Book three in the Hill & Jordan series.

A great read for people who like their psychological thriller on the raw side. If you read the book you’ll understand the importance of raw.

Carol Jordan has been seconded to Europol as bate to catch a particularly unsavoury character that is the head of an organised crime syndicate. At the same time there is a maniac running around killing academic psychologists. In an attempt to kill two birds with one stone Carol entices Tony Hill out of a boring academic life to join her in Europe.
A.tBecause she feels she needs the support that Tony can give with her case. And
B.tTo help the Dutch and German police catch the psychotic serial killer.
There is no one better at profiling than Tony Hill.

This is a fairly gruesome romp through the streets of a lot of major European cities.
The main plot is well constructed and with another two good subplots there is enough going on to keep you turning pages.

A satisfying read.

Recommended with 4/5 stars.

A compulsively readable mystery which provided a vivid sense of place as Carol Jordan goes undercover in Germany to catch a corrupt smuggler. I was, however, annoyed by some illogical and reckless behavior that brought Carol and the profiler she admires so much, Tony Hill, into danger. It did not seem plausible that they would act so carelessly when they are usually highly intelligent (and don't they know they always nearly get killed?!) and when they knew they were likely under surveillance.

I actually finished this book and The Torment of Others in the span of about 2 days. My thoughts on both are very similar. I love the characters McDermid has created, there are aspects of these books that push at the edges of credulity. Most prominently is the role of Tony Hill, who is critical to moving all of these stories forward, but the situations he is roped into would be enough to make most people run, screaming in terror. DCI Jordan is noted as a great cop, but there are a lot of other cops that end up dying around her for no one to sit up and take notice.

Some of these moments that strain at the bounds of believability and tend to take me out of the story. Still, I devoured these 2 books with no delay. As I said at the top, I love the characters but I'm less crazy about the narratives they are woven into.

A '3' for the first half, but the plot twists and excellent writing lift it to a 4.

Hoo boy, does this book put its central characters through hell. I knew what was coming with Carol, but I never dreamed Tony was going to wind up naked, bound and bloodied at the hands of a vindictive murderer AGAIN. This is only book 3! I may have underestimated Val McDermid's investment in the whump world.

Regardless, it is a mighty fine book that beats up its two main characters so much you can't even tell which one is gonna come through on the rescue and/or comfort first. Technically I should be displeased by at least one of these developments (the rape is violent and the aftermath is worse), but also, I'm me and I respond to all forms of character development by trauma.

Story-wise, I was pleasantly invested in Carol's undercover op, unlike my boredom with her arson case last time. I quite liked her as Caroline Jackson! I was maybe kind of charmed by Tadeusz Radecki, Evil Drug & Human Trafficking Empire Overlord! And the contrasting serial killer case was chilling, especially the Nazi tie-in, though after three books I am also getting a little, "Val. Nothing more with the genitals, please," (seriously, pubic scalping??) while knowing that is probably a futile request.

Should I mention Petra? I truly can't be bothered to keep track of or put a face to any of these extra cops except Brandon, whom I really like, but it sounds like she's going to be a lasting presence so I guess she's nice enough. I did appreciate her role in Carol's rescue, which really needed a woman's touch, preferably that of a friend.

Best of all, prior to all the ending trauma, Tony & Carol have some super sweet scenes together. THAT'S what I came back for, and why I'll keep going. I put up with Frances as a plot device, mostly because I loved watching that relationship end. I love that Tony takes the first excuse to jetset to Europe and rent an apartment in Carol's building so they can easily meet. I love their easy back and forth when discussing work. And there is a kiss! A kiss with absolutely no proper context to set it up, so calm and yet out of the blue that I started flipping pages going "Wait, what?? HOW DID WE GET HERE," but so satisfying that I am going to have to preserve here for Future Me to revel in:


He put his arm around her.
"Oh, this is so comfortable," Carol sighed. "I wish I didn't have to drag myself back upstairs."
Tony swallowed hard. "You don't have to."
"I think I do. We've waited so long to get here. I don't want our first time to have the shadow of Radecki hanging over it. I want it to be just you and me, to be special." She turned her face up to his. "I can wait a little bit longer."
He leaned down and gave her a soft kiss on the lips. "You're determined to give me no excuse for failure, huh?" he said, hiding his anxiety behind a jokey smile.

April Fool's, there is more than one kiss. From a later scene:
"His hands came up to the side of her head, holding her as they kissed (...) As they parted, she rumpled his hair in a gesture of easy affection."

You know what, I'm gonna throw one last bone to Future Me. A reviewer can have a little comfort scene, as a treat.

Unconscious of her own injuries, Carol knelt on the floor beside Tony, cradling his head against her breast. "I'm so sorry," she choked. "I'm so sorry."
Words were beyond him. He simply clung to her.

In case you can't tell from the length of this review, this is my new favorite of the series. Now let's head to book 4 and see how quickly my hopes and dreams get shattered.

This is a good series but not for the cozy-only mystery fan. (Psychiatrist) Tony Hill and (cop) Carol Jordan solve major serial murders while dealing with their own personal demons. While they love each other, fate and those personal demons seem determined to keep them just friends.

For those of you who are great admirers of Val McDermid it is interesting to note that the Tony Hill/Carol Jordan books are a little more bloody and nauseating whereas the Karen Pirie series tend to be more plot driven, very informative with superbly presented complex characters. I am more a fan of the latter ( and very much looking forward to the new KP release on Oct 12th) The last temptation finds our intrepid duo at large in Europe: Karen undercover attempting to infiltrate a people trafficker and Tony hot on the heels of a twisted killer. If you can tolerate a story that is a little beyond belief and have a strong constitution then The Last Temptation is a great read however if like me you prefer the more balanced, Karen Pirie approach then your next big fix awaits on October 12th :)

4,5 ****

Było mistrzów kryminału wielu. Nie sposób wybrać tego naj. Wszystko zależy od kryteriów. Miłośników Królowej Agaty** i Króla Artura*** muszę jednak zmartwić. Już dawno tę dwójkę zdetronizowałem i nie jest to bynajmniej wynikiem moich antymonarchistycznych przekonań. Choć ich twórczości pod względem stylu, nawet w najszerzej pojętym rozumieniu, rozciągniętym aż na fabułę nawet, niczego zarzucić nie można, to wyraźnym brakiem jest dla mnie nieobecność szerszego tła. Mam przekonanie, że dobra rozrywka jest wielką rzeczą, o którą bardzo trudno, ale jeszcze lepszą jest przemycanie wiedzy i tematów do bolesnych nieraz refleksji w takim właśnie opakowaniu. Science fiction, kryminał i sensacja zdają się do tego wprost wymarzonymi gatunkami, choć dopiero w ostatnich dziesięcioleciach sięgnięto do tych kanonów, by zająć się sprawami chyba najważniejszymi, czyli społecznymi.

Mechanizmy władzy, walka dobra ze złem i pochodzenie tych dwóch sił, istota bycia człowiekiem… Tematy wielkie, które jednak nie do końca wychodziły dawnej literaturze pięknej, gdyż albo były zbyt płytkie, albo zbyt niestrawne dla szerokiego odbiorcy. Tymczasem teoretycznie lżejsze gatunki, jak fantastyka i kryminał, pozwalają jako fikcji dotknąć każdego tematu bez powodowania reakcji cenzury, a taka istnieje zawsze i wszędzie, tylko różne przybiera postacie. Do niedawna w drużynowym współzawodnictwie kryminały skandynawskie były dla mnie zdecydowanym liderem, ale zauważam, iż na Wyspach mają znaczącą konkurencję. Wyspiarze zawsze byli mocni w tym temacie, poczynając już choćby od wspomnianego Artura C.D., a kończąc na moim ulubionym kanonie, jakim jest tartan noir****. Jakiś czas temu natrafiłem jednak, dość przypadkowo, na autorkę, która łączy najlepsze tradycje z Wysp ze skandynawską wrażliwością społeczną. To Val McDermid.

Szkocka pisarka, o której mowa, specjalizuje się w pisaniu kryminałów i to specjalizuje w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Jej twórczość została doceniona przez krytykę i uhonorowana wieloma nagrodami. Poza samodzielnymi powieściami stworzyła trzy cykle powieściowe: z Lindsay Gordon w roli głównej, z Kate Brannigan oraz z parą Tonym Hillem i Carol Jordan. Tę ostatnią serię mam okazję poznawać w ostatnim czasie i właśnie, po świetnej drugiej powieści „Krwawa Blizna”, przyszedł czas na „Ostatnie kuszenie”, czyli kolejną, trzecią w chronologii odsłonę dziejów sympatycznego profilera***** Tony’ego Hilla i pięknej policjantki Carol Jordan.

Autorka znów serwuje nam mocną, wielowątkową fabułę, której osią są postępowania w dwóch niezależnych od siebie sprawach – seryjnego mordercy polującego na psychologów, czyli kolegów po fachu głównego bohatera, i mafijnego bossa, nawiasem mówiąc Polaka, którego imperium rozrosło się do rozmiarów stanowiących sól w oku nie tylko konkurencji, ale i policji, zwłaszcza że wydaje się on nietykalny z powodu swej inteligencji, bogactwa, układów i bezwzględności. Jak poprzednio, tak i teraz, akcja pędzi na łeb na szyję, napięcie jak na głównej magistrali energetycznej, a wszystko to okraszone przekonującymi charakterologicznie postaciami, plastycznymi opisami miejsc oraz mistrzowskim klimatem zagrożenia i nienasyconego zła wciąż pragnącego zwycięstwa nad dobrem. I ponownie autorka od początku ujawnia nam kto jest kim, jak i dlaczego, a mimo wszystko nie można się od książki oderwać. Już tylko tego by wystarczyło na pełną zachwytów opinię, i choć brzmi to mocno oklepanie, to taka właśnie jest rzeczywistość. Mamy jednak i to, od czego rozpocząłem.

Utalentowana Szkotka, bo autorka pochodzi z ojczyzny tartan noir właśnie, co wyraźnie czuje się w klimatach jej powieści przytłaczających psychikę czytelnika, dorzuca do tego zestawu ukazane z wyczuciem i znawstwem realiów problemy. W „Ostatnim kuszeniu” przyszła kolej na nierozliczoną plamę na honorze nauki, czyli dzieje niepełnosprawnych Niemców poddanych przez swych uczonych rodaków okrutnej eksterminacji w czasie II Wojny Światowej i na zorganizowaną przestępczość, tą światową plagę XXI wieku. Nie jest to tylko ograniczenie się do ukazania zła, co byłoby trywialne, i na czym pewnie skończyłaby się taka próba w wykonaniu wielu innych autorów. Dużo ważniejsze są pytania i odniesienia. Pytania o to, kiedy zaczynają się rzeczy nieludzkie. O to, jak daleko można się posunąć w imię walki ze złem. Jak wielkie zło można czynić w imię dobra? I kto ma decydować, czy dobro poświęcone jeszcze jest mniejsze, niż spodziewany zysk w postaci zła, które może uda się ukrócić, czy już się „nie opłaca”. Nie zabrakło nawet kardynalnego pytania – a co, jeśli osobą, która będzie decydowała o tym, co jest większym dobrem, co większym złem, będzie nie Dobry, a Zły? A przecież z samej istoty Złego wynika, że będzie on zawsze dążył do zajęcia takiej pozycji, by mieć władzę, która da mu możliwość czynienia zła rękami ludzi, którzy chcą zło zwalczać.

Jak widać, na pewno nie jest „Ostanie kuszenie”, podobnie jak i poprzednie powieści cyklu, lekkim kryminałkiem dla rozrywki. Rozrywka jest przednia, ale raczej z tych, od których oderwać się nie można, choć serce i dusza bolą. W swojej klasie powieść absolutnie wspaniała, nieprzeciętna i można po nią sięgnąć zarówno po lekturze dwóch poprzednich, jak i „nie po kolei”, jako po pierwsze dzieło Val McDermid. Gorąco polecam i zapraszam do lektury

recenzja pierwotnie opublikowana na blogu klub-aa.blogspot.com dokąd zapraszam na wymianę wrażeń z lektury i nie tylko

I'm giving this book 4*, even though it's not as good as the others in the series, but because it's still a great story and a step apart from most of the other mystery and thriller books going around.
It's fast paced and keeps us wanting to know more, maybe a bit annoyed sometimes due to lack of editing; the characters are interesting.
I was, however, very annoyed by some dumb and reckless behavior from Carol and Tony, that put everything they were working for at risk, and their lives. It was not plausible that 2 very intelligent and professional people would make such a stupid mistake, when they were perfectly aware they were under surveillance. Surely another way could be found to lead to that ending?!
I'm also not very fond of 2 separated storylines being told in a thriller book, even if they are both interesting.

Another excellent, at-times shocking, 3rd romp with Carol and Tony through the world of serious crime intertwined with psychological profiling. This time with the added spice of an undercover 'black ops' scenario across parts of western Europe, with two plots running side by side.

Some fairly nasty episodes, but nothing overly gratuitous, will stick with me for a while.

Quite how I used to think of Val McDermid as being a softer crime writer continues to amaze me, as she's anything BUT!

Been a while since i read a Tony Hill/Carol Jordan book. I remember how dark and difficult, but satisfying a read Mermaids Singing was. This fit to be just as tough at times. Looking forward to reading more in the future.