I really enjoyed this book, getting caught up and consumed in the story..... which I love.

Reading "The Beach" was a pseudo transformative experience for me, one that went far beyond the pages of the book. The movie is great, but it didn't hit on the philosophical and way of life analysis that I was most intrigued with in the book. This captivating novel paints a vivid picture of Thailand's mesmerizing landscapes and the allure of off-the-beaten-path adventures. The story's rich descriptions and thrilling narrative ignited a sense of wanderlust in me that I couldn't ignore. The book explores themes of escapism, the complexities of utopian ideals, and the raw beauty of nature, all of which resonated deeply with me. The author's ability to transport readers to the hidden paradises of Thailand is remarkable.

It's a tale that challenges the reader to think about the essence of travel and what it means to search for a place untouched by the modern world. "The Beach" is more than a novel; it's an invitation to explore, to seek out the unknown, and to embrace the thrill of discovery.

-ในหมู่แบ็กแพ็กเกอร์มีเรื่องเล่าถึงเกาะลับอันเป็นสวนสวรรค์-

เรื่องแบ่งเป็นตอนสั้นๆ อ่านง่ายดี ดำเนินเรื่องค่อนข้างช้า เล่าไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่น่าเบื่อนะ พอถึงตอนที่ตื่นเต้นเร้าใจหลายๆ ซีนก็สร้างอารมณ์ร่วมได้ดี เช่นตอนจะกระโดดน้ำตก เขียนได้ดี รายละเอียดไม่เหมือนในหนัง ดีไปคนละแบบ

ศัพท์เฉพาะทางเยอะหน่อย โดยเฉพาะศัพท์ทางทหาร ทั้งยังประกอบด้วยการอ้างอิงถึงเกม หนังสือ ทีวีซีรีส์ ฯลฯ เยอะมาก ซึ่งคนที่ไม่เคยผ่านตาพออ่านเจออาจจะเบื่อ แต่เรื่องการทำความเข้าใจคิดว่าไม่น่าเป็นปัญหาสำหรับผู้อ่านยุคนี้เพราะมีกูเกิล ยกเว้นคนที่ชอบตะลุยอ่าน-ขี้เกียจสลับฉากไปค้นข้อมูลก็อาจจะเบื่อหน่อย แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เรารู้อยู่แล้วก็จะสนุกไปกับรายชื่อนั่นนี่ที่แทรกอยู่ตลอด แต่ในขณะเดียวกัน หลายๆ เรื่องถ้าไม่รู้มาก่อนคงไม่เก็ตแน่ๆ

ยกตัวอย่างเช่น ตอนที่อ้างถึงฉากเปิดของหนังเรื่อง M.A.S.H ตรงนี้ถ้าใครไม่เคยดูคงไม่เข้าใจ หรือระหว่างเดินป่าอยู่ตาริชาร์ดก็เปรยออกมาว่า 'Curiouser and curiouser' ถ้าคนที่ใช้ภาษาอังกฤษต้องเคยอ่าน 'อลิซอินวันเดอร์แลนด์' ก็คงเก็ตมุกไปโดยอัตโนมัติ ไม่อย่างนั้นก็คงจะอ่านผ่านไปอะนะ รายละเอียดอะไรแบบนี้มีหลายแห่ง ตอนแรกๆ ผมจดรวบรวมไว้ แต่หลังๆ ชักเย���ะแฮะ สุดท้ายเลยช่างมันเหอะ > < นี่ว่าจะไปหาฉบับแปลไทยมาอ่านดู ว่ามีหมายเหตุรายละเอียดพวกนี้ไหม

ตาริชาร์ดตัวละครผู้เล่าเรื่องนี่แกจะออกแนวหว่องๆ เพี้ยนๆ แล้วผู้เขียนก็เขียนคาแรคเตอร์แบบนี้ออกมาได้ดี ไอตอนเพี้ยนนี่ไม่เล่าแล้วกัน แต่มีตอนหว่องๆ ซีนนึงที่ผมชอบมาก เป็นตอนที่ริชาร์ดเพิ่งฟื้นไข้ คือเพิ่งมาถึงเกาะเข้าไปถึงที่พักที่ลากูนแล้ว แกก็นอนซมด้วยพิษไข้ไปหนึ่งวันหนึ่งคืน พอฟื้นขึ้นก็ไปตามหาเพื่อนที่ชายหาด เห็นเพื่อนรวมกลุ่มแทงปลาอยู่กับคนอื่นๆ แล้วอารมณ์ประมาณว่า แกก็ยืนดูอยู่ห่างๆ ไม่เข้าไปทัก คือรอว่าจะมีคนเห็นแล้วทักแกหรือเปล่า รอไปสักพักก็ปรากฏว่าไม่มีใครเห็นไม่มีใครทัก 555+ ก็เลยต้องเป็นฝ่ายเข้าไปทักเอง เออ ผมชอบซีนแบบนี้แฮะ

ช่วงแรกมีประโยคนึงที่ผมติดใจ มันเหมือนเป็นประโยคทำเท่อะไรแบบนั้น ซึ่งดูน่าหมั่นไส้มาก

I lit my second cigarette of the day, not wanting it, just feeling it was the right thing to do.

ผมอ่านแล้วก็ เออ เอางี้เลยเหรอวะ หว่องกันซึ่งๆ หน้า 555+ ในบางสถานการณ์มันอาจดูเท่นะ แต่ในอีกมุมมองมันก็ดูเฟกๆ ทีนี้มันกลายเป็นเรื่องขำๆ เมื่ออ่านต่อไปอีกนิด ที่หาดเฉวงริชาร์ดเจอคู่หูนักท่องเที่ยวชาวอเมริกัน แล้วมีบทสนทนาระหว่างนั่ง 'พันลำ' คนนึงบอกให้อีกคนร้อง 'เพลงนั้น' หน่อยซิ อีกคนก็ร้องว่า

I smoke two joints in the morning

เหมือนล้อกับประโยคก่อนหน้านี้ ไม่แน่ใจว่าตั้งใจเขียนให้ล้อกันหรือเปล่า แต่ตอนอ่านนี่ขำอยู่ คิดว่าใช่แหละ เพราะมีมุกทำนองนี้หลายแห่ง เช่นตอนนึงที่เล่าถึงเรื่องการเล่นวิดีโอเกม แล้วตาริชาร์ดแกบอกว่า 'It’s the split second before Game Over that’s my favorite thing.' โดยอธิบายว่าช่วงเวลาตอนเกือบๆ จะเกมโอเวอร์คนเล่นเกมจะแสดงกิริยาอาการต่างๆ ออกมา ซึ่งแกจินตนาการไปว่าอาจจะคล้ายๆ อาการตอนใกล้ตายอะไรแบบนั้น ช่วงท้ายๆ ก่อนจะถึงตอนที่ชื่อ 'Game Over' มันจะมีเหตุการณ์ช่วงที่ It’s the split second before Game Over การชงมุกตบมุกทำนองนี้แม้จะดูโจ่งแจ้งไปหน่อยแต่เมื่อทำได้ถูกจังหวะผมว่าเข้าท่าดี

การเก็บรายละเอียดอารมณ์ สถานการณ์ บรรยากาศ ต่างๆ เหมือนถ่ายทอดแบบซื่อๆ แต่กลับดูมีชั้นเชิงแล้วให้ผลลัพธ์ที่ดีด้วย ยกตัวอย่างตอนนึงที่ผมชอบมาก เรื่องของสองหนุ่มอเมริกัน ตอนฝนตกหนักสองหนุ่มลุยฝนกลับบ้านพัก แต่ทำกุญแจบ้านพักหาย ก็เลยไปขอจัดตั้งวงดูดกัญชากันที่ระเบียงหน้าบ้านพักของริชาร์ด ก็จัดแจงเตรียมของ ควักห่อ 'เนื้อ' ออกมา ตรงนี้เขียนบรรยายว่าเก็บรักษาไว้ในซองกันน้ำอย่างดี พอฉุกคิดตรงนี้ คือกุญแจห้องพักทำหายนะครับ แต่กัญชานี่เก็บรักษาไว้อย่างดี แฮร่ เขียนได้ถึงแก่นของขาเมาจริงๆ

ขัดใจอย่างนึงคือ มีตัวละครตัวนึงที่มีบทบาทตั้งแต่แรกๆ แล้วหลังจากนั้นเฮียแกก็โผล่มาเป็นระยะ ในความคิดของผมตานี่จะคอยโผล่มาขัดจังหวะ-เบรกเรื่องตลอด ทั้งที่การดำเนินเรื่องก็ช้าอยู่แล้ว อ่านไปก็รำคาญ 555 ส่วนใหญ่พอตานี่โผล่มาผมวางหนังสือเลย

รายละเอียดยิบย่อยเยอะมาก ทั้งเหตุการณ์/ตัวละครต่างๆ โม้ทั้งวันไม่หมด อ่านจบแล้วก็ฝันกลางวัน ใจลอยไปทะเลอยู่เหมือนกัน หึหึหึ

The Beach is a fine title for a summer read and being in the middle of summer in the most important part of the world, the south, it would be churlish of me not to read a book devoted to Surfers Paradise.

I actually dug this out of one of the neighbourhood libraries during a walk and for some unknown reason began it immediately. Something about it being a cult book according to the front cover blurb. I know it was a film that I never watched. I have actually enjoyed the book.

GR has 91,345 ratings 4,090 reviews and I have not read one of them nor really read much about this beach book or film that I can recall. So, here’s my take.

And that take is that the first-person narrator, Richard, is an unreliable one. My take further is that he is a junkie in a Bangkok hotel room who has occasional earworm and a hell of a lot of junk filled dreams about a guy called Daffy Duck and a trip to an island to hang out on a beach with a bunch of hippy surfer dudes who are all very individualistic except when they’re not. (Just like the rest of the western world, in my opinion.) They have a kind of commune that has each individual going to work and once the work is done, they can do what they like be that play computer games, go smoke pot, throw frisbees and play beach footy. But there is no sex. A bunch of 18-year-olds to mid-30’s, I presume, make up the people of beach and I would have thought that they would have been rutting like randy rabbits, but no, Richard has no libido, so therefore no one else does. The junkie hallucinations of Richard include, among others, firebombing airfix models, pretending he is in Vietnam and playing hide and seek with armed guards of a marijuana plantation. He has plenty of these dream sequences but as with all junkies it ends all ends in tears and the final hallucination has this insane kind of murderous mayhem that him and his backpacker pals have to escape from via a raft.

As he is coming down from his junk hallucinations his backpacker pals take him back home to England and as he says in the last line, he has the scars. These scars are that backpacking and junk is not all Surfers Paradise and that some in paradise are sufferers, and that may be the moral of the book.

I saw a mouse!
(Where?)
There on the stair!
(Where on the stair?)
Right there!
A little mouse with clogs on
Well I declare!
Going clip-clippety-clop on the stair
Oh yeah!

i read this entire book.

when i was reading it, i used the 'eating cheetos' metaphor:
i know it's not good
i don't feel good about consuming it
it's easy
i am somewhat embarrassed by the ease and speed with which i consumed the entire thing

no orange fingertips.
just a feeling of privileged goonery.

Not sure how to feel about this ... it was so messed up in so many ways and so compulsive to read at the same time. Gave me lots to think about!

First of all I would like to thank my friend Maciek for suggesting this great book! I couldn't tear myself away until I finished it.

The only thing I knew about this story is that it was made into a movie with Leo DiCaprio and it got lukewarm reviews. I stayed away from it for that reason. If the movie is 1/10 as good as this novel, then I missed a treat.

Three world travelers have a map to a beach that is described as Eden. Feeling adventurous, they make the difficult journey there, and are soon enmeshed in the glorious world of beach living. But two back-to-back accidents throw a wrench into their idyllic lifestyle, and it goes south quickly. Think Lord of the Flies with adults who should know better. It was tense and sad and funny and I loved every minute of it.

Thanks again, Maciek!

Wie wird ein Paradies zur Hölle?
Dies beschreibt Garland sehr gut in seinem Debutroman "Der Strand".

Der Strand befindet sich in einem Naturschutzgebiet in Thailand, betreten strengstens verboten. Dennoch leben dort versteckt einige Aussteiger die, ihren Strand geheim halten wollen.
Aber wie es nunmal mit Geheimnissen ist, je mehr davon wissen, desto eher die Gefahr,
dass es bald kein Geheimnis mehr ist.
Und so finden der Backpacker Richard, der diese Geschichte in der Ich-Perspektive erzählt,
und seine Freunde Etienne und Francoise eben jenen Strand.
Zunächst erscheint alles Paradiesisch, doch dann ereignet sich ein Unglück nach dem Anderen
und es gipfelt schließlich in einer Katastrophe.

Die Stimmung des Buchs wechselt von Dramatik, zum Reiseroman, zur Entspannungslektüre wieder zur Dramatik und dann zum Thriller/Horror. Dabei ist der Horror nicht nur physischer sondern vor allem psychischer Natur.
Richard und alle anderen Charaktere waren mir nicht sympathisch, wobei ersterer für mich
sogar schon antagonistische Züge annahm.
Dies tat aber dem Sog des Buches nicht weh. Durch die kurzen Kapitel und die prägnante,
lockere Sprache blieb ich immer am Ball.
Die häufigen Bezüge zum Vietkong konnte ich leider nicht einordnen.
Und bei Richards Wahnvorstellungen mit Daffy Duck (die mich immer mehr nervten)
dachte ich, dass dort zum Ende noch eine Bedeutung zu finden ist.

Apropos Ende:
Das war mir leider zu kurz, gehetzt und unspektakulär für das was auf den letzten
400 Seiten aufgebaut wurde.
Die Thrillerstimmung konnte sich bei mir leider nicht einstellen.
Und für mich war es auch nicht unbedingt Horror, aber vielleicht bin ich in
Buchform dafür nicht empfänglich.

Der Film „The Beach“ mit Leonardo DiCaprio aus dem Jahr 2000 gehört zu einem meiner liebsten Filme und ich habe ihn sehr oft gesehen. Nun wurde es auch endlich Mal Zeit die Buchvorlage, welche nur vier Jahre vorher erschien.

Es war toll, die Geschichte so viel ausführlicher zu erleben. Und obwohl der Film einige Änderungen enthält bringt er auch genau das Gefühl herüber, welches beim Lesen aufkommt. Nachdem Richard zusammen mit Etienne & Francoise den geheimen Strand in Thailand entdecken und im vermeintlichen Paradies von den dort lebenden Aussteigern aufgenommen werden, wähnen sie sich im Paradies. Doch das Glück bröckelt, nicht alles scheint so idyllisch wie gedacht und vor allem führen einige Ereignisse zu Chaos und mehr als nur schwarze Wolken über dem Paradies.

Mich hat der Schreibstil schnell in seinen Bann gezogen. Er ist leichtgängig und doch sehr tiefgründig an vielen Stellen. Richard ist ein spannender Charakter, der als typischer Backpacker auf der Suche nach dem „Place to be“ ist. Viele Probleme des Massentourismus werden aufgegriffen und Der Strand scheint für die „Auserwählten“, die ihn finden, das absolute Paradies zu sein.
Doch das Buch wirft die Frage auf, zu welchem Preis man bereit ist dieses Paradies zu bewahren.

Auch ist das Buch eine Art Psychogramm der verschiedenen Menschen, die hier Leben und ihre Rolle finde (wollen). Es hat dystopische Züge und das Buchende hat mich noch schockierter zurückgelassen als der Film. Grandios!

Etwas gestört und langatmig empfand ich in Teilen, die Wahnvorstellungen die Richard immer wieder hat. Auch wenn sie wichtig waren und hilfreich, empfand ich das regelmäßig Auftreten von Duffy als etwas nervig.

Trotzdem ein großartiges Buch, was ich sehr empfehlen kann. Vor allem wenn man mal einen etwas andere Reiseroman lesen möchte! Ich werde definitiv noch oft daran zurückdenken.

PS: Auch im englischen Original gut verständlich, wenn auch manche Dialogpassagen so umgangssprachlich waren, dass ich hier und da gegoogled habe. So lernt man aber auch dazu :)

Backpackers in Thailand looking for that perfect beach without tourists...a bit like Lord of the Flies.

Finding Eden and the perfect beach is a primary motif within the story. Can anyone find their perfect paradise? The chapters flew by as I reflected within the pages. But can anyone really reach serene nirvana within a corrupt humanity? An enjoyable read for those trying to escape their realities and trying to understand the concept of integrating with different minds.

You’re probably no stranger to The Beach. I’m guessing if you ever think of it an image of Leonardo DiCaprio running panicked through the jungle pops into your head. Or maybe you live on a different planet and you’ve never heard of The Beach, which is a good thing since, as far as I remember, the movie pretty much sucked. The book though is an entirely different matter.

Richard is a young English backpacker who arrives in tourist-crammed Thailand looking for adventure. It doesn’t take long until adventure finds him, when his hostel room neighbour, a peculiar Irish guy acting strangely and going by the name of Daffy Duck, leaves him a map to a secret beach before committing suicide. Eager to escape the crowds, Richard, along with a French couple he meets at the hostel, sets out on a thrilling journey to his remote Eden and once he gets there he’ll do anything to protect it.

Despite its length (400+ pages), The Beach is a suspenseful and entertaining read and, due to its short chapters written in colloquial language, a page turner. I imagine Alex Garland to be the kind of guy who can form a special bond with anyone in less than twenty minutes. It’s fascinating how vividly he depicts the backpacker scene and how effortlessly the words flow from him on every page. You can almost hear them:

‘I smoke all day, like that song. How's that song go, Zeph?'
Zeph started singing a lyric that said, 'Don't bogart that joint, my friend,' but Sammy cut him off.
'No, dude. The other one.'
'What, 'I smoke two joints in the morning'? That one?'
'Yeah.'
Zeph cleared his throat. 'Uh, it goes, "I smoke two joints in the morning, and I smoke two joints at night, and I smoke two joints in the afternoon, and then I feel all right"...And then it goes, "I smoke two joints in times of peace, and two in times of war. I smoke two joints before I smoke two joints, then I smoke two more." I can't remember the rest.' He shook his head.
'No matter, dude,' said Sammy. 'You get the idea, Ricardo? I smoke a lot.'
'Sounds like it.'

Zeph and Sammy were my favorite characters. Sadly, the movie turned them into unsympathetic stereotypes. In the book, they are Harvard students, witty and funny, who only feign stupidity for a laugh and their likability is essential to making sure the ending has the maximum impact on the reader.

Sammy was studying law, Zeph was studying Afro-American literature. Their surf act was a reaction to the condescending Europeans they kept meeting in Asia. 'It's a protest against bigotry,' Zeph explained, pulling knots out of his tangled blond locks. 'Europeans think all Americans are stupid, so we act stupid to confirm your prejudices. Then we reveal ourselves as intelligent, and by doing so, subvert the prejudice more effectively than we would with an immediate barrage of intellect — which only causes confusion and, ultimately, resentment.'
'Really?' I said, genuinely impressed. 'That's so elaborate.'
Zeph laughed. 'No, not really. We just do it for fun.'

The movie also erased one of the book’s main characters, Jed, just so Leonardo DiCaprio could fuck more than one girl and create unnecessary drama. And that’s why the book is superior. While the movie chooses to follow a predictable hollywoodian path, the book doesn’t revolve around Richard’s dick. Richard might be an asshole sometimes, but he doesn’t mess with other people’s relationships and at the end of the book his dick is still safely confined in his pants.

So read it! It’s a million times more entertaining than its film adaptation. And if you are one of the people who think the movie is great then I assure you, the book will blow your mind.

----------------------------------------------

"I had ambiguous feelings about the differences between tourists and travellers - the problem being that the more I travelled, the smaller the differences became. But the one difference I could still latch on to was that tourists went on holidays while travellers did something else. They travelled."

"On that trip I learnt something very important. Escape through travel works. Almost from the moment I boarded my flight, life in England became meaningless. Seat-belt signs lit up, problems switched off. Broken armrests took precedence over broken hearts. By the time the plane was airborne I'd forgotten England even existed."

"There's this saying: in an all-blue world, colour doesn't exist. It makes a lot of sense to me. If something seems strange, you question it; but if the outside world is too distant to use as a comparison then nothing seems strange.
Why would I question it anyway? Assimilating myself was the most natural thing in the world. I'd been doing it ever since I became a traveller. Another saying: when in Rome, do as the Romans. In the traveller's ten commandments, that's commandment number one. You don't march into Hindu temples and start saying, 'Why are you worshipping a cow?' You look around, take on board, adjust, accept."