This collection of poetry is flawless, just like Maya herself. I’m a little biased, as she’s one of my favorite writers ever, but her humanity and words shine like never before in this collection. It’s clear that Maya’s themes of race, sex, religion, class, and nationality are always at the forefront of her mind. She was a trailblazer for her ideas and for how she conveyed those to the people in and outside of her community. I always get a little jealous when I read her stuff because I wish I could write something so precise, eloquent, and heartfelt. Every word, pause, and punctuation means something in a Maya Angelou poem or story. I could almost hear her reading them too as I was I reading in my mind. What a powerhouse!

Some of my favorites are Phenomenal Woman, Still I Rise, Weekend Glory, Human Family, In and Out of Time, The Lesson, Senses of Insecurity, Alone, and so many more. They’re all honestly amazing. Find me a poet who has so much sass, brass, class, and a whole lot of… well you know the rest. Maya knows the human soul because she’s willing to bare her entire soul. She’s been through life and it shows in her work. These poems ooze the troubles and tribulations of a hardworking Black American woman trying to find herself in the 20th century. I have so much respect for her journey and these poems. And please know, I’m not even a huge poetry person, but these are so great I would highly recommend to anyone who loves the human spirit and the written word.

we all knew this would be incredible but damn it really was

Good

n  "tüm harikalarını gördüm dünyanın
görmedim başkasının aynısı bir insan daha"n (s. 117)

Nilgün Marmara'nın şu dizeleri geldi aklınıza değil mi?
n  "Ey, iki adımlık yerküre
Senin bütün arka bahçelerini
gördüm ben!n (Nilgün Marmara - Daktiloya Çekilmiş Şiirler, s.164)

Evet, bu şiirler ifade olarak benzese de çok farklı duyguların yansımaları her ikisi de. Her ikisini de çok seviyorum.

Maya Angelou, acılarla dolu hayatında, ki buraya yazmaya bile elimin varmadığı acılar, son derece harika şiirler ortaya çıkarmış. Bunlardan bazıları beni özellikle etkiledi. Onların üzerinde duracağım.

İlki şu;
n  "Gelecek hafta aydınlık bir günde
Bombanın düşmesinden hemen önce
Hemen önce dünyanın yok olmasından
Ölümümden hemen önce"n (s. 36)

Bu şiirin orjinali ise şöyle:
n  "On a bright day, next week
Just before the bomb falls
Just before the world ends
Just before I die"n *

Şimdi bu dizelerde benim en çok dikkatimi çeken şey "dünyanın yok olmasından önce" ifadesi. Kimi eleştirmenler (örn. Bloom, Lynn Z.) bu şiirde siyahilerin yaşadığı "survival" durumun anlatılmaya çalıştığını söylüyorlar.
Oysa ben bu şiirde çok daha mistik bir hava sezinliyorum. İnsanın ölümünün kendi kıyameti olduğu düşüncesi geliyor aklıma.

Bu şiirin devamında çizilen atmosfer son derece "apokaliptik" bir atmosfer. Siyahilerin yaşadığı baskı ve acıların insanın kozmostaki anlamı ile birbirine eklemlenmesiyle, acıların tek bir acıya dönüştüğü nihai bir durum. Tolstoy'un İvan İlyiç'in Ölümü eserindeki "ama neden acı? öyleyse?" sorusunu hatırlayın.

47. sayfada yer alan "Geçen Zaman" başlıklı şiirine baktığınızda, siyah-beyaz arasındaki dualizmin yerini ölüm ve yaşamın aldığı garip ve gizemli bir dönüşüm dikkatinizi çekecektir.
n  "biri başlangıcını anlatır
mutlak bir bitişin

öteki, sona erişini
kesin bir başlangıcın"n (s. 47)

Şimdi bu durumu nasıl izah edebiliriz? Burada yaratılan post-travmatik atmosferin haricinde bir şey sözkonusu. Angelou bence satır aralarında insan yaşamı ile ölüm arasındaki keskin ikirciliği felsefi tema haline getirmiş.

Angelou'nun her şiirini siyahilere uygulanan baskı penceresinden yorumlamamak gerek. Onun şiirleri son derece çeşitli felsefi temalardan besleniyor. Her şeyden evvel çok güçlü bir hümanizma şiirlerinde hissediliyor.

n  "İşte buraya, yanı başıma kök salın
Ben ırmağın diktiği o Ağacım,
Hiç kimse yerimden söküp alamaz beni
Ben Taşım, ben Irmağım, ben Ağacım,"n (s. 146)

M. Baran
20.03.2021
Ankara


Maya Angelou, The Complete Poems of Maya Angelou, Random House, New York, p. 30

Şurada yayınlandı:
https://agacingovdesi.com/2021/03/20/...

Tanto la sabiduría como la ternura toman tiempo. Cuesta aprender a ser tierno, cuesta aprender a ser sabio. De ahí que en la buena poesía haya una condensación de edades, que los buenos poetas, incluso siendo jóvenes poetas, tengan el alma atravesada por las eras. Maya Angelou tuvo siempre la antigüedad de un continente, y cada palabra en su poesía está íntimamente atravesada de esa certeza. Leerla es permitirse escuchar, al ritmo de blues, la respiración de una tierra vieja, negra y fértil.

Este libro de poemas recoge ampliamente su obra, compila cuatro poemarios organizados cronológicamente, lo que permite un acercamiento tanto detallado como panorámico a la producción de la autora. Se trata de una poesía enfocada en dos frentes: el primero, de corte intimista, abunda en las situaciones autobiográficas; el segundo, de corte político, se centra en la experiencia negra en los Estados Unidos. Lo más interesante es ver, en ambos casos, las zonas de encuentro, los versos donde ambos temas se confunden para crear la voz particular de la poeta.

You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise. (154)

La apuesta estética de Angelou está, entonces, en esa condensación de significados, donde su vida particular se recubre con la historia colectiva de un pueblo. Desde allí, desde ella que es otros (y aquí la máxima de Rimbaud cobra un sentido distinto), habla de la enfermedad y la muerte, de la soledad de los exiliados, de la libertad como centro en la existencia (ya sea por su presencia o su ausencia), del erotismo sin complejos de un cuerpo dispuesto a afirmarse como fiesta. En su búsqueda de identidad, en su defensa, Angelou no deja de reconocerse profundamente americana; su poesía pertenece a la tradición afirmativa de Whitman: una celebración de la vida, la naturaleza, la ciudad y el cuerpo.

A poet screams "CHRIST WAITS AR THE SUBWAY!"
But who sees? (34)

Como punto extra a lo ya dicho, me queda por mencionar todavía el sentido musical de estos poemas. El ritmo y la rima aproximan la lectura en voz alta a la canción, hay un son inconfundible en la lectura. Me alegra mucho haberla leído, con esa alegría particular que da encontrar buenos poetas. Les dejo dos últimos versos, bellos y eléctricos, a modo de anzuelo. Lean a Angelou:

Dawn offers
innocence to a half-mad city. (203)

**

P.D: Los votos de los usuarios de Goodreads le dieron, este año, el galardón a mejor libro de poesía a uno de Rupi Kaur. Le voy a dar el chance, con Angelou todavía reciente en la memoria. Ya veremos si está a la altura de la marejada.

Phenomenal. Her poetry is timeless. She speaks to such universal experiences while also exploring her identity and place as a Black woman. Several of the poems were deeply religious which did not speak to me, but I can still appreciate the craftsmanship of her poetry.

The spirit of love that is entrenched in her desire for social change is always a breath of fresh air.

Simply divine and delightful.

First time reading any of Maya Angelou’s work. Absolutely stunning! Some of the best poetry I’ve read in quite a while. ❤️

Classic and timeless!

Extraordinary

A beautiful collection of poems by the wonderful and amazing poet, the late Maya Angelou.
There is really nothing else that needs said.