“Bireyselliğimiz bizim tek varlığımızdır. Onu güvenlik uğruna ya da tüm toplumun çıkarları uğruna değiş tokuş etmeye, elden çıkarmaya razı olanlar bulunabilir. Ama onu koruyan, hayatın buruk yollarında onu hep yanında taşıyan, sevgide, düşüncede ona sadık kalan, sabah yıldızınca kutsanır.”
“İnsan sonsuzluğa kadar yaşayacaksa, kalbiyle yaşamalı”
"İnsan, yanağındaki ilahi renge, içindeki doğal pembeliğe sarılmalı; yoksa kahverengiye dönüşür."
Keşke hiç bitmeseydi.

I keep feeling like this book is like something else that I've read, but I couldn't tell you what that something else is.

I guess it's kinda like Kurt Vonnegut meets Robert Anton Wilson meets . . . maybe Chuck Palahniuk, emphasis on maybe, but very much Vonnegut meets Wilson.

And kinda Philip K. Dick, a little, just less of the science fiction and more of the mind-blowing philosophical standpoint.

That being said, I liked it. It's incredibly dense, in the sense that there is so much in it. The language is something unto itself, and when I happened across it in the Borders in Providence Place Mall, it was the language and the first little introductory page that convinced me I had to go back and buy it. It's at once prose, poetical, intellectual, light, jovial, didactic, aloof. Really something else.

I couldn't help but wonder, as I went through it, how the hell he wrote it. What kind of research he had to have done, if he did any. I mean, the story itself is basically a very simple story, but it's all the layers that are interwoven on top of it are really something else. It boggles the mind. I mean, there are things that just kind of stand out as periphery (Bingo Pajama, unfortunately, being one of them) to the overall story, but the amount of philosophical inference and banter, the journey throughout time, perfumery culture, like, where do you find this stuff? Impressive. Utterly impressive.

I got curious in reading Tom Robbins on account of me getting the impression that he was a huge name in alternative circles during the 1970's but faded into comparable obscurity afterwards. I find once-big later-forgotten celebrities a fascinating topic, and other authors that were big in 60's/70's hippie circles but faded in popularity after that era I often enjoy reading. (see Samuel Delany and Roger Zelazny for more examples) This novel was published in 1984, in other words after Robbins fell out of favour with the Zeitgeist.

"Jitterbug Perfume" is one of those novels that follow several different seemingly unrelated storylines in different geographical locations and historical eras that converge later in the plot. In this case, the convergence revolves around them somehow being connected to the perfume industry (hence the title) or ending up so. Robbins also includes quite a few mystical and fantastic elements in a realistic setting, that he expects the reader to accept unconditionally. For example the Greek god Pan is a major character in the plot, hence him appearing on the cover. After the advent of Christianity causes his power to weaken since nobody worships him any longer, he joins forces with a pagan European king and his favourite concubine fleeing to India then Nepal (where the latter 2 learn the secrets of immortality from a remote Buddhist monastery) - and later on the 3 take up careers in perfume-making!

People either love or hate Robbins and his writing. I really liked this book on account of being able to deftly capture the look, feel and sensory impressions of so many different cultures and places; as well as the ability to combine absurdist humour with in depth examination of many different serious philosophical, political and religious topics. The best comparison I can think of in terms of Robbins' writing style is somewhere between Robert Anton Wilson and Thomas Pynchon but significantly less convoluted than either. With Robbins' fixation on conflict between holistic mystical worldviews and individualistic rational worldviews, clearly coming down in favour of the former over the latter while never fitting comfortably into any existing religious tradition or political ideology, he at times also reminds me of a hippie D. H. Lawrence the same way you could describe Wilson as a hippie Nietzsche. Robbins also shares DHL's tendency to present those of his opinions that are most obviously offensive towards the typical left-of-centre person in the UK/US (in this case most of his intended audience) as those that people need to hear the most.

At any rate: If there is one thing "Jitterbug Perfume" is not, it's boring!

“History begot Rome, and history someday will bury it. In the meantime, you've other fish to fry. Have you forgotten? Are you to be an individual, a trespasser in territory none else has had the wit or nerve to explore, or just another troublesome mosquito to be swatted by the authorities?”
On the one hand I liked a quite colourful language of Jitterbug Perfume, on the other hand the tale annoyed me with its inconsistency and vacuousness…
And Tom Robbins too often tends to become trashy and preposterous:
“Here it comes, across the stars, eating worlds, sucking the energy out of atoms and suns; here it comes, bullets can't kill it, dogs can't bite it, it refuses to listen to reason; here it comes, it just ate a hydrogen bomb. Oh, my Lord, here it comes, heading our way! nightmare asteroid, maniac vacuum, transcosmic pig-out; can't stop it, drunk on photons, burping pizzas of poisoned plutonium.”
And his somewhat second hand wisdom didn’t impress me…
“There is a comfort in conformity, a security in control, that is appealing. There is a thrill in domination, and we are all of us secretly attracted to violence.”
It looks like Tom Robbins confuses nonconformism with foolishness.

*Havanın, Victor Hugo'nun en kötümser sayfalarına taş çıkardığı o günde,...
**Dünyanın henüz tepsi gibi dümdüz olduğu o günlerde, insanlar hep kenardan düşeceklerinden korkar, bununla ilgili korkulu rüyalar görürlerdi.
*Doğmak ve ölmek kolaydı. Zor olan hayatın kendisiydi.
**İşte şeytan denen varlık, horozlara sabahın beşinde ötmeyi, uyuyan çiftlerin yüzündeki gülümseme ifadesini silebilmek için öğretmiştir.
*Her pazar kiliseye giden dindar vatandaşlar nasıl hafta içinde yalan dolanla yaşarsa,...
**Koku çirkin değil.Çekici bile.ama onu her denediğim zaman sanki burnuma faşizmin o pis buharları geliyormuş gibi hissediyorum.
*Doğal ham maddeler azaldıkça,pahalandıkça bizler sentetiklere döndük.
**Kendi gemine kaptanlık edemiyorsan, hangi yanlış limana vardığına şaşırmamalısın. Budala ve miskin kimselere,merkezi sinir sistemlerini soğan gibi soyup cılızlatan serüvenler sunulurdu.
*Suçluluk duygusu nörotik bir duyguydu.O duyguyu hristiyanlık,gerek ekonomik gerekse politik açıdan sonuna kadar sömürecekti.
**Eğer bir insan ıstıraptan kurtulmak uğruna tüm zevkleri de en baştan reddediyorsa ne kazanır?İçinde ne ıstırap ne de zevk olmayan bir hayat boş bir hayattır.Nötr bir hayattır.İsteyerek hiçliği aramak ise yenilgiden bile beter.Bu teslim olmak demek.Korkakça teslim olmak.Acı çekmekten öylesine korkuyorlar ki,hayatın en tatlı zevklerini feda edip canlarının yanmasından o sayede yakayı sıyırıyorlar.Bu tür bir zayıflığa insan nasıl saygı duyar?
*Her hareketsiz kabuklu hayvan,içe kapanıklığın gizli kuvvetini ifade eder zaten. Huzurda saklı olan kuvvettir o kuvvet.
**Aşkın en yüce işlevi, sevilen insanı özgün ve yeri doldurulamaz biri yapmasıdır.Aşkla mantığın farkı da şudur:Aşkın gözünde bir kurbağa pekala prens olabilir.Oysa mantıkçının analizinde,aşığın önce o kurbağanın prens olduğunu kanıtlaması gerekir, ki bu girişim nice tutkunun parıltısını körletmeye yeter.
* "Bana öyle geliyor ki,mutlu denilen insanlar asıl önemsiz olanlar.Gerçeklerden kaçıyor,önemli şeyleri hiç düşünmüyorlar."
**Doğduğumuz zaman bir rüya çorbasının içinden çıkarız.Öldüğümüzde rüya çorbasına gerisin geri batarız.İki çorbanın arasında,geçilecek kuru bir alan vardır.Hayat,bir sevkiyattır.

32 ay sonra tekrar okumak nasip oldu. Meğer satır aralarında ne çok kara mizah kaçırmışım. Tom Robins' kelimelerle zihninizi adeta lunapark'a çeviriyor. Bahsedecek o kadar çok şey var ama bir o kadar da okuyan arkadaşım olduğu için belki sonra yorumumu güncelleyip içerik hakkında derinlemesine bilgi paylaşımında bulunabilirim..

Çok uzun ve çok sıkıcıydı. Zorlukla bitirdim.


pancar, hoplamalı zıplamalı bandalup dansı, doğru nefes alıp verme, bol bol seks ve sıcak su banyosu = ölümsüzlük

Δεν θα σχολιάσω την ιστορία, ειναι για λίγους. Πολλοί θα μισήσουν το βιβλίο. Αυτο όμως που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το χιούμορ και οι παρομοιώσεις του συγγραφέα σε συνδυασμό με τη γλώσσα που χρησιμοποιεί, όπως και η άνεση να συστήνεται ξεδιάντροπα στον αναγνώστη και να επικοινωνεί μαζι του, να του μιλάει. Κι εσύ απο την πλευρά σου να θες να ανοίξεις διάλογο μαζί του.

Pan'i nasıl anlatmış acaba yazar bu kadar sevilen bir kitapta diye merak edip almıştım kitabı ve beklentim bu yönde fazla değildi. Çünkü Pan hep çok yanlış anlaşılan bir figür olmuştur. Özellikle de zevkine güvendiğim birkaç insanın olumsuz yorumlarını gördükten sonra çok şey beklemiyordum kitaptan. Kesinlikle yanıldığımı söylemek istiyorum.

Kitap çok akıcıydı, oldukça da eğlenceli, komik ve yaratıcıydı. Tom Robbins'le ve büyülü gerçekçilik akımıyla tanıştığıma çok memnun oldum.

Kitapta mitoloji, ölümsüzlük, din, felsefe, kokunun gücü ne varsa dokunmuş yazarımız (+Karışık var mı? - Var. +Yükle!). Konularla ilgili verilen bilgiler de genellikle doğru. Beklemiyordum açıkçası, gayet araştırılmış ve kurguya çok güzel yedirilmiş bilgiler.

Ölümsüzlük hakkında ki kısmı uzun yaşamaya çevirirsek oldukça doğru bilgiler var özellikle. Bu konuda belgeseller izlemiş ve okumalar yapmış birisi olarak söylüyorum bunu. Sadece bilimsel bir kitap olmadığı için bahsedilen şeylerin neden işe yaracağından ve vücudumuza etkilerinden çok açıklayıcı ve derinlemesine bir şekilde bahsedilmiyor. Bu kadar doğruya yakın olması beni çok şaşırttı gerçekten.

Kitapta erotik sahneler var. Çünkü Tanrı Pan'in yani eril cinselliğin simgesi olan bir Tanrı'nın kitabında cinsellik olmaması, "kitap sansürlenmiş" ya da "yazar Pan'i hiç tanımıyor" denilmesine sebep olurdu. Ama demeliyim ki bu sahneler bana rahatsız edici gelmedi. Bazı kitaplar olur cinsellik o kadar boş, o kadar yapmacıktır ki sanki "filmin" senaryosunu okuyormuş gibi hissedersiniz, gözlerinizi devire devire bir hâl olursunuz. İşte bu kitapta kesinlikle böyle değildi. Sadece öylesine konulmamıştı, hikayeyle bütünleşiyordu bu sahneler. Ve hayatımda ilk defa bu kısımları okurken gözlerimi devirmedim galiba.

Kitabın tek beğenmediğim kısmı, sonunun, kitabın geri kalanına göre çok düşük olması. Hani eline bir avuç fındık alırsın, güzel güzel yersin ama son yediğin fındığın tadı buruk olur ya, bu kitabın sonunu okuyunca tam olarak öyle hissettim. Yine de okumanızı şiddetle tavsiye ederim, çünkü son 10-20 sayfaya kadar kitap gerçekten efsane.

Esen kalın...

Tom Robbins'i tanıma kitabım oldu bu kitap. Nedense hep karşıma çıkmış ama bitürlü okumak istememiş, hep ertelemiştim. Nihayet okuduğum kitap aslında ilgi çekici ve yüksek bir hızla başlamıştı. Kitapta Pan ile de karşılaşınca "tadından yenmez artık" diye düşünüyordum.

Bazı kitaplar vardır ortadan ikiye ayrılır ilk kısım ve son kısım. Bu kısımları terazinin kefelerine koyar ama eşitliği elde edemezsiniz. Ya başı daha iyidir ya da sonu. Bu kitabın da sonu başı kadar iyi gitmedi. Bir de Robbins'in kurgusu anlattığı ��ey benim hoşuma gitmeyince pek keyif alamadım.

Kitap ölüm- ölümsüzlük meselesini ele alırken mitolojiden, bilimden ve daha birsürü başka kaynaktan yararlanıyor. Ancak konuya getirdiği yorumu fazla dini ve postmodern bir mitoloji yorumu gibi algıladım ben. Aslında kitap sanırım bana pek uygun değildi. Kokular parfümler çok da ilgimi çekmez. Hele Pan'ı koyduğu yer de hoşuma gitmeyince sanırım pek keyif alamadım. Belki ben ıskaladım ama biraz da zevk ve beğeni meselesi olarak bakarsak; bana çok hitap etmedi diyelim.

Yazarın kendine has bir dili, değişik tasvirleri ve tempolu bir anlatımı olduğunu söyleyip hakkını teslim etmeli.
Herkese iyi okumalar.

Breathe properly. Bathe often. Eat your veggies (especially beets). Have lots of sex. These are the keys to staying young and living longer. Oh, and it's all intimately linked with our sense of smell.

At times hysterically funny, at times excruciatingly tedious ("Dannyboy's Theory" at the end made me want to gouge my eyes out with a shrimp fork), this book was, overall, good.

Not great. Not wonderful. Just good.

The book is full of odd characters who are likeable to varying degrees. I liked Marcel and his whale mask. Priscilla was refreshingly goofy. V'lu was intriguing. Alobar and Kudra were funny and real (and very, very old). Pan was an old goat (ha!). And Wiggs Dannyboy was just annoying. (I kept thinking that it would come out that he's not really Irish since he kept losing his accent.)

I was impressed with the amount of imagination that went into contriving the plot. It was very complex and well thought out. And Robbins' talent for metaphor & description and his ability to put words together in a unique way make his writing style very fun to read.

Again, I liked the book. If you like quirky, funny, far-fetched stories that stretch the imagination, this is the book for you.

I'll end with the line that made me almost fall off my chair laughing. "Does koala bear poop smell like cough drops?"

*Loved* that one!

Told to read this by my boyfriend who declared that I NEEDED to read this book to understand him, I am now disgusted and reconsidering my relationship. Ok, I'm kidding, but I take solace in the fact he read this book in high school.

Oddly enough, my best friend also said this is her favorite book.

Either I'm surprised to discover I'm a prude, or Robbins wastes way too much of a promising book on misogynistic fantasies of all women as nymphomaniacs who live and breathe to seduce and pleasure their usually significantly older male partners. The only relationship that didn't annoy me was between Priscilla and Ricki, and even that one was sexually focused. I don't mind reading about sex, in fact I rather enjoy it if done tastefully, but I feel that the overwhelming sexual descriptions took away from the substance of Robbins' ideas. I found myself rolling my eyes throughout most of it and was even embarassed when a man in a plane commented on my book choice, noting that another author he reads is "like Tom Robbins if he had a heart."

I give it two stars because Robbins is clever (maybe too clever) and funny and I feel that the ending made up for what was lacking earlier in the book. Or maybe I was just glad to be done with it.