أريد أن أكتب عن هذه الرواية، وعن السيد بيسواس، القلق الوحيد المضطرب الحزين، صاحب الطموح البسيط و الهمة الفاترة.

عندما أقرأ روايات مثل تلك، أكتشف جزء من نفسي، كأن صفحات الرواية مرايا أقف أمامها.

في منتصفها كتبت (منبهرا بسردها وقصتها) على حساب الفيسبوك:

أثناء عودتي إلى المحلة، فتحت رواية "بيت السيد بيسواس" ل ف.س نايبول من بين عشرات الكتب التي حملتها معي من شقتي في القاهرة ضمن خطة قد تستغرق عدة رحلات شاقة كي أجمع شتات كتبي في مكان واحد.

أبهرني السرد بشدة، كيف يكتب بهذا الجمال وتلك الانسيابية ؟ من أين جاء بكل تلك العذوبة ؟ أثرت في الكتابة لدرجة كدت أن أفتح باب السيارة وأركض جوارها من شدة الطاقة التي ملئتني. وعند فقرة معينة، وددت لو أوقفت الميكروباص وقرأتها على كل الركاب، لا، سأقرأها لكل واحد في أذنه، سأتلوا الكلمات بأوضح وأعذب صوت ممكن.

شعرت أن الاستياء السابق للقراءة والحزن الذي يخيم علي منذ أيام ليس له معنى هنا، لا يصح مع هذا النثر أن تكون حزينا يا فتى. هذا نثر نادر وخلاب. أهدتني الرواية فيض من السعادة، دفعني إلى الابتسام لعدة دقائق، منعت نفسي بقوة من الضحك بصوت عالي حتى لايرتاب في أحد، خصوصا سائق الميكروباص، الذي بعدها بدقائق قليلة اشترى ثلاثة كيزان ذرة ساخنة وأقسم أن لا يأكل وحده. وهذا ما جعلني أفكر في اللحظات السعيدة التي تمر دون أن أنتبه لها، هل لو اكتفيت بالتحديق في المناظر المختلفة طوال الطريق كنت سأشعر بنفس اللذة ؟ أن أقضم الذرة - تذكرت أنني منذ شهور طويلة لم أتناوله- وأقرأ تلك الرواية الجميلة على الطريق؟ وفجأة أصبح لهذا اليوم كله، في ذاكرتي، طعم الذرة المشوي وشكل السطور المليئة بالجمل الساحرة.

"أراد أن يطيب خاطرها، ولكنه كان بحاجة لمن يطيب خاطره هو أولا. كم كان الدكان منعزلا! وكم كان مخيفا! لم يخطر بباله قط أن الأمر سيكون بهذا السوء عندما يجد نفسه في مؤسسة يملكها. كان الوقت قرب الغروب، حيث يضج بيت هانومان بالنشاط. أما هنا، فهو خائف أن يجرح الصمت، خائف أن يفتح باب دكانه، أو يخطو إلى النور.

وفي النهاية، كانت شاما هي التي منحته الإحساس بالراحة. فسرعان ما توقفت عن البكاء، وتمخطت وهي تدفع الهواء من أنفها بشدة، ثم راحت بعدها تكنس، وترتب المكان. وراح السيد بيسواس يتبعها كظلها، مشاهدا، وعارضا مساعدته، وسعيدا بأن تطلب منه شيئا، ومستمتعا بتوبيخها له إذا ما أنجز هذا الشيء بشكل سيء."

لكني عدت حزينا قرب نهاية الرواية، ليس لنهايتها، فقد قررت أن أقرأها مرة أخرى في وقت لاحق، لكن لأن السيد بيسواس استبد به الحزن والكآبة مرة أخرى وخفت أن يصاب بنوبة الذعر التي أصابته في بيته الأول وكدت أبكي لولا أن نايبول اتجه بسرعة للسخرية والصخب العائلي فلم تتسنى لي فرصة البكاء إلا ووجدت نفسي أضحك وأفرح مع العائلة.

There’s something about owning a property that taps deep into our psyche. That feeling of calling four walls and a roof your very own speaks to a sense, not just of ownership, but of belonging. The first time I bought an apartment and walked into it, decorated to my own taste, there was an atavistic sense of laying claim to some intangible sense of “me”.

It is this search for a sense of identity and belonging that underpins Naipaul’s story of Mohun Biswas. Because his search for a house to call his own is not simply a search for a place to stay. After all, until he finds a house for himself and his wife and children, Biswas lives either with his wife’s sprawling extended family or on their generosity, merely a cog expected to fit uncomplainingly into their communal life. His search for a house is ultimately part of a much larger search to establish his selfhood, struggling to delineate himself apart from the larger identity of the family that he is born into and then of the family that he marries into.

This struggle for a selfhood is complicated by the lack of a coherent culture, his own splintered by being a child of Indian immigrants on a British colony off the coast of South America and far away from both motherlands. Indeed, it was this part of Naipaul’s novel that had the greatest resonance for me. Biswas is a hodge-podge of cultures: an Indian in a land far away from India growing up speaking English and reading works like Epiticus and Marcus Aurelius while also flirting with Indian Aryanism and carrying out pujas with little real belief in them, neither Indian nor English and belonging to no real part of the world. Biswas’s deracination is echoed in his inability to feel part of his own family as his inauspicious astrology chart causes his father to keep him at a distance right from his birth nor to feel part of his wife’s family, where he is regarded as part interloper for his refusal to knuckle down to accept his subordinate status in the family hierarchy. It is also echoed in his constant struggles against and rejection of the cruel-kind communal structure of the Indian family—stiflingly oppressive and protective—that is so much a part of the Indian culture that he is born into.

While there is no journey in the sense of a road trip or a quest, Mohun Biswas does indeed journey both physically and emotionally in this novel, each stop on his own private Via Dolorosa or Odyssey marked by a different habitation until he does finally in a bittersweet triumph find a house to call his own. It is a remarkable journey that Naipaul describes here, the hardscrabble life of a poor boy lifting himself up by his bootstraps trying to make sense of the world he finds himself in with almost no help or guidance but his own stubborn determination to carve out his own hard won piece of territory.

A wonderfully told novel about a very ordinary man getting through the trying circumstances of his life as a Trinidadian Indian. Mostly there are his numerous in-laws, engulfing his life and his dreams. Mr. Biswas eventually gets the house, but never a room of his own. Funny, sad and moving.

I chose to read a House for Mr. Biswas because it was on Barack Obama's summer reading list, and I'm glad I experienced this story. The character development was remarkable. I am surprised at the profound emotion I felt during Mr. Biswas's journey. I felt the pain of struggle and letdowns. I saw myself in Mr. Biswas's daily grind for independence and happiness. In the end, I saw his life as a life well-lived, and admirable.

Like A Bend in the River, a large part of A House for Mr Biswas is about the search for roots in the post-colonial world. Mohun Biswas spends his entire life looking for a place to live which feels like his own, something which is already complicated by his place in the large Indian community in Trinidad. He is poor but of high caste, and this gives him strange relationships with the people around him, especially when he marries into the Tulsi family, rich but of low caste and trying not to become impoverished by the provision of dowries for fourteen daughters.

Mohun Biswas is a misfit by personality, uncomfortable in the presence of others, either desperate to impress or deliberately unpleasant as prompted by his own insecurities. His social interactions are frequently acutely embarrassing, to the reader as well as to those he meets and himself. He has to deal with the guilt of having caused the death of his father (who drowned trying to save him from trouble in a river when he had just wandered away), but this guilt is never explicitly mentioned. This is a clever touch by Naipaul; the drowning is one of the most dramatic episodes in the novel, and remains in the reader's mind; but not mentioning it ensures that it stays in the background, and almost unconsciously helps us to understand Mr Biswas.

Mohun Biswas must be one of the most rounded characters in all of modern fiction. He may be infuriating at times (though the Tulsi family give him a lot to put up with); he may consistently fail to realise his dreams (even the house he buys, in the end, turns out to be something of a confidence trick); but at the end of the novel, the reader feels that s/he knows and understands him.

Abandoned at around 100 pages.

I struggled with the slow pacing of this novel. The story is very dry, the details are mundane, and I failed to care about any of the characters.

Our main character, Mr. Biswas comes across as a sulking, whiney, and immature man who takes little to no accountability for his own circumstances and throws petulant tantrums when things don’t go his way. I guess the reader is supposed to feel sympathetic toward him - “oh poor man who was born unlucky and can’t catch a break” but this mission failed spectacularly for me.

The experience of reading this novel was so frustrating that picking it up felt like a chore. A part of me wonders if it would have gotten better in the remaining 500-or-so pages I had left, but it occurred to me that I didn’t actually care.

I hope others are more successful with it - but it was not for me.


DNF

This, my first Naipaul, and probably his best, though no more hilarious than Miguel Street. Many of his later books are non-fiction, like Among the Believers, A Tour in the South, or even The Loss of El Dorado. Here, Hanuman House is everybody's nightmare mother-in-law's. The name evokes the Hindu god of war, a common stereotype of the mother-in-law made new in its witty application to the family home. Since Hanuman House holds all the in-laws, including brothers-in-law and Biswas' wife's nieces etc., this is the House of War, of family wars.
So Biswas, a sign-painter by trade, goes off to make his own house, an inspiring attempt, rather Thoreauvian. Imagine the cottage-buiding chapter in Walden written from a married immigrant in the Carribean. Thoreau captures a flying squirrel which he looses in his cabin, recaptures and eventually releases, calculating the distance and flight path; Biswas lies on his back watching ants cross his ceiling. Biswas' house seems to me not much bigger than Thoreau's little cabin, though Biswas builds a small verandah I think. (I may be confusing the porch with another Caribbean novelist's account, Jean Rhys'.) And Biswas' definitely boasts a tin roof.
In fact, Biswas indebts himself to build his modest house, and he encounters both job and health difficulties with age. Early on, Naipaul regales us with the superstitions retailed by pundits in both Hindu and Caribbean culture. Biswas is born at the worst hour, midnight, and has a sixth finger--though it drops off in the first week. The pundit predicts this child will eat his father; for this prediction he is paid handsomely, a florin.

It is always humbling to find yourself guilty of what you criticized others. I belong to several book clubs and I always was a bit judgmental when a member dismissed a book because she didn't like the "characters". I know A House for Mr. Biswas is considered one of the 100 best books of twentieth century but it is the first book that I couldn't get past disliking the main character so much in order to evaluate the writing style, the glimpse into another culture or even consider why it on the list of 100.

خانه ای برای آقای بیسواس ، کتابی ایست از وی. اس. نیپال ی رمان نویس و مقاله نویس ترینیدادی-بریتانیایی ، زندگی آقای بیسواس و تلاش او برای مستقل شدن ، بهانه ای برای نویسنده شده تا ضمن شرح تلاش انسان ، اندکی هم به شرایط جامعه و کشور کمتر شناخته شده ترینیداد و توباگو بپردازد .

کتاب خانه‌ای برای آقای بیسواس داستان زندگی یک فرد هندی متولد ترینیداد و توباگو است که از جوانی قصد دارد که مستقل شده و خانه ای برای خود داشته باشد . نیپال موضوعی به این سادگی را با مهارت و استادی پرورش داده و آنرا به کتابی بزرگ و پر حجم تبدیل کرده ، کتاب اوکه انبوهی از جزئیات زندگی هندی ها در ترینیداد و توباگو را شامل می شود مطلقا خسته کننده نیست و داستان زندگی بیسواس هیچگاه ریتم و آهنگ خود را از دست نمی دهد . نیپال با استفاده از طنز، تقریبا از هیچ ، داستانی جذاب و خواندنی نوشته که می توان آنرا شاهکار دانست .
نیپال در همان ابتدای کار سرنوشت آقای بیسواس را بیان کرده و سپس در 600 صفحه باقی مانده زندگی او را از هنگام تولد شرح می دهد ، بیسواس ، قهرمان داستان او یک شخصیت کاملا معمولی ایست که تقریبا هیچ نقطه مثبت یا منفی پررنگی ندارد . زندگی او هم نقطه فراز و فرود شاخصی ندارد . او کارگری ساده و البته با سواد است که همین با سواد بودن او در میان مردمانی روستایی ، یک مزیت محسوب می شود . آقای بیسواس که تخصص چندانی هم ندارد همواره در حال پیدا کردن و یافتن شغلی ایست تا از سواد خود استفاده کند ، نه از بدنش
زندگی آقای بیسواس پس از آشنایی او با خانواده تولسی و ازدواج با دختر او دگرگون می شود ، از این جاست که نبرد هر روزه او با خاندان تولسی و سنت های آنان شروع می شود ، او با دست خالی ، بدون هیچ هنر و حرفه ای دُن کیشوت وار به جنگ خانواده ای می رود که نه تنها نان او را می دهد ، بلکه محل سکونت او را هم تامین کرده .
خانه تولسی ها که بیسواس هم در آن زندگی می کند خانه نسبتا بزرگی ایست که کل خانواده را در خود جا داده ، به هر زوج یک اتاق رسیده و بچه ها باید هر روز در جاهای مختلف آن زندگی کنند . بیسواس که آرزوی داشتن زندگی مستقل از خانواده همسر دارد می داند که قدم اول برای استقلال از خانه داشتن شروع می شود .
خانه در کتاب نیپال نقش بسیار مهمی دارد ، خانه برای آقای بیسواس مانند معشوقه ای دست نیافتنی ایست که گویی هیچ گاه به وصال او نخواهد رسید . ( شوربختانه خانه در ایران هم ، چنین نقشی دارد ). او خانه را به عنوان مکانی برای زندگی و به عنوان نمادی از هویت مستقل خود می‌بیند.
نیپال با طنزی شیرین برخوردهای روزانه بیسواس با خانواده همسر خود را بیان می کند ، بیسواس تقریبا با همه خانواده می جنگد و به همه ، بدون رعایت سن و سال ( که در سنت خانواده امری مقدس است ) زخم زبان می زند . او می خواهد که راه خود را برود : ترجیحا سر بالایی
اشراف نیپال در توصیف جزییات را باید سخت ستود ، گویی جزییات و نوع آن فرقی برای او ندارد ،او زمین کشاورزی ، روزنامه ، ماشین و خانه را چنان هنرمندانه توصیف می کند که خواننده خود را سرانجام درون کلبه ای روستایی در آن سر دنیا ، ترینیداد و توباگو می یابد . توصیفات نیپال که او را باید استاد نامید هنگام وصف خانه در دو جا به اوج می رسد ، اول هنگام ساختن خانه که نویسنده با مهارت و استادی از نوع زمین و پستی و بلندی آن تا مصالح و نحوه تامین آن و کارگران و روش کار آنها و ذوق صاحب کار از دیدن رشد تدریجی خانه می گوید تا پایان کتاب که او خانه ای با انبوه مشکلات غیر قابل حل ، از سقف خم شده ، تیرهای شکم داده ، زمین طبله کرده ، درهای فاقد ریل و لولا و سرانجام سکونت گاهی غیر قابل سکونت را توصیف می کند . گویی در دنیای او وآقای بیسواس فاصله چندانی میان یاس و امید نیست .
نمی توان از دنیای سرشار از جزییات نیپال و آقای بیسواس سخن گفت و یادی از ترجمه شیرین و جذاب مهدی غبرایی نکرد . غبرایی که مترجم تعدادی دیگر از آثار استاد هم بوده ، افزون بر ترجمه ای گیرا و خواندنی ، در برگرداندن لحن شوخ و البته کنایه آمیز افراد و از همه مهمتر در مجسم کردن فضا و محیط داستان کاملا موفق عمل کرده است .

A House for Mr Biswas by V.S. Naipaul is a wonderful book, included in The Modern Library Top 100 books (at : http://www.modernlibrary.com/top-100/... )

In fact, I had such a great time reading it, that I only ended it after a long delay: I never wanted to part with Mr Biswas, his family and Trinidad Island. As it happens, I identified with the main character.

A House for Mr Biswas is a Great Book and an immense joy to read...

I had read A Bend in The River, also by V.S. Naipaul- before A House for Mr Biswas and found it as great a joy to read.

Rating: 5

امتیازم به ترجمه شون هس
وگرنه کتاب رو به زبان اصلی و ترجمه ی آقای غبرایی رو به طور همزمان خوندم
امتیازم به خود کتاب کامل بود
ولی ترجمه کم و کسری هایی داش که اثر رو به نظرم تغییر میده