This is the third novel by Tom Robbins that I have read, and by far the most enjoyable.

Switters, a CIA agent, is about to be sent on assignment in South America. Hearing that, his elderly computer-hacking grandmother in Seattle asks, or rather orders, him to take her aged pet parrot back to the Peruvian jungle so that it could spend its dotage with fellow parrots rather than in a cage. Switters meets a shaman in the jungle. This fellow meets Switters and takes an interest in the parrot's unusually shaped cage. After the meeting, Switters becomes confined to a wheelchair unwilling to let his feet make even the slightest contact with the earth.

Confined to his wheelchair, Switters lands up in the Syrian desert, where he is sheltered by an unusual order of nuns. It would spoil the reader's enjoyment if I reveal any more of the plot of this highly entertaining novel.

Zany as usual, the author takes the reader on numerous philosophical detours, but none of these detract from the plot or its suspense. Although I did put this book down from time to time, it is truly 'un-put-down-able'.

Closing the covers on Switters for a third time, I'm thinking it's probably the last. Yes, he's vital, and vivid, but he also just seems like the novelist's hero worship of himself. I'd say... This book is for people in their 20s. And men.

Robbins could write his way into the panties of any grammar compulsive, vocabulary obsessed school marm and somehow make it seem as if it were her idea. This book is a romp of words and spuriously decorative suggestion, at once a curious mix of cartoon and spiritual incisive wisdom.

As with anything Robbinesque it requires suspension of belief while simultaneously challenging and championing belief. Tongue in cheek with Robbins requires opening your interpretation of that colloquialism to all parts of the anatomy.

A little tiring is his dependence on remarkable coincidence time and again. And some might criticize his almost masterbatory use of metaphor and simile, but hey, he never pretended to be Hemmingway and it's nice to see english words in print that you don't often run across.

So, if you are willing to wade into the kaleidoscopic spider web of his musings, you'll be rewarded with more than the usual fare of insights and chuckles.

Vomitous. I hate Robbins because I see in him my worst qualities: the sad, squinting jester bobbing up and down before an impatient court, jibbing and flaunting a wit and a silliness with language that merely induces pity, ennui and perhaps disgust in the audience. He prances and prays and pats his belly and shows off. Someone pat him on the head and tell him he's OK. So he'll shut up.

I first started reading "Villa Incognito" a couple of years back, but made the mistake of reading the Bulgarian translation and not the original. I didn't like it, and consequently laughed at all my friends who recommended Tom Robbins.

Well, it turns out he's so great. "Fierce Invalids" is proof. He's not great because of twists in the plot, or a narrative which doesn't let you leave the book. Today people reading mediocre mystery and criminal novels have come to expect those, but Tom Robbins shines in his language. It's not what happens, but rather how it's written that excites you so much, you can't stop reading. Throughout the book, I constantly felt the urge to grab a pencil and save a phenomenal sentence somewhere for future reference.

On top of all that, it's funny. The book is so absurd that it takes you out of reality into a parallel plane of existence. Who knows, maybe Today IS tomorrow.

Obdivuji barvitost jazyka pana Robbinse a tímto děkuji panu překladateli, že mi jej zprostředkoval. Obdivuji všechny autorovy metafory a šílené nápady. Obdivuji autorovu hravost a nevázanost. Baví mě jeho hrdinové, i když jsou si někdy trošku podobní, jejich myšlenky a postoje. Prostě zase jsem se výborně bavila. „Opčan-né fšech szemí, uvolnjete se!“ a k tomu vám určitě pomůže přečtení této knížky.

"What the hell is he doing evaluating her mouth?" Yeah, bro, I'm wondering that too. This is like a parody the male-narrated, female body obsessed book. Sabbath's theater without the tongue in cheek.
A libertarian, Reddit-user male fantasy where the bad-ass CIA agent is constantly surrounded by women and mansplaining to them his views on religion, climate change, politics, sex, alcohol, birth control, art, literature, beauty.... etc., ad nauseam. Sone of the floweriest language I've ever read, for better or for worse. No-holds-barred shove in your face of how smart the author is. But an intriguing story and, again, the writing is amazing. Poor mans David Foster Wallace

"ΑΓΑΠΑΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ".

Σίγουρα,τεκμηριωμένα και εμπεριστατωμένα,οι ιδρωμένοι επαναστάτες που διαλογίζονται για να φτάσουν στην έσχατη πραγματικότητα του τίποτα,απεχθάνονται να αλυσοδένονται απο μονιμότητες και ιδιοκτησίες.

Αυτοί οι δολιοφθορείς της εξτρεμιστικής έμπνευσης, που αποτελούν την αντανάκλαση του θεμελιώδους νόμου του σύμπαντος και επιταχύνουν την πραγματικότητα -την οποία παραδέχονται μόνο ως εικονική- είναι το ουρλιαχτό που προέρχεται απο μια παραδοχή:
Οι αγριεμένοι ανάπηροι που επιστρέφουν απο καυτά κλίματα αγαπιούνται παράφορα απο τις γυναίκες....(προσωπική άποψη).

Ο Τομ Ρόμπινς -στο εξής αγαπημένος και ξεχωριστός- ορμάει με γλυκιά και σεμνή χυδαιότητα πάνω στον αναγνώστη και τον εκμαυλίζει συνειδησιακά οδηγώντας τον στην παραμεθόριο γνώση του κόσμου.
Ο τρόπος γραφής του είναι σοκαριστικός.
Παραπαίει ανάμεσα σε συμπαντικά δίπολα και υπερχειλίσεις φιλοσοφίας,ευφυΐας,έμπνευσης,
ενόρασης, ενσυναίσθησης και αρχέγονων κρυμμένων νοημάτων.

«Χιούμορ, φαντασία, Ερωτισμός- σε αντιδιαστολή με το άλογο ενστικτώδες ζευγάρωμα των σκουληκιών ή των ρακούν- η Πνευματικότητα, η Επαναστατικότητα και η Αισθητική, η εκτίμηση της ομορφιάς για χάρη της ομορφιάς και μόνο… Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που ορίζουν τον άνθρωπο… »

Καταφέρνει με πλήρη άνεση, χιούμορ,ερωτισμό,ευαισθησία,
λαγνεία ποιητική και πολιτική,πρόστυχη ψυχεδελική ονείρωξη και άπειρες γνωστικές μεταμφιέσεις να σε κάνει θιασώτη αγγέλων και δαιμόνων.

«Είσαι πολύπλοκος άνθρωπος, αλλά ευτυχισμένα πολύπλοκος. Έχεις βρει έναν τρόπο να συμφιλιωθείς με τη σύγχυση του κόσμου, έναν τρόπο για να αγκαλιάσεις το χάος αντί να παλεύεις να το μειώσεις ή να πέσεις θύμα του. Για σένα είναι όλα μέρος του παιχνιδιού και σ’αρέσει να παίζεις».

Στο προκείμενο, ο Σουίτερς (ένας απο τους πιο χαρισματικούς και αξιολάτρευτους λογοτεχνικούς ήρωες) πράκτορας της CIA,είναι έτοιμος για μια αποστολή στη Νότιο Αμερική.

Η υπερήλικη γιαγιά του,διάνοια στον χειρισμό ηλεκτρονικών υπολογιστών και Μαέστρα της ζωής του, τον διατάζει να πάρει μαζί του τον ηλικιωμένο παπαγάλο της για να τον απελευθερώσει στο φυσικό του περιβάλλον.

Στην Περουβιανή ζούγκλα ο Σουίτερς προσπαθώντας να κάνει το καθήκον του συναντάει έναν Σαμάνο ιερέα,μάγο,γιατρό και αρχηγό της εξωκοσμικής έκστασης.
Μετά απο μια παραληρηματική νύχτα με τον ψυχοπομπό της ζούγκλας,ο Σουίτερς περνάει μια μεταβαλλόμενη κατάσταση συνείδησης καταραμένος να μείνει για όλη του τη ζωή σε αναπηρικό καρότσι.

Απο εκεί και μετά αρχίζει η παράνοια της πραγματικότητας που δεν μπορούν να κατανοήσουν όσοι ζουν στο φυσικό κόσμο και διαθέτουν μόνο τη γήινη αντίληψη των πραγμάτων.

Ο Τενεσί Ουίλιαμς έγραψε κάποτε :
« Ζούμε όλοι μέσα σε ένα σπίτι που καίγεται και δεν υπάρχει πυροσβεστική για να καλέσουμε. Δεν υπάρχει ούτε έξοδος, μόνο ένα παράθυρο στον πάνω όροφο για να κοιτάζουμε έξω ενώ η φωτιά καίει το σπίτι με εμάς παγιδευμένους, κλειδωμένους μέσα»… Εκείνο που δεν είπε ο Τενεσί είναι ότι αν κοιτάζουμε από το παράθυρο αυτό με έντονη περιέργεια και παθιασμένο μάτι, με γενναιόδωρο πνεύμα και την ικανότητα της χαράς και, ναι, αν έχουμε τη γλώσσα με την οποία να στηρίζουμε και να εμπλουτίζουμε τα πράγματα που βλέπουμε, τότε ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ που το σπίτι καίγεται γύρω μας. Δεν πειράζει. Άστο να καίγεται το γαμημένο»

Διαβάστε το!

Είναι ένα μεταστοιχειωμένο ταξίδι σε θάλασσες απίθανης ευστροφίας,τραγικής ζωντάνιας,ασυγκράτητου πάθους,προκλητικού λάθους,εσωτερικής φλυαρίας,απρόβλεπτης πτώσης,ιδιαίτερων νοημάτων,κλεμμένων ονείρων,ανατριχιαστικού κυνισμού και σπάνιες μείξεις έμπνευσης και αισθήσεων.


"Αθρωποι όλου του κόθμου,χαλαρώθτε".

Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!

Ένα βιβλίο που διαβάζεται ξανά & ξανά. Ο Σουίτερς είναι ο πιο τολμηρός ήρωας του Τομ Ρόμπινς - κάτι που από μόνο του είναι υπερβολικά τολμηρό, ακόμη και για τους μυημένους.

I always knew that men loved to hear themselves speak.
That they believe themselves to be the final word on all things.

Switters is pompous, lustful, erratic and highly intelligent. This novel takes all kinds of jumps and twist all the while you get caught up in the insane yet coherent ramblings of a man. Conspiracy, humor, sex and religion.

Tom Robbins has issues....good thing he wrote them down. This book is entertainment.

I only got 1/4 way through this book. I kind of want to punch Tom Robbins in the balls. I'm not sure what I was supposed to be charmed by--his protagonist's pedophilia or the author's verbal mastrabation. Either way, charmed I was not. If you have a great story to tell, you shouldn't need to rely on exhibitionist prose. Worse than his showy language, the damn thing was BORING.

I rarely give up on books, but I'm so glad I'm giving up on this. I dreaded picking it up every time I was to give it another shot.

Τι βιβλίο!
Πρώτη μου επαφή με τον Τομ Ρόμπινς αλλά ήδη έχω αγοράσει κι επόμενο! Ευτυχώς υπάρχει το goodreads και μαθαίνουμε για συγγραφείς που διαφορετικά δεν θα έπεφταν στο ραντάρ μας.

Μου πήρε αρκετό καιρό να το διαβάσω. Ίσως οι εξωτερικοί παράγοντες, ενδεχομένως πως είχα την προσκόλληση να αναζητήσω το "νόημα" και την ροή της ιστορίας. Κάποια στιγμή αποφάσισα απλώς να το απολαμβάνω. Και πράγματι έτσι έγινε. Είναι μια επιλογή ίσως η απόλαυση. (;)

Θα το χαρακτήριζα φιλοσοφικό στον πυρήνα του, ευχάριστο σε αρκετά σημεία. Έχει χιούμορ, ασχολείται υπερβολικά με την θρησκεία, αλλά δεν πιστεύω πως θα θίγει κάποιον ο οποίος δεν είναι φανατισμένος.

Ο συγγραφέας (Τομ Ρόμπινς) γίνεται από παντογνώστης, απλώς παρατηρητής, ακόμα και μέσα στην ίδια πρόταση. Αυτό το βρήκα ευφυέστατο.

Τι δεν μου άρεσε; Πως οι περισσότεροι χαρακτήρες (αν όχι όλοι) εκφράζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αφαιρεί την ψευδαίσθηση του πραγματικού, νιώθεις δηλαδή πως είναι όλοι δημιουργήματα ενός μόνο ανθρώπου.

"Τι είναι αυτό", είχε ρωτήσει εντελώς ρητορικά η Μαέστρα, "που διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα επιλεγόμενα κατώτερα ζώα; Έτσι όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, είναι μισή ακριβώς ντουζίνα σημαντικά πράγματα: Χιούμορ, Φαντασία, Ερωτισμός - [...] - η Πνευματικότητα, η Επαναστατικότητα και η Αισθητική, η εκτίμηση της ομορφιάς για χάρη της ομορφιάς και μόνο."

"Υπάρχουν φορές που νιώθουμε τη μοίρα να κλείνει γύρω μας σαν χέρι γύρω από πόμολο πόρτας. Ναι, μπορούμε να αντισταθούμε. Αλλά ένα πόμολο που δεν γυρίζει, μια πόρτα που κολλάει και δεν ανοίγει, είναι ενοχλητική για τους θεούς. Και οι θεοί μπορεί να αποφασίσουν να την ανοίξουν με μια κλοτσιά. Ή, ακόμη χειρότερο, μπορεί να απομακρυνθούν αηδιασμένοι, αφήνοντάς μας να κρεμόμαστε βουβοί από τους σφιχτούς μεντεσέδες μας, έχοντας χάσει τη μοναδική ευκαιρία στη ζωή μας να ανοιχτούμε στον περιττό κίνδυνο, και επομένως και στη γοητεία της ζωής."