Un experimento.

Mercifully short, given its bleakness, this early work by Coetzee consists of two separate stories. The first concerns the activities of Eugene Dawn, a specialist in psychological warfare during the Vietnam War (which was still going on at the time Coetzee wrote Dusklands); and the second is about a Boer frontiersman who decides to go elephant hunting in one of the wilder parts of South Africa during the mid-18th century. Oddly, the author names the protagonist of the second story after himself - Jacobus Coetzee - and he also inserts a character named Coetzee into the first story. Both stories are told in the first person.

What unites the two stories is a journey into darkness: a physical journey, for Jacobus Coetzee; a psychological one, for both protagonists. Comparisons with Conrad are inevitable, especially in the second story; Jacobus Coetzee himself is a poor man's Kurtz, without the delusions of grandeur, while Dawn, like Kurtz, is drawn into madness. One key difference, though, is that there is no Marlow to act as a touchstone of sanity or decency for the reader. We see things through the distorted vision of these characters so that it is a constant effort to maintain our moral distance from them. Coetzee seems to want us to make this effort. He wants us to be sucked in, tempted to view the world through these characters' eyes, to understand why they feel entitled to maim, rape and kill (from a safe distance, in Dawn's case). There is no character or authorial voice within the book to condemn them or provide the comfort of a moral frame for the narrative. But the juxtaposition of the two stories provokes a comparison between the crude racism of Jacobus Coetzee and the academic detachment of Eugene Dawn, which are aesthetically different but achieve the same effect: the dehumanising of their victims, making atrocities not only possible but inevitable in the pursuit of their exploitative ends.

There is little humour in this book, except of the blackest possible kind, and it isn't a comfortable read. But the two distinct mental worlds Coetzee creates are alive with evocative detail, drawing us deeper into the heart of darkness than even Conrad did.

An early effort, spoiled by a profound lack of empathy for his characters, and too much concern with Big Messages. I far prefer his later novels, which have great compassion, and find meaning in small moments. This reads too much like a student writing to please book critics.

Σκοτεινές χώρες Τζον Μάξγουελ Κούτσι Είναι το πρώτο του βιβλίο που έγραψε το 1974 όταν δούλευε σαν καθηγητής σε πανεπιστήμιο της Αμερικής και το πρώτο του βιβλίο που διαβάζω και εγώ.Αποτελείται από δύο νουβέλες με κεντρικό θέμα τους ψυχικά πάσχοντες ανθρώπους.Δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο γιατί ο ομιλητής είναι ένα διαταραγμένο άτομο. Μιλάει ένας άνθρωπος που είναι κλεισμένος μέσα στο υπόγειο της βιβλιοθήκης Χάρι Τρούμαν και συντάσσει ένα κείμενο που λέγεται "Σχέδιο Νέα Ζωή για το Βιετνάμ του Κούτσι"πρόκειται για την οργάνωση της προπαγάνδας σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ.Έχει σε έναν χαρτοφύλακα 24 φωτογραφίες από το Βιετνάμ που τραβήχτηκαν από στρατιώτες που καμαρωναν για τα αίσχη τους στο πεδίο της μάχης, είτε αυτά ήταν σεξουαλικού, είτε στρατιωτικού περιεχομένου.Το μυαλό του ανθρώπου που συντάσσει την αναφορά αυτή, φαίνεται πως έχει διαταραχθεί από την ωμότητα του πολέμου και την άνευ λόγου κακία του κόσμου.Το διαταραγμένο αυτό μυαλό, μιλάει αποσπασματικά και πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο,στο τέλος τον βλέπουμε μέσα σε μια ψυχιατρική κλινική να βυθίζεται στην περισυλλογή και να μην έχει καμία διάθεση να βγει έξω από αυτή.όπως χαρακτηριστικά λέει "Τρέφω μεγάλες προσδοκίες ότι στο τέλος θα ανακαλύψω ποιανού το λάθος είμαι.". Στην δεύτερη ιστορία ένας λευκός μεγαλομανής Μπόερς (Ολλανδοί κατακτητές της νότιου Αφρικής) αισθάνεται ότι χάνει σιγά σιγά την ανωτερότητα του σε σχέση με τους ιθαγενείς βουσμάνους και οτεντότους και αρχίζει να τους εκδικείται σαδιστικά.Έχουμε και εδώ να κάνουμε με ένα ακόμη σαλεμένο μυαλό , χωρίς καμία ανθρωπιά.Εδώ ο Κούτσι μας δείχνει το πρόσωπο της αποικιοκρατίας,πως διεισδύει στο αρχικό παρθένο και αγνό περιβάλλον και το καταστρέφει με μένος και αλαζονία.