب بسیار پرکشش و جذاب آغاز میشود. اتمسفر خلق شده توسط نویسنده بی نقص و گاهی ناب و اصیل است اما توان متعادل نگه داشتن این اتمسفر را تا انتها ندارد. از قسمت میانی به بعد، داستان در سراشیبی سقوط قرار میگیرد و کاملا ارزش هایش را از دست می دهد و حالت تقلیدی به خود می گیرد. مثلا قسمت های زندگی در آمریکا بسیار شبیه نسخه‌ی آماتور نوشته های جومپا لاهیری و اثر معروفش «هم نام» است. انتهای داستان هم بسیار آبکی و غیرقابل قبول است. عنصر غافل گیری در بادبادک باز کارگر نیوفتاده است و عموم اتفاقات به ظاهر معمایی داستان، در همان ابتدا لو میرود.
جالب اینجاست که در میان آن بلبشو، شخصیت اصلی به یاد خدا و مفهوم عبودیت میوفتد. چیزی شبیه سریال های مقوایی صدا و سیمای خودمان. سر بر سجده گذاشتن در بیمارستان و راز و نیاز زیر نور سبز و ادامه ماجرا ...