More like a 3.5. A quick, touching read about a middle-aged man reconnecting with his old college professor, Morrie Schwartz. I did not find any of Schwartz's words of wisdom original, but I felt that he raised insights that we often forget about in an eloquent and honest way. While some may lampoon Tuesdays with Morrie for its lack of depth - especially because of all the hype surrounding it - I'm glad that some people, including one of my best friends, finds inspiration and meaning in it. After all, isn't that what books are for?

Nunca me hubiera imaginado que este libro me fuera conmover tanto.
Desde que empecé a leerlo se me han ido saltando las lágrimas y con el final he llorado a mares. Nunca antes me había pasado esto con un libro. Nunca antes me había llegado tanto un libro.
Lo que más me gusta de este libro es que no es ficticio. Es real. Morrie Schwartz ha existido de verdad. Nunca he tenido la suerte de tener un profesor así, ni siquiera he conocido a una persona así.
Me encanta su forma de ver las cosas (con esto no quiero decir que esté totalmente de acuerdo con todo lo que dice) y es cierto que tras haberlo terminado he estado pensando mucho en las conversaciones que tenía con Mitch.
La verdad es que no tengo palabras para describir lo que ha significado para mí leer este libro. Lo único que sé es que creo que todo el mundo debería leerlo, al menos una vez en su vida.
Le doy 5 estrellas y lo único de lo que me arrepiento es de no habérmelo comprado en físico.

“کلیشه، کلیشه ، کلیشه”
اگه دوست دارید کتابی بخونید که از اول تا آخرش حرفایی مثل به دیگران محبت کن، خودت و بقیه رو ببخش، از زندگیت لذت ببر ، زندگی خیلی قشنگه و …. باشه حتما این کتاب رو بخونید و ازش خوشتون میاد .
من برای این جناب موری ارزش قائلم ، برای اینکه آدم قوی ای بوده و با وجود مریضیش تا لحظه آخر قوی موند ولی حرف ها و نصیحت هاش زیادی کلیشه ایه و شاید از بین صد نفر فقط به درد یه نفر بخوره .ما نمیتونیم از همه آدما انتظار داشته باشیم وقتی مریض شدن و هرروز دارن میبینن چجوری تحلیل میرن و به روز های آخرشون نزدیک میشن ، وقتی درد خودشون و اطرافیانشون رو حس میکنن باز هم به زندگیشون عشق بورزن و از زیبایی های دنیا و زندگی تعریف کنن، مخصوصا اگه اون آدم اونقدر پولدار نباشه مثل جناب موری داستان ما که شبانه روز ده تا پرستار داشته باشه دورش بگردن. اگه هم نصیحت هاش رو برای نسل جوون فقط در نظر بگیریم که باز هم فکر نمیکنم این حرف ها به درد نسل جوون کشور ما بخوره مگر تعداد اندکی :)
قلم نویسنده هم که واقعا کوچکترین جذابیتی نداره، شاید بخاطر همین که ایشون نویسنده روزنامه ورزشی بودن باشه (موقع خوندن این کتاب واقعا احساس میکردم دارم گزارش یه مسابقه ورزشی رو میخونم

یه داستان با شروع ساده و پایان ساده تر که هیچ کششی هم در خواننده ایجاد نمیکنه از اول هم معلومه دو نفر می‌خوان بشینن نصیحتت کنن در مورد زندگی و مواجهه با مرگ و بدبختی اینجاست که حداقل دو تا سه تا جمله ادبی نبود که آدم دلش رو به اونها خوش کنه کل کتاب میخواد بگه اطرافیان دوست بدارید، احساساتتون رو بروز بدید، ببخشید و ساده زندگی کنید و اینکه مرگ اصلا چیز بدی نیست نباید ازش ترسید همه این مسایل تو کتابهای دیگه هم هست ولی خب اونها زحمت یه داستان پر کشش و جملات ادبی به خودشون دادن حداقل.
اونجایی هم که میگه بودایی ها یه پرنده رو شونه شون فرض میکنن و هر روز میگن امروز اون روزه یعنی روز مرگه برای همین خوب زندگی میکنن به نظر من اینطوری فکر کردن هیچوقت نمی‌توانست به کشف اختراعاتی مثل برق و تلفن و ماهواره و اینترنت برسه چون در اون صورت تو هر روز به فکر اینی که همه رو دوست داشته باشی بوس کنی وقت نداری به اهداف بلند فکر کنی که تمدن به این نقطه امروزش رسونده
اینکه این آقای موری بیماری ای ال اس داشت و حتی نمی‌توانس اشک روی صورتش پاک‌کنه و در همه چی محتاج دیگران بود و نویسنده میگه که موری این فرض رو در نظر میگیره که برگشته به دنیای نوزادی ش که مادر همه کارهاشو‌ میکرد ولی خب چند نفر این موهبت دارن که ازشون مراقبت بشه و اطرافیان فکر نکنن که از زندگی افتادن
حتی اگه فرض کنیم آنقدر به اطرافیان محبت کردیم که اونها این لطف به ما میکنن اینکه در این حالت همه دردها و رنج ها رو کنار بذاری و جنبه های مثبت ببینی خیلی سخته و البته استیون هاوکینگ رو مثال میزنه ولی خب چند نفر استعداد او رو دارن که برای اون استعداد بشه ازشون مراقبت کرد.
اون مسیله کارما که میگه ما به دنیا بر میگردیم به فرض صحت آیا می‌تونه رنج مرگ رو از ما بگیره؟ چقدر میشه به درست بودنش اطمینان داشت هیچی
من شخصا ترجیح میدم کتابهای یالوم در مواجهه با مرگ رو با رمانهای مثل مرگ ایوان ایلیچ تولستوی رو بخونم که حداقل چیزی به من اضافه کنند.

Everyone should have to read this book... Morrie's aphorisms are an excellent map to better living through meaningful relationships... thanks Mitch for sharing your "coach" with us.

(reviewed 9/2/08)

عالی بود! یه گنجینه درست و حسابی از درسای زندگی که طوری نوشته شده که آدم رو خسته نمی کنه، بلکه مشتاقش می کنه به ادامه دادن و یادگیری بیشتر:)

More of a 3.5, really.

I'll start by saying that my one real issue with this book was that there wasn't much terribly original thinking within it. I definitely wanted more of a 'Wow, I never thought about it that way' feeling from Morrie's philosophies, and while it's hard to argue with anything he says it didn't feel like anything I hadn't heard from somewhere else before. Something probably by Disney.
In general, the book is well done. I liked the characters and found the story and the language very readable. At times I felt like a fly on the wall listening in on a Tuesday conversation and I liked that. Most importantly I didn't get bored.
From what I learned in reading this, I get the sense that it's the kind of thing Morrie would have wanted left behind in his stead and that's the best thing about this book. It felt like a more than adequate tribute, and I felt like I had gotten to know Morrie enough to be able to make that judgment. It's not overly emotional or sappy or pulling relentlessly on the reader's heartstrings, and it doesn't have to. It is a short and sweet reminder of the important things, a gentle prod in the direction of what matters, and it doesn't pretend to be anything else.

Tuesdays with Morrie by Mitch Albom

Synopsis /

Maybe it was a grandparent, or a teacher or a colleague. Someone older, patient and wise, who understood you when you were young and searching, and gave you sound advice to help you make your way through it. For Mitch Albom, that person was Morrie Schwartz, his college professor from nearly twenty years ago.

Maybe, like Mitch, you lost track of this mentor as you made your way, and the insights faded. Wouldn't you like to see that person again, ask the bigger questions that still haunt you?

Mitch Albom had that second chance. He rediscovered Morrie in the last months of the older man's life. Knowing he was dying of ALS - or motor neurone disease - Mitch visited Morrie in his study every Tuesday, just as they used to back in college. Their rekindled relationship turned into one final 'class': lessons in how to live.

My Thoughts /

“The truth is, Mitch,” he said, “once you learn how to die, you learn how to live.”

Wow. What is it about stories like these that make your heart ache and your eyes shed tears?

First published in August of 1997, Tuesdays with Morrie is a true story which details the love and friendship between and old man (sociology professor Morrie Schwartz) and a young man (American author, Mitch Albom) and the lessons you can learn from each other…..if you are willing to listen.

Mitch Albom’s professor, Morrie Schwartz became an inspirational teacher and mentor to him in his college years, but they lost touch after he graduated. Morrie was Mitch’s favourite professor in college; and Mitch, was Morrie’s favourite student. The two would meet every Tuesday and talk. It was their Tuesday ritual. In Morrie’s words, ‘we’re Tuesday people’. Their friendship progressed beyond the professor/student relationship into something resembling a deeper more personal friendship, marked by the fact that Mitch would always call Morrie ‘Coach’.

Fast forward 15 years. The story begins with Mitch, watching television at home. Flipping through the channels, he stops when he recognizes the voice of his old sociology professor, (Morrie Schwartz) being interviewed about his experience of dying from Amyotrophic Lateral Sclerosis (ALS) or Lou Gehrig’s disease.

A thousand miles away, in my house on the hill, I was casually flipping channels. I heard these words from the TV set — “Who is Morrie Schwartz?” — and went numb.

Though Mitch had promised to stay in touch with him, he never did. Feeling the need to reconnect, Mitch contacts his beloved professor and travels from his home in Detroit to Morrie’s home in West Newton, Massachusetts to visit him, thinking it will be just the one visit. But life has a way of becoming unpredictable and Mitch ends up visiting Morrie every Tuesday, because, as Morrie reminisced, ‘we’re Tuesday people’. And every Tuesday after that for a total of sixteen Tuesdays. Fifteen years after finishing college, Mitch rediscovers the dear friend he knew and valued from long ago, and who is now in the last stages of his life. And for Morrie, it doesn’t take much for him to resume his role as a teacher and mentor in Mitch’s life. This time round though, the lessons are not academic, but are about life, experiences and what you can learn from them.

“The most important thing in life is to learn how to give out love, and to let it come in.”

This is a profound book. It’s a serious book. It’s a sad book. But it’s also a beautiful book about a deeply intelligent, gentle, and philosophical man who has made his peace with death. During their Tuesday ‘lessons on life’, Morrie would share with Mitch his thoughts — “Accept what you are able to do and what you are not able to do. Accept the past as past, without denying it or discarding it.”

It’s not all waxing philosophical platitudes though, Morrie admits to crying about his plight, but only allowing himself a few moments each day to mourn. “Dying is only one thing to be sad over, Mitch. Living unhappily is something else.” He preferred to focus his attention on the people and activities he loved most, preferring to give comfort to those who visited him rather than receiving it. “Are you trying to be as human as you can be?” Morrie reflects, that at the end of our lives, we will miss our relationships with people the most, because the people who mean the most to us are always worthy of our time and energy.

بخشی از زندگی میچ آلبوم با استادش موری شوارتز کسی که به بیماری ای ال اس مبتلا میشه و به جای ناامید شدن انتخاب می‌کنه تا آخرین لحظه از زندگی لذت ببره. کتاب فوق‌العاده‌ای بود. از خیلی قسمت‌هاش خوشم اومد چندتاییش رو می‌نویسم.
‌
*گاه اتفاقی می‌افتد که صبح‌ها گریه می‌کنم، گریه و باز گریه. برای خودم سوگواری می‌کنم. بعضی صبح‌ها به شدت عصبانی هستم، تلخ و دلگیر هستم. اما این حالتم آن‌قدرها دوام نمی‌آورد. از جایم بلند می‌شوم و می‌گویم: می‌خواهم زندگی کنم...
‌
*موری گفت: می‌دانی، وحشتناک است، وحشتناک است که می‌بینی بدنت تحلیل می‌رود و تو به سمت نیستی می‌روی، اما در ضمن جالب هم هست، فکر کن چقدر وقت فراوان داری که خداحافظی کنی.
‌
*همه می‌دانند که روزی می‌میرند، اما کسی این را باور نمی‌کند. اگر باور می‌کردیم، رفتارمان را تغییر می‌دادیم.
‌
*مردم به قدری محتاج مهر و عشق هستند که حاضرند به جای آنچه گیرشان نمی‌آید هر چیز دیگری را قبول کنند. مادیات را در آغوش می‌کشند. اما بی‌فایده است. نمی‌توانید جای خالی عشق را با مادیات پر کنید. جای خالی آرامش، محبت و رفاقت با مادیات پر نمی‌شود.

کمتر از نصف کتاب رو خوندم ولی نتونستم خوب باهاش ارتباط برقرار کنم. بخاطر اینکه خیلی طرفدار داره هرکاری کردم باهاش ارتباط بگیرم. اسم بیماری ASL رو سرچ کردم و فهمیدم «استیون هاوکینگ» هم این بیماری رو داشته و چند تا کلیپ از مبتلا ها به بیمارهایی که بیماری خودشونو رو شرح میدادن. بعد کتاب رو تونستم یکمی باهاش ارتباط برقرار کنم و تونستم درد واقعی توی حرفای موری و دلیل حرفاشو بفهمم ولی بازم نیمش پر بود از حرفای شعاری قشنگ تکراری .
نویسنده می تونست خیلی قشنگ تر کتاب رو دربیاره. اونقدر خوب نبود که بتونم از ۳ بیشتر بدم.
بیشترین قسمتی که ازش لذت بودم در مورد پیری سخن گفتن موری بود .

No words, just ugly crying! I think this book healed a part of me and it is one of the best books i've ever read

I think this was the opposite purpose of what the book intended but my fear of dying has just escalated drastically