...
Show More
"Αναδύεται η θύμησή σου από τη νύχτα που με στεγάζει.
Το ποτάμι αδειάζει στη θάλασσα τον επίμονο θρήνο του."
"Τώρα πιά δεν την αγαπάω, σίγουρα...
Πόσο όμως θεέ μου , την αγάπησα τότε.
Πολέμαγε η φωνή μου να βρει τη ριπή του ανέμου
που θα της άγγιζε το αυτί."
"Θ' ακούω την απέραντη νύχτα,
την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην.
Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου
όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι."
Το ποτάμι αδειάζει στη θάλασσα τον επίμονο θρήνο του."
"Τώρα πιά δεν την αγαπάω, σίγουρα...
Πόσο όμως θεέ μου , την αγάπησα τότε.
Πολέμαγε η φωνή μου να βρει τη ριπή του ανέμου
που θα της άγγιζε το αυτί."
"Θ' ακούω την απέραντη νύχτα,
την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην.
Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου
όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι."