Öncelikle bu kitabı Kayıp Rıhtım Kitap Kulübü kapsamında okudum. Diğer arkadaşların incelemelerini okumak için buraya bakabilirsiniz: https://forum.kayiprihtim.com/t/kr-ki....

Kitabı genel anlamda beğendim. Aklımda yer eden noktalar ise kısaca şöyle:

Hikayenin başrolünde sistemi yıkmaya çalışan değil de sadece sistemin dışına çıkmaya çalışan biri olması hoşuma gitti. Proteus’un devrime dahil olması kendi tercihi değil. Adamı hapis tuttular, ilaç verdiler ve öldürmekle tehdit ettiler. O da biraz da pasifliğinin etkisiyle bir şekilde kendini devrimin ön saflarında buldu. Oysa Proteus’un Finnerty tarafından sorgulandığı bölümde görüyoruz ki kendisi sistemin zararlı olduğunu değil, yalnızca manasız ve bir sonuca varamaz olduğunu düşünüyor. Örgüte karşı değil ama onlarla da değil. Ancak Hayalet Gömlek Derneği elini daha çabuk tutuyor ve Proteus’u cebren ve hile ile kendi saflarına katıyor. Devrimin faaliyete geçmesinden sonra kolayca kontrolden çıkması ve tamamen yıkıcı bir hal alması da Hayalet Gömlekçilerin aslında çok da masum olmadığının bir başka kanıtı bence. Bu da beni bir diğer noktaya götürüyor.

Cesur Yeni Dünya’yı bitirdikten sonra aklımda yanıp sönen bir düşünce vardı, Otomatik Piyano’dan sonra tekrar canlandı o ışık: “Bu bir distopya değil ki.” Otomatik Piyano’nun dünyası meritokrasiyle yönetiliyor; yani ülkenin başında en zekiler, yetenekliler, mühendisler var. Bu dünyada işlerin büyük bir kısmını makineler yapıyor ama yapay zeka gelişmediği için kendi başlarına isyan edip insanları köleleştirmek gibi bir olanakları da yok. Kimse aç değil, insanlara uygun oldukları bir iş veriliyor ve ihtiyaç duydukları şeylere de sahip olabiliyorlar -kitapta birkaç yerde vurgulanıyor bu-. Zorla dayatılan bir inanış, bir yaşam şekli de yok. Zira Proteus’un kendine bir çiftlik alıp orada yaşamasını engelleyecek bir mekanizma olmadığını biliyoruz. ‘Artık insanların bir amacı kalmadı.’ gibi uyduruk bir sebebin -daha doğrusu uyduruk olmasından ziyade sistem tarafından dayatılan değil de insanların kendi kendilerine var ettikleri bir sebep-koca bir sistemi distopya kabul etmem için yeterli olduğunu düşünmüyorum. İdeal bir sistem değil belki, ama bana kalırsa şu an içinde yaşadığımız dünyadan çok daha iyi. Zaten başarısız olan devrimin hemen ardından da görüyoruz ki devrimi yapanların hayranlıkla izlediği şey, aslında savaş açtıkları makineler oluyor.

Kitap benim için bir distopya değil belki, ancak iyi bir ütopya eleştirisi olarak değerlendirebilirim galiba. Çünkü Vonnegut’un yarattığı dünya temel özellikleriyle distopyadan çok ütopyayı andırmasına rağmen sistemin bir şekilde ortaya çıkardığı ve engellenemeyen sorunlar olması kitabın esas dayanağını oluşturuyor. Bu açıdan biraz da Le Guin’in Mülksüzler’i geldi aklıma. Orada da aslında anarşist bir ütopya vardı ancak işin için insan girdiğinde hep olduğu gibi insanlar arası çekişmeler, üstü kapalı olsa da hiyerarşik mevkiler, koltuk sevdaları varlığını sürdürüyordu.

Kitaptaki en sevmediğim nokta kadınların sistem içinde konumlandırılma şekli ve bunun kadın karakterler tarafından kabulü oldu. Gerçi romanda tek bir kadın karakter var sayılır, o da Anita. Vonnegut’un sisteminin en zayıf yanı da yine kadınlar. Çünkü bu sistemde kadınlara neredeyse yer yok. Yönetim tamamen erken egemenliğini kabul etmiş ve kadınların yeriyse eşlerinin yanı. Kitabın en zayıf yanıysa kadın karakterlerin sistemdeki yerlerini tamamen kabullenip buna gre hareket ediyor olmaları. Anita manipülatif, güzelliği ve cinselliği dışında bir özelliği olmayan bir karakter olarak karşımıza çıkıyor. Çok kısa süreli gördüğümüz diğer tüm kadın karakterler de sistem içindeki yerlerini benimsemiş, hatta kendilerini biçile konumun haklılığını kanıtlarcasına hareket ediyorlar. Yapılan devrimde de yine hiçbir kadın aktif rol almıyor.

Sonuç olarak eksiklerine rağmen okuması eğlenceli bir kitaptı Otomatik Piyano. Vonnegut distopya edebiyatına pek bir yenilik katamamış belki ama bazı klişeleri onun bakış açısıyla yeniden görmek bile güzeldi.

Kayıp Rıhtım Kitap Kulübü'nün sıradaki kitabı Vüsat O. Bener'den Dost Yaşamasız oldu, bir sonraki ay görüşmek üzere.

The first published Vonnegut novel is well written in the way Scifi novels were in its day. Vonnegut hadn't quite found his "voice" yet but the seeds were there. It is a good novel on par with what was out there at the time. Showed promise of a novelist to watch for.

He did not disappoint.

"People are finding that, because of the way the machines are changing the world, more and more of their old values don't apply any more. People have no choice but to become second-rate machines themselves, or wards of the machines." (290)

One of the professors in my department (recently retired) was interested in the way in which Kurt Vonnegut drew on the work of mathematician Norbert Wiener in his first novel Player Piano. We talked about it often, especially over lunch. Ironically, I had read most of Vonnegut's work—but not his first novel; at the same time, the professor had read only one other novel by Vonnegut and a couple of his stories. Through our discussions, however, more and more about Vonnegut's life and art came to light. I gave the prof a copy of A Man without a Country as a farewell gift, which he appreciated (he read it immediately).

I decided to finally read Player Piano, having heard so much about it already. On page 14, Vonnegut actually mentions Wiener, who "said all that way back in the nineteen-forties"—"all that" referring to the way in which the First Industrial Revolution devalued muscle work, while the Second devalued routine mental work. Vonnegut goes on to muse, a little later, on the Third, which has "been going on for some time"—machines that devalue human thinking. In a sense, the third revolution is what the novel is really about, even though the second probably features most prominently.

I didn't care for the beginning of the novel, but about a third of the way in I found myself becoming more involved. The novel contains many classic elements and techniques that Vonnegut would later go on to hone and perfect. While the story is not one of his very best, the subject is among the most important that he addressed, I think; and for that alone it is worth reading.

Suggests that mechanization has the effect of throwing unskilled laborers out of work--i.e., all that is solid melts into air.

The dystopia is controlled by an anti-competitive privately-owned cartelized system of for-profit enterprises united in a nationalistic militaristic agenda, i.e., fascism. In order to place the reader at the center of the narrative, a high-level manager is the primary protagonist. The opponents are primitivists who do not like being thrown out of work. They are specifically not socialists, but rather petit-bourgeois who have been left behind in the mechanized corporate order, and wish to turn back the clock on mechanization, to liberate themselves from machines.

So, demerits for the narrative centralization on an upper-hierarchy protagonist as well as in providing a dystopia against which the heroic opposition may in fact be even more wrong than the putative villain.

My love for Vonnegut and my love for AI/automation fight for my ultimate affection in this engaging and thought-provoking novel.

At times it was difficult for me to imagine Vonnegut's dystopian machine world with a simplistic take on mechanical automation pre-internet/pre-AI/before the information era. Of course a super computer would be able to communicate via speech. I wish this were written a decade later with all the AI takeover dread floating around in the 60's. Or I really wish Vonnegut could see some of this generative AI DALL-E, ChatGPT stuff and then whip out some hot take commentary on human meaning/purpose. That'd be some dark, existential Vonnegut content with artistic AGI antagonists.

But it's also remarkable that a 1952 novel could foresee so many issues with automation that challenge us to this day, and pose significant threats in the future. Though I am a proponent of many forms of automation, I do see the danger of class formations based on routine vs. non-routine jobs, and the search for meaning once our jobs are gone. These are some of the biggest issues to come. It was intriguing to read Paul's plight and rehash these issues in the world of engineers and managers that Vonnegut created.

Overall, it was a fun, entertaining read. Might f around and prompt ChatGPT to rewrite it with updated technology.

Al terzo Vonnegut che leggo comincio a vedere uno schema ricorrente nel carattere dei suoi protagonisti: uomini buoni ma un po' ingenui, intelligenti, perspicaci e di successo ma umili al punto da non ritenere meritato quel successo (agevolato dalla famiglia) e destinati a mandarlo all'aria. Personalmente, li trovo tutti adorabili, e mi riesce talmente facile empatizzare e simpatizzare con loro che già solo per questo il romanzo finisce inevitabilmente col piacermi.
In questo caso, però, il gradimento è stato leggermente più basso, probabilmente solo perché si tratta del primo romanzo di Vonnegut e si percepisce una certa acerbità. L'avvio della vicenda è lento, molto lento, e lo svolgimento non è brillante come nelle opere successive. Inoltre, la società utopica/distopica descritta non mi è parsa coerente fino in fondo, ma del resto... dubito che l'intento fosse quello di delineare lucidamente una perfetta e inquietante società alternativa, ma semplicemente di provocare. Ed è una provocazione in pieno stile Vonnegut: permeata da una squisita e malinconica ironia dolceamara, che ti fa sorridere nel corso della lettura e riflettere attentamente nei momenti di pausa.
La completa automazione è utopia o distopia? Apparentemente, la prima... se le macchine pensano a tutto, l'uomo ha più tempo per dedicarsi a se stesso. Ma non doversi preoccupare del lavoro è davvero positivo? Oppure, privato del lavoro, l'essere umano finirebbe col sentirsi privato anche della sua utilità?
E assegnare quei pochi lavori rimasti in base al Q.I. individuale, è meritocrazia o quantificazione fine a se stessa? Nel valutare se si è adatti o meno a un determinato incarico, si può davvero prendere in considerazione, della complessa e articolata personalità di un individuo, esclusivamente il Q.I., e lasciare che la selezione sia fatta dalle macchine?
Sono interrogativi validi, di per sé, ancora adesso, ma penso che, se sviluppati oggi invece che negli anni '50, avrebbero avuto sviluppi diversi perché diversi e forse anche superati sono alcuni dei presupposti alla base; penso che ciò che non mi fa considerare credibile e coerente fino in fondo il mondo immaginato da Vonnegut in questo romanzo sia proprio il fatto che il libro è, per tanti aspetti, figlio della sua epoca e soprattutto degli USA di quegli anni, dei suoi proclami, interrogativi, dibattiti, novità. Non si può non apprezzare, però, la sensibilità estrema con cui gli interrogativi di partenza vengono sviluppati - sensibilità che, sin dalla sua opera d'esordio, è marchio distintivo e la qualità che più apprezzo nell'autore.

Не зайшло взагалі, після 80 стор пробував гортати, але все рівно не заходило. Прочитав декілька рецензій і зрозумів, що тут за дуже все мудро написано, може комусь таке подобається, но не мені.

I read at least 6 Vonnegut books, and, unusual for me, finished all but one. (The exception was Breakfast of Champions which I began in 1974 when I had just compleyed Army Basic Training, but abandoned a few days later because my next trainining station provided a much richer social life.) My favorite was Player Piano. It remains my favorite now because I recognize the environment.

Захаресвах Вонегът с душата си именно заради тази книга.

This was Vonnegut's first novel and what a quantum leap the author makes from this drab and dated work to his amazing second novel published 7 years later: The Sirens of Titan.

Player Piano was the most conventional and boring of the Vonnegut novels I've read. It's clear he still hadn't found that profound, irreverant, dark humor that him high up on my pantheon of favorite authors. He clearly had yet to find his voice.

There just wasn't much here to sink my teeth into, but I'm glad to have read this to see how far Vonnegut would come from this debut. I would only recommend Player Piano to Vonnegut enthusiasts and completists.

Player Piano follows Paul Proteus, a manager at the Ilium Works, one of many factories that replaced human labor after the last world war. He dutifully attends corporate retreats and, nagged on by his wife, the sole female character in the book, vies for a promotion. His secret ambition is to quit his job and live off his ample savings on a farm. Things in his life change when an old friend comes into town, unemployed and full of discontent with the state of society.

Paul himself is a weak character. He makes motions toward achieving his own goals, but lacks the courage to actually cross any lines. When pushed to cross those lines, it turns out that he had little choice anyway. His decisions had already been made by his wife, boss, the computer, or his friends.
Other characters mostly charge forward on their own paths, oblivious to the needs of others. The upper management of the factories have already decided that the life they offer is ideal and they enforce governmental rules without even looking at their consequences. On the other side the anti-machine rebellion has decided that all work should be human work and doesn’t stop to think of the consequences of that world or the transition.

Like many of the books that I've read from the 1950s and 60s, this book had a moral and hit so hard and long that it could be better classified as an extended parable than a novel. The moral of Player Piano is that replacing human labor with machine labor does not necessarily benefit society. There are a lot of other supporting points to this: IQ is not a judgement of someone's worth to society; Minimum employment, with basic necessities provided, will not sustain a person mentally or emotionally; Human errors are a small price to pay for societal health. I may not be phrasing these very well, but I hope my point is made.

On top of being overly infused with messages, the book is both racist and sexist in ways that make it hard for me to identify with anyone in the book. In the false-utopia of Player Piano, only men have jobs, women are there for the support of their husband. The corporate retreat is for the men where they do manly team-building sports and build their self-esteem as The Best Man For The Job while the women have a separate retreat where they are assured that they are The Best Wife For The Best Man For The Job.

I don't expect books of this era to be free of the contemporary social-mores, but if the book has little else of significance to recommend it or some way for me to connect with the world, I can gain little enjoyment or insight from it. Player Piano may be an apt parable, but its lessons have been better taught elsewhere and it no longer tackles the pressing issues of modern society.

Not the best Vonnegut. Confused message, rather boring plot, and not even funny. The only interesting aspect for me was the old science fiction standpoint, seeing a little how people in the past thought the future would be and how it might be different if it were written today. But I'd skip this one in general.