[Edited, spoiler added 3/9/22]

Can unrequited love last a lifetime? That’s the premise of this book. A 76-year-old man pines for a woman all his life. Now her husband has died. Does he still have a chance?

The man and woman were in love as teenagers, but they mostly exchanged secret notes. She was guarded by her nanny and when her father discovered the relationship, he took his daughter away for three years. It worked.

When they returned to the city the young girl no longer loved the boy. She married a man who became a prominent and wealthy doctor. The doctor’s claim to fame was cleaning up the Colombian city of the open sewers that led to cholera. In 1900 we’re told the man is 40, so you can figure out the time frame.



The main character has an uncle who runs the local steamboat river shipping company. He starts out sweeping the docks, becomes a clerk, and over the years eventually rises to manager. As manager he attends various cultural events in the city and occasionally gets a glimpse of his beloved. She and her husband are the most socially prominent people in the city. Sometimes he gets a smile or a nod from her; sometimes not. Meanwhile  he visits prostitutes and has long-standing affairs with several women. Some aren’t sexual. He even has an affair with his 14-year old niece, ending in tragedy.

The story alternates between his story and hers. The constant civil wars of Colombia provide background. Finally her husband dies and, not having talked with her for 51 years, he makes his move.



There is excellent writing as we would expect from Marquez. Some passages I liked:

“He was still too young to know that the heart’s memory eliminates the bad and magnifies the good, and thanks to this artifice we manage to endure the burden of the past.”

At one point the woman confronts her husband about his infidelity; he admits it and weeps. She is disappointed because he did not do what she had hoped he would do: “…deny everything, and swear on his life it was not true, and grow indignant at the false accusation…even when confronted with crushing proofs of his disloyalty.”

“She was a ghost in a strange house that overnight had become immense and solitary and through which she wandered without purpose, asking herself in anguish which of them was deader: the man who had died or the woman he had left behind.”

“Always remember that the most important thing in a marriage is not happiness, but stability.”

“ ’No, [I’m] not rich,’ he said, ‘I am a poor man with money which is not the same thing.’ ”



An excellent book. I had read this years ago and I should have re-read it sooner. A classic from the master of Latin American literature that I will add to my favorites.

Photos from top: A street in Cartagena from cartagenaexplorer.com
Steamships on the Magdalena river around 1873 from media.istockphoto.com
The author (1907-2014) from okdiario.com

عشق در سال های وبا..یک کابوس مطلق است..مثل این میماند که پائولو کوئیلو پسر عمویی پیدا کرده باشد..
خواندن هر صفحه این کتاب همراه با حس تهوعی عمیق و انزجار از تک تک حروف بود..
باور نمیکنم که این کتاب اثری بزرگ یا مهم محسوب شده,بی نهایت پیش پا افتاده..زردی کتاب به گونه ای ست که هر انچه زرد هست در قیاس رنگ میبازد..
"124صفحه" مدت این کابوس برای من بود,برای شما چند صفحه طول کشید؟
**چند هفته ای از خواندن این کتاب میگذره اما همچنان قسمت هاییش ذهن رو ازار میده.."

"عمه به دختر گفت:دلیلی که این جوان بعد از 127روز!(استاکری که ظاهرا کاری بهتر از نشستن روی نیمکت پارک و به انتظار تمام شدن مدرسه دختران,ندارد) هنگامی که مدرسه ت تعطیل میشود از نیمکت پارک به سمت تو نمی اید این است که من با تو هستم,حال فردا که روز اخر مدرسه است و پایان ایام امتحانات من در فلان جا پنهان میشوم تا او پیش تو بیاید"

"دکتر اوربینو در 80 سالگی چندان حس سرزندگی نمیکرد,همه جایش درد میکرد,به جز در اتاق خواب"
:

|

"حالا اینجا یه pauseمیخوام بدم...در مقدمه مترجم مرگ دکتر اوربینو رو به عنوان شاهکاری از عشق مطرح کرده..
علت مرگ:سقوط از نردبان در حال تلاش برای گرفتن طوطی خانگی در 80سالگی.."

خدایا اگر این اسمش "لاو استوریه" وای به حال این دنیا و مرده‌شور تصورش از عشق! دارم فکر میکنم چرا به جای اینکه کلا بهش یک ستاره بدم، دو ستاره کم کردم. چون از دلم نمیاد لعنتی، چون فکر کردن به حسرت‌های پیری و خاطرات نوجوانی و اولین عشق برام سنگین و بغضیه، چون تو یک روز ۲۵۰ صفحه‌ی آخرشو خوندم.حداقل بعد از دیدن فیلمش نمیتونم خیلی بهش سخت بگیرم چون به هر حال از لحاظ جذابیت و ایده‌ش جزو کتابای یکی دو ستاره‌م نیست ولی اگر کمپینی به نام متنفران این کتاب بود منم دعوت کنین.قلم نویسنده با وجود زیاده‌گویی‌هاش که داشت کفرمو درمیاورد شیرین بود، به خصوص روش رفت و آمدش تو گذشته و آینده یا از این شخصیت به اون شخصیت‌. مهارت ۱۰ از ۱۰. اما شخصیت‌هاش؟ هیچکدومو نه درک میکردم نه دوست داشتم و نه اعصاب برام گذاشتن.

حالا بیاید تصور کنید بر اساس میل باطنیم بهش ۱ دادم و این ریویومه:
⚠️از اینجا به بعد همش اسپویله⚠️
۱.شخصیت‌های دوست نداشتنی‌.
اینکه کتاب با زاویه دید دانای کل بود تاثیر داشت، اما با وجود مهارت نویسنده در توضیح همه چیز باز هم شخصیت‌ها برام بینهایت غیرقابل اعتماد و تحمل بودن. اون از فرمینا که شهامت کافی برای نجات دادن زندگیشو نداشت نه تو نوجوونی نه جوونی نه پیری و یه عمر بدبختی رو تحمل کرده و با پول خودشو گول زده بود و هیچی برام بدتر از این نیست که ببینم یه زن ادعاش میشه خیلی آتشین و وحشی و باهوشه اما هیچوقت جلوی خانواده یا جامعه بخاطر خوشبختی خودش نایسته، و اون هم از فلورینتو که وای وای اجازه بدید از دل پرم بگم!
اینکه چقدر غیردوست داشتنی و غیر مَرد بود هیچی.
اینکه اصلا "عشق" نبود از همون اولش و هر چی زمان میگذشت بیشتر این "عقده" پررنگ میشد هیچی،
اینکه میگفت عاشقه اما با تمام زن‌های منظومه‌ی شمسی خوابید مرتیکه بدبخت بی عرضه رو کجای دلم بذارم؟

حتی یک بار هم فکر کشتن شوهرِ زنه به ذهنش نرسید!
حتی یک بار هم به جای اون همه خوابیدن با زن‌های شوهر دار به ذهنش نرسید یهو با خود زنه بخوابه و خودشو راحت کنه،
حتی یک بار هم نخواست اون وسط ها تلاشی کنه قدمی برداره، قبل از اینکه فسیل شده باشن!
چرا؟ چون بنظرم داشته بهش خوش میگذشته و مشکلی با زندگی نداشته! زر میزده عاشقشم و این زن تمام اتاق های قلبم رو گرفته و من منتظر میمونم و فلان و بیسار! د آخه بدبخت تو نوجوونی یکیو دیدی بعد یه زندگی رو به بهونه‌ و اسم عشق هدر و بفاک دادی بعدشم با حقاررررت تماااام دم پیری به زنه برمیگردی با جدیت تمام میگی که من خودمو واسه تو پسر نگه داشتمم؟؟؟ وااای تاحالا تو عمرم "بدبخت تر و ضعیف تر و مزخرف تر از این شخصیت ندیده بودم. من خیلی کم پیش میاد کرکترای کتابامو دوست نداشته باشم یا درک نکنم ولی این اسکل دومی نداره...

ایشون فقط دو بار حقیقتا عاشق فرمینا بوده تو زندگیش.
یکی اون موقع که اولین نامه رو نوشت براش و تو فاحشه‌خونه‌ها یه گوشه میشست کتاب میخوند، و یکی همون روزای آخر تو کشتی. شایدم فقط روزای آخر. تنها دلیل ۴ ستاره دادنم اصلا همون چند روز آخر تو کشتی بود اونم نه بخاطر اینکه بعد از ۵۰ سال بهم رسیدن بلکه بخاطر اینکه تازه اونجا عاشق هم شدن، ه عشق پاک درست بعد از ۵۰ سال شهامت به خرج دادن و غرور نداشتن. و چون اولین باری بود که کتابی میخوندم که دو تا پیرزن پیرمرد با هم رابطه داشته باشن و اونجوری رومانتیک تو کشی بمونن و این پلات‌ها و داستان‌ها‌ و احساساس‌ها مگرنه ۴ واسه ۴۰۰ صفحه‌ی اول زیادیه.

۲.عادی بودنِ بیش از حد خیانت و پلکیدن مردها.
نویسنده مَرد یا بهتره بگم نرینه‌ای رو تو کتاب باقی نذاشت که خیانت نکرده باشه و به قول یکی از ریویوهای خارجی ای که خوندم این کتاب انگار تبلیغ و ترویج تجاوز و فاحشگی بود! اه. قشنگ شورش دراومده بود و من داشت مغزم نمیکشید چون هیج هدفی درش نبود و اگر یه طفل ۱۵ ساله اینو بخونه و با این تفکر که "همه"‌ی مرد ها خیانت میکنن زندگی کنه چی؟. تمام مرد ها مثل حیوانات جنگل بدون عذاب وجدان به خودشون حق "زندگی" میدادن و زن ها فقط "اتفاق" براشون میفتاد. اتفاقِ یک مرد، یک سکس، یک بیوه شدن، عروس شدن، مادر شدن، فلان شدن بیسار شدن کسی برای کسی شدن.

۳.بهتر نبود اسم کتاب "عشق به بهانه‌ی وبا" می‌بود؟
وباش کجا بود؟

۴.وای از توضیحات اضافه و اتفاقات غیرواجب و معشوقه‌های مزخرف این آقا. مگه تموم میشد کتاب؟ نصفش گذشته بود و من هنوز نه اوجی میدیدم نه چیزی. ما انگار کل ماجرای کتاب رو از اولین فصل میدونستیم.درسته؟ عاشقه نمیرسه صبر میکنه شوهره میمیره و بهم میرسن. و این سیر هیچ چیز اررشمند یا اوجی یا سورپرایزی یا دیداری اون وسط ها نداشت، هیچی بجز اینکه این اقا با فلانی خوابید با بیساری خوابید. این واقعا یه نقصی بود که خیلی داشت به چشمم میومد و همزمان با جاهایی از داستان بود که به قولی Female rage ام زده بود بالا و با عزم راسخ گفتم ۲ ستاره میدم. اما؟ نمیدونم شایدم بعدا که از این حالت احساسی دراومدم کردمش ۲ ستاره.

اصلا مبدونین چیه؟ مشکل و همه‌ی تقصیرها از خود فرمیناست. حقته اصلا زنیکه ضعیف. وقتی نه شهامت انتخاب عشق رو داری و نه تو زندگی زناشوییت آتشی حس میکنی و جدا نمیشی، حقته که جفتشون که اون همه تا دم مرگ ادعای عاشق بودن میکردن، بهت تمام عمر خیانت کرده باشن. انگار زنه مامانشون بود، آدم مامانشو نگه مبداره تو خونه و بهش تا دم مرگ عشق می‌ورره نه زنشو! جفتشون فرمینا رو نگه داشته بودن یه گوشه تا خانوم خونشون باشه بعد خودشون هر غلطی خواستن کردن باشه اشکالی نداره به من چه، ولی کاش حداقل اسم عشقو این وسط آلوده نکنن!

دوستان یک بار برای همیشه، بر خلاف تمام فیلم‌ها و کتابایی که خوندین: زن یا مردی که عمیقا و واقعا و قلبا عاشق باشه، پایین‌تنه‌ش رو هم عاشق یا نزدیک هیچ گونه‌ی بشری دیگه‌ای جز اون معشوقه نمیکنه.والسلام.
آی من مردم غریزه‌مه مدلمه یه لحظه بود هوس بود مست بودم فلان بودم بهونه‌س بهونه بهونه بهونه. اگر "یک" مرد یا زن عاشق این متنو بخونه تو دلش داره تائید میکنه.

خلاصه داشتم میگفتم کل کتاب رو ما میدونستیم و یه روال عادی داشت، فقط اون ۳۰ صفحه آخرو نمیدونستیم که خیلی چسبید اما در حدی نبود که بگم "تمام تحقیرها و زندگی‌های بفاک رفته و این همه صفحه وراجی می‌ارزید". اما کلا کتاب سرش به تنش می‌ارزید. فقط کاش فلورینتو هم سرش به تنش می‌ارزید. یا هرکدوم دیگه‌شون.

الرواية التي حارب فيها ماركيز الزمن
*المراجعة بها حرق للأحداث*


‏ الكوليرا داء
والحب داء
كلاهما يغير حياة المرء
كلاهما يعلن حربا شرسة ووحشية‏
كلاهما قاس وفتاك ‏
وكلاهما يستهلك صاحبه

تقول والدة فلورينتو في لحظة تأمل
‏” ..الحب شبيه بالكوليرا ..“ ‏

الحرب والكوليرا والحب
كلهم يطهرون المرء بطريقته
يعيدون تشكيل من يصاب بأي منهم

ولكن الحب حرب ضد الموت‏
وهو من يضمن لصاحبه الخلود
عكس الوباء وعكس الحرب والقتال

فلورنتينو في النهاية
يتخلص من باقي المسافرين على المركب الذي يحمله ‏وحبيبته العجوز
‏ بخدعة أن السفينة أصاب من عليها وباء الكوليرا ‏
وتنتهي الرواية والسفينة تعبر النهر ذهابا وعودة ‏
رافعة علم الوباء الأصفر

الحب والحرب والكوليرا
ثالوث الموت والحياة

n
‎‎إن هذا الحب في كل زمان وفي كل مكان"
لكنه يشتد كثافة كلما اقترب من ‏الموت"‏
n

n
*-*-*-*-*-*-*-*-*

ما ألهم ماركيز هذه الرواية في البداية كانت على حد قوله
قصة حب أبيه وأمه ‏
فأبوه عامل التلغراف ‏
نمت بينه وبين لويسا (أمه المستقبلية) قصة حب قوية وحارة‏
ورفض أبوها تزويجهما‏
وكانت الرسائل التلغرافية هي طريقة التواصل الأقوى بين الاثنين
ولكن في النهاية تزوجا وأنجبا للبشرية غابريل
الروائي الأكثر إدهاشا عبر التاريخ

ولأنهما تزوجا صغيرين كان على ماركيز أن يستوحي قصة الحب بين اثنين ‏كبار في السن من قصة أخرى
وهي قصة قرأها في إحدى الصحف عن وفاة رجل وامرأة أمريكيين في ‏الثمانين من العمر
كانا يجتمعان كل عام في أكابولكو
حتى قُتلا ذات يوم على ظهر قارب ‏
تم الكشف عن قصة حبهما تلك بعد وفاتهما‏
حيث كان كل شخص منهم متزوج بآخر

هذان إذن هما الخيطان الرئيسيان لقصة فرمينا وفلورينتينو

*-*-*-*-*-*-*-*-*

أحداث الرواية تعانق نهاية القرن التاسع عشر‏
في زمن الحروب الأهلية والأوبئة‏
‏ زمن يستفيق فيه المجتمع الفقير في الكاريبي
‏ ليجد نفسه وجها لوجه مع انجازات القرن العشرين العجيبة‏
بكل تأثيراتها على نمط حياتهم ووعيهم بها

كل شيء يتغير

وهنا –وكعادته ينقلك ماركيز إلى داخل واقع مجتمعه‏
إنها بانوراما كاملة من الأشخاص من مختلف الصنوف ‏
موظفون وأمهات وبحارة وغانيات وأطباء وعاملات تنظيف
‏ مع وصف دقيق مبهر لهذا العالم الذي يعيشون فيه
‏ من تفاصيل المهرجانات وأشكال عربات النقل ‏
وطرائف الكرنفالات

*-*-*-*-*-*-*-*-*

ماركيز روائي مدهش كالعادة‏
يلعب بكراته بمهارة ساحر قديم
فيتدفق الخيال معانقا قسوة الواقع‏
وتتضافر الأحداث بنوائب الشخصيات
يحكيها لنا فيدهش ويسحر ‏
حتى أنك لتشعر وكأنه لم يكن بالإمكان حدوث ما حدث بأي شكل آخر
‎
وبينما يتعمق ماركيز في شخصية فلورينتينو‏
يبدو وصفه لفيرمينا ودوافعها سطحيا إلى حد كبير
وكأن فيرمينا نفسها مجرد رمز
لا كتلة انسانية من لحم ودم


لقد امتلك فلورينتينو قدرة هائلة على الصبر والتصميم والكفاح‏
وحاول بشتى السبل الترقي والصعود والحصول على المناصب والأموال‏
وبرغم كل ما فعل ‏
برغم علاقاته الجسدية مع عاهرات وفتيات قصر وأرامل وزوجات أخريين‏
لم يكن ذلك فحشا ولا طمعا أو جشعا بقدر ما كان رحلته الخاصة ‏
للبحث عن سبل كي يرتقي بشخصيته ويقويها
كي يبقى حيا صابرا منتظرا هذا اليوم الذي سيجمعه بها‏
فرمينا حلم العمر والداء الذي لا يريد منه شفاء‏

n
‏"علمته الشيء الوحيد الذي عليه ان يتعلمه عن الحب
وهو أن أحدا لا ‏يستطيع تعليم الاخرين الحياة"‏
n

n
‏ترتبط فرمينا بزوج لا تشعر معه سوى بالتبعية ‏
روح بليدة لم تكن تناسب روحا مثلها متمردة ونارية
ولكنها تعيش معه راضية لأكثر من خمسين عاما ‏
تعيش حياة اختارتها لنفسها ‏
طمعا في حياة أفضل وأرقى ‏
وأكثر بهجة وإثارة للمتعة من حياتها الفقيرة

*-*-*-*-*-*-*-*-*

ثلاث وخمسين سنة من الصبر‏
وستة أشهر من الانتظار
وأحد عشر يوما من الألم

هذه هي المدة التي فيها انتظر فلورنتينو فرمينا‏
لم يكف فيها عن حبها أبدا
حتى يجيء اليوم الذي ينتصر فيه الحب
هذه هي مفاجأة الرواية حقا
فلم تنتهي بنهاية مأساوية كليشيهية بموته وحيدا وسط زجاجات الخمر
حيث تزوره الحبيبة التي حرم طوال العمر منها
وتودعه الوداع الأخير
فهو ليس فيلما عربيا قديما بالأبيض والأسود
إنها رواية لماركيز ولأنها لماركيز كان عليها أن تنتهي هذه النهاية العجيبة ‏والرائعة ‏

n
‏"كانا ينسابان بصمت كزوجين قديمين كوتهما الحياة
إلى ما وراء خداع ‏العاطفة
إلى ما وراء حيل الاوهام القاسية وسراب خيبة الامل"‏
n

n
فعلى ظهر سفينة ‏
يقرر الحبيبان العجوزان أنهما صارا ‏
‏"في مرحلة أفضل لوصول مرحلة ما وراء الحب ‏
وهي الحب لذات الحب" ‏

ويهربان معا
متحديين الزمن والمجتمع والواقع
وقوة الكوليرا الاهثة بالموت

‏ للحرب وجه واحد هو الكوليرا‏
وللحب وجه واحد هو الربيع الدائم
‎

دوستان گرانقدر، این رمانِ مشهور، مربوط به عشقِ دیوانه وارِ مردی به نام «فلورنتینو آریزا» به زنی به نام «فرمینا دازا» میباشد... فلورنتینو نوجوانیست که پدرش را از دست داده و با مادرِ دلسوزش زندگی گذرانده و در یک دفترِ پستی و تلگرافی کار میکند.. روزی از روزها مدیرِ او یعنی «لوتاریو توگوت» تلگرافی به او میدهد تا آن را به گله داری به نام «لورنزو دازا» تحویل دهد... لورنزو همسرش را از دست داده و به تازگی به آن شهر آمده و آن دختر زیبا یعنی فرمینا نیز دخترِ اوست... فلورنتینو زمانی که فرمینا را میبیند، یک نه صد دل دلباختۀ او میشود.. فلورنتینو نامه ای عاشقانه نوشته و به کمکِ عمۀ فرمینا یعنی «اسکولا» که دایه و همراه فرمینا به حساب می آید، نامه را به فرمینا میرساند.. از آن زمان، نامه نگاری هایِ آن دو آغاز میشود.. همه چیز ساده پیش میرود، تا آنکه مسئولِ مدرسۀ مسیحی که فرمینا در آنجا درس میخواند، یعنی «خواهر فرانکا» که یک مذهبیِ عقده ای و بیشرف و تهی از انسانیت است، متوجه رابطۀ این دو جوان شده و با تحریکِ پدرِ فرمینا، سبب میشود تا او بینِ این دو جوان فاصله انداخته و حتی دایۀ فرمینا (عمۀ فرمینا) را از خانه بیرون کند... پدرِ فرمینا دختر را از شهر به روستا برده و فرمینا روزهایش را با دختر عمویش «هیلدر براندا» میگذراند... در این دوران وبا و جنگ هایِ داخلی، انسانهایِ زیادی را به گورستانها کشانده است و خیلی ها جانشان را از دست داده اند... با گذشتِ چندین سال، فرمینا بازمیگردد، ولی فلورتینو برایِ او کمرنگ شده است.. فرمینا بیمار میشود، همه تصور میکنند که او وبا گرفته است.. بنابراین دکتر «جونال (خوونال) آربینو» برایِ درمانِ فرمینا، به خانۀ آنها میرود... دکتر پی میبرد که او عفونت روده دارد و خبری از وبا نیست... ولی آنچه اتفاق می افتد این است که دکتر نیز عاشق فرمینا شده و با اصرارِ پدرِ فرمینا، آنها ازدواج میکنند... خلاصه عزیزانم، این ازدواج فلورنتینوِ بیچاره را از درون میشکند.. ولی به طورِ اتفاقی فلورنتینو درمیابد که تنها چیزی که سبب میشود تا دردِ این عشق را تحمل کند، سکس با دختران و زنانِ متعدد است.. روز به روز آمارِ دخترانی که با فلورنتینو همبستر میشوند، بیشتر و بیشتر میشود.. فرقی ندارد که این دختران، مجرد باشند یا زنانِ متاهل و یا بیوه... گویا درمانِ درد سوزناکِ عشقِ فرمینا، سکس با زنان دیگر بوده است... ولی در دلش فقط یک عشق وجود دارد، و آنهم عشق به فرمیناست.... ترک کردنِ دفترِ پستی و تلگرافی و کار کردنِ برایِ عمویِ ثروتمندش، وضع مالی او را خوب میکند.. ولی حتی ثروت نیز نمیتواند او را به ازدواج و فراموش کردن فرمینا تحریک کند.... عزیزانم، بهتر است خودتان این داستان را خوانده و از سرانجام آن آگاه شوید... آنچه باید درک کنید، این است که هیچگاه نباید زندگی و روزها و ثانیه هایِ خود را بابتِ عشقِ یکطرفه و نافرجام، به نابودی بکشانید.. عزیزانم، وقتی میدانید که رسیدن به معشوق ممکن نیست، جنگیدن برایِ داشتنِ او و زندگی کردن با یادِ او، شما را از لذتِ زندگی دور میکند... این نوع عشق و دلدادگی، تنها تفاوتی که با وبا دارد، این است که به یکباره جانِ شما را نمیگیرد، ولی ذره ذره از درون شما را میپوساند
*****************
من هیچ چیز نیستم.. من هیچوقت درمان نخواهم یافت... من با صاعقۀ عشق، صدمه دیده ام و جوری سوخته ام که دیگر قابلِ التیام نیست... فرمینا، همچون یک شیشه خورده است که فرو رفته و نمیتوان آن را بیرون آورد.. هرجا که بروم، تفاوتی نخواهد داشت... او بخشی از وجودِ من شده است
---------------------------------------------
امیدوارم این ریویو، در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»

Se dobbiamo fare delle cazzate, facciamole» disse, «ma che sia come la gente adulta.»


Sono riuscita ad arrivare alla fine solo grazie all'aiuto di spotify e dei suoi audiolibri

I learned that I will never be a great writer, because sometimes, there are people like Marquez, who manage to write such an amazing piece of art without making it ponderous, pretentious, or difficult.

It's not really about the plot, is it? A guy is in love with a girl, and waits for her for 50-odd years, while conducting his own affairs.

Here's the thing, though. The way the story is told is segue-free, almost conversational, but with such sumptuous detail and description, that it can only be explained as an absolute justification specifically for the written word. No other format for this story would be good enough.

It made me crave to read it in the original Spanish, though. There were paragraphs that I knew did not carry the same weight in English (and this translation is really beautiful) that it would have in Spanish.

Amazing book. Really. Please read it.

This review is now also available at The Bombay Literary Magazine (TBLM): The Infinite Capacity for Illusion

n  The words I am about to express:

They now have their own crowned goddess.n

n  THE INFINITE CAPACITY FOR ILLUSIONn


Whither The Magic?

n  One Hundred Years of Solituden is one of my favorite novels. Which is why, when I started reading Love in the Time of Cholera, one of the things I noticed immediately was the lack of the subtle brand of magic that I had so enjoyed. I missed it and was on the lookout for it. I wanted it badly and went around every corner with the expectation of a cheerful reunion. But it was not to be.

As Pynchon says: the “reality” of love and the possibility of its ultimate extinction become Love’s “indispensable driving forces,” whereas magic in all its guises and forms becomes peripheralized or “at least more thoughtfully deployed in the service of an expanded vision, matured, darker than before but no less clement”. 

Why this marginalization of the extraordinary? Why this deliberate move towards realism? Why no Magic?

I kept asking myself this as I read, and beyond. Was I to understand that it is because Love in itself is Magic? That was too cheesy, even for Márquez who never shies from telling me a cheesy sub-story if it needs to be told.

Or is it because Love in the Time of Cholera is to seen as the product of a more experienced author, who no longer needs the resources of magic realism and hyperbole to surprise the reader?

One thing was sure, Love in the Time of Cholera is not only about Love, even when it pervades every page. Indeed, it covers, through its characters’ wide amorous and business interests, an entire era and all the social classes, spanning over fifty years of Latin American life, from the last decades of the nineteenth century to the first two or three of the twentieth.

Love in the Time of Cholera, while on a much smaller scale than One Hundred Years of Solitude, deals with the Colombian civil wars of this period and the violence left in its wake. Márquez however wants these historical and political concerns to be passed largely unnoticed by the reader. While One Hundred Years of Solitude disguises the political themes through the uses of myth, fantasy, hyperbole, and magic realism, Love in the Time of Cholera disguises them through its depiction of an eternal, sometimes exasperating, almost unrealistic love affair, one which flouts the conventions of every love story the reader might have come across.

Love in the Time of Cholera is often quite bleak due to this veering towards stark Realism, to this occasional historical invasion of the narrative. Much of this realism arises from Death and Decay - the central themes of the novel. However, Márquez does not completely give up on Idealism either. In fact he is neither an Idealistic or a Realistic author - he is just a supremely eloquent voice speaking from the vantage-point of his own old age and wisdom.

To me, Love in the Time of Cholera is a magnificently gloomy novel though Márquez’s masterful sorcery masks it well, with his verbal cascades of descriptions and his narrative’s seductiveness.

Márquez’s novels are almost invariably gloomy. They are apocalyptic. They are decadence distilled.

Then why the popularity? Why do we love them? Why are we uplifted? Is it because of Márquez’s enthusiastic exuberance? 

I think it is because of the Quixotic Heroism of the people who populate these doomed worlds.

It is this heroism that veils the Apocalyptic forebodings that pack so densely like storm clouds throughout the firmament his novels.

After all, Consider how during the entire time he waits to talk to Fermina again (fifty-one years, nine months, and four days) Florentine Ariza is dauntless and never ever gives up even the slightest sliver of hope. Nothing could shake this man:

n  “And how long do you think we can keep up this goddamn coming and going?” he asked.

Florentino Ariza had kept his answer ready for fifty-three years, seven months, and eleven days and nights.

“Forever,” he said.n

n  The Heart of Darkness: Death & Decayn

There is so much I would like to say about this amazing novel. There are so many themes that could be explored. But in this review I will try to focus on the Beginning and the Ending of this intricately structured novel, and try to tease out the the thread that explains the absence of Magic.

The whole novel is too broad a canvas to be explored in a review. For this, I limit myself to the broad themes of Death, Decay & Redemption, and allow the political, ecological, societal and personal aspects of these themes to play themselves out below the current, so to speak.

The Institutions of Love: Inventing Love

n  He was aware that he did not love her. He had married her because he liked her haughtiness, her seriousness, her strength, and also because of some vanity on his part, but as she kissed him for the first time he was sure there would be no obstacle to their inventing true love. They did not speak of it that first night, when they spoke of everything until dawn, nor would they ever speak of it. But in the long run, neither of them had made a mistake.n

The theme of Juvenal’s love story is about the incompatibility of love and social convention, the conflict between desire and social life. It is quite easily the crucial conundrum the novel wants to solve - the 'other' to the novel's essence. Security, order, happiness - can these when added together in the right proportions provide an equation for Love? 

For the sort of Love that can stop the decay that seems to have beset the entire world? Apparently not. It is not enough.

Through Juvenal’s invented Love, Márquez is not simply criticizing the institution of marriage, instead he is criticizing the very illusion that allows this - the illusion that the world and the worldly goods and pleasures can produce Love.

Instead Márquez wants to show that it is Love that can create (or recreate) the world.

Ultimately Love is love of Love itself, not merely the desire for its actual attainment or even the act of its fulfillment. Passion is its own object.

Pitted against such an impossible ideal, all convention or institutionalization obstructs love’s ultimate goal, which is to forestall death and decay.

The ultimate goal of Love is to save the world, to create it anew.

Gerontophobia & Ecocide: Destroying Love

So why is this world so much in need of saving?

The cosmic decline in Love seems to be the cause for alarm, the cause for the pervasive decay that invades the world of the novel:

Everything in this novel, from the environment, to the city, to the rebels, to the civil wars, to the people, to the pets are ancient - as if they were part of this earth from the very beginning, but everybody is in the throes of love. And everything ancient is also decaying, sliding slowly towards the final end of death - so is the sadness and the conventional love represented by Juvenal.

But it is not just about the human lives. Márquez writes as much about places as about people. This one is also about the death of a river, of a town, of a society… or murder, rather. Of Nature’s Old Age inflicted prematurely by youthful humanity.

This is the ecological sub-theme of the novel - It is the river, finally, the Great Magdalena (in Spanish, the “river of life”) that highlights this for us. The abundant nature that surrounds the town is caught in a process of irreversible decay. Alligators, manatees, monkeys, and birds disappear from the jungle; toward the end, the riverboats have difficulty finding enough wood for their boilers. While the political urgency of this topic is clear, cosmic decline in Love in the Time of Cholera has a different meaning and is linked to the theme of the interruption of love discussed before.

Paralleling the old age of his characters with the decay envisioned by this ecological wasteland (of their own making), Márquez is pointing out to us the true nature of Decay - of Humans and their self inflicted sufferings bringing the decay of old age upon themselves and upon the whole of nature.

This is the central tenet of the novel - Love in the Time of Decay.

However, there is more. And Márquez is not afraid to set this counter theme out in the very opening scene itself:


n  The Sweet Smell of Bitter Almondsn

Counter to the dark theme of decay that is to be developed for most of the rest of the plot, early in the novel, an act of brave revolt against this inevitability establishes the counter-current against the steady march of decay.

Jérémiah de Saint-Amour (soon forgotten and never again mentioned) takes this revolutionary step (again drawing our attention the continuous revolution in which the political life of the novel is set) by choosing to die before decay sets in. This act initiates the long debate that runs throughout the novel about Love and its objective - are we to preserve Love at the expense of Life or to preserve Life through Love? By raising this question so early, by calculating his suicide long beforehand, by choosing to end the world than to let it go to rot, to see it rot, Saint-Amour stays alive through the rest of the novel, haunting it.

Being a witness to the decay of love was the most unbearable to Saint-Amour, the Saint of Love?

What we see dramatized at the end of the book, however, is the possibility of genuine passion and romance in old age. There is a clear contrast between Saint-Amour’s suicide and the protracted love life of Florentino Ariza, but it is a contrast that conceals a profound affinity. Saint-Amour kills himself to preserve his body from decay, to fix its image, as it were, through death.

Love and decay, then, constitute the double focus of this novel, the former being present in countless ways throughout.


n  Love in The Time of Cholera: The Post-Apocalyptic Paradisen

n  … his mother was terrified because his condition did not resemble the turmoil of love so much as the devastation of cholera.n

Every page of this novel is rammed full of love, beyond the capacity of any reader to fully comprehend. Love is in the air like Malaria; and in the water, like Cholera - its infections are inescapable!

All aspects of love are covered in exquisite detail - from teenage love to old age; from sexual to rapine to platonic; from formal courtship to marital to unconsummated; to unrequited love to the excesses of suicide and adultery; from the mundane normalcy of love to the incestuous abnormalities.

The reader has to consider carefully in the midst of this overwhelming abundance and variety the treatment that Márquez gives to love in this novel. Love in the novel is not the purely romantic love -carefree, easy flowing, spontaneous, and idealized.

Instead, the novel’s great affirmation of romance, is in the face not just of a hostile or prosaic world, but of the darker side of romance itself.

It is Operatic, Quixotic & Dionysian Love that is celebrated. It is Love as the Second Coming!


n  Sailing The River of Love: The Voyage of Re-Birthn

Youth, Love, Old Age & Death - The Four Unknowns. This should have been the order of Life.

However, in this world of Márquez, the only ages that can hope to be able love/live seem to the Young and the Old. In between lies the desert - the only time we are allowed to live - when not capable of love. It is a paradox on which the very survival of this fictional universe seems to depend on.

Love and Life cannot coexist then - The solution is to give up the life they know for Love. To take the ultimate leap of faith.

So hoist a yellow flag on the Ship of your Life (Second Fidelity) and sail on the Great Magdalena (in Spanish, the “river of life”) in a State of Emergency! Let Love in the Time of Cholera be the entirety of the River of Life. Love should now destroy that earlier Life instead, just as Cholera can squeeze it out. And then be reborn, afresh.

The novel ends with the central characters challenging their entire social world and the very conditions of their existence by their grand romantic gesture, by their final, and what seems like eternal, trip on the Magdalena river. This is the necessary reaction to the decay that is fast on the route to complete extinction, to death.

n  Love and Cholera will both go extinct otherwise, rooted out by Life.n

Love is shown as the redeeming force that saves both humanity, nature, culture and history. It appears as a divine force that defies everything. As if in biblical terms, the novel seems to assert that it is not yet too late to stop the end of humanity and to reach out for grace and happiness.

Most importantly, never allow the Yellow Flag to be questioned. Sustain the ardor. Maintain the symptoms of Cholera/Love. The pestilence is to be maintained at all costs! Only then will the world let you sail on.

Of course, the novel ends with the reader wondering if Fermina and Florentino will ever be able to come ashore and exercise their second chance.

We are left to question this act for ourselves: How do we save the world? By Escape into an Unrealistic Fantasy? Or is love more real? The answer, at least inside Márquez’s world is quite clear.

This final triumph is exquisitely multi-layered. Fermina and Florentino will remain isolated from the real contagion of their earlier Life by allowing their Love to be disguised as Cholera.

They are not rejecting the world, they are allowing the world to reject them instead.

The quarantine is really against love, the sickness that society will not, can not tolerate, the sickness that society fear as much as a deadly epidemic, the sickness that the society fears will wipe it out.

Instead it is that very sickness, which is recognized by conventional society as its biggest scourge, that saves the characters from extinction, along with the manatees, the alligators, and the monkeys.

It is Love that saves all in the end - at least we are left to imagine that possibility. Now, in this Post-Apocalyptic Paradise, age is of no consequence; Life has been transmuted and preserved by Love, like Saint-Amour’s Love by death.

Life has been reborn in the Second Coming of Love!

Love, in short, will always be in the time of cholera, under the Yellow Flag’s protection.


n  THE INFINITE CAPACITY FOR ILLUSION: n  The Will to Lyricismn

So, now we can come back to the question we started with - of the Absence of Magic.

In One Hundred Years of Solitude, the apocalypse came in spite of Magic, in Love in the Time of Cholera, redemption comes despite its absence!

Unlike the death that starts off One Hundred Years of Solitude, here that death, the suicide, is ultimately sublimated into love - and decay is arrested in its unreality!

In fact reality has instead been reinvented in their own terms, where previous reality was rejected outright.

The capacity for illusion is magic enough to save the world, and our souls. This Infinite Capacity for Illusion can bring on the required apocalypse and we can live as if the Kingdom of Heaven/Cholera was already here on earth, under that banner of protection!

Only then can the Magic return.

I love the writing in this novel of Márquez as much as in his other works, but I don't believe in the ideas he is describing.

How do I as a reader cope with this dilemma?

Do I put writing over content and engage in an enthusiastic review of the master storyteller?

I could.

Or do I take apart the many parts of the storyline that I found neither plausible nor desirable nor practicable nor even interesting?

I could.

Or do I accept the fact that the magic of writing does not always do the trick fully, but more by halves or quarters or other random percentages?

I will.

For Márquez gave me 100 years of reading pleasure, and who am I to complain about not believing in his idea of eternal love getting a second chance after a life of seductions unlimited? Who am I to complain about naive romanticism?

Chances are that other readers may find this one a perfect match in their reading universe while the 100 Years of Solitude remain a quarter to a half match at best, and that means both books (and all the others too of course) have a place in the Olympus - home of immortal books. After all, we choose ourselves who gets to be Zeus and Hera and Apollon and Aphrodite and Hephaistos in that supernatural realm.

When it comes to books, I am willing to give up atheism for polytheism!

ذاكرة القلب تمحو كل الذكريات السيئة وتضخم الذكريات الطيبة وإننا بفضل هذه الخدعة نتمكن من تحمل الماضي

كم المدة التي من الممكن أن ينتظرها المحب العاشق لمحبوبته ، سنه اثنتان أم عشرة ؟! احدي وخمسون سنة وتسعة شهور وأربعة أيام هي المدة التي انتظرها بطلنا لحبيبته .. مده طويلة من الشوق وعدم اليأس
في زمن انتشرت به الحروب والأوبئة والموت في كل مكان .. بدأت الحكاية بنظرة بين عامل التيلغراف الفقير فلورنتينو والشابة الجميلة فيرمينا داثا ليعيشا قصة حب رائعة ولكن تنتهي نهاية مأساوية بزواجها من طبيب غني .. لينتظر ويجاهد سنين من أجل حبه وهدفه من كل جهاده الوصول لحبيبته يوما من الأيام

تأخرت كثيرا في القراءة لأديب نوبل ماركيز ولكن أن تأتي متأخرا خيرا من ألا تأتي أبدا وكانت الحيرة بين هذه الروايه أو مائة عاما من العزلة ومن حسن حظي كانت الإختيار الموفق .. أبدع ماركيز في خلق طريقة صادقة للتعبير عن الحب والسيطرة علي شخصياته وأسلوبه في السرد الذي لا مثيل له .. أعجبتني الرواية في المجمل بالرغم من شعوري بالملل احيانا ولا ننسي ترجمة صالح علماني العظيمة التي زادت الرواية روعة ..

"Lo único que me duele de morir es que no sea de amor."

Creo que esta frase resume cabalmente todo lo que Gabriel García Márquez nos narra en “El amor en los tiempos del cólera”.
Este amor entre Fermina Daza y Florentino Ariza es un idilio que esperó cincuenta y un años, nueve meses y cuatro días.
Desde el comienzo de la novela, narrada en distinto orden cronológico (algo tradicional en las novelas de Gabo), cuando comenzamos a conocer la vida del doctor Juvenal Urbino y de su esposa, Fermina Daza, no sabemos nada de Florentino Ariza hasta adentrarnos en varias decenas de páginas, pero la narración hace que sigamos con expectativas cómo sucederán las cosas y es en la irrupción de esa golondrina de invierno como el autor define a de Florentino Ariza al aparecer este personaje en escena cuando ya estamos empapados de intriga por develar lo que va a venir.
Por otro lado, la técnica narrativa de García Márquez, siempre deslumbrante y con la adjetivación justa seduce al lector, pero no lo empalaga. Todo fluye con armonía.
Como comento previamente, la estructuración temporal de García Márquez es clave en la narración y la poca cantidad de personajes ayudan a compenetrarse en la historia con un detalle muy importante: cero realismo mágico encontraremos aquí. No es necesario y considero que hubiera desvirtuado la naturaleza de la narración, ya que no es para nada imprescindible como sucede en “Cien años de soledad”.
Para esta serie de encuentros y desencuentros amor debemos tener en cuenta que toda una vida pasa por entre los personaje principales mientras vamos adelante y atrás en el tiempo.
El cólera arremete con su máquina de muerte pero no puede aplacar al amor.
Todos los amores de Florentino Ariza no se equiparan al idilio que siente por Fermina Daza. Demasiadas mujeres para contrarrestar un enorme objetivo: quedarse con ella ante la imposibilidad del reemplazo.
La vida de Fermina Daza se deshace entre los embates de celos de su padre Lorenzo Daza y su vida conyugal con el doctor Juvenal Urbino, pero hay algo que desestabiliza sus emociones y la arrincona al adulterio: Florentino Daza.
“El amor en los tiempos del cólera” es una novela larga, aún más extensa que “Cien años de soledad”, pero es uno de esos libros que sólo puede ser narrado por un escritor enorme e irrepetible que se llamó Gabriel García Márquez.