...
Show More
Fantastic book! I have always been fascinated by the Colombian Exhibition, and weaving in the story of the fair, into a gripping serial killer case was fascinating!
Ease Reading-Find Your Next Favorite Book
Community Reviews
Rating(4 / 5.0, 98 votes)
5 stars
34(35%)
4 stars
31(32%)
3 stars
33(34%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
98 reviews
...
Show More
“It was so easy to disappear, so easy to deny knowledge, so very easy in the smoke and din to mask that something dark had taken root. This was Chicago, on the eve of the greatest fair in history.”
"The Devil in the White City" is a gripping work of non-fiction that tells the intertwined stories of two men: Daniel Burnham, the architect who oversaw the construction of the 1893 World's Columbian Exposition in Chicago, and H.H. Holmes, a notorious serial killer who used the fair as a hunting ground for his victims.
Larson's writing is both engaging and well-researched, bringing the events of the late 19th century to life in vivid detail. The contrast between the beauty and grandeur of the fair and the darkness and depravity of Holmes' crimes creates a fascinating tension that drives the narrative forward.
One of the strengths of the book is its portrayal of the social and cultural context of the time. Larson offers insights into the political and social climate of late 19th century America, as well as the scientific and cultural advancements of the era. Additionally, his detailed research into the lives of Burnham and Holmes provides a nuanced portrait of these two complex figures.
However, some readers may find fault with the book's structure, as it jumps back and forth between the stories of Burnham and Holmes. While the contrast between the two narratives is effective, it can be jarring at times and may disrupt the flow of the book.
Additionally, some may criticize the book for sensationalizing the story of Holmes and his crimes. While Larson takes care to present the facts of the case in a sober and factual manner, some readers may feel that the book crosses a line in its portrayal of Holmes as a monstrous figure.
“I was born with the devil in me,' [Holmes] wrote. 'I could not help the fact that I was a murderer, no more than the poet can help the inspiration to sing.”
Overall, "The Devil in the White City" is a fascinating and well-written book that offers a unique perspective on an important moment in American history. While it may not be to everyone's taste, its blend of historical research and true crime storytelling make it a compelling read for anyone interested in the darker side of the American experience.
“Beneath the gore and smoke and loam, this book is about the evanescence of life, and why some men choose to fill their brief allotment of time engaging the impossible, others in the manufacture of sorrow. In the end it is a story of the ineluctable conflict between good and evil, daylight and darkness, the White City and the Black.”
...
Show More
Being a card-carrying member of a book club can be a treacherous commitment. I'm currently part of two book clubs/reading groups and some of the novels have taken me to the heights of literature, while others have been gruelling treks through the bowels of literature (Thomas Pynchon's novels have found their way into both categories). You run serious risk in a book club: you put hours of valuable reading time into someone else's hands and hope that they are gentle with you. Of course, the reward of a great book chosen by a friend, that you would have never discovered on your own, can delight and inspire great discussion.
My bookclub operates like this: three books are suggested and the members vote for the book they'd be most likely to read. Luckily, my bookclub chose to read The Devil in the White City for our most recent read, which was due in no small part to the forthcoming adaptation by Martin Scorsese with Leonardo DiCaprio slated to star as the horrific Dr. H. H. Holmes. This was in all ways a winner for me: the book had been on my TBR list for ages and reading a book before the movie arrives affords a sort of hipster-nonchalance in the months leading up to a film's release. But there was another issue with the book club.
Nobody else read the book.
Now, to be fair, a lot of people started to read it, and there were even some halfhearted commitments to finishing the book but, a lot of people found the book to be pretty boring 100-pages in. Rather that wanting to scold my fellow members, I sat with 100 pages left and, unfortunately I had to agree.
I also feel that this whole review, which has become a bit of a pontification on book clubs, should be prefaced with the fact that I usually don't read these types of books. My nonfiction reading tends to be relegated to science, medicine, memoirs, with the occasional foray into popular reads (e.g. Freakonomics). History is not usually my go-to read. With that said, I am not immune to a good yarn, and that's exactly what Larson is delivering here: history told with an eye for narrative.
In discussion with one of the members who had made it through just under half of the book, I made the comment that the book alternated between periods of excitement and tedium. The World's Fair in Chicago bit was really just a hurdle for me as I wanted to get back to the supremely unnerving and palpably creepy tale of Holmes' murders. As the book wore on, I began to appreciate Burnham's quest to become the best architect of his time, but the descriptions of practicalities surrounding the building of the fair itself didn't do much for me.
In fairness, this is a matter of personal taste. Others might revel in the materials used to erect the court of honour, or the difficulties in working in soil that was notoriously mercurial. What I did enjoy from these sections were the stories of the people themselves: Burnham and Olmstead's personal struggles overshadowed the fair in my mind. I also loved to read about a time with which I was relatively unfamiliar. The fierce patriotic pride exhibited by the citizens of Chicago in the book seem so foreign by today's standards, and it was pretty neat when the origins of modern products or amenities were unveiled (Pabst Blue Ribbon drinkers, take note).
Truly, where the book shone for me were the chapters that dealt with Holmes' cruel, cold, and monstrous activities. Larson exhibits just enough restraint in the book's half that horrors are largely implied, and left to the reader's imagination. This makes for a horrifying and gripping read towards the end of the book, Cruelty Revealed, in which a detective follows a trail of misery left in Holmes' wake.
All in all, this is a book I'm not sorry I read. I enjoyed parts of both narratives, and it is impossible not to praise both Larson's painstaking research and his narrative approach to nonfiction. I was expecting to enjoy the book a lot more than I did, but I was able to appreciate if not love what Larson has done with this book. It was a smart thematic choice to set two diametrically opposed men (who never meet) against each other in the book's narrative. Both represent the birth of modern America through similarities with european counterparts, it just happens that one sought to achieve greatness for himself and his country, while the other sought to sow pain and suffering for his own entertainment.
My bookclub operates like this: three books are suggested and the members vote for the book they'd be most likely to read. Luckily, my bookclub chose to read The Devil in the White City for our most recent read, which was due in no small part to the forthcoming adaptation by Martin Scorsese with Leonardo DiCaprio slated to star as the horrific Dr. H. H. Holmes. This was in all ways a winner for me: the book had been on my TBR list for ages and reading a book before the movie arrives affords a sort of hipster-nonchalance in the months leading up to a film's release. But there was another issue with the book club.
Nobody else read the book.
Now, to be fair, a lot of people started to read it, and there were even some halfhearted commitments to finishing the book but, a lot of people found the book to be pretty boring 100-pages in. Rather that wanting to scold my fellow members, I sat with 100 pages left and, unfortunately I had to agree.
I also feel that this whole review, which has become a bit of a pontification on book clubs, should be prefaced with the fact that I usually don't read these types of books. My nonfiction reading tends to be relegated to science, medicine, memoirs, with the occasional foray into popular reads (e.g. Freakonomics). History is not usually my go-to read. With that said, I am not immune to a good yarn, and that's exactly what Larson is delivering here: history told with an eye for narrative.
In discussion with one of the members who had made it through just under half of the book, I made the comment that the book alternated between periods of excitement and tedium. The World's Fair in Chicago bit was really just a hurdle for me as I wanted to get back to the supremely unnerving and palpably creepy tale of Holmes' murders. As the book wore on, I began to appreciate Burnham's quest to become the best architect of his time, but the descriptions of practicalities surrounding the building of the fair itself didn't do much for me.
In fairness, this is a matter of personal taste. Others might revel in the materials used to erect the court of honour, or the difficulties in working in soil that was notoriously mercurial. What I did enjoy from these sections were the stories of the people themselves: Burnham and Olmstead's personal struggles overshadowed the fair in my mind. I also loved to read about a time with which I was relatively unfamiliar. The fierce patriotic pride exhibited by the citizens of Chicago in the book seem so foreign by today's standards, and it was pretty neat when the origins of modern products or amenities were unveiled (Pabst Blue Ribbon drinkers, take note).
Truly, where the book shone for me were the chapters that dealt with Holmes' cruel, cold, and monstrous activities. Larson exhibits just enough restraint in the book's half that horrors are largely implied, and left to the reader's imagination. This makes for a horrifying and gripping read towards the end of the book, Cruelty Revealed, in which a detective follows a trail of misery left in Holmes' wake.
All in all, this is a book I'm not sorry I read. I enjoyed parts of both narratives, and it is impossible not to praise both Larson's painstaking research and his narrative approach to nonfiction. I was expecting to enjoy the book a lot more than I did, but I was able to appreciate if not love what Larson has done with this book. It was a smart thematic choice to set two diametrically opposed men (who never meet) against each other in the book's narrative. Both represent the birth of modern America through similarities with european counterparts, it just happens that one sought to achieve greatness for himself and his country, while the other sought to sow pain and suffering for his own entertainment.
...
Show More
Larson does an excellent job--and researched primary sources!--in conveying the excitement, the effort, the novelty, and the grandness of the Chicago World's Fair/Columbian Exhibition in 1893. Readers understand the stakes, the deadlines, the big personalities involved--especially Daniel Burnham who masterfully oversaw it all and Olmstead, notable for his creations (including Central Park) throughout the U.S. Larson discusses the architecture, the engineering, and the sheer size and innovation of this wonderful event.
Burnham's story is juxtaposed with that of Henry Holmes, psychopath and serial killer who built and operated the World's Fair Hotel, a place to which he lured and killed many young women.
And of course, for those who love Chicago, this factual retelling brings the city's history--especially Hyde Park--vividly to life.
Highly recommended and deserving of all of its awards. A great book by Erik Larson!
Burnham's story is juxtaposed with that of Henry Holmes, psychopath and serial killer who built and operated the World's Fair Hotel, a place to which he lured and killed many young women.
And of course, for those who love Chicago, this factual retelling brings the city's history--especially Hyde Park--vividly to life.
Highly recommended and deserving of all of its awards. A great book by Erik Larson!
...
Show More
Ana Wallace listed this book as one of The Books that Changed the Way I Think: https://www.youtube.com/watch?v=J6wbG...
To go along with this book, watch Ranking the Weirdest Things at the 1893 Chicago World's Fair: https://www.youtube.com/watch?v=XA9Ki...
To go along with this book, watch Ranking the Weirdest Things at the 1893 Chicago World's Fair: https://www.youtube.com/watch?v=XA9Ki...
...
Show More
This was the first Larson book I read and I was gobsmacked. What a story! Based on true happenings at the Chicago Exposition it pulls together murder and mayhem in the midst of the celebration of the Fair. Well written and well researched. Larsen has gone on to write several more books, tying together two seemingly unrelated events into a cohesive spellbinding story. Highly recommended.
...
Show More
Tell me, which book would you like to read more?
Grim, gripping, and atmospheric. or,
Soaring, breathless, and inspiring
Why choose when you could have both at once?
Larson's deliberate balance of two narratives is a stylistic wonder, inviting us to consider the dual nature of Humankind: how wondrous the feats engineered by those who seek to do good, and how terrible the deeds committed by those who prefer evil. The author's strategic teasing of terrible things to come generates a dreadful foreboding in the reader, which persistently undercuts the wonder of the awe-inspiring architectural renaissance thread.
5 stars out of 5. A real page-turner. Though it helped a lot that I grew up in Chicago and knew the setting and references well.
Grim, gripping, and atmospheric. or,
Soaring, breathless, and inspiring
Why choose when you could have both at once?
Larson's deliberate balance of two narratives is a stylistic wonder, inviting us to consider the dual nature of Humankind: how wondrous the feats engineered by those who seek to do good, and how terrible the deeds committed by those who prefer evil. The author's strategic teasing of terrible things to come generates a dreadful foreboding in the reader, which persistently undercuts the wonder of the awe-inspiring architectural renaissance thread.
5 stars out of 5. A real page-turner. Though it helped a lot that I grew up in Chicago and knew the setting and references well.
...
Show More
A brief list of things that generally don't strike my fancy: architecture, the Gilded Age, landscape design, metropolitan cities, politics (of the historical kind), and serial killers. So, for a novel that exclusively focuses on all of these things, the very fact that I made it through and maintained mild interest is quite extraordinary. However, my interest never really piqued above "mild" and, hence, the three star rating.
The Devil in the White City is really two stories: the planning and building of the 1893 World Columbian Exposition in Chicago and the simultaneous planning and building of a serial killer's lair. Larson uses the convergence of these two storylines to juxtapose man's capacity for the divine against an equal capacity for evil. Two men become the embodiment of this dichotomy: Daniel Burnham, chief architect of the Exposition, who brought the dream of the "White City" to life, and H. H. Holmes, the psychopath who used the bustle of the World's Fair to lure victims to his real-life house of horrors. This intention seems to be summed up in a quote from the physician John L. Capen, who, reflecting upon Holmes's appearance, says of his eyes, "They are blue. Great murderers, like great men in other walks of activity, have blue eyes." Attention is drawn time and again to the startling blue eyes of both Burnham and Holmes, illustrating that each man would become "great" in his way.
However, Larson thankfully doesn't browbeat his reader with lengthy explorations of the nature of good and evil. Instead, he presents the extraordinary lives of each man during that fateful time and allows the reader to draw these comparisons. As the White City is built, America is presented with the dream of what it could be. A civilized country could emerge from the twilight of the frontier and our pioneer spirit could live on in a future where men like Tesla, Edison, and Ferris looked toward building the impossible.
Despite the hopes and possibilities represented by the Columbian Exposition, there is also an undercurrent of darkness in the form of union strikes, economic collapses, and cities large enough to swallow ambitious men and women whole without leaving a trace--cities that serve as the perfect hunting grounds for a man like Holmes.
These are compelling stories and, yet, they never quite came to life for me. Larson's research is obvious, but the pacing of the story is often slowed down by dry passages--especially those detailing the power struggles that occur during the planning of the Exposition. Larson is at his best while writing about Chicago itself, capturing the sights, smells, and sounds of a bustling and ambitious city eager to prove its worth as a cultural mecca to its more sophisticated counterpart, New York City. He's also adept at bringing historical characters to life (I particularly enjoyed it when Susan B. Anthony and Buffalo Bill cross paths). All in all, this is a worthwhile, if not riveting, read.
Cross posted at This Insignificant Cinder
The Devil in the White City is really two stories: the planning and building of the 1893 World Columbian Exposition in Chicago and the simultaneous planning and building of a serial killer's lair. Larson uses the convergence of these two storylines to juxtapose man's capacity for the divine against an equal capacity for evil. Two men become the embodiment of this dichotomy: Daniel Burnham, chief architect of the Exposition, who brought the dream of the "White City" to life, and H. H. Holmes, the psychopath who used the bustle of the World's Fair to lure victims to his real-life house of horrors. This intention seems to be summed up in a quote from the physician John L. Capen, who, reflecting upon Holmes's appearance, says of his eyes, "They are blue. Great murderers, like great men in other walks of activity, have blue eyes." Attention is drawn time and again to the startling blue eyes of both Burnham and Holmes, illustrating that each man would become "great" in his way.
However, Larson thankfully doesn't browbeat his reader with lengthy explorations of the nature of good and evil. Instead, he presents the extraordinary lives of each man during that fateful time and allows the reader to draw these comparisons. As the White City is built, America is presented with the dream of what it could be. A civilized country could emerge from the twilight of the frontier and our pioneer spirit could live on in a future where men like Tesla, Edison, and Ferris looked toward building the impossible.
Despite the hopes and possibilities represented by the Columbian Exposition, there is also an undercurrent of darkness in the form of union strikes, economic collapses, and cities large enough to swallow ambitious men and women whole without leaving a trace--cities that serve as the perfect hunting grounds for a man like Holmes.
These are compelling stories and, yet, they never quite came to life for me. Larson's research is obvious, but the pacing of the story is often slowed down by dry passages--especially those detailing the power struggles that occur during the planning of the Exposition. Larson is at his best while writing about Chicago itself, capturing the sights, smells, and sounds of a bustling and ambitious city eager to prove its worth as a cultural mecca to its more sophisticated counterpart, New York City. He's also adept at bringing historical characters to life (I particularly enjoyed it when Susan B. Anthony and Buffalo Bill cross paths). All in all, this is a worthwhile, if not riveting, read.
Cross posted at This Insignificant Cinder
...
Show More
Το εν λόγω βιβλίο το είχα βάλει στο μάτι εδώ και κανα χρόνο περίπου. Μου είχε τραβήξει την προσοχή όχι μόνο γιατί επρόκειτο για αληθινή ιστορία αλλά κυρίως γιατί είχε να κάνει με την Διεθνή Έκθεση του Σικάγου. Και τελικά ήρθε η ώρα του και το διάβασα!
Διαδραματίζεται από το 1890 έως και το 1895 και παρακολουθούμε κατά κύριο λόγο τον Ντάνιελ Χάντσον Μπέρμαν, έναν αρχιτέκτονα και υπεύθυνο για την κατασκευή της διάσημης Διεθνής Έκθεσης του Σικάγου, της επονομαζόμενης και Λευκής Πόλης, και του Χέμαν Γουέμπστερ Μάτζετ, ή όπως ήταν περισσότερο γνωστός Χ. Χ. Χόλμς, ενός δολοφόνου που έδρασε εκείνη την περίοδο, σκοτώνοντας έναν απροσδιόριστο αριθμό ανθρώπων, συγκλονίζοντας την Αμερική.
Πέρα από την αιματοχυσία, τους καπνούς και το πηλώδες έδαφος, το βιβλίο αυτό αφορά τη φθαρτότητα της ζωής, καθώς και το γιατί κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να γεμίσουν το σύντομο μερίδιο χρόνου που τους δόθηκε επιχειρώντας να αναμετρηθούν με το αδύνατο, ενώ άλλοι προκαλώντας δυστυχία. Εντέλει είναι μια ιστορία για την αναπότρεπτη σύγκρουση καλού και κακού, φωτός και σκότους, της Λευκής και της Μαύρης Πόλης.
(από την Σημείωση στην αρχή του βιβλίου)
Από την μια έχουμε την προσπάθεια του Σικάγου να καταφέρει το ακατόρθωτο. Να κατασκευάσει μια Διεθνή Έκθεση που δεν θα είχε προηγούμενο. Θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη, καλύτερη και εντυπωσιακότερη από την προηγούμενη του Παρισιού με μια ατραξιόν που θα ξεπερνούσε τον Πύργο του Άιφελ. Θα έπρεπε να βγάλει όχι μόνο το Σικάγο αλλά όλη την Αμερική ασπροπρόσωπη. Και όλα αυτά έχοντας πολύ λιγότερο χρόνο από αυτόν που θα απαιτούσε ένα τέτοιο εγχείρημα.
«Ονειρεύεστε, κύριοι, ονειρεύεστε…» ψιθύρισε. «Ελπίζω μόνο να μπορέσουν να εκπληρωθούν τα μισά από τα οράματα αυτά».
(σελ.187)
Κανείς δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, παρά ελάχιστοι. Μάζεψαν τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της Αμερικής, έψαξαν για τους καλύτερους μηχανικούς και συγκέντρωσαν χιλιάδες εργάτες για να δουλέψουν στο χώρο της Έκθεσης.
Το κόστος αστρονομικό, ο χρόνος να τρέχει, εμπόδια να εμφανίζονται παντού. Ατυχίες, δύσκολες καιρικές συνθήκες, καθυστερήσεις, απεργίες, αρνήσεις, έλλειψη πίστης.
Παρ’ όλες τις προβλέψεις και τις αντίξοες συνθήκες όμως ο Ντάνιελ Μπέρναμ πίστεψε και τα κατάφερε.
Η Έκθεσή του έμεινε στην ιστορία, όχι μόνο σαν γεγονός αλλά και επηρεάζοντας την αρχιτεκτονική, την πολεοδομία, την τεχνολογία, κ.α.
Η επίδραση της Έκθεσης στον ψυχισμό της Αμερικής ήταν ισχυρή και μακροχρόνια, με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ο πατέρας του Γουόλτ Ντίσνεϊ, ο Ελάιας, βοήθησε να χτιστεί η Λευκή Πόλη· το Μαγικό Βασίλειο του Γουόλτ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απόγονός της.[…] Ο συγγραφέας Λ. Φρανκ Μπάουμ και ο σχεδιαστής συνεργάτης του Γουίλιαμ Γουάλας Ντένσλοου επισκέφτηκαν την έκθεση· η μεγαλοπρέπεια της τους ενέπνευσε τη δημιουργία της Χώρας του Οζ. Ο ιαπωνικός ναός στο Δασωμένο Νησί γοήτευσε τον Φρανκ Λόιντ Ράιτ, και πιθανόν επηρέασε τα σχέδια του για τις οικίες «της Πεδιάδας».[…] Από το 1893, κάθε αμερικανικό καρναβάλι περιλαμβάνει κεντρικό δρόμο που λέγεται Μιντγουέι και Τροχό του Φέρις, και κάθε παντοπωλείο περιέχει προϊόντα που γεννήθηκαν στην έκθεση. Το Σρέντιντ Γουίτ τελικά επιβίωσε. Κάθε σπίτι διαθέτει πλήθος λαμπτήρων πυράκτωσης με εναλλασσόμενο ρεύμα, πράγματα που απέδειξαν για πρώτη φορά τη βιωσιμότητά τους για ευρεία χρήση στην έκθεση·
[…] Η σημαντικότερη επίδραση της έκθεσης ήταν η αλλαγή που επέφερε στον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται τις πόλεις τους και τους αρχιτέκτονες τους. Ώθησε όλη την Αμερική -και όχι μόνο μερικούς πλούσιους πάτρονες της αρχιτεκτονικής- να βλέπουν τις πόλεις με τελείως διαφορετικό μάτι.[…] Η έκθεση δίδαξε σε άντρες και γυναίκες, μαθημένους στα απολύτως απαραίτητα, ότι οι πόλεις δεν χρειάζονταν να είναι σκοτεινά, βρώμικα και επικίνδυνα προπύργια του αυστηρώς χρηστικού. Μπορούσαν να είναι και όμορφες.
(σελ.565-6)
Αυτή η εξιστόρηση της δημιουργίας της Έκθεσης, από την ανάθεσή της μέχρι τη λήξη της πολύ μου άρεσε! Ίσως σε κάποιους να μην φανεί τόσο ενδιαφέρον και κάποια σημεία να τα βρουν λίγο βαρετά αλλά εγώ έβρισκα όλες αυτές τις λεπτομέρειες συναρπαστικές! Όπως είπα και πιο πάνω ήταν ο βασικότερος λόγος που ήθελα να διαβάσω το βιβλίο και ικανοποιήθηκα και με το παραπάνω!
Μέσα στα κτήρια της έκθεσης οι επισκέπτες συναντούσαν συσκευές και ιδέες καινοφανείς για τους ίδιους και τον κόσμο. Άκουγαν ζωντανή μουσική από μια ορχήστρα στη Νέα Υόρκη που μεταδιδόταν μέσω υπεραστικού τηλεφώνου. Είδαν τις πρώτες κινούμενες εικόνες στο Κινητοσκόπιο του Έντισον, και παρακολούθησαν έκπληκτοι τις αστραπές που κροτάλιζαν γύρω από το σώμα του Νίκολα Τέσλα. Είδαν ακόμη πιο διαβολεμένα πράγματα -το πρώτο φερμουάρ· την πρώτη πλήρως ηλεκτρική κουζίνα, που περιλάμβανε αυτόματο πλυντήριο πιάτων· και ένα κουτί που υποτίθεται πως περιείχε ό,τι χρειαζόταν κανείς για να κάνει τηγανίτες, με το εμπορικό σήμα Αντ Τζερεμάια’ς.
(σελ.382-3)
Εκεί ήταν ο Πεντερέφσκι, ο Χουντίνι, ο Τέσλα, ο Έντισον, ο Τζόπλιν, ο Ντάροου, ένας καθηγητής του Πρίνστον ονόματι Γούντροου Γουίλσον, και μια γλυκιά γριούλα με καλοκαιρινό μαύρο μεταξωτό φόρεμα με λουλούδια στο μπλε χρώμα του μη με λησμόνει, ονόματι Ζούζαν Μπ. Άντονι.
(σελ.439)
Και από την άλλη έχουμε τον Χ. Χ. Χολμς, έναν από τους πρώτους καταγεγραμμένους κατά συρροή δολοφόνους της Αμερικής. Ο Χολμς ήταν ένας νεαρός γιατρός, ιδιαίτερα γοητευτικός, έκανε τους ανθρώπους να τον εμπιστεύονται με τρομερή ευκολία, έλεγε ψέματα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, έστηνε οικονομικές απάτες, ανοιγόκλεινε επιχειρήσεις ανάλογα με το συμφέρον του και χρησιμοποιούσε ένα σωρό ψεύτικα ονόματα. Χρωστούσε χρήματα σε πολλούς ανθρώπους αλλά πάντα κατάφερνε να αποφεύγει τις πληρωμές. Μα κυρίως του άρεσε να παίζει με τους ανθρώπους, να τους χειραγωγεί και αφού βαρεθεί να τους ξεφορτωθεί συνήθως με κάποια φριχτή μέθοδο. Βασικά του θύματα ήταν νεαρές γυναίκες και βασικός τόπος δράσης του ήταν ένα ξενοδοχείο που έχτισε ο ίδιος ειδικά γι’αυτό το σκοπό, το επονομαζόμενο και Κάστρο. Το έχτισε επίτηδες κοντά στην Έκθεση ώστε να προσελκύσει περισσότερο κόσμο, μια πραγματική παγίδα για τα υποψήφια θύματα του.
Ο Χολμς δρούσε ψύχραιμα και πάντα αντιμετώπιζε τους δύσπιστους και τις ερωτήσεις τους με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν υποψιάστηκε ότι είχε την παραμικρή εμπλοκή στις εξαφανίσεις των αγαπημένων τους, παρά μόνο πολύ αργότερα.
Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων του. Ο ίδιος επιβεβαίωσε 27, αλλά κάποιοι εκτιμούν ότι έφτασε μέχρι και τους 200.
«Γεννήθηκα με το διάβολο μέσα μου. Ήμουν δολοφόνος και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, όπως ένας ποιητής έχει έμπνευση να τραγουδήσει και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.»
(σελ.15)
«Είναι ένα θαύμα μοχθηρίας, ένας ανθρώπινος δαίμονας, ένα ον τόσο αδιανόητο, που τέτοιο χαρακτήρα κανένας μυθιστοριογράφος δεν θα τολμούσε να επινοήσει. Επιπλέον, η ιστορία δείχνει να εικονογραφεί το τέλος του αιώνα.»
(σελ.562)
Παρ’ ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία, που σημαίνει ότι θεωρητικά δεν υπάρχει κανένα μυστήριο, ο Λάρσον κατάφερε σε σημεία να κάνει την ανάγνωση σχεδόν αγωνιώδη.
Μου άρεσε επίσης πολύ η αποτύπωση της εποχής. Μια εποχή γεμάτη δυσκολίες αλλά και εκπλήξεις. Ανακαλύψεις, εφευρέσεις και καινοτομίες γίνονταν συνέχεια. Σχεδόν ζήλευα όλους αυτούς τους επισκέπτες της Έκθεσης. Είδαν θαύματα και ενθουσιάζονταν με πράγματα που σήμερα θεωρούμε συνηθισμένα και αυτονόητα. (Και μετά διάβαζα και για όλα τα άλλα π.χ. τι γνώμη είχαν για τις γυναίκες ή από τι μπορεί να πέθαιναν και έλεγα όχι ευχαριστώ!) Και ο Έρικ Λάρσον τα παρουσίασε και τα δύο, και την Λευκή και την Μαύρη Πόλη.
Ωστόσο τα πράγματα άλλαζαν. Όπου και να κοιτούσε κανείς, το όριο ανάμεσα στο ηθικό και στο φαύλο έμοιαζε να υποχωρεί. Η Ελίζαμπεθ Κέιντι Στάντον επιχειρηματολογούσε υπέρ του διαζυγίου. Ο Κλάρενς Ντάροου συνηγορούσε υπέρ του ελεύθερου έρωτα. Μια νεαρή γυναίκα ονόματι Μπόρντεν σκότωσε τους γονείς της.
(σελ.31)
Εννοείται πως για όλα αυτά έχει γίνει τρομερή έρευνα και αυτό φαίνεται και στο κείμενο αλλά και στη βιβλιογραφία και στις σημειώσεις στο τέλος του βιβλίο, ενώ έδινε τροφή και για περαιτέρω προσωπική έρευνα.
Αυτό που με μάγεψε στο Σικάγο της Επίχρυσης Εποχής ήταν η προθυμία της πόλης να επιχειρήσει το ακατόρθωτο στο όνομα της πολιτικής της τιμής, μια ιδέα τόσο μακρυά από τη σημερινή ψυχοσύνθεση, ώστε δύο σοφοί αναγνώστες των πρώτων προσχεδίων αυτού του βιβλίου απόρησαν γιατί ήθελε το Σικάγο τόσο παθιασμένα να κερδίσει τη Διεθνή Έκθεση. Η αντιπαράθεση της περηφάνιας και του απύθμενου κακού μού φάνηκε πως αποκαλύπτει πολλά για τη φύση των ανθρώπων και τις φιλοδοξίες τους. Όσο περισσότερα διάβαζα για την έκθεση, τόσο περισσότερο μαγευόμουν. Ότι θα επιχειρούσε ο Τζόρτζ Φέρις να φτιάξει κάτι τόσο μεγάλο και πρωτότυπο -και ότι θα πετύχαινε με την πρώτη προσπάθεια- φαίνεται αδιανόητο στις μέρες που ζούμε, με τις μηνύσεις για αστική ευθύνη.
(από τις Σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου)
Μου άρεσε πολύ! Περισσότερο απ’ ότι περίμενα για να είμαι ειλικρινής!
η άποψη μου κι εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/...
Διαδραματίζεται από το 1890 έως και το 1895 και παρακολουθούμε κατά κύριο λόγο τον Ντάνιελ Χάντσον Μπέρμαν, έναν αρχιτέκτονα και υπεύθυνο για την κατασκευή της διάσημης Διεθνής Έκθεσης του Σικάγου, της επονομαζόμενης και Λευκής Πόλης, και του Χέμαν Γουέμπστερ Μάτζετ, ή όπως ήταν περισσότερο γνωστός Χ. Χ. Χόλμς, ενός δολοφόνου που έδρασε εκείνη την περίοδο, σκοτώνοντας έναν απροσδιόριστο αριθμό ανθρώπων, συγκλονίζοντας την Αμερική.
Πέρα από την αιματοχυσία, τους καπνούς και το πηλώδες έδαφος, το βιβλίο αυτό αφορά τη φθαρτότητα της ζωής, καθώς και το γιατί κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να γεμίσουν το σύντομο μερίδιο χρόνου που τους δόθηκε επιχειρώντας να αναμετρηθούν με το αδύνατο, ενώ άλλοι προκαλώντας δυστυχία. Εντέλει είναι μια ιστορία για την αναπότρεπτη σύγκρουση καλού και κακού, φωτός και σκότους, της Λευκής και της Μαύρης Πόλης.
(από την Σημείωση στην αρχή του βιβλίου)
Από την μια έχουμε την προσπάθεια του Σικάγου να καταφέρει το ακατόρθωτο. Να κατασκευάσει μια Διεθνή Έκθεση που δεν θα είχε προηγούμενο. Θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη, καλύτερη και εντυπωσιακότερη από την προηγούμενη του Παρισιού με μια ατραξιόν που θα ξεπερνούσε τον Πύργο του Άιφελ. Θα έπρεπε να βγάλει όχι μόνο το Σικάγο αλλά όλη την Αμερική ασπροπρόσωπη. Και όλα αυτά έχοντας πολύ λιγότερο χρόνο από αυτόν που θα απαιτούσε ένα τέτοιο εγχείρημα.
«Ονειρεύεστε, κύριοι, ονειρεύεστε…» ψιθύρισε. «Ελπίζω μόνο να μπορέσουν να εκπληρωθούν τα μισά από τα οράματα αυτά».
(σελ.187)
Κανείς δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, παρά ελάχιστοι. Μάζεψαν τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της Αμερικής, έψαξαν για τους καλύτερους μηχανικούς και συγκέντρωσαν χιλιάδες εργάτες για να δουλέψουν στο χώρο της Έκθεσης.
Το κόστος αστρονομικό, ο χρόνος να τρέχει, εμπόδια να εμφανίζονται παντού. Ατυχίες, δύσκολες καιρικές συνθήκες, καθυστερήσεις, απεργίες, αρνήσεις, έλλειψη πίστης.
Παρ’ όλες τις προβλέψεις και τις αντίξοες συνθήκες όμως ο Ντάνιελ Μπέρναμ πίστεψε και τα κατάφερε.
Η Έκθεσή του έμεινε στην ιστορία, όχι μόνο σαν γεγονός αλλά και επηρεάζοντας την αρχιτεκτονική, την πολεοδομία, την τεχνολογία, κ.α.
Η επίδραση της Έκθεσης στον ψυχισμό της Αμερικής ήταν ισχυρή και μακροχρόνια, με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ο πατέρας του Γουόλτ Ντίσνεϊ, ο Ελάιας, βοήθησε να χτιστεί η Λευκή Πόλη· το Μαγικό Βασίλειο του Γουόλτ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απόγονός της.[…] Ο συγγραφέας Λ. Φρανκ Μπάουμ και ο σχεδιαστής συνεργάτης του Γουίλιαμ Γουάλας Ντένσλοου επισκέφτηκαν την έκθεση· η μεγαλοπρέπεια της τους ενέπνευσε τη δημιουργία της Χώρας του Οζ. Ο ιαπωνικός ναός στο Δασωμένο Νησί γοήτευσε τον Φρανκ Λόιντ Ράιτ, και πιθανόν επηρέασε τα σχέδια του για τις οικίες «της Πεδιάδας».[…] Από το 1893, κάθε αμερικανικό καρναβάλι περιλαμβάνει κεντρικό δρόμο που λέγεται Μιντγουέι και Τροχό του Φέρις, και κάθε παντοπωλείο περιέχει προϊόντα που γεννήθηκαν στην έκθεση. Το Σρέντιντ Γουίτ τελικά επιβίωσε. Κάθε σπίτι διαθέτει πλήθος λαμπτήρων πυράκτωσης με εναλλασσόμενο ρεύμα, πράγματα που απέδειξαν για πρώτη φορά τη βιωσιμότητά τους για ευρεία χρήση στην έκθεση·
[…] Η σημαντικότερη επίδραση της έκθεσης ήταν η αλλαγή που επέφερε στον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται τις πόλεις τους και τους αρχιτέκτονες τους. Ώθησε όλη την Αμερική -και όχι μόνο μερικούς πλούσιους πάτρονες της αρχιτεκτονικής- να βλέπουν τις πόλεις με τελείως διαφορετικό μάτι.[…] Η έκθεση δίδαξε σε άντρες και γυναίκες, μαθημένους στα απολύτως απαραίτητα, ότι οι πόλεις δεν χρειάζονταν να είναι σκοτεινά, βρώμικα και επικίνδυνα προπύργια του αυστηρώς χρηστικού. Μπορούσαν να είναι και όμορφες.
(σελ.565-6)
Αυτή η εξιστόρηση της δημιουργίας της Έκθεσης, από την ανάθεσή της μέχρι τη λήξη της πολύ μου άρεσε! Ίσως σε κάποιους να μην φανεί τόσο ενδιαφέρον και κάποια σημεία να τα βρουν λίγο βαρετά αλλά εγώ έβρισκα όλες αυτές τις λεπτομέρειες συναρπαστικές! Όπως είπα και πιο πάνω ήταν ο βασικότερος λόγος που ήθελα να διαβάσω το βιβλίο και ικανοποιήθηκα και με το παραπάνω!
Μέσα στα κτήρια της έκθεσης οι επισκέπτες συναντούσαν συσκευές και ιδέες καινοφανείς για τους ίδιους και τον κόσμο. Άκουγαν ζωντανή μουσική από μια ορχήστρα στη Νέα Υόρκη που μεταδιδόταν μέσω υπεραστικού τηλεφώνου. Είδαν τις πρώτες κινούμενες εικόνες στο Κινητοσκόπιο του Έντισον, και παρακολούθησαν έκπληκτοι τις αστραπές που κροτάλιζαν γύρω από το σώμα του Νίκολα Τέσλα. Είδαν ακόμη πιο διαβολεμένα πράγματα -το πρώτο φερμουάρ· την πρώτη πλήρως ηλεκτρική κουζίνα, που περιλάμβανε αυτόματο πλυντήριο πιάτων· και ένα κουτί που υποτίθεται πως περιείχε ό,τι χρειαζόταν κανείς για να κάνει τηγανίτες, με το εμπορικό σήμα Αντ Τζερεμάια’ς.
(σελ.382-3)
Εκεί ήταν ο Πεντερέφσκι, ο Χουντίνι, ο Τέσλα, ο Έντισον, ο Τζόπλιν, ο Ντάροου, ένας καθηγητής του Πρίνστον ονόματι Γούντροου Γουίλσον, και μια γλυκιά γριούλα με καλοκαιρινό μαύρο μεταξωτό φόρεμα με λουλούδια στο μπλε χρώμα του μη με λησμόνει, ονόματι Ζούζαν Μπ. Άντονι.
(σελ.439)
Και από την άλλη έχουμε τον Χ. Χ. Χολμς, έναν από τους πρώτους καταγεγραμμένους κατά συρροή δολοφόνους της Αμερικής. Ο Χολμς ήταν ένας νεαρός γιατρός, ιδιαίτερα γοητευτικός, έκανε τους ανθρώπους να τον εμπιστεύονται με τρομερή ευκολία, έλεγε ψέματα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, έστηνε οικονομικές απάτες, ανοιγόκλεινε επιχειρήσεις ανάλογα με το συμφέρον του και χρησιμοποιούσε ένα σωρό ψεύτικα ονόματα. Χρωστούσε χρήματα σε πολλούς ανθρώπους αλλά πάντα κατάφερνε να αποφεύγει τις πληρωμές. Μα κυρίως του άρεσε να παίζει με τους ανθρώπους, να τους χειραγωγεί και αφού βαρεθεί να τους ξεφορτωθεί συνήθως με κάποια φριχτή μέθοδο. Βασικά του θύματα ήταν νεαρές γυναίκες και βασικός τόπος δράσης του ήταν ένα ξενοδοχείο που έχτισε ο ίδιος ειδικά γι’αυτό το σκοπό, το επονομαζόμενο και Κάστρο. Το έχτισε επίτηδες κοντά στην Έκθεση ώστε να προσελκύσει περισσότερο κόσμο, μια πραγματική παγίδα για τα υποψήφια θύματα του.
Ο Χολμς δρούσε ψύχραιμα και πάντα αντιμετώπιζε τους δύσπιστους και τις ερωτήσεις τους με τέτοιο τρόπο που κανείς δεν υποψιάστηκε ότι είχε την παραμικρή εμπλοκή στις εξαφανίσεις των αγαπημένων τους, παρά μόνο πολύ αργότερα.
Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων του. Ο ίδιος επιβεβαίωσε 27, αλλά κάποιοι εκτιμούν ότι έφτασε μέχρι και τους 200.
«Γεννήθηκα με το διάβολο μέσα μου. Ήμουν δολοφόνος και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, όπως ένας ποιητής έχει έμπνευση να τραγουδήσει και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.»
(σελ.15)
«Είναι ένα θαύμα μοχθηρίας, ένας ανθρώπινος δαίμονας, ένα ον τόσο αδιανόητο, που τέτοιο χαρακτήρα κανένας μυθιστοριογράφος δεν θα τολμούσε να επινοήσει. Επιπλέον, η ιστορία δείχνει να εικονογραφεί το τέλος του αιώνα.»
(σελ.562)
Παρ’ ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία, που σημαίνει ότι θεωρητικά δεν υπάρχει κανένα μυστήριο, ο Λάρσον κατάφερε σε σημεία να κάνει την ανάγνωση σχεδόν αγωνιώδη.
Μου άρεσε επίσης πολύ η αποτύπωση της εποχής. Μια εποχή γεμάτη δυσκολίες αλλά και εκπλήξεις. Ανακαλύψεις, εφευρέσεις και καινοτομίες γίνονταν συνέχεια. Σχεδόν ζήλευα όλους αυτούς τους επισκέπτες της Έκθεσης. Είδαν θαύματα και ενθουσιάζονταν με πράγματα που σήμερα θεωρούμε συνηθισμένα και αυτονόητα. (Και μετά διάβαζα και για όλα τα άλλα π.χ. τι γνώμη είχαν για τις γυναίκες ή από τι μπορεί να πέθαιναν και έλεγα όχι ευχαριστώ!) Και ο Έρικ Λάρσον τα παρουσίασε και τα δύο, και την Λευκή και την Μαύρη Πόλη.
Ωστόσο τα πράγματα άλλαζαν. Όπου και να κοιτούσε κανείς, το όριο ανάμεσα στο ηθικό και στο φαύλο έμοιαζε να υποχωρεί. Η Ελίζαμπεθ Κέιντι Στάντον επιχειρηματολογούσε υπέρ του διαζυγίου. Ο Κλάρενς Ντάροου συνηγορούσε υπέρ του ελεύθερου έρωτα. Μια νεαρή γυναίκα ονόματι Μπόρντεν σκότωσε τους γονείς της.
(σελ.31)
Εννοείται πως για όλα αυτά έχει γίνει τρομερή έρευνα και αυτό φαίνεται και στο κείμενο αλλά και στη βιβλιογραφία και στις σημειώσεις στο τέλος του βιβλίο, ενώ έδινε τροφή και για περαιτέρω προσωπική έρευνα.
Αυτό που με μάγεψε στο Σικάγο της Επίχρυσης Εποχής ήταν η προθυμία της πόλης να επιχειρήσει το ακατόρθωτο στο όνομα της πολιτικής της τιμής, μια ιδέα τόσο μακρυά από τη σημερινή ψυχοσύνθεση, ώστε δύο σοφοί αναγνώστες των πρώτων προσχεδίων αυτού του βιβλίου απόρησαν γιατί ήθελε το Σικάγο τόσο παθιασμένα να κερδίσει τη Διεθνή Έκθεση. Η αντιπαράθεση της περηφάνιας και του απύθμενου κακού μού φάνηκε πως αποκαλύπτει πολλά για τη φύση των ανθρώπων και τις φιλοδοξίες τους. Όσο περισσότερα διάβαζα για την έκθεση, τόσο περισσότερο μαγευόμουν. Ότι θα επιχειρούσε ο Τζόρτζ Φέρις να φτιάξει κάτι τόσο μεγάλο και πρωτότυπο -και ότι θα πετύχαινε με την πρώτη προσπάθεια- φαίνεται αδιανόητο στις μέρες που ζούμε, με τις μηνύσεις για αστική ευθύνη.
(από τις Σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου)
Μου άρεσε πολύ! Περισσότερο απ’ ότι περίμενα για να είμαι ειλικρινής!
η άποψη μου κι εδώ:
https://wordpress64426.wordpress.com/...
...
Show More
I feel greatly deceived. This book is titled The Devil in the White City. It is shelved as true crime. Less than half of this book is actually about H. H. Holmes. The majority is about Burnham and the building of the Chicago World's Fair.
The book itself was fine but I picked it up for my interest in serial killers and HHHolmes specifically so I was extremely disappointed in it. I found myself skimming or altogether skipping many sections about the fair. Especially Olmstead's sections were grueling. His chapters were painful treks through melancholy, illness, indecision, and general crybaby-ness.
The sections that were actually about the books namesake, the devil in the white city, were abbreviated, leaving much to foreshadowing and the reader's imagination.
If you are interested in this book because of a fascination with serial killers or HHHolmes, steer clear; more information can be found on the internet in less than 5 minutes of reading than is contained in this 400 page volume.
The book itself was fine but I picked it up for my interest in serial killers and HHHolmes specifically so I was extremely disappointed in it. I found myself skimming or altogether skipping many sections about the fair. Especially Olmstead's sections were grueling. His chapters were painful treks through melancholy, illness, indecision, and general crybaby-ness.
The sections that were actually about the books namesake, the devil in the white city, were abbreviated, leaving much to foreshadowing and the reader's imagination.
If you are interested in this book because of a fascination with serial killers or HHHolmes, steer clear; more information can be found on the internet in less than 5 minutes of reading than is contained in this 400 page volume.
...
Show More
The devil, when he comes for one of us, will not appear in a sheath of red flame. There will be no odor of brimstone to him. He will not have goat’s horns, or bat’s wings, or cloven hooves, or a long tail with a barbed point on the end. He will not carry a pitchfork. Rather, he will be well-dressed, well-groomed, and charming. He will present himself as a successful, upwardly mobile member of a respected profession – a physician, say. Women will be drawn to his magnetic charm; men will be jealous of his way with women. He will frequent a busy, festive, public setting where he can blend in unobtrusively. And against the busy-ness of a great city, he will perpetrate the most hideous horrors, while never letting his public façade of charm and respectability slip one bit.
Such, at any rate, is part of the message of Erik Larson’s 2003 bestseller The Devil in the White City. The “White City” of the title is Chicago’s Columbian World’s Exposition of 1893. Just four years before, Paris’s Exposition Universelle of 1889 had astonished the world, particularly when engineer Alexandre Gustave Eiffel’s tower, initially intended as a temporary entryway arch for the fair, quickly became a beloved icon of Paris. When Chicago was selected to serve as host for a World’s Fair that would commemorate the 400th anniversary of Columbus’s “discovery” of America, the people of Chicago felt at once the challenge of staging a fair that would match the elegance of the Exposition Universelle. More particularly, what sort of attraction could Chicago come up with that would compare with the magnificence of Eiffel’s tower?
The task was entrusted to Daniel Hudson Burnham, a brilliant architect who had already designed and built many of Chicago’s most iconic buildings. The fair would take place in Jackson Park, then a largely treeless wasteland on Chicago’s South Side – “an ugly, desolate place of sandy ridges and half-dead oaks” (p. 100). The fair’s builders would face financial challenges, labor troubles, fire, windstorms, snowstorms; for a time, it seemed as though everything except the ten biblical plagues from Exodus would come together to stop the fair from occurring. Yet against all odds, Burnham and his team of architects created a magical, otherworldly landscape. In contrast with the grim, dark industrial landscape of nearby Chicago, Burnham’s fair buildings, painted an elegant white, soon caused the fairgrounds to be known as the “White City.”
But Burnham’s “White City” was indeed haunted by a devil. His birth name was Herman Webster Mudgett; but in that time of Sir Arthur Conan Doyle’s literary popularity, he gave himself the name of Henry H. Holmes. Under any name, Mudgett/Holmes was a truly terrifying individual – one of the first known serial killers in American history. Like his “Holmes” name, virtually everything about Mudgett/Holmes was a lie. He purchased countless goods and services without ever paying for them; a married man, he falsely portrayed himself as single for the pretty young women who flocked to him; he even built a building while cheating the construction workers who built it.
That building, a "World's Fair Hotel" ostensibly built to lodge fair guests, had some frightening modifications. One of those modifications was a large metal vault in the building’s basement; Mudgett/Holmes once asked a business associate “if he would go inside and try shouting, so that Holmes could hear for himself how little sound escaped” (p. 102). Only later did that business associate realize how lucky he was to walk out of that vault alive: many others were not so fortunate.
There was plenty of business for Mudgett/Holmes’s “World’s Fair Hotel”; the fair, after a shaky start, was a great success. Surprisingly, one Pittsburgh engineer even came up with a central attraction that compared favorably with Monsieur Eiffel’s tower. But I’m not going to tell you what that attraction was; I’m not even going to tell you the name of the Pittsburgh engineer whose fertile brain originated the idea. Larson goes to some trouble to conceal both as long as possible, in order to preserve the surprise, and I’m going to follow his good example.
For a time, it must have seemed to Mudgett/Holmes as though he would get away with murder – with many murders. Larson lets us get to know a number of Mudgett/Holmes’s victims – nice young ladies from little Midwestern towns whose dreams of finding love and success in the big city ended in Mudgett/Holmes’s vault. The cruelty and horror of Mudgett/Holmes’s crimes comes through all the more clearly as a result. There is a double horror in knowing of the cold ease with which Mudgett/Holmes parried the missing girls’ families, even private detectives hired by the families, with assurances of “how much it grieved him, truly deeply grieved him, that he was unable to provide any new information to ease the worry of the parents” (p. 199).
But Mudgett/Holmes did not get away with murder. One of the strengths of this tale of Murder, Magic, and Madness at the Fair That Changed America (the book’s subtitle) is the story of a Philadelphia detective named Frank Geyer. Himself a sufferer of family tragedy, Geyer conducted his detective work meticulously; through countless interviews with hotel proprietors, real estate agents, and others in the cities Mudgett/Holmes passed through, he successfully constructed the chain of evidence that eventually resulted in Mudgett/Holmes being convicted of murder. But that process of detective work involved one final, horrifying discovery, the details of which are scarring.
I read The Devil in the White City while visiting Chicago. While I did not make it to Jackson Park, where the White City once stood, I did find that Larson captured well the big, booming, can-do spirit of Chicago. The Windy City, the City of the Big Shoulders – all those nicknames capture the spirit of a bold and open-hearted city that, in contrast with some of its more self-consciously proper Eastern rivals, is not afraid of engaging in some old-fashioned civic boosterism. That aspect of Chicago’s character comes through well in Larson’s book.
One doesn’t hear much about World’s Fairs of late – the last two American World’s Fairs, at Knoxville in 1982 and New Orleans in 1984, were widely regarded as failures – but sadly one hears a great deal about serial killers. The drama of The Devil in the White City inheres in the way Larson juxtaposed humanity’s highest aspirations – symbolized in Burnham’s dedication to the building of the White City – with its darkest capacities, as embodied in Mudgett/Holmes’s murders of a still unknown number of victims. It is a powerful and profoundly sad book.
Such, at any rate, is part of the message of Erik Larson’s 2003 bestseller The Devil in the White City. The “White City” of the title is Chicago’s Columbian World’s Exposition of 1893. Just four years before, Paris’s Exposition Universelle of 1889 had astonished the world, particularly when engineer Alexandre Gustave Eiffel’s tower, initially intended as a temporary entryway arch for the fair, quickly became a beloved icon of Paris. When Chicago was selected to serve as host for a World’s Fair that would commemorate the 400th anniversary of Columbus’s “discovery” of America, the people of Chicago felt at once the challenge of staging a fair that would match the elegance of the Exposition Universelle. More particularly, what sort of attraction could Chicago come up with that would compare with the magnificence of Eiffel’s tower?
The task was entrusted to Daniel Hudson Burnham, a brilliant architect who had already designed and built many of Chicago’s most iconic buildings. The fair would take place in Jackson Park, then a largely treeless wasteland on Chicago’s South Side – “an ugly, desolate place of sandy ridges and half-dead oaks” (p. 100). The fair’s builders would face financial challenges, labor troubles, fire, windstorms, snowstorms; for a time, it seemed as though everything except the ten biblical plagues from Exodus would come together to stop the fair from occurring. Yet against all odds, Burnham and his team of architects created a magical, otherworldly landscape. In contrast with the grim, dark industrial landscape of nearby Chicago, Burnham’s fair buildings, painted an elegant white, soon caused the fairgrounds to be known as the “White City.”
But Burnham’s “White City” was indeed haunted by a devil. His birth name was Herman Webster Mudgett; but in that time of Sir Arthur Conan Doyle’s literary popularity, he gave himself the name of Henry H. Holmes. Under any name, Mudgett/Holmes was a truly terrifying individual – one of the first known serial killers in American history. Like his “Holmes” name, virtually everything about Mudgett/Holmes was a lie. He purchased countless goods and services without ever paying for them; a married man, he falsely portrayed himself as single for the pretty young women who flocked to him; he even built a building while cheating the construction workers who built it.
That building, a "World's Fair Hotel" ostensibly built to lodge fair guests, had some frightening modifications. One of those modifications was a large metal vault in the building’s basement; Mudgett/Holmes once asked a business associate “if he would go inside and try shouting, so that Holmes could hear for himself how little sound escaped” (p. 102). Only later did that business associate realize how lucky he was to walk out of that vault alive: many others were not so fortunate.
There was plenty of business for Mudgett/Holmes’s “World’s Fair Hotel”; the fair, after a shaky start, was a great success. Surprisingly, one Pittsburgh engineer even came up with a central attraction that compared favorably with Monsieur Eiffel’s tower. But I’m not going to tell you what that attraction was; I’m not even going to tell you the name of the Pittsburgh engineer whose fertile brain originated the idea. Larson goes to some trouble to conceal both as long as possible, in order to preserve the surprise, and I’m going to follow his good example.
For a time, it must have seemed to Mudgett/Holmes as though he would get away with murder – with many murders. Larson lets us get to know a number of Mudgett/Holmes’s victims – nice young ladies from little Midwestern towns whose dreams of finding love and success in the big city ended in Mudgett/Holmes’s vault. The cruelty and horror of Mudgett/Holmes’s crimes comes through all the more clearly as a result. There is a double horror in knowing of the cold ease with which Mudgett/Holmes parried the missing girls’ families, even private detectives hired by the families, with assurances of “how much it grieved him, truly deeply grieved him, that he was unable to provide any new information to ease the worry of the parents” (p. 199).
But Mudgett/Holmes did not get away with murder. One of the strengths of this tale of Murder, Magic, and Madness at the Fair That Changed America (the book’s subtitle) is the story of a Philadelphia detective named Frank Geyer. Himself a sufferer of family tragedy, Geyer conducted his detective work meticulously; through countless interviews with hotel proprietors, real estate agents, and others in the cities Mudgett/Holmes passed through, he successfully constructed the chain of evidence that eventually resulted in Mudgett/Holmes being convicted of murder. But that process of detective work involved one final, horrifying discovery, the details of which are scarring.
I read The Devil in the White City while visiting Chicago. While I did not make it to Jackson Park, where the White City once stood, I did find that Larson captured well the big, booming, can-do spirit of Chicago. The Windy City, the City of the Big Shoulders – all those nicknames capture the spirit of a bold and open-hearted city that, in contrast with some of its more self-consciously proper Eastern rivals, is not afraid of engaging in some old-fashioned civic boosterism. That aspect of Chicago’s character comes through well in Larson’s book.
One doesn’t hear much about World’s Fairs of late – the last two American World’s Fairs, at Knoxville in 1982 and New Orleans in 1984, were widely regarded as failures – but sadly one hears a great deal about serial killers. The drama of The Devil in the White City inheres in the way Larson juxtaposed humanity’s highest aspirations – symbolized in Burnham’s dedication to the building of the White City – with its darkest capacities, as embodied in Mudgett/Holmes’s murders of a still unknown number of victims. It is a powerful and profoundly sad book.
...
Show More
DNF
i not big in non-fiction, Erik Larson is one of the best my work friend says. which i believe! I don't like serial killer in non-fiction books. With my wife being goth and on the dark side we watch alot about serial killers. i know alot about H.H Holmes because of that. the rest was non-fiction backdrop which is uninteresting to me. this is still highly recommended to the non-fiction reading crowd.
i not big in non-fiction, Erik Larson is one of the best my work friend says. which i believe! I don't like serial killer in non-fiction books. With my wife being goth and on the dark side we watch alot about serial killers. i know alot about H.H Holmes because of that. the rest was non-fiction backdrop which is uninteresting to me. this is still highly recommended to the non-fiction reading crowd.
Leave a Review