Daily Vonnegut – Day 12.

Actually delightful at times, and rambling digressions at others. I think there is a lot of heart here. This is all about free will vs. determinism, and it’s not necessarily foreign to what Vonnegut has talked about before. In retrospect, you can clearly tell that his energy was at a low. Even less cohesion than usual, but I really enjoyed the moments where the narrator was looking back on his life and being painfully candid.

Timequake. Kurt Vonnegut
Timequake is a semi-autobiographical work by Kurt Vonnegut, Jr. published in 1997. Marketed as a novel, the book was described as a "stew" by Vonnegut, in which he summarizes a novel he had been struggling with for a number of years. Kilgore Trout serves again as the main character, who the author declares as having died in 2001, at the fictitious Xanadu retreat in Rhode Island. Vonnegut explains in the beginning of the book that he was not satisfied with the original version of Timequake he wrote. Taking parts of Timequake One and combining it with personal thoughts and anecdotes produced the finished product, so-called Timequake Two. Many of the anecdotes deal with Vonnegut's family, the death of loved ones, and people's last words. ...

تاریخ نخستین خوانش: روز دهم ماه آگوست سال 2004 میلادی
عنوان: زمان لرزه ؛ نویسنده: کورت ونه‌گات؛ مترجم: مهدی صداقت پیام، تهران، انتشارات مروارید؛ 1382؛ در 282 ص؛ شابک: 9649937011؛چاپ دوم 1385، در 281 ص؛ چاپ سوم 1388؛ چاپ پنجم 1395؛ موضوع: داستانهای نویسندگان امریکایی - سده 20 م
عنوان: زمان لرزه ؛ نویسنده: کورت ونه‌گات جونیور؛ مترجم: حسین شهرابی، کاروان؛ 1384؛ در 312 ص؛ شابک: 9648497389؛
عنوان: زمان لرزه ؛ نویسنده: کورت ونه‌گات؛ مترجم: نصیبه حسین پور؛ تهران، نشر جمهوری؛ 1393؛ در 250 ص؛ شابک: 9786005687347؛ چاپ دوم 1395؛ چاپ سوم 1398؛
عنوان: زمان لرزه ؛ نویسنده: کورت ونه‌گات؛ مترجم: معصومه فخار؛ قم، کتابستان معرفت؛ 1397؛ در 320 ص؛ شابک: 9786008460558؛

در اثر لرزشی که در زمان رخ میدهد، همه کس و همه چیز از روز سیزدهم ماه فوریه سال 2001 میلادی، به روز هفدهم ماه فوریه سال 1991 میلادی باز میگردند. همه ی افراد گذشته ی خود که اینک تبدیل به آینده ی ایشان شده را به یاد دارند، اما توان دیگر کردن آن ندارند. در این دهسال مجبور هستند همچنان همان کارهای تکراری را انجام دهند، تا دوباره به سال 2001 میلادی بازگشته و دارای اختیار شوند. «ونه گات» در این رمان کوشش میکند با زبان طنز، تصاویری بدیع و زیبا از خانواده اش، مردم آمریکا، سیاستمداران، دانشمندان و .... ارائه نماید . بیانی بسیار روان، زیبا و دلپذیر که به صورت ناگهانی از موضوعی به موضوع دیگر میرود و با موشکافی و ریزبینی مسائل را مورد انتقاد قرار میدهد. «کورت ونه گوت جونیور» از معدود نویسندگان معاصر بودند، که رمان‌های ایشان، نه تنها در آمریکا، بلکه در سراسر جهان، با پیشواز گسترده‌ ای روبرو میشد و خواهد شد. این نویسنده‌ ی آمریکایی آلمانی‌ تبار، علاوه بر نقد جامعه‌ ی خویش، تلاش می‌کنند، تا غیرانسانی بودن فجایعی، همچون: جنگ، بمب اتم، و فروپاشی نهاد خانواده را، در دنیای کنونی، با زبان طنز بیان کنند. از این‌روی، طنز «ونه گوت»، هیچ مرزی نمی‌شناسد، و پیشواز از آثار ایشان، در ایران نیز، موید همین نکته است. در رمان‌های «ونه گوت»، زبان و تأثیر آن، برای فهم واقعیت، اهمیتی بیش از شخصیت‌ پردازی، و پیرنگ، پیدا می‌کند، که همین امر باعث می‌شود، خوانش آثار «ونه گوت»، تجربه‌ ای تکرار ناپذیر باشد. «زمان لرزه»، که برای نخستین بار، در سال 1997 میلادی، در آمریکا به چاپ رسید، آخرین اثر این نویسنده‌ ی بزرگوار، دوران ما بوده است. «ونه گوت» پس از این رمان، رسماً اعلام کردند، که دیگر رمانی نخواهند نوشت، و این رمان، نقطه‌ ی پایان فعالیت‌های داستان‌ نویسی‌ ایشان خواهد بود. نقل از آغاز متن: «جونیور خطابم کنید. شش بچه ی بزرگسالم با همین اسم صدایم میکنند. سه تای آنها خواهرزاده ها، و در عین حال فرزند خوانده های من هستند، و سه تای دیگر هم بچه های خودم. آنها پشت سرم به من میگویند جونیور و فکر میکنند که من این را نمیدانم. من در سخنرانیهایم میگویم: یکی از وظایف مهم هنرمندان این است، که دست کم به اندازه ی سر سوزنی مردم را به ادامه ی زندگی تشویق کنند. آن وقت حضار میپرسند آیا هنرمندانی را میشناسم که موفق به انجام این کار شده باشند، من هم جواب میدهم: «بیتلز.» به نظرم تکامل یافته ترین مخلوقات زمینی، زنده بودن را شرم آور، و حتی چیزی بدتر از آن میدانند. دیگر چه برسد به موارد بحرانیتر، مثل وقتیکه آرمانگرایان به صلیب کشیده میشوند. دو نفر از زنان مهم زندگیم، یکی مادرم، و دیگری تنها خواهرم «آلیس» یا «اَلی»، که هم اینک آن بالا در بهشت اند، از زندگی متنفر بودند و آن را با صراحت بیان میکردند. «اَلی» فریاد میزد، «تسلیم!، تسلیم!»؛ مارک تواین، بامزه ترین آمریکایی دوران خودش، در هفتاد سالگی مثل من به این نتیجه رسید، که زندگی برای خودش و دیگران، آکنده از فشارهای روحی است، و این چنین نوشت: «از زمانی که به بلوغ رسیده ام، هرگز دلم نخواسته است کسی از دوستانم که به دیار باقی شتافته، دوباره زنده شود.» او این جملات را در مقاله ای آورده که پس از مرگ ناگهانی دخترش «ژان» نوشته است. «ژان» و یکی دیگر از دخترهایش «سوزی»، و همسر محبوبش و بهترین دوستش، «هنری راجرز»، از جمله کسانی بودند که او هرگز مایل نبود به زندگی برگردند. گرچه عمرِ تواین به جنگ جهانی اول نرسید، ولی چنین دیدگاهی داشت. مسیح در موعظه اش بر بالای کوه گفت، که زندگی چقدر مزخرف است: «آنان که سوگواری میکنند، آمرزیده خواهند شد.» و «بردباران آمرزیده خواهند شد.» و «آنانکه برای کار خیر تشنه و گرسنه میگردند، آمرزیده خواهند شد.»؛ این جمله ی «هنری دیوید تورو» هم شهرت زیادی دارد: «زندگانی توده ی مردم درماندگی ای خاموش است.»؛ پس به اندازه ی سرسوزنی هم عجیب نیست، که ما آب و هوا و خاک را آلوده کنیم، و دستگاههای فریبنده و نابودگر نظامی و صنعتی بسازیم. بیایید برای یکبار هم که شده، رک و راست باشیم. زیرا عملاً برای همه ی ما دنیا در آینده ای نزدیک به پایان نخواهد رسید. پدرم، «کورت سینیور»، که در «ایندیاناپلیس» معمار بود، سرطان داشت. پانزده سال پس از خودکشی همسرش، پلیس اتومبیل او را به جرم رد کردن چراغ قرمز متوقف کرد، و تازه معلوم شد که او بیست سال بدون داشتن گواهینامه رانندگی میکرده است. میدانید پدرم به افسری که جلویش را گرفت چه گفت؟ «خب شلیک کن.»؛ «فتس والر»، پیانیست آفریقایی آمریکایی سبک جاز، همیشه وقتی خیلی خوب پیانو میزد، و اجرای درخشانی داشت، یک جمله را با صدای بلند فریاد میزد: «لطفاً حالا که سرخوشم یک نفر مرا با تیر بزند.»؛ امروزه استفاده از اسلحه ی گرم، به راحتی استفاده از فندک است. قیمتش هم مثل قیمت توسترها، خیلی ارزان است، و هر کسی که هوس کشتن پدرش، یا «فتس» یا «آبراهام لینکلن» یا «جان لنون» یا «مارتین لوترکینگ جونیور» یا زنی را داشته باشد، که کالسکه بچه اش را هل میدهد، میتواند از اسلحه استفاده کند، و این امر گفته ی «کیلگور تراوت»، نویسنده ی مسن داستانهای علمی تخیلی را به همگان اثبات میکند که، «زنده بودن یعنی یک ظرف پر از کثافت.»؛ تصور کنید: یکی از دانشگاههای بزرگ آمریکا، به منظور حفظ سلامت دانشجویان، «راگبی» را از برنامه ی ورزشی اش حذف، و استادیوم خالی «راگبی» را به کارخانه ی تولید بمب تبدیل میکند. و البته که باز هم به خاطر حفظ سلامت دانشجویان. به یاد «کیلگور تراوت» افتادم. منظور من دانشگاهی است که خودم در آن درس خواندم، «دانشگاه شیکاگو». در دسامبر سال 1942 میلادی، چندین سال پیش از رفتن من به آنجا، دانشمندان نخستین واکنش زنجیره ای اورانیوم، روی کره ی زمین را، در زیر تیرکهای دروازه های «استگ فیلد» انجام دادند. هدف آنها این بود که نشان دهند آیا امکان ساختِ بمب اتم وجود دارد یا نه. آن سال ما با آلمان و ژاپن میجنگیدیم. پنجاه و سه سال بعد، در روز ششم آگوست 1995 میلادی در سالن اجتماعات همین دانشگاه، همایشی به منظور بزرگداشت پنجاهمین سالگرد انفجار بمب اتم در «هیروشیما» برگزار شد. من هم آنجا بودم. یکی از سخنرانها فیزیکدانی به نام «لئو سِرِن» بود. او در آزمایش موفقیت آمیزی که مدتها پیش در زیرِ زمین بلا استفاده ی «راگبی» انجام شده بود، شرکت داشت. به این توجه کنید: او به خاطر آن کارش معذرت خواست. کسی باید به او میگفت روی سیاره ای که باهوشترین حیواناتش، این همه از زنده بودن متنفرند، فیزیکدان بودن یعنی اینکه هیچوقت لازم نیست معذرت خواهی کنی. حالا این یکی را تصور کنید: مردی برای اتحاد جماهیر شوروی که همه ی کشورها را دشمن خودش میپنداشت، بمب هیدروژنی درست میکند و پس از اینکه مطمئن میشود بمب بدون هیچ ایرادی منفجر خواهد شد، برنده ی جایزه ی صلح نوبل میشود. این شخصیت واقعی که لیاقت آن را داشت که «کیلگور تراوت»، داستانی درباره اش بنویسد، فیزیکدان فقید «آندری ساخاروف» است. او در سال 1975 میلادی به خاطر درخواستِ توقف آزمایش سلاحهای هسته ای، برنده ی جایزه ی نوبل شد. البته «ساخاروف» قبلاً بمب خودش را آزمایش کرده بود. همسرش پزشک اطفال بود! کدام انسانی که همسرش پزشک اطفال است، میتواند بمب هیدروژنی بسازد؟ کدام پزشکی حاضر میشود با همسری تا این حد ابله زندگی کند؟ «عزیزم امروز در محلِ کارَت اتفاق جالبی نیفتاد؟»؛ «بمب من بدون هیچ ایرادی منفجر خواهد شد. آن بچه ای که آبله مرغان گرفته بود چی شد؟»؛ آندری ساخاروف در سال 1975 میلادی به یک قدیس تبدیل شد، البته از آن نوع قدیسهایی که امروزه دیگر کسی آنها را تحویل نمیگیرد، چون جنگ سرد تمام شده است. او در اتحاد جماهیر شوروی فردی دگراندیش بود. او خواستار پایان دادن به توسعه و آزمایش سلاحهای هسته ای و همچنین اعطای آزادی بیشتر به هموطنانش بود. او را از موسسه ی علوم اتحاد جماهیر شوروی بیرون، و از مسکو به شهر کوچکی در سرزمینهای سردسیر تبعید کردند. اتحاد جماهیر شوروی به «ساخاروف» اجازه نداد، برای دریافت جایزه ی صلحش به «اسلو» برود و «النا بانر»، همسرش که پزشک اطفال بود، آن را به جایش دریافت کرد. آیا وقتِ آن نیست که بپرسیم «النا بانر» یا هر پزشک اطفال و شفا دهنده ی دیگری، از کسی که در ساختن بمب هیدروژنی، دست داشته است استحقاق بیشتری برای دریافت جایزه ی نوبل ندارد؟ حقوق بشر؟ چه چیزی میتواند به اندازه ی بمب هیدروژنی، نسبت به حق حیات جانداران بی اعتنا باشد؟ در ژوئن 1987 میلادی کالج «استیتن آیلن» در نیویورک دکترای افتخاری به «ساخاروف» داد. دولت اتحاد جماهیر شوروی باز هم به «ساخاروف» اجازه نداد، که خودش جایزه را دریافت کند، بنابراین از من خواستند که این کار را برایش بکنم. وظیفه ی من خواندن پیام «ساخاروف» بود، پیامی به این مضمون: «استفاده از انرژی هسته ای را متوقف نکنید.» من هم آن را مثل یک روبات خواندم. من خیلی مودب بودم! یک سال قبل از آن در «چرنوبیل اُکراین» کشنده ترین فاجعه ی هسته ای ای، که تاکنون در این سیاره ی دیوانه رخ داده، به وقوع پیوسته بود. به دلیل تشعشعات هسته ای در این نیروگاه، بچه های تمام کشورهای شمال اروپا، تا سالیان سال بیمار خواهند بود، و حتی ممکن است وضعیت بدتری پیدا کنند. پزشکان اطفال هم بیماران زیادی خواهند داشت! رفتار آتش نشانهای «شنکتادی» نیویورک، پس از فاجعه ی «چرنوبیل» از اندرز مضحک «ساخاروف» هم، برای من دلگرم کننده تر بود. قبلاً در «شنکتادی» کار میکردم. آتش نشانهای «شنکتادی» نامه ای به همکارانشان در «چرنوبیل» فرستادند، و از آنها به خاطر شهامت و فداکاریشان در راه نجات جان و مال مردم قدردانی کردند. آفرین به آتش نشانها! شاید بعضیها در زندگی روزمره شان آدمهای پستی باشند، اما در وضعیتهای بحرانی همه میتوانند به قدیس تبدیل شوند. زنده باد آتش نشانها! «کیلگور تراوت» نویسنده ی داستانهای علمی تخیلی نایاب، در سال 1975 میلادی در «کوهوز نیویورک» بعد از فهمیدن مرگ پسرش «لئون»، سرباز فراری، در یک کارخانه ی کشتی سازی در «سوئد»، طوطی کوچک دم درازش را آزاد کرده، اکنون در آستانه ی آوارگی است.»؛ پایان نقل. ا. شربیانی

Another fun, rambling visit with cantankerous old Uncle Kurt.

As with most of his works, it is not so much what he writes, as how he writes it. He is funny. He is amusing and entertaining.

Here's the thing: It's about a timequake, where the world goes back 10 years and everyone and everything re-lives the past ten years all over again.

Listen: Kurt is too slick, this is an allegory about how our society will re-live our past, history will repeat itself because we are too stupid and apathetic to make a change.

Imagine!

All that and Kilgore Trout. Loved it!

Jika kata 'Humor Cerdas' didefinisikan sebagai humor yang dibuat oleh orang cerdas, diceritakan oleh orang cerdas, disampaikan dengan gaya yang cerdas serta orang yang menyimaknya akan menjadi cerdas, kira-kira menurut Anda, ada berapa jumlah buku di dunia yang memiliki humor cerdas?

Setau saya, jumlahnya hanya ada satu. dan buku ini yang paling layak disebut sebagai cerita 'humor cerdas'.

Ok, buku ini akan membuat otot perut dan otot alis pegal saat membacanya. Soalnya saat membaca buku ini kita akan diajak untuk tertawa ngakak tetapi sekaligus mengerutkan kening untuk merenung.

Kata siapa 'tertawa' adalah antonim dari kata 'merenung'? Buku ini menjadikan kedua kata itu sebagai sinonim. Novel yang apik dan mengalir. tidak akan terasa kalau kita hanyut dalam cerita, tau-tau halaman berakhir.

Well, saya tidak akan merusak kesenangan cerita Anda dengan yang namanya sinopsis ;)
Anda harus membacanya sendiri untuk mendapatkan sensasi ajaib buku ini. Dua kata ini akan menggambarkan buku secara kesuluruhan : Unik dan Gokil

Buku yang akan membuat kegiatan tertawa terbahak-bahak dan menggaruk kepala bisa berjalan beriringan dengan apiknya. Paduan sempurna dari buku lawak dan cerita satire.

Well, buku yang membuat kita tertawa dan merenung. Bukankah hanya dengan tertawa dan merenung hidup kita menjadi lebih bermakna?

Selamat membaca, selamat hidup!

I've read a few Kurt Vonnegut books that I remember being fun reads, but I wouldn't say this was one of them. I'm aware that he's since passed and this was his last novel published. He mentioned that it was a story he had been working on for a decade, "piecemeal", eventually compressing bits of fiction together with autobiographical accounts interspersed (I felt like they outweighed the actual story). I think I needed to be more interested in the author to have appreciated this. He has a unique outlook and creative opinions, thoughts, and ideas, but I kept wanting him to focus on the fictional part of the book, which dissipated among his ruminations on his life. I'm unsure of whether or not he was aware of his own impending death, but he was definitely doing a lot of reflecting/reminiscing.
Timequake's premise is that a gliche in time results in everything that has happened in the past ten years to happen all over again, exactly as it did the first time around (with no ability to change anything, like living on "automatic"). Point being that this could really cause a person, or people in general, to regret certain choices they've made, and the all-around turn of events in the world. When the Timequake finally ends ten years later, there are some calamitous results when people don't realize that they are back in control and must once again exert free-will (cars start crashing, planes collide, people tumble down stairwells). So used to living on repeat, broadcasts and word-of-mouth are needed to alert everyone that free-will is back...
I had to read this in a series of small spurts because I didn't want to totally abandon it, but a real Vonnegut fan who wants some insight into the author might have a higher appreciation for it.

"There is a planet in the Solar System where the people are so stupid they didn't catch on for a million years that there was another half to their planet." - Kilgore Trout.

Despite cogent nuggets such as this, Timequake is as incoherent as P.K. Dick's Valis (which is to say, pretty darn incoherent). The similarity is drawn here since both authors have written stuff with such a delightfully skewed perspective that I'd almost consider petitioning Goodreads to allow six stars. To carry the comparison further, both novels were written at the end of the authors' careers...and...the two writers participate in their respective fictions. However, both works are ultimately misfires generally worthy of a big "yuck, phewey", says I.

For me, Timequake merely succeeds in cranking the Obfuscation Meter up to an almost excruciating degree.

The Tale of the Tape:
1 Star - obligatory
plus
2 Stars - because I'm now better equipped to discuss Vonnegut at Cocktail Parties.
minus
1 Star - because I so seldom attend Cocktail Parties.

Quite the meander. About halfway through, I was wondering, where is this heading? And if it was another author I might have given up.

But I’ve started reading and re-reading Vonnegut after seeing the wonderful documentary by Robert Weide (director of Curb Your Enthusiasm). And so I persisted, as I find spending time with Kurt Vonnegut, even when he’s just sharing his thoughts or old jokes or stories from his past, is lovely and priceless.

As I closed the book, I was happy I read it and sad it was over. So I picked up the next Vonnegut book from my shelf and started reading right away…

As he might say, “If this isn’t nice, what is?”

A fascinating piece of literature. Half writer’s block, half retrospective. Delightful. Read a lot of Vonnegut this year-now I want to go in and fill in the gaps before the year is over.

This was a really sweet, and by that I mean gentle, sincere, book. I’m not a total Vonnegut-head; I read Slaughterhouse in high school like the rest America and all I remember is “So it goes”.

Still, I loved this book, and even without the context of his other novels, this felt like a beautiful sendoff to the life and experiences of a very talented, eclectic writer.

I loved it a lot. Rest easy, Kurt.

Timeless Impression

If this isn't nice, what is?

Kiss Me Again
By Kilgore Trout

Some people think that science fiction doesn't give an author much opportunity to write about herself.

Whether or not this is true, I thought I might tell you a little about my family, if not much about me and my role in it.

Before I start, I should warn you that I do not propose to discuss my love life. Not that there's much to tell you about anyway.

That said, I still can't get over how women are shaped, especially their butts and boobs. Dicks are nothing in comparison, believe me.

That's enough about me. Let's talk about my parents. Both my father and my mother were criminals, though only my father went to prison. My mother's only crime was to let my father ejaculate in her birth canal. I don't know how many times this happened, but I assume that I am the product of one occasion.

Likewise, my father only committed one crime, though, unlike my mother, he didn't repeat it.

My father shot my mother when I was only twelve years old. I don't know why or whether it had anything to do with my age at the time. My grandparents, bless them, thought of me as a precocious and slightly annoying child. But that's no reason for your father to kill your mother. Procreation isn't meant to be a crime between husband and wife. They can't send you to jail, just because you're infected with progeny.

My father was the famous ornithologist, Professor Raymond Trout, of Smith College in Northampton, Massachusetts. My mother was a housewife and therefore less famous than my father (until her death, and perhaps even then). However, I only discovered when I turned eighteen that she was also a poet.

I didn't learn this from my father. I learned it from my mother's sister, my aunt, to whom my mother had entrusted all her verse. She used to send each poem off to my aunt whenever she wrote a letter to her. Why she sent them to my aunt, I don't know, because she never finished school and absolutely hated poetry, like most normal people. So she never kept the poems my mother sent her.

She did remember one of her poems, though, when I asked her:

Woman or not,
You'll notice it,
Being alive is
A crock of shit.

It mightn't amount to a hill of beans as far as poetry goes, but you have to agree with the sentiment, especially having regard to the cause of her demise.

Oh, I almost forgot to tell you, my mother was beautiful as well. Before he shot her, my father was always trying to kiss her and take her off to their bedroom. Most often, she would put me in my bed and kiss me on the forehead, so that I'd go to sleep first. Sometimes, she'd giggle like one of the girls at school and go in with my father straight away. Sometimes, she turned away and ignored him, which made him angry, though I didn't realise he'd get so angry he'd want to shoot her.

What is it about women that makes men want to kill them? Men are jerks. Women are psychotic. I suppose.

When I asked my aunt why she thought my father had killed my mother, she replied:

n  "There is no way a beautiful woman can live up to what she looks like for any appreciable length of time."n

She might have been right. Anyway, it still makes me sad that my mother will never kiss me again.

Kurt Vonnegut on Kilgore Trout

"That is what [Kilgore] Trout was, too, in all he wrote: gaily mournful."




SOUNDTRACK:

David Kilgour - "You Forget"

https://www.youtube.com/watch?v=HC49c...

The Clean - "Anything Could Happen"

https://www.youtube.com/watch?v=6_niU...

This is one of the worst books I’ve ever read, but bear with me as it is also an important piece in Vonnegut’s oeuvre to me. I suppose I grew to appreciate it.

The first half is an exercise for the reader in how much of a loose (and terrible) sci-fi plot about the universe “deciding” to contract and then expand again—thus, making a Timequake for a decade—clunky sarcasm, curmudgeon opinions, and random facts built upon by the aforementioned loose plot one can stand. It seemed like Vonnegut wrote to stick-it to concepts of “good literature.” In chapter 18, he describes his alter-ego, Trout, creating caricatures instead of characters because he has an “animus against so-called mainstream literature” (72). Bravo, KV, you really jammed one up our expectant idealism here.

Now, something curious begins to occur between pages 100-150, however, as Vonnegut actually changes his tone. He seems to grow vulnerable as he relates a phone call between him and his late wife prior to her death and his experience following the victory in Europe where he meets an SS officer. He goes on to relate where he leaves his wife’s ashes, and details about his mother’s suicide between pages 150-190.

These chapters seem to reveal a piece of an aging writer’s soul, and had the book been filled with more of these recollections and less attempts to describe Timequake One with pithy short paragraphs of garbage, I would have slapped five stars on this so fast you couldn’t say “Kilgore Trout” in time to stop me! Alas, after page 190ish, he returns to farce and attempts at comedy before the final chapter on the clambake (his funeral?).

Of note as well is Vonnegut’s mention of his position as Honorary President of the American Humanist Association (AHA) and his quasi-Humanist Creed:

“Humanists try to behave decently and honorably without any expectation of rewards or punishments in an afterlife. The creator of the Universe has been to us unknowable so far. We serve as well as we can the highest abstraction of which we have some understanding, which is our community”(82).

He goes on to lament when religious people lose their faith because it is the loss of “something important and honorable” (83). He also writes that Humanism “wouldn’t do…for the great majority of the planet’s population” and “Humanists…find rapture enough in secular knowledge and hope. Most people can’t”(84).

As a humanist chaplain myself, I loved this and could not agree with him more. Ted Chiang wrote a story titled, “Hell Is The Absence of God” and he recently spoke at the AHA award ceremony after receiving the Inquiry and Innovation Humanist Award (it used to be the Isaac Asimov Award). In the story, all Humanists are sent to Hell because they refuse to love a God they KNOW exists out of principle because he permits such rampant cruelty and suffering.

Vonnegut constantly places significant people in his life “in Heaven” throughout Timequake. He also makes an interesting, Vedantic point about how human awareness must be factored into science and he even calls it a “soul” (243). Did his humanism falter here? Is he grounding the soul in the science of existence? Is this the final word of an old man who has lived a life and come to believe in some other piece of the universe’s fabric, something sharing in infinity and eternality?

I would argue this book is a deconstructed novel he wrote in an effort to prepare, philosophically and emotionally, for his own death. He waxes poetically about the Beatitudes as a foundation for Socialism and the refashioning of American life to reflect universal values of charity and kindness for religious and non-religious folks and, as I mentioned, his idea of a soul. I would like to think that if there are souls, and there is a Hell, Vonnegut would not be there.

Yep, I reread this novel and still feel the same: go elsewhere for Vonnegut, unless you're a junkie, which I guess I am:

I have just read a raft of books purporting to be novels, and this is one. Well, I exaggerate: I've read two books, this one and Ragnarok by A. S. Byatt. At least Byatt's publisher had the grace not to list that book as fiction, though heavily insinuating the same with, "As the bombs of the Blitz rain down on Britain, one young girl is evacuated to the countryside, etc." Of the two, Timequake does come closer to being a novel.

Good things about Timequake? It has plenty of Vonnegut zingers: "Most Europeans back then couldn't read and write, either. The few who could were specialist. I promise you, sweetheart, thanks to TV that will very soon be the case again." Or, "If I'd wasted my time creating characters . . . I would have never gotten around to calling attention to things that really matter: irresistible forces in nature, and cruel inventions, and cockamamie ideals and governments and economies that make heroes and heroines alike feel something like the cat drug in." I have a special affinity toward the last—by the infamous Kilgore Trout—since it reflects my writing philosophy.

Bad things? Lots and lots and lots of rehashed personal family material that winds its way into some insight, but very, very, very little plot. Unfortunately, Timequake lives up to its thesis (that all humanity spends ten years repeating its past) in this sense, for Vonnegut has spent 250 pages mostly repeating his past works.

I recommend skipping this one unless you're just a Vonnegut junkie.

I recommend skipping this one unless you're just a Vonnegut junkie.