4 звезди за моя заклет враг? и таз добра както се казва.

оф, ами.. не знам какво да кажа. има ли какво да се критикува? има — това е Харуки Мураками по дяволите(да не говорим че това съм АЗ, който пише ревюто).имам две думи да кажа и за него и за преводача/коректора, но нека да започнем с по-краткото.

"сляпа върба, спяща жена" както 80% от книгите на Мураками са превод не от японски, а от английски (тежка въздишка). няма да навлизам в детайли как това влияе на текста/отдалечава се от тона на оригинала и прочие, защото просто няма смисъл. преводът беше сносен, да имаше 2 места на които имаше повторения, които ме издразниха, но го преглътнах; и да имаше някои места, на които звучеше малко странно изразът, но отново — превод на превода, сянка на сянката и прочие и прочие.

започвам да се чудя обаче дали коректор, макар и опеменат, всъщност има, или просто в днешно време плясват някакво име ей така да го има. най-странното е, че аз дори не минавам за някакъв кой знае колко грамотен човек, но щом на мен ми направи впечатление на няколко места, това означава че е имало поне още толкова грешки. наистина не разбирам какво се случва със съвременните преводи, даже това не е критика само към преводната литература, а като цяло, просто там се проявява най-ярко, но наистина ми е непонятно как може до такава степен да се занемарява коректорската работа, която е точно толкова ценна колкото и преводаческата. КАКТО И ДА Е.

дайте за самите разкази малко. купих си тая книга спонтанно(какъв шок!) в някаква книжарничка(силно казано) в приморско т.е. нямаше много голям избор, но си казах ето.. японския ме преследва където и да отида, време е да се предам веднъж завинаги. както и да е(х2). още в предговора мураками направи един коментар, който ме заинтригува, а именно че читатели са му споделяли как предпочитат разказите му пред романите му..

какъв шок част 2. този път наистина, а не с ирония приятели!

АЗ се оказах един от тези хора, които харесват разказите му повече от романите му. наистина ми е трудно да обясня защо. честно казано не бях очарован от първите 1-2, но някак набра инерция и се случи нещо, което е невероятна рядкост при сборниците от разкази но.. всъщност.. харесах около 85 процента от разказите, които имайте НАвпредвид бяха 24, което си е доста !!

лутане. размишление върху човешката същност. начини за справяне с тъгата, която върви ръка за ръка със загубата (на близък човек, на самия себе си, т.н.). изчезване на хора. появата им изневиделица. джаз. спагети. смайваща липса на котки. отново джаз. семейни връзки или по скоро липсата/обтегнатостта в тях. джаз. пиано. изневяра. думата хуй беше спомената само около 2-3 пъти(шок част 3). джаз. изневяра.

оф абе много стандарти теми за Мураками, ако сте чели дори една, а да не говорим повече от книгите му, веднага ще кимнете многозначно. но някак си под формата на разказ, много често(да не казвам без изключение) с отворен край, като че ли той повече подхожда на стилът му на писане. тази сбитост дава шанса възможно най-бързо да нахвърля идеята и да я развие(под въпрос понякога) и после да се прехвърли на друга/да не се застоява прекалено дълго(честа критика спрямо него/колко дълго може една история да витае без нищо съществено да се случва? отговорът е над 500 страници.)

наистина ми е трудно да кажа какво точно ме кара да оценя този сборник значително по-високо от романите му, просто е факт. харесаха ми. може би съм ги прочел в подходящия момент(на морето/в това лиминално пространство където реалността ти се изплъзва между пръстите и т.н.)

разкази, които особено ми допаднаха/препоръчвам:

1)фолклор за моето поколение: предистория на късния капитализъм

2)ловен нож

3)човекоядни котки

4) седмият

5)ледения човек(!)

6)заливът ханалей(!)

7)случайни пътешествия(поздрав за ГЕЙ приятеля на Мураками.. хора.. той знае че гейовете съществуват.. представете си...)

8)бъбрековидният камък, който се мести всеки ден

Classical Murakami, no surprises here.
Liked it but did not love it.

Here is a story of why I am the best friend ever.

Way back in aught 5 or so (oh my god, how was that a decade ago), I worked at Random House. I was and am still a smoker; I could and do tell so many stories about how smoking has directed and redirected the course of my life (here's one about books!).

Anyway. There was a guy at RH I knew a bit because we smoked at the same time, and eventually I learned that he was like the head of marketing for a bunch of the big imprints. At one point he made me a casual offer that if there was any book I wanted an advance copy of that was from one of the imprints under his auspices, I had to but ask and he would find it for me. (My god, I miss those days.)

So first I swooned. Then, tentatively, a few weeks later, I asked him for the new Barrico. And he got it for me! Emboldened, I then requested Embroideries, and, later, Karen Russell. He continued to deliver, nonplussed.

THEN, many moons hence, I heard that Murakami was coming out with a new book soon (this was in early 2006, of course). Trembling with anticipation, I asked the fellow if there was any remote possibility that he might have a proof of it unearthable somewhere.

And spolier: he did.

But not just any proof. No, the next day I was handed an UNBOUND, FIRST-PASS DOCUMENT. In one of those clear binder-things that you used for book reports in grade school. 8-1/2 by 11. Crappy paper. Pre-production. My hands shook when I touched it.

Now for the hitch: Only a few days later, I was to be on my way to a friend's wedding in Portland. This is not just any friend, but a really important friend, one who has contributed hugely to my literary development, by introducing me to such luminaries as Julio Cortázar, Unica Zurn, and yes, now that you mention it, our dear Haruki Murakami.

As is surely obvious by now, this friend received Blind Willow, Sleeping Woman, in a spiral-bound MS Word document, months before publication, as a wedding present.

(Small consolation: I read the whole thing on the plane ride to Oregon. It is spectacular.)

This collection includes twenty-three short stories written over almost thirty years (between 1980 and 2005). The stories are, therefore, ridiculous in length, themes, and forms of writing. But each novel immerses you - or not - in a universe halfway between dream and reality.
Sometimes, I was captivated, sometimes not. Maybe some ingredients were missing; I wasn't ready to swallow it all at the time. And then, when the enchanting Murakami properly bewitched me, sometimes the end left me dreaming, but sometimes also, I felt stranded, dumped, and very annoyed. I then imagined his smirk that seemed to tell me, "Get over it!"

Me encanto leer este libro, cada noche leía un cuento antes de dormir y fue una linda experiencia. Me di cuenta que el tema recurrente de muchos de los cuentos de este libro gira en torno al abandono, pérdida o desvanecimiento de algunos personajes, temas ya abordados en otros libros como Crónicas de un pájaro que da cuerda al mundo, pero siempre encontraba una buena forma de resolver la historia y dejaba una sensación confortable. Me parece que la narrativa es simple pero amena y sin duda extrañaré leerlo. Va desde lo más surreal como monos-roba-nombres hasta lo más común como comer spaguetti. Nunca me había dado la oportunidad de leer sus relatos, seguiré buscando más libros así.

I worked through this short story collection slowly, over several months. Perhaps it was just a shift in consciousness over those months interim, but the back-half of the collection was much better in quality (with only a few exceptions). Many of these stories were published in English in various magazines, most notably The New Yorker and Harper's from the 1980s to the early 2000s.

Highlights of the collection:
Birthday Girl
Mirror
The Seventh Man
Chance Traveler
Hanalei Bay
Shinagawa Monkey

**I mentioned this one briefly on Ep 123 of the Reading Envy: Godlets and Forests.

I started this in preparation for seeing the new animated version adapting these stories into one narrative. I didn't manage to finish it in time but it was worth the beginning (and I loved the film).

Although naturally some stories appealed to me more than others, they all were of interest. From the mother who loses her son to sharks while surfing, to a man who disappears when walking from one apartment to another (and the detective in that case is as mysterious and intriguing as the missing man) to a kidney shaped rock that is attuned to the spirit of its owner, all bear the unmistakable mark of the Murakami mind.

Y por fin puedo decir que me he leído un libro de Haruki Murakami. Era un autor al que tenía ya muchas ganas de leer, y que hasta me daba algo de vergüenza no haber leído ninguno de sus libros hasta la fecha. Así que cuando encontré este libro por casualidad en el vestíbulo del edificio en que vivo (un vecino había dejado varios que ya no quería para que los cogiera quien quisiera) lo vi como una señal de que ya era hora de leer algo de este autor de fama internacional, y comprobar de una vez si era tan bueno como señalaban las criticas que he visto por redes y por internet de sus obras. O descubrir si me encontraba en el grupo de aquellos que creen que está sobrevalorado y que le detestan, que todo podía ser.

Y voy a ser honesta: el libro me ha gustado bastante. Pero creo firmemente que no ha sido la mejor lectura para iniciarme con este autor japonés por varios motivos.

“Sauce Ciego, Mujer Dormida” es una recopilación de 24 cuentos que Murakami escribió y publico en diversos libros. Por ello no hay un hilo conductor en esta antología, cada historia tiene su propia entidad y no está relacionada con el resto de las que podemos encontrar en el libro. De ahí que nos topemos con relatos encuadrados en géneros tan diversos y variopintos como el terror, el surrealismo, la critica social, el misterio o la fantasía. En general, es ahí donde puedo encontrar la mayor critica a la recopilación a nivel personal: siento que al tocar tantos géneros no hay un sentido de la unidad propiamente dicho en todo el libro que haga que todo tenga más sentido y armonía. De ahí que considere que haya hecho mal iniciándome con Murakami con esta obra y que está, en general, me haya parecido un tanto irregular. Creo que los que más la disfrutarán son aquellos que ya hayan leído más cosas de este autor y que estén más familiarizados con él y sepan que esperar.

Porque, sinceramente, ha habido unos pocos momentos en los que me he sentido un poco perdida mientras leía. Un poco bastante, para que mentir. No es muy difícil percatarse de que Murakami tiene un mundo muy personal, lleno de simbología y que parte de muchas influencias, como la propia cultura japonesa o su amor por el jazz. Tenía la idea de llegar a este escritor sin saber nada de su obra ni de su vida, para dejar que cuando llegara el momento me sorprendiera. De hecho, las escasas reseñas que leído sobre alguno de sus trabajos las he visto prácticamente por pura chiripa, no porque yo las buscara de una manera premeditada. Y ahora me doy cuenta de que esto ha sido un craso error. Por lo menos en lo referido a esta antología, aunque me da que esta afirmación puede ser válida para todos sus libros. El mundo de Murakami bebe de muchas cosas, y su propia vida es una de sus principales fuentes. Me he dado cuenta mientras leía y, ahora sí, buscaba más información sobre su biografía. Además, como el autor japonés señala en la introducción, varios de estos relatos fueron el germen de algunas de sus novelas. Es por eso que en contra de mi costumbre no he ido escribiendo brevemente que me han parecido cada uno de estas historias. Notaba que no tenía mucho sentido hacerlo cuando toda la antología, según iba leyendo, iba descolocándome más y más.

Pero ¿sabéis qué? Si hay algo que valorado mucho de este volumen es que el 95 % de estos relatos no me han dejado indiferente. Todos y cada uno me han dicho cosas muy diferentes, para bien o para mal. Pero sobre todo para bien.Y eso es lo que esperaba de Murakami, que fuera un escritor que de alguna forma me removiera, me sacase de mi zona de confort y me obligarse a ir más allá. Ha habido cuentos que no me han dicho absolutamente nada, otros que no he entendido, otros que me han encantado, y otros en los que directamente he tenido que echar mano de imaginación para encontrarles algún significado. El contenido de Murakami puede que no sea fácil, pero la forma en que escribe es simplemente espectacular. Lleva al lector a donde quiere, pero de forma que también le da bastante libre albedrío. Y con eso lo que logra es que incluso con los cuentos más descabellados éste consiga implicarse. Y los cuentos que me han gustado lo han hecho en un grado muy alto y profundo. Me han maravillado por lo delicados y brutales que pueden ser a la vez, por la forma en que Murakami nos habla sobre la pérdida, la soledad, los cambios generacionales y el desarraigo entre otros muchos temas, pero también de la redención y la esperanza. Y todo de una forma tan llena de sensibilidad como de fuerza, com mucha simbología, pero a la vez de una manera muy directa. Entre mis favoritos destaco “Viajero por Azar”, “Hanalei Bay”, “El Septimo Hombre, “La Piedra com Forma de Riñón que se Desplaza Día Tras Día”, “Toni Takitani”, El Espejo” y “ El Folklore de Nuestra Generación: Prehistoria del Estado Avanzado del Capitalismo”.

Valoro mucho el cuento como forma de narración. Me parece mil veces más difícil y complicado hacer una historia redonda en trama y personajes en diez o veinte páginas que en doscientas. Por eso como lectora, para mí, no hay nada más satisfactorio que encontrarme con un relato bien escrito y que me guste, y descubrir en poco espacio una historia bien asentada y con un hilo conductor fácilmente identificable y claro, que este sazonado con diversos sucesos que me resulten creíbles y bien organizados. No sé si será por esto que siempre que leo un cuento bien escrito noto en él una suerte de, llamémoslo vapor, que desprende la satisfacción del propio escritor a través de sus palabras, como si él o ella fuera consciente de lo que ha logrado. El cuento es la sublimación de la excelencia para mí. Y creo que en pocas antologías he notado más esto como en la presente “Sauce Ciego, Mujer Dormida” . Él mismo empieza el prólogo de la obra diciéndonos que “escribir novelas es como plantar un bosque, y escribir cuentos, se parece más a plantar un jardín. Los dos procesos se complementan y crean un paisaje completo que atesoro”. Y nos habla de cómo le gusta alternar la escritura de novelas con la de relatos. Y eso ha sido para mí toda esta recopilación, un canto a la lectura y escritura de los cuentos, a las satisfacciones y sinsabores que cada una de estas actividades puede procurarnos.

Así que sí, quizás no haya sido la mejor opción como primera lectura de este hombre, pero aún así he salido encantada de este reto. Yo estoy segura de que si hubiera leído más novelas de Murakami antes hubiera disfrutado mas esta antología. Lo que tengo claro es que me he quitado la espinita de no haber leído a este autor tan relevante, y que solo es el principio de una bonita relación. Eso sí, creo que es bueno intercambiar esta lectura con alguna otra, ya que leerla de un tirón, puede hacerse muy denso y pesado.

Tengo desde hace muchos años pendiente en mis estanterías “Tokio Blues”, y creo que no tardara en caer.

4.5 or 5 i am confused

It turns out I've read a bunch of the stories in "Blind Willow, Sleeping Woman" before -- almost half of them, I'd guess, and likely all in The New Yorker. It was nevertheless enjoyable to revisit a few of those, including "The Kidney-Shaped Stone That Moves Every Day," which I had strong memories of reading even before I read this book, and "A Shinagawa Monkey," which I'd forgotten about until I began rereading it.

Reading Murakami's book was not, however, a completely enjoyable experience. I've complained about this before when reading collections of short stories by a single author, yet, for some reason, I keep making the same mistake: I shouldn't read the stories one right after another because their sameness can become wearying.

In Murakami's case, the heavy use of cliches (or at least their use by his translator), the repeated references to jazz musicians and recordings, and the multiple plots involving ordinary people dealing with extraordinary-bordering-on-supernatural experiences -- experiences which may be disruptive, but aren't necessarily life-changing -- get old quick when the stories are read one right after another. They work better when they're read individually, as when I first encountered them in The New Yorker.

That's a long-winded way of saying that the stories in "Blind Willow, Sleeping Woman" are good -- not uniformly so, but most of them are -- but they shouldn't be read all at once.

I preferred most of the longer short stories in this collection to the shorter ones. Murakami's brand of magical realism tends to need time to sink in, and the shorter ones often didn't get anywhere before the story was done. My favorites were The Seventh Man, about a man overcoming a childhood trauma, and Firefly, which gave me Norwegian Wood vibes.

این فکر همیشه در ذهنم جان می گیرد که: ترسناک ترین چیزی که در جهان وجود دارد، خود ما هستیم. شما چه فکر می کنید؟
حتما متوجه شده اید که من در خانه ام حتی یک آینه هم ندارم. باور کنید یادگیری اصلاح کردن بدون آینه کار چندان ساده ای نبود.
داستان آینه