Actual Rating: 3.5 Stars

I read my first Kay Scarpetta book (Postmortem) when it was released in the 1990s. Following that, I religiously read every subsequent book as it was released and just loved the world, characters and mystery that Cornwell created (even if her blink and you miss it super fast endings annoyed me). But then I stopped. I don't know why (kids, work, moving house, life in general - take your pick), but this book has unfortunately sat in the bookcase since 2004 unread until now.

This was an okay read. In this book, Kay finds herself back in Virginia to assist with a high-profile case. While I love every chapter with Kay, Benton and Marino - I confess that I am not a fan of the Lucy and TLP story line which had a big focus in this book. I also think this book felt like it wasn't overly thought through in terms of character and motive/intent especially in terms of side characters/story lines such as the husband of the murdered girl, his wife and especially the new Chief Medical Officer. I am still not sure what Cornwell intended with those incomplete story arcs.

Even though this was an average read, I still devoured it in 2 days and was hooked on every word. What can I say - I love the writing of Cornwell and I love returning into Kay's world. Really looking forward to finally reading the later books in this series.

Reading Challenge
Aussie Readers 2021 Annual A-Z Location Challenge: Read a book set in a location starting with V (Virginia)
Aussie Reader 2021 Autumn Mini Bingo Challenge: Column #5 - Read a suspense/crime book

After going through some continuous heavy reads, I wanted a something fast paced where I didn't have to get involved much with the storyline. I picked this off my 13 year old cousin's shelf and was sorely disappointed from the first chapter!
It is my first PC novel but I don't think I was unfair in expecting something unputdownable, since books with such themes are expected to be so. However, I found myself coming up with new excuses to take breaks from reading this book and by the 100th page, was begging the author to go somewhere with the story line.
While the blurb informs you that the central point of the book is the death of a 14 year old girl, the storyline keeps jumping between multiple deaths and everyone wastes a lot of time obsessing over everything else apart from the 14 year old dead girl until about 250 pages into the book. The present tense narrative is EXTREMELY annoying and quite frankly, naming your bad guy Edgar Allan Pogue just makes the whole thing a big fat joke. Also, the author starts out by talking about the very shady new chief medical examiner, delving deep into his character and also dedicating a small section of the book as a narrative from his POV (still figuring out why since it made less than zero contribution to the plot line) and then half way through the book he just disappears and is never spoken about again.
Not sure if I will read another book by this author.

Continua la saga di Kay Scarpetta con un'avvincente puntata in cui entrano tutti i personaggi della famiglia: Pete Marino dimagrito, Lucy che si è presa una sbandata come al solito per la persona sbagliata, Kay che torna come consulente nel SUO laboratorio, Benton che aiuta l'amica di Lucy a ritrovare se stessa.
Gli ingredienti sono tenuti insieme dalla ricerca di un folle che sta cercando di far fuori Lucy e lascia dozzine di tracce dietro di sé. La lettura, come di consueto è avvincente e piacevole, ma Cornwell accentua sempre di più il suo disamore per questa saga: alcuni episodi restano incompiuti (l'operaio è morto per disgrazia o per omicidio?), la vicina di casa ha visto qualcosa oppure no? l'amica di Lucy chi cavolo è? Benton e Kay si amano ancora? Che bisogno c'è di tutta quella esasperata segretezza di Benton?
Il finale non tradisce le aspettative di chi è abituato a leggere Cornwell: come al solito tirato via. Una paginetta in cui si dà per scontato tutto e non si spiega quasi niente.
Piacevole ma ad ogni nuovo libro rimpiango Postmortem e Cause di morte.

Was a gift from my grandmother many many years ago. Wouldn’t suggest reading unless you’ve read other books about the main character.

Bei "Staub " handelt es sich um Band 13 einer. Deswegen dachte ich mir erst nichts, als ich nicht gleich in die Geschichte rein kam und die Protagonisten für mich völlig unsinnig agierten.
Leider legte sich dieses Gefühl bis zum Schluss nicht. Der Roman zog sich zäh und absolut nicht mitreißend.
Das war mein erstes und auch mein letztes Buch dieser Autorin.

Dr Scarpetta is portrayed once again as a superb analyst of both the human body and the enivronment in which she and her subjects reside. Marino continues as her foil but brings about a more germane touch to the human side of life as opposed to just the scientific world of forensics (which are as ever full of intriguing detail). We have three parallel stories evolving in this book. Scarpetta and Marino investigate the death of a young girl. Scarpetta's niece Lucy is in a world that to me seems unrealistic and is more of a James Bond type scenario, rather than one of reality and then linking the the stories together is a character called Edgar Alan Pogue Yes, he is psychologically challenged but I could not believe in him at all. As the main threads are drawn together for the latter part of the book it all ends quite suddenly and more like a damp squib than an exciting tense conclusion.

She does it again with another book that you just can’t put down.

I read it because it was a Scarpetta novel. My expectations and reality did not match. This book was written more on par with the lady detective books Cornwell writes -- that I have never enjoyed. The writing style is so distinctly different. I don't know if I'll even bother to read another "new" Scarpetta novel.

I'm giving it a "1" because I actually read the entire thing... Cover to cover, hoping it would "get good" and being sorely disappointed.

Op de cover een donkergrijze schaduw van iets ondefineerbaars tegen een lichter grijze achtergrond. Spreekt totaal niet aan en nodigt zeker niet uit om het boek open te slaan. De naam Patricia Cornwell (groot) en de verwijzing "Een Kay Scarpetta thriller" (klein maar met een lichtroze ovaaltje er door) doen dat dan weer wel - het is al het dertiende boek in de reeks en heeft een grote schare trouwe lezers over de hele wereld vergaard.
Kay Scarpetta keert na jaren terug naar Richmond, zeer tegen de zin van Pete Marino die haar wel vergezelt. Bij aankomst krijgt ze meer dan 1 koude douche, geen romantisch "weer thuis komen". Integendeel, ze is totaal niet welkom, degene die haar vroeg te komen werd daartoe gedwongen en deed dat bovendien onder valse voorwendsels. Het gebouw waar ze zovele jaren gewerkt en deels geleefd heeft wordt afgebroken en is nog slechts een ruïne. Bovendien is haar trouwe assistent van destijds ondertussen een tiranniek menselijk wrak geworden met een boel persoonlijke problemen.
Zelfde plaats als vele vorige boeken, slechts enkele jaren later maar een totaal andere setting, letterlijk met een totaal nieuw en al verwaarloosd gebow met pathologie, laboratoria en mortuarium. Ook de politieke leiders zijn vervangen.
Haar plaatsvervanger blijkt haar gewoon te haten en tracht haar op alle manieren te kleineren, belachelijk te maken en saboteren.
In een tweede verhaallijn krijgen we Lucy te zien die belaagd wordt en een aantal niet karakteristieke blunders begaat.
Hiermee verweven, na de nodige flashbacks en speurwerk, is er een derde lijn met Benton die als privé-psychiater optreedt maar daarmee erg weinig sukses heeft en daar heel erg gefrustreerd van wordt.
Een vierde verhaallijn ontwikkelt zich aanvankelijk langzaam maar neemt toch geleidelijk in belang toe. Dit zal de lijm blijken te zijn die alle verhaallijnen, hoe vergezocht dat eerst ook lijkt, bij mekaar brengt.
Het is geen vrolijk verhaal al krijgen we toch weer wel een aantal pathalogische en laboratoire brokken kennis geleverd door mensen die plezier hebben in hun werk.
Maar verder is iedereen vooral heel erg gefrustreerd. Dat zorgt voor een verwijdering tussen Kay, Lucy, Benton en Pete. En hun suksessen zijn toch altijd gebouwd geweest op hun gehechtheid aan mekaar en hun perfekte samenwerking.
Pete Marino begaat een grote stommiteit, geholpen door drankmisbruik.
Voor een groot deel is dit boek opnieuw niet erg spannend maar wel een haast psychologische uiteenzetting van frustraties, persoonlijke problemen en hoe dat ook voor problemen in hun interpersoonlijke relaties zorgt.
Pas na heel wat bladzijden wordt dadelijk dat het toch over twee moorden gaat die mogelijk (maar hoe?) met mekaar verbonden zijn.
Merkwaardig is dat een fout van Lucy als zeventienjarige zal leiden tot een levenslange handicap van een man die zijn leven en carrière zal verwoesten en uiteindelijke tot zijn dood. Dit wordt zowel door Lucy, Kay als Patricia Cornwell afgedaan als onbelangrijk, kattekwaad, een kinderstreek!
Het verhaal is nogal zwaarwichtig, ook als er op een bepaald moment een heel moeilijk gesprek tussen Scarpetta en Marino plaatsvindt. Marino komt dan voor zichzelf tot de ontdekking dat hij veel meer dan louter vriendschappelijke gevoelens voor Kay heeft, Kay toont dat ze Marino door dik en dun zal steunen en dat hun vriendschap voor haar heilig is.
Ook Lucy krijgt een heel erg koude douche bij haar liefdesleven te verwerken waarbij ze haast haar trouwste assistent kwijtspeelt, wat een kleine ramp zou zijn.
Merkwaardig genoeg is eer een kleine afrekening tussen Scarpetta en haar opvolger plus een FBI agente maar vooral het geval Marcus blijft een forse losse draad. Misschien voer voor een volgend boek?
Er valt weinig te lachten, behalve voor wie houdt van leedvermaak. De sfeer is nogal somber, en dat wordt ook geïllustreerd doordat ze nogal veel door regen en modder moeten ploeteren.
Naar het einde toe, toch nog een honderdtal bladzijden, wordt het wel ouderwets spannend al komt het pakken van de moordenaar dan toch weer als een anti-climax. De dialogen zijn vaak bits..
Dit is zeker nog niet het laatste boek uit de reeks en het lijkt dat Cornweel net als Scarpetta in een overgangsfase zit en opnieuw haar weg moet zoeken. De hoofdkarakters evolueren van boek tot boek maar blijven wel herkenbaar. Er wordt nogal wat van locatie veranderd en Scarpetta heeft geen vastheid meer, wat voor haar toch belangrijk is. Daardoor verwacht ik toch weer wat meer van het volgende boek in de reeks.

Kay Scarpetta #13: The now freelance team of The Last Precinct, sees the series continue to be in a better position. This volume sees the team investigating a serial killer who's primary target is one of the team! 5 out of 12.

This one was good to listen to, but not quiet as interesting as the others. Especially after the big drama from the previous three books. In this one we are following two different scenarios that are happening at the same time. One in FL with Lucy and Benton, and one in Richmond with Kay and Marino. Little do they know that their investigations are tied to each other. I don't like that Lucy is still getting herself into trouble. You would think she would be making better decisions by now with all the drama she has been through. She is still a badass though and I love reading about her. IN this one Kay has come back to Richmond to help on a case after losing her job as the chief medical examiner there. Her and Marino partner up to solve a case about a little girl who died. Originally thought to have died from the flu. Lots of drama and bad decisions in this one. I didn't like the plot in this one as much as others but it was still interesting to listen to. I do like it when you get POVs from other characters including sometimes the killer. That way you know what they are thinking and doing and wonder when your main characters will catch up to them. I will be continuing with the series.

This one felt like after the Point of Origin-Black Notice-TLP-Blow Fly story arc she lost her raison d'etre. She continues to be all over the map with Lucy's character - she's supposedly a genius who made several fortunes with computers, but she's also a total basketcase who gets so easily obsessed with pretty women that she can't even maintain her own life and career. She has her own company that she supposedly started with Teun McGovern, who basically hasn't been mentioned as a part of it since TLP. The big bad in this book is really pedestrian.....a weirdo former morgue worker with an overbearing mother who became obsessed with Lucy ten years ago but only started doing something about it recently. The tie-in between the attack on Henri in Florida and Scarpetta's Richmond case is so contrived it's ridiculous, and she alludes to another conspiracy to frame Scarpetta in Richmond and then never really develops that line. I'd say this is not quite as bad as Cause of Death, but it's pretty darn close