I don't understand the point of this book. On one hand, I liked the ending more than I liked the series finale of the show; on the other, all of the characters in the book were caricatures of the worst qualities in people, unsympathetic and kinda psychotic. The first half of the book (a series of vignettes) was a bit more fun than the second (Carrie and her ensuing mental break-down with Big). Carrie, of the show and of the book, sucks.

La de veces que una serie es infinitamente superior a los libros es bastante grande. 'Sexo en NY' es otro ejemplo de este fenómeno.

Una serie de artículos escritos y unidos por Candace Bushnell en los que representa a la sociedad neoyorquina de los 90/2000. Hacia la recta final se centra más en Carrie y Mr. Big y algunos personajes más haciendo como una historia más precisa, pero hasta ese momento es una lectura caótica sobre momentos y diálogos casposos y rancios con una pátina de misoginia y homofobia. También, se abusa demasiado de la palabra mam*da. No es necesario.
En general una lectura caótica que se mantiene solamente por la serie que dio lugar, pues si no existiese, este libro solamente sería perfecto para la sala de espera del dentista.

Empecé el libro con muchas ganas debido a que la serie de televisión me gustó mucho.
No he podido pasar de la página cien, soy incapaz de acabarme esta novela.
Es tan pesada porque no hay un hilo de trama que seguir, sólo son divagaciones de media hoja sobre determinadas personas o determinadas cosas que hacen.
Sencillamente no he podido con ella...

Mig hefur sjaldan langað jafn mikið að tjá mig um eina bók.

Okei okei ég veit að fólk hatar þessa bók en ef þið setjið hana niður í tíma og rúmi, þ.e. NYC í níunni, og aðskiljið hana frá þáttunum, þá er hún algjört slay. Mér finnst líka margir sem gagnrýna hana gleyma að hún er ekki skrifuð sem bók heldur er þetta samansafn af pistlum. Þú hefur ekki mikið rými til að skapa þrívíða karaktera í dagblaðapistlum - fyrir utan það að þessi bók er hulin þykku lagi af íróníu og það er frekar augljóst að karakterarnir eru frekar skopstælingar af ákveðnum týpum.

Heilt yfir er Bushnell flugbeittur penni, írónísk, fyndin, CAMP og með góðan húmor. Þegar maður afskilur sjálfan sig frá hinu alvarlega egói sem cringar yfir klisjukenndum frösum og lélegum bröndurum og hneykslast yfir hallærislegu fólki - yfir í sjálfið sem getur sleppt sér og opnað augun fyrir hinni miklu gelluvídd - þá er þetta meistarastykki.