7 (vergeleken met andere boeken en verhalen die ik van Bradbury heb gelezen). Het beoordelen en recenseren van werk van een SF-grootmeester is altijd een uitdaging. Heb ik iets zinnigs te zeggen, wat niet al lang door meerdere anderen is benoemd? Durf ik sommige verhalen minder geslaagd te noemen? Durf ik mijn voorkeur uit te spreken voor andere verhalen? Vooral als je mening over de schrijver vooral gebaseerd is op werk dat je als tiener hebt gelezen en dat toen enorme indruk op je had gemaakt. Sommige beelden uit zijn verhalen staan nog steeds op mijn netvlies gegrift. Eenmaal geen tiener meer gebeurt dat niet zo snel meer met verhalen en dus staan die in deze bundel die ik nog niet eerder had gelezen automatisch op achterstand. Een mooi bruggetje overigens, want heel wat van de verhalen uit deze collectie gaan over nostalgie, over het terugkijken naar het leven in de zomer van je vroege tienerjaren, de eindeloze dagen, de verwondering over kreeften in een beekje en de makkelijk gesloten en even makkelijk verbroken vriendschappen. Eenmaal verloren krijg je die nooit meer terug en Bradbury is zo'n schrijver die altijd weemoedig is blijven terugkijken naar zijn jeugd in de VS van voor de tweede wereldoorlog. Als hij die beelden van die tijd ook nog eens probeert op te roepen met uitvoerige beschrijven, soms overdreven bewoordingen en een dosis sentimentaliteit kan het voor sommige lezers wel eens wat te zoet of wee aanvoelen. Ik deel echter wel een deel van zijn gevoel, want ik denk ook wel eens verlangend terug naar de tijd dat het vinden van een behaarde rups in een struik en die in een luciferdoosje mee naar huis nemen je hele dag goed maakte, en ik vond de overgang naar het 'volwassen leven' - waarbij ik niet meer met de lego 'mocht' spelen of verhalen verzinnen op het schoolplein, maar 'cool' moest zijn - iets om over te huilen. Niet voor niets ben ik SF-schrijver geworden ;-)
En de schrijfstijl van Bradbury is misschien naar moderne maatstaven soms te lyrisch, te bloemrijk, maar ik genoot van zijn beschrijvingen. Hij gebruikt mooie beelden, zoals deze in het titelverhaal: 'Ze reden ... in de richting van het strand, waar de oceaan met zichzelf patience aan het spelen was, de ene witte kaart na de andere viel ruisend op het donkere zand.' In sommige verhalen toont hij zich bovendien behoorlijk progressief voor een klassieke SF-schrijvers.
De zomerse zoetheid van sommige van deze verhalen wordt ook in evenwicht gehouden door enkele koele, choquerende herfstige of zelfs winterse verhalen. 'Spelletje' gaat over Halloween en een man die zijn vrouw en dochtertje haat - en heeft een briljante slotzin. Dit is een horrorverhaal dat terecht een klassieker is geworden.
De SF-verhalen hebben geen geloofwaardige techniek en zijn misschien wat te allegorisch (zoals 'De blauwe fles'). Ze hebben vaak een religieus karakter, zoals 'De Messias' - waarbij een pater op Mars een verrassend iemand tegenkomt in zijn kerk.
De meeste verhalen in deze bundel zijn geen SF of bovennatuurlijke horror, maar literaire fictie. Ik vond vooral 'De volmaakte moord' aangrijpend, vooral omdat ik zelf ook een verleden heb met pesten en dit verhaal ging over iemand die wraak wil nemen op een pester. 'Incident in de zon' is geen horrorverhaal maar geeft je wel een heel ongemakkelijk gevoel. Een man en vrouw op reis in Mexico blijken geen goede relatie te hebben ...
Een paar hoogtepunten dus en verder verhalen van een wat wisselende kwaliteit, vergeleken met ander werk dat ik van Bradbury heb gelezen, maar voor liefhebbers van deze schrijver natuurlijk wel de moeite waard. Als je deze auteur nog niet kent zou ik beginnen met 'Fahrenheit 451', 'The Martian Chronicles' of een zijn andere meer pure SF-bundels.
Deze recensie die ik op Goodreads vond, vond ik ook inzicht verschaffen: https://www.goodreads.com/review/show...

Among the authors of classic literature that Ray Bradbury admired was, that from Ireland George Bernard Shaw, and Bradbury dedicated a short story to the great man.
This is entitled somewhat enigmatically G.B.S. - Mark V, and appears in the Ray Bradbury short story collection Long After Midnight.

The tale is really about the difference of perception of life and of its meanings, between those who simply have an attitude of work and pleasure. And those who prefer to exercise their minds and intellect, as much if not more than their physical body.
It's set in the future of space exploration aboard a lone space craft exploring, beyond the earthly heavens into deep space. Where time may well hang heavy on the minds, of those who choose to use it and of those who don't.
Charles Willis is of the former inclination and may well, feel as if he were the very last thinking man alive anywhere.
His crew mates certainly consider him to be an odd ball, why? Because he isn't simply content to be just like everybody else, what's wrong they assume with being like them?
Normality what the heck is it anyway? And who actually gets to define what constitutes Normal?
In the bowls of the ship is a storage room and there, on the dusty shelves resides G.B.S. - Mark V.
In this far distant timeline the life and works of the Irish literary luminary, George Bernard Shaw have been immortalised. Hardly more precisely encapsulated into, a mechanical approximation, or is that really all it is?
Charles Willis doesn't really seem to care much either way whether or not, for him he would far rather while away his hours in the company of this automaton. Than with his crew mates, and their moronic pursuits.
But will he continue to get that opportunity, or will their resentment get the better of him?

Most short story collections have their fair share of hits and misses, but Long After Midnight had substantially more misses than I was expecting. This is pretty disappointing, especially when you compare the book to some of Bradbury's other collections, such as The October Country, The Illustrated Man, or The Martian Chronicles, all of which were filled with fantastic stories.

3.5

Ojala, algún día, rescatar algo del poco talento para la escritura que tuve una vez y ser capaz de escribir un cuento que se parezca un poco a estos...

(Про Секрет мудрости)
Эта прекрасная история пропитана вином из одуванчиков и летним отчаянием... Как же я люблю Брэдбери!

Best story by far: Interval in Sunlight.
Most horrifying: The October Game.

Classic Bradbury short stories. If you’re a fan, this is a must!

I never met a Bradbury book or collection I didn’t love. “The October Game” was more haunting to me than anything else I’ve read in the genre I think. The other highlights in this collection are “Drink Entire: Against the Madness Of the Crowds”, “Interval in the Sun”, “The Blue Bottle”, “The Wish”, “The Perfect Murder”, “The Messiah”, “A Piece of Wood”, and “Punishment Without Crime”. I know that looks like a list of the entire book, but it’s not. But these are the ones that made me pause: made me go slower through this collection than others, or simply made my heart stop briefly.

I made it about 3/4 through before I had to return it, which says something. But the stories I did listen to were generally enjoyable, especially the science fiction ones. I loved Bradbury’s Dandelion Wine, but I found his “nostalgic” stories in this collection to be too saccharine.

Ray Bradbury is often thought of as a science-fiction writer, but he dabbled in fantasy, horror and more realistic stories too. Long After Midnight is a mixture of all four of these kinds of story, and contains familiar motifs and concerns expressed elsewhere in Bradbury’s work.

It is difficult to pinpoint any running themes across Long After Midnight, in contrast to The Martian Chronicles or The Illustrated Man. Still a few concerns are repeated.

Bradbury finds time to respect older writers. ‘GBS Mark V’ is about a man on a spaceship who spends far too much time conversing with an AI version of George Bernard Shaw. Who wouldn’t wish to talk to a great wit and conversationalist of the past in preference to playing with sex toys? Well, most people, I suppose, but I am on the side of the adoring fan, Willis.

‘Forever and the Earth’ sees a man bring back the writer Thomas Wolfe. Wolfe is transported into the future at the moment of his death, and asked to write a book about the future world. As with ‘GBS Mark V’, the story celebrates futuristic technology but looks nostalgically back to the past. Only the remains of our old culture can save us.

As so often in Bradbury’s work the surface of the planet Mars proves to be a breeding ground for concerns about our planet. The opening story ‘The Blue Bottle’ follows a man who is seeking to find an elusive bottle that grants a person’s fondest wish. He discovers that our greatest wish is a dark one after all.

This contrasts with another story, ‘The Wish’, where the narrator asks for the opposite wish. The story sounds as if it will head into the territory of ‘The Monkey’s Paw’ but instead ends on an unexpectedly moving and happy note.

In ‘The Miracles of Jamie’, there are no supernatural powers, but a young boy imagines he has them, even when his wishes do not come true. It might almost be a final statement on all the other stories so far mentioned. Wishful thinking is something that we want to engage in, even when it is impossible.

When it is possible, perhaps the consequences may not be what we want. In ‘A Piece of Wood’, a jaded soldier claims to have created a device that will destroy metal, and render all guns and military weapons worthless. Will this bring peace? The pessimistic Bradbury thinks not. Humans will always find ingenious methods to continue their fighting.

Bradbury is also pessimistic about love. The young boy in ‘One Timeless Spring’ wishes to avoid being poisoned by modern life, but cannot help being drawn in by love. ‘A Story of Love’ poignantly has a schoolboy and schoolmistress separated by ten years. They cannot pursue a love affair, and yet if they had been closer in age, perhaps they would have been just right for one another.

Then there are the devastating portrayals of marriage here. ‘Interval in Sunlight’ shows a toxic marriage set under the microscope as the husband and wife travel across Mexico. Even more horrifying is ‘The October Game’ where a husband, alienated from his wife and daughter, takes a terrible revenge – or does he?

Back to Mars in ‘The Messiah’. Members of the church discuss their wish to act as missionaries in March, and Father Niven longs to see Christ. He gets his wish granted in a way, but must settle for an illusion.

Still Bradbury is no anti-clerical. In ‘Have I Got a Chocolate Bar for You!’ a priest is able to help a distraught Jew to overcome a chocolate addiction. Confession is good for the soul, it seems.

While this selection contains few of the great Bradbury stories, I find it hard to entirely dismiss it as a low-quality selection. Stories that did not seem to register greatly with me when I was reading them have stayed with me since.

So while there are better Bradbury books on the market, I will still cautiously recommend this one.

The blurb on the front cover bills Bradbury as the world’s greatest living science fiction writer—which wouldn’t have pleased him. Ray Bradbury had always insisted that he didn’t write science fiction. No matter where or when the setting of his story, his stories were always about the human element, even when there were no humans in them.

This anthology contains the weird, whimsical, far-fetched, wondrous and barest tinglings of horror when you realize that something deadly and strange has crept into the backseat of the car while you weren’t looking. Bradbury’s people are those who walk or stumble or take a sharp turn into a foreign country when they didn’t realize it. All of it is told in his unmatchable prose and seemingly limitless imagination.

Imagine a parrot that talks like Hemingway or a Hemingway who talks like a parrot, a boy who might be a demon, an almost-love affair between a boy and his teacher, a preacher whose confessional tempts him via an unseen chocoholic, a shaky paramedic who suddenly doesn’t know what to do with his still-tender sympathies and many more. You’ll meet them all in this anthology that is decidedly not about science fiction.