Encantado

Auster onderzoekt in deze roman het toeval, hoe een mens zonder even goed na te denken, in een hachelijke situatie kan terecht komen. Vanuit een opeenvolging van dergelijke toevalligheden komt de hoofdpersoon, Nashe, samen met een toevallige passant, Pozzi, in een Kafkaëske omgeving terecht waar ze een gigantische muur moeten bouwen.

De laatste 50 bladzijden maakten voor mij het een en ander goed, want het begin kwam me wat geforceerd over. Op een aantal punten in het verhaal, nemen de hoofdpersonen bepaalde beslissingen die, ook als ik begrijp dat ze er niet te lang over hebben nagedacht, wel heel erg onlogisch zijn. Dat gebeurt, verderop in het verhaal, nog een keer. Het lag er bij deze passages net iets te dik bovenop dat het over toevalligheden moest gaan.

This is not the kind of book I'm used to reading, and I went back and forth with it throughout, often disliking it; finding the characterizations and dialogue thin and unconvincing, but still being drawn in by the hopelessness and futility; the irony of the protagonist's relentless pursuit of freedom, squandering his one means to it, only to end up as a slave through his own reckless and incomprehensibly stupid actions.

That's what compelled me towards the end, though I thought parts of the narrative, on the surface, read like some lowbrow airport bestseller. These characters are not drawn as fully dimensional human beings; there's little sense of who Nashe and Pozzi are, their pasts, why they're driven towards these risky decisions or why they like each other. They seem primarily to manifest the cycle of a purposeless, Sisyphean, Sartre-eque, rewardless emptiness.

This is my second experience with Paul Auster. Having been swept away by the tender, poignant language and honesty of 'Winter Journal', I was less enamored by the mainstream narrative voice and cadence of "The Music of Chance", though thematically - especially for anybody who feels trapped in a bad job - it stays with you in a troubling way.