...
Show More
Τί να μπορέσω να γράψω ειλικρινά για να αποδώσω
την αγάπη μου γι’ αυτό το μυθιστόρημα φαινόμενο;
Ό,τι και να γράψω, δεν μπορεί να περιγράψει
το πόσο με είχε συνεπάρει όταν το διάβασα για πρώτη φορά πριν αρκετά χρονια, μα και πόσο με επηρέασε τώρα, στη δεύτερη ανάγνωση.
Τώρα ναι. Το κατάλαβα καλύτερα.
Το έζησα.
Πέρασε μέσα μου αργά και σταθερά η πολυεπίπεδη γραφή και η ποίηση του λόγου και με βύθισαν σε ένα αριστούργημα της φύσης, βαθύτερο, πολύ βαθύτερο απο την πραγματικότητα.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι μια απλή ρομαντική ιστορία αγάπης.
Η Έμιλυ Μπροντέ με την λαμπρή ιδιοφυΐα της, την ποιητική πεζογραφία που δημιουργεί και την προσωπική της εμπειρία συνθέτει μια «εξημερωμένη» αρχαία ελληνική τραγωδία.
Είναι ένα βίαιο διαχρονικό κομμάτι άγριας ομορφιάς. Είναι μια θεραπεία της αγάπης που κινείται στα σκοτεινά της ψυχής και καταναλώνει πάθη και λάθη.
Υπάρχει πολλή σκληρότητα σε τούτο το έργο μα σίγουρα η κύρια έμπνευση και η ουσία στηρίζονται βασικά σε μια καταθλιπτική διαβάθμιση.
Η ποιήτρια Έμιλυ Μπροντέ γράφει με όραμα, συναίσθημα και μαρτυρία. Ήταν μάρτυρας των ίδιων των συναισθημάτων της. Η υπόσταση και η γραφή της δεν προοριζόταν για την πραγματική ζωή,
φυσικά ούτε για την Αγγλία του 19ου αιώνα.
Ήξερε πως οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν για την αγάπη και έτσι έγραψε για το βάρβαρο και άγριο είδος φυσικής αγάπης.
Θριάμβευσαν δυο ψυχές που χωρίστηκαν απο προπαγανδιστικές περιστάσεις και στοιχειώθηκαν ώσπου να ενωθούν σε μία.
Το σκηνικό εξημερωμένο άγρια, η ατμόσφαιρα γκρίζα, σκοτεινή, γοτθική, το ύφος που διαχέεται σε κάθε ανθρώπινη σχέση είναι σχεδον ψυχωτικό, με έναν τρόπο που ξεπερνάει το θάνατο.
Έργο γεμάτο αγάπη, πάθος, εκδίκηση, βία.
Δεν σταματάει εκεί, καλύπτει ιδέες και καταστάσεις εποχής, σχετικά με τη φύση, τη θρησκεία, τη δεισιδαιμονία, τις κοινωνικές αξίες.
Η ρεαλιστική μορφή του κειμένου είναι απομονωμένη, κοινωνικά ανάρμοστη, παρθενική, προβληματική και έντονα δυαδική. Η επιτομή της αντίθεσης σε όλο το μεγαλείο της φύσης.
Σε κάποια σημεία αγγίζει την απόλυτη γυναικεία φαντασία και απο την άλλη, ανατρέπει όλες τις συμβάσεις του ρομαντισμού με παραβατικό τρόπο.
Θυελλώδες και συγκλονιστικό, με μυρωδιές και εικόνες, με θλίψη και απομόνωση, με χαρακτήρες κατά κύριο λόγο αντιπαθητικούς ( προσωπικά εξαιρώ τον Χήθκλιφ).
Τοπία ανατριχιαστικής γοητείας, σκηνικά πέρα απο κάθε φαντασία, η ανάπτυξη της γραφής αφήνει
τη φαντασία μας να ευδοκιμήσει. Να τα ζήσει όλα.
Ναι, είναι μια φρικτή ιστορία, ακραία και διπολική, μα έτσι όπως ξετυλίγεται δημιουργεί αρμονία χαρακτήρων και γοτθικών προσλήψεων καταλήγοντας σε μια μακάβρια λυτρωτική αποδόμηση που επιδοκιμάζει την αναγνωστική εμπειρία αυτού του μεγαλείου.
Όλοι οι ήρωες και ο καθένας ξεχωριστά θα μπορούσαν να αποτελούν ομάδες καθημερινών σημερινών ανθρώπων.
Τα ανεμοδαρμένα ύψη εισάγουν θέματα πολλαπλών διαστάσεων.
Βλέπουμε έντονα τα αποτελέσματα του αλκοολισμού, την άξεστη συμπεριφορά του αναλαφαβητισμού, γενικά θέματα εξουσίας, πλούτου, κοινωνικών τάξεων, φεμινιστικές ιδέες, καρικατούρες θρησκείας, οικογενειακά και κληρονομικά πλούτη
-υλικά και πνευματικά-
θεσμοί δικαιοσύνης, δικαιώματα έγγαμης τυραννίας και πολλά άλλα, που αναφέρονται πολύ μπροστά απο την συγκεκριμένη εποχή.
Προσβλητικά για το βικτοριανό κοινό, υποσχόμενα προοπτικές σε πιο σύγχρονο αναγνωστικό πολιτισμό.
Η μοναδική πένα της Έμιλυ Μπροντέ γράφει ξεκάθαρα με μία προοπτική, αρνείται να δώσει στον αναγνώστη το τέλος που ίσως θα επιθυμούσε.
Αντιθέτως, ρεαλιστικά μπορεί ο καθένας να συνδεθεί με το δικό του συμπέρασμα.
Ταξιδεύει μέσα σε δυο σύνολα αφήγησης, σε μία ταλαντευόμενη χρονολογική σειρά, που μεταφέρει με επιτυχία πάνω απο δυο γενιές χαρακτήρων.
Ο κάθε χαρακτήρας με διαφορετική προσωπικότητα, υποκειμενικες ιδέες, αντικειμενικές συμπεριφορές.
Αυτοί οι παράγοντες ρυθμίζονται απο τη συγγραφέα με θαυμάσιο τρόπο. Διαφορετικά, ασυνήθιστα,
όλα όμως, πραγματοποιούνται με κάποιο τρόπο και για συγκεκριμένο λόγο που δεν είναι ποτέ σαφής και τελειωτικός. Άσκοπη αναζήτηση αιτίας και αποτελέσματος. Επιτυχές κάθε συμπέρασμα εξαγόμενο απο συλλογισμούς σε γενικό πλαίσιο δεδομένων.
Ευρύ φάσμα αμφισβητούμενων ιδεών, άψογα δομημένοι χαρακτήρες, με μια φρικτή τελειότητα και ισχυρούς δεσμούς, που πολλαπλασιάζονται όσο διαιρούνται, καθιστούν αυτό το έργο ένα πολιτικό αριστούργημα της αγγλικής λογοτεχνίας.
Εν κατακλείδι, ας μου επιτραπεί μία υπερβολική δήλωση που προέρχεται απο την μεγάλη μου αγάπη Γι αυτό το βιβλίο.
Αν αποτύχει να αγγίξει τα βάθη της ψυχής ή να κάνει υποβλητικά ξεχωριστή εντύπωση, πρέπει ο αναγνώστης είτε να είναι νεκρός ή να διαβάζει λανθασμένη ιστορία.
Καμία σχέση δεν έχει το βιβλίο με οποιαδήποτε μεταφορά στην μικρή και μεγάλη οθόνη.
Αν έχετε αγαπήσει ή δεν έχετε αγαπήσει ποτέ,
διαβάστε το.
Θα κλονιστείτε, θα λατρέψετε!!!
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
την αγάπη μου γι’ αυτό το μυθιστόρημα φαινόμενο;
Ό,τι και να γράψω, δεν μπορεί να περιγράψει
το πόσο με είχε συνεπάρει όταν το διάβασα για πρώτη φορά πριν αρκετά χρονια, μα και πόσο με επηρέασε τώρα, στη δεύτερη ανάγνωση.
Τώρα ναι. Το κατάλαβα καλύτερα.
Το έζησα.
Πέρασε μέσα μου αργά και σταθερά η πολυεπίπεδη γραφή και η ποίηση του λόγου και με βύθισαν σε ένα αριστούργημα της φύσης, βαθύτερο, πολύ βαθύτερο απο την πραγματικότητα.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι μια απλή ρομαντική ιστορία αγάπης.
Η Έμιλυ Μπροντέ με την λαμπρή ιδιοφυΐα της, την ποιητική πεζογραφία που δημιουργεί και την προσωπική της εμπειρία συνθέτει μια «εξημερωμένη» αρχαία ελληνική τραγωδία.
Είναι ένα βίαιο διαχρονικό κομμάτι άγριας ομορφιάς. Είναι μια θεραπεία της αγάπης που κινείται στα σκοτεινά της ψυχής και καταναλώνει πάθη και λάθη.
Υπάρχει πολλή σκληρότητα σε τούτο το έργο μα σίγουρα η κύρια έμπνευση και η ουσία στηρίζονται βασικά σε μια καταθλιπτική διαβάθμιση.
Η ποιήτρια Έμιλυ Μπροντέ γράφει με όραμα, συναίσθημα και μαρτυρία. Ήταν μάρτυρας των ίδιων των συναισθημάτων της. Η υπόσταση και η γραφή της δεν προοριζόταν για την πραγματική ζωή,
φυσικά ούτε για την Αγγλία του 19ου αιώνα.
Ήξερε πως οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν για την αγάπη και έτσι έγραψε για το βάρβαρο και άγριο είδος φυσικής αγάπης.
Θριάμβευσαν δυο ψυχές που χωρίστηκαν απο προπαγανδιστικές περιστάσεις και στοιχειώθηκαν ώσπου να ενωθούν σε μία.
Το σκηνικό εξημερωμένο άγρια, η ατμόσφαιρα γκρίζα, σκοτεινή, γοτθική, το ύφος που διαχέεται σε κάθε ανθρώπινη σχέση είναι σχεδον ψυχωτικό, με έναν τρόπο που ξεπερνάει το θάνατο.
Έργο γεμάτο αγάπη, πάθος, εκδίκηση, βία.
Δεν σταματάει εκεί, καλύπτει ιδέες και καταστάσεις εποχής, σχετικά με τη φύση, τη θρησκεία, τη δεισιδαιμονία, τις κοινωνικές αξίες.
Η ρεαλιστική μορφή του κειμένου είναι απομονωμένη, κοινωνικά ανάρμοστη, παρθενική, προβληματική και έντονα δυαδική. Η επιτομή της αντίθεσης σε όλο το μεγαλείο της φύσης.
Σε κάποια σημεία αγγίζει την απόλυτη γυναικεία φαντασία και απο την άλλη, ανατρέπει όλες τις συμβάσεις του ρομαντισμού με παραβατικό τρόπο.
Θυελλώδες και συγκλονιστικό, με μυρωδιές και εικόνες, με θλίψη και απομόνωση, με χαρακτήρες κατά κύριο λόγο αντιπαθητικούς ( προσωπικά εξαιρώ τον Χήθκλιφ).
Τοπία ανατριχιαστικής γοητείας, σκηνικά πέρα απο κάθε φαντασία, η ανάπτυξη της γραφής αφήνει
τη φαντασία μας να ευδοκιμήσει. Να τα ζήσει όλα.
Ναι, είναι μια φρικτή ιστορία, ακραία και διπολική, μα έτσι όπως ξετυλίγεται δημιουργεί αρμονία χαρακτήρων και γοτθικών προσλήψεων καταλήγοντας σε μια μακάβρια λυτρωτική αποδόμηση που επιδοκιμάζει την αναγνωστική εμπειρία αυτού του μεγαλείου.
Όλοι οι ήρωες και ο καθένας ξεχωριστά θα μπορούσαν να αποτελούν ομάδες καθημερινών σημερινών ανθρώπων.
Τα ανεμοδαρμένα ύψη εισάγουν θέματα πολλαπλών διαστάσεων.
Βλέπουμε έντονα τα αποτελέσματα του αλκοολισμού, την άξεστη συμπεριφορά του αναλαφαβητισμού, γενικά θέματα εξουσίας, πλούτου, κοινωνικών τάξεων, φεμινιστικές ιδέες, καρικατούρες θρησκείας, οικογενειακά και κληρονομικά πλούτη
-υλικά και πνευματικά-
θεσμοί δικαιοσύνης, δικαιώματα έγγαμης τυραννίας και πολλά άλλα, που αναφέρονται πολύ μπροστά απο την συγκεκριμένη εποχή.
Προσβλητικά για το βικτοριανό κοινό, υποσχόμενα προοπτικές σε πιο σύγχρονο αναγνωστικό πολιτισμό.
Η μοναδική πένα της Έμιλυ Μπροντέ γράφει ξεκάθαρα με μία προοπτική, αρνείται να δώσει στον αναγνώστη το τέλος που ίσως θα επιθυμούσε.
Αντιθέτως, ρεαλιστικά μπορεί ο καθένας να συνδεθεί με το δικό του συμπέρασμα.
Ταξιδεύει μέσα σε δυο σύνολα αφήγησης, σε μία ταλαντευόμενη χρονολογική σειρά, που μεταφέρει με επιτυχία πάνω απο δυο γενιές χαρακτήρων.
Ο κάθε χαρακτήρας με διαφορετική προσωπικότητα, υποκειμενικες ιδέες, αντικειμενικές συμπεριφορές.
Αυτοί οι παράγοντες ρυθμίζονται απο τη συγγραφέα με θαυμάσιο τρόπο. Διαφορετικά, ασυνήθιστα,
όλα όμως, πραγματοποιούνται με κάποιο τρόπο και για συγκεκριμένο λόγο που δεν είναι ποτέ σαφής και τελειωτικός. Άσκοπη αναζήτηση αιτίας και αποτελέσματος. Επιτυχές κάθε συμπέρασμα εξαγόμενο απο συλλογισμούς σε γενικό πλαίσιο δεδομένων.
Ευρύ φάσμα αμφισβητούμενων ιδεών, άψογα δομημένοι χαρακτήρες, με μια φρικτή τελειότητα και ισχυρούς δεσμούς, που πολλαπλασιάζονται όσο διαιρούνται, καθιστούν αυτό το έργο ένα πολιτικό αριστούργημα της αγγλικής λογοτεχνίας.
Εν κατακλείδι, ας μου επιτραπεί μία υπερβολική δήλωση που προέρχεται απο την μεγάλη μου αγάπη Γι αυτό το βιβλίο.
Αν αποτύχει να αγγίξει τα βάθη της ψυχής ή να κάνει υποβλητικά ξεχωριστή εντύπωση, πρέπει ο αναγνώστης είτε να είναι νεκρός ή να διαβάζει λανθασμένη ιστορία.
Καμία σχέση δεν έχει το βιβλίο με οποιαδήποτε μεταφορά στην μικρή και μεγάλη οθόνη.
Αν έχετε αγαπήσει ή δεν έχετε αγαπήσει ποτέ,
διαβάστε το.
Θα κλονιστείτε, θα λατρέψετε!!!
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.