2.5

هیچ چیز کوبنده‌تر از خوندن آخرین صفحه دفترچه خاطرات کسی که سرشار از زندگی بود، نیست.

شاید بزرگ‌ترین مزیت و شاید تنها مزیت خوندن این کتاب، درک هرچه بیشتر و عمیق‌تر این موضوع باشه که تک‌تک کسانی که به طور مستقیم یا غیر مستقیم در هر جنگی کشته شدند، مثل ما احساسات داشتن، آرزو داشتن، کسانی رو دوست داشتن، گاهی با پدر و مادرشون(زن یا شوهرشون) مشاجره می‌کردن، قهر می‌کردن، آشتی می‌کردن و خلاصه مثل ما سرشار از میل به زندگی بودن. شاید خوندن این کتاب باعث بشه احترام بیشتری برای کلمه تعداد کشته‌شدگان قائل بشیم. شاید بهتر بفهمیم که آنه فرانک‌ها هم چه ساده می‌میرن، اگرچه هضمش خیلی سخته!ا


با این همه جهت آگاهی کسی که کتاب رو هنوز نخونده باید بگم این کتاب کاملا یک دفترچه خاطرات خصوصیه و توش هیچ چیز بخصوصی، از جمله اطلاعات تاریخی، یا نکته بخصوصی راجع به یهودیان، وجود نداره. همش خاطراتی از قبیل احساسات درونی آنه راجع به پسرها، دعواهاش با پدر یا مادرش، تولدها و کادوها، غذاهایی که خوردن، احساساتش نسبت به تغییرات بدنی‌اش و خلاصه هر چیزی که انتظار می‌ره در یک دفترچه خاطرات خصوصی پیدا بشه، هستش. از این نظر راستش تجربه خوندن کتاب برای من بسیار کسالت‌بار و خسته‌کننده بود و همونطور که گفتم فقط قطع شدن ناگهانی این صفحات هستن که شما رو شوکه می‌کنن.

علاوه‌براین باید اعتراف کنم که در بعضی موارد به صحت خاطرات شک می‌بردم. اینکه در چنان وضعیت وخیمی که کل اروپا داشته، با وجود 25 ماه محبوس بودن در یک دخمه با افراد غریبه و گیر افتادن در میان جر و بحث‌ها و دعواها و کمبودها و دلهره از وضع سایر یهودیان و اردوگاه‌ها، چطور کسی اینقدر کوول! بوده، برای من غیرعادی بود. برای هر انسان نرمالی پیش‌میاد که گاهی روز‌ها بی‌حوصله و بدبین باشه و غیر از این اگر باشه غیرطبیعیه. اما در این دفترچه خاطرات من چنین چیزی ندیدم و از این جهت بنظرم لااقل یکم دستچین شده بود. با همه این اوصاف، چه دستکاری شده باشه و چه نه، این موضوع چیزی رو راجع به احساس آدم نسبت به ارزش جان تک‌تک انسان‌ها، عوض نمی‌کنه.

I'm the daughter of German Jews. My mother's family came from Berlin and my father's from Frankfurt. Yes, the same Frankfurt as the Franks. They were a very old German family --- there is still an Edinger Institut at the University begun by my great grandfather, and Edinger Strasse, and other vestiges of my family's existence there. Moreover I still have relatives in Germany, those who came from lines where people had converted.

Anyway, my father (whose father did not leave Germany and was eventually deported and killed) became an academic specialist in German politics and I spent several years of my childhood in Germany. One year was 7th grade. Before we left my father's mother gave me Anne Frank's diary and a diary. Later, upon visiting the Anne Frank House in Amsterdam and seeing her original diary, I realized that mine was just like hers. I mean, just like. Clearly my grandmother had given me one she had bought in Frankfurt and Anne's must have also been from Frankfurt, bought around the same time. They are identical other than a difference in coloring

But the diary was what woke me up to the Holocaust as well as to what it was to be a teenager. Anne's voice still echoes in my mind these many years later.

A must read. I wish to read the original version which is unavailable.

داستان های واقعی همیشه تاثیرشون چندین برابر قصه‌‌ها و تخیل انسانه. و این کتاب میتونه تا عمق وجود آدمو درگیر کنه...درگیر بی رحمی انسان ها نسبت بهم.
خاطرات آن فرانک پانزده ساله چهار روز قبل از دستگیریش توسط نازی ها به پایان میرسه، در روال کاملا عادی ساختمان ضمیمه سری (ساختمانی که دو سال از جنگ جهانی دوم رو در اون مخفی شده بودند). زندگی بی پایانی در خاطرات، که پس‌گفتار کتاب اوج غم، درد و‌ پایان اون رو برای خواننده بیان میکنه و ای کاش هیچ وقت هیچ جنگی در هیچ کجای جهان اتفاق نمی‌افتاد؛ افسوس که آرزوی دست نیافتنی‌یه...

The Diary of a Young Girl by Anne Frank is a deeply moving and inspiring account of a young girl’s resilience, dreams, and unbreakable spirit in the face of unimaginable hardship. Through her diary, Anne’s voice remains vibrant and full of life, offering wisdom, humor, and profound reflections on humanity. Her optimism and belief in the goodness of people, even in dark times, make this book an unforgettable and essential read. A timeless masterpiece that continues to touch hearts around the world! ⭐⭐⭐⭐⭐

Prima lettura: Ho sempre pensato che la magia di questo testo risieda nella delicatezza con cui la voce narrante di Anna testimonia lo stoico perdurare dei sentimenti anche in momenti storici assolutamente tragici. Quasi quanto un petalo trascinato lieve dal vento tra le nubi di un cielo minaccioso...

Seconda lettura: c'è poco da dire su questo libro che non sia già stato detto e, in sostanza, nulla da dire su libri che riportino simili testimonianze. Possiamo solo restare in silenzio e, magari, predisporsi ad ascoltare la loro voce...

(La calificación antes era 5, pero pensándolo mucho tiempo no es de mis favoritos, si me encantó, pero no es el mejor que leí, entonces 4 estrellas me parece bien).
“No quiero haber vivido en vano como la mayoría de la gente. Quiero ser útil o llevar alegría a la gente, incluso a las que nunca conocí. Quiero seguir viviendo incluso después de mi muerte”

No siento que pueda armar una reseña de este libro para juzgarlo, cuando creo que ninguno tiene el derecho a hacer eso.
Pero en pocas palabras (si es posible) me encantó. Fue una lectura rara, Porque al terminarla me dejó una sensación extraña, y mal, por el final. Que creo que ya todos conocemos.
Desde que empecé el libro hace unos días, durante dos noches soñe que yo estaba en mitad de la Guerra, que yo era una persona que estaba encerrada como esa familia. Y fue muy extraño.
Amé la escritura, Ana Frank tenía una madurez que no muchos niños tienen a los trece años y me costó creer que todo el libro fue escrito realmente por ella, pero al final si lo creo.
Merecía más de lo que se creía merecer, es tan duro y me da tanta bronca como fue el final de todos, nadie lo merecía, ninguna persona judía merecía esa humillación, ese maltrato y esos finales.
Me gustó mucho como Ana va madurando mes tras mes, carta tras carta, y se nota, me llevo muchas enseñanzas de este libro. Me reía con varias descripciones de ella hacia la familia Van Daan. El diario era su amigo personal e íntimo, ella descargaba todo lo que no podía expresar con palabras en su diario. Incluso sería muy interesante analizar bien cada carta hasta llegar a la última. En un punto Ana guardaba todas sus emociones y sentimientos para no expresarlos. Y me sentí identificada con ella en muchas situaciones que tenía con sus padres.
Me gustó mucho también la relación con Peter, eran muy tiernos, y también duele el final.
Siento que quedaron muchos cabos sueltos, nunca se va a saber realmente si alguien los delató o si por accidente los descubrieron.
Solo se puede asegurar que Ana termino siendo esa escritora que soñaba con ser de grande. Con una obra literaria muy importante.

Ya gotta hand it to this teen girl who was writing about her life with such clarity and eloquence when her life was hanging by a thread.

I've read reviews of The Diary of a Young Girl that complained about how Frank ignored the bigger picture of the war and that her subject matter was trite, whiny and insular. What else could it be, this diary of a teen secreted away in the compact environs of an attic with the same people for years learning little-to-no outside information?

From the standpoint of a detached, pure read, the fact that the diary includes a love interest is a blessing. But even without it, it's a wonderful and at times intense read. There were numerous times when the family was nearly caught during which my heart would race uncontrollably and my breath would catch. Knowing what happens to all of them after the diary ends packs the kind of punch you get in fiction...only it's not.

I Give This Book 4 Star Because Its Real Story I Feel So Sad For These People Who Died and suffered at The War Because of Hitler I Hope They in Heaven Now .

آن فرانک عزیز

من دفترچه خاطرات تو رو نزدیک به یازده هزار کیلومتر دورتر از مخفیگاهت در هلند و ٧۵ سال بعد از اینکه نوشتیش خواندم. شگفت انگیزه، نه؟
بگذار این رو هم بهت بگم که سال ها عکس تو روی کتابت (آره، تو واقعا یک نویسنده شدی!) بهم زل زده بود و من اتفاقی سالی رو برای خوندنت انتخاب کردم که خودم دارم توی یک جور قرنطینه زندگی می کنم. برای همین شاید فقط کمی بهتر درکت کردم

با خودم می‌گفتم اگر تو تونستی توی یک خونه‌ی کوچک با پنجره‌های تیره شده، غذای کم، کنار هفت نفر آدم و با وجود ترس از مرگ و بمباران، ٧۶١ روز دوام بیاری و زندگی کنی، من حتی نباید گلایه کنم. چطور تونستی همه‌ی اون روزها امیدت رو حفظ کنی؟ چطور تونستی درس بخونی، عاشق بشی و زندگی کنی، وقتی خرابی و نابودی همه‌ی جهانت رو گرفته بود؟

آن عزیزم، جنگ جهانی تموم شد و ای کاش فقط چند هفته بیشتر زنده می‌موندی تا پایانش رو ببینی. آره اون جنگ تموم شد ولی درد تموم نشد. اصلاً مگه میشه تموم شدنی باشه؟ تو همیشه به ذات خوب انسان‌ها باور داشتی و منم مدت هاست که دارم سعی می‌کنم باورم رو حفظ کنم، ولی یک رازی رو بهت بگم؟ فکر می کنم مدتیه که دیگه اینطور فکر نمی‌کنم و فقط نمی‌خوام بپذیرم

راستش رو بخوای گاهی با خودم فکر می‌کردم که این نوشته‌ها شخصی بوده و شاید هرگز دوست نداشتی که همشون خونده بشن. ولی وقتی فهمیدم که نویسنده و ژورنالیست شدن بزرگترین آرزوی تو بوده، خوشحال شدم که حداقل بعد از رفتنت بهش رسیدی. تو نوشته‌هات رو برای دختر خیالی‌ای به نام کیتی می نوشتی، حالا میلیون‌ها کیتی حرف های تو گوش کردند و همدم تو شدند. شاید اون زمان که از افکار خاص و متفاوتت می‌نوشتی، فکر می‌کردی که هرگز کسی تو رو درک نمی کنه. ولی فقط لازم بود زمان بگذره تا کیتی‌هایی که تو رو می‌فهمند از راه برسند

ازت ممنونم که نوشتی. من همیشه اعتقاد داشتم که نوشتن بزرگترین جادوگری دنیاست و وقتی نوشته‌های تو رو توی دستام گرفته بودم و به صدات که بعد از این همه سال شنیده میشه گوش میدادم، بیشتر از همیشه بهش ایمان آوردم

مائده
تهران-٢٠٢١

کانال تلگرام ریویوها و دانلود کتاب‌ها و صوتیشون
Maede's Books

٩٩/۱۰/۲۲

I wasn’t sure how to start this review but within the first few pages of my next read I found this quote: ‘You never want to get away from home as much as you do when you’re fifteen years old.’

After spending two years in hiding, Anne Frank was fifteen when she died, presumably of typhus, in Bergen-Belsen. Knowing this while reading the diary added to its impact.

One of my granddaughters read the diary and said she knew I would like it. I was dubious at first because its contents are so well known both in print and on the big screen. I felt I knew enough but, by coincidence, my buddy reader @Marge Moen also included it on a list of our next potential buddy reads. The decision was made for me.

Although it was a lifetime ago, I can still remember the intensity of being a teenager. Anne Frank’s teenage intensity is well described on the page; her desires, frustrations toward her parents, redefining herself whilst constricted by space, her challenges, desires and fantasies. There was also day-to-day stuff, including block toilets. She did not hold back or restrict herself to the hardships of the eight in hiding but also included details of the brave and kind people who harboured and cared for them. Her notes on the hopeful efforts by the Allies to put an end to the war were interesting.

Anne Frank was a good writer. She wanted to be a journalist. The heights she could have achieved with her writing, had she survived, can only be imagined.

Other takeaways:

After confirmation of her death, Anne Frank’s father, the only one of the eight to survive the Holocaust, was encouraged to publish it. He is reported to say he only fully got to know his daughter from reading her words.

Anne’s father and uncle fought for Germany in WWI.

The diary survived claims it was a hoax. The translations into many languages were criticised for somehow affecting the text and that the numerous iterations on stage and screen took some liberties. Anne’s experiences, as described by her, cannot be diluted by all that.

Anne’s sixteen-year-old love interest, Peter van Pels (he and his parents were given the pseudonym van Daan), died in the Mauthausen camp three days before it was liberated.

My granddaughter pointed out her concern that Anne had to share a room with a middle-aged man, a dentist known to her family. ‘Why did anyone think that was a good idea?’

Nelson Mandela read the diary while incarcerated, and encouraged others to do the same because of its strength and message of hope.

Anne Frank’s diary will leave a lasting impression on me.

First reads are like first kisses. They can be followed with others, but we remember them still. This book is one for me. I was twelve or thirteen when I read it, freely, no one dictated I should. I found it in a book catalogue from school or my older sister's bookshelf. That part is blurred. How I felt has never left me.

I felt that Anne Frank was talking to me. She was saying things I thought. She was the friend I wanted to have. That is writing with power. I was a hard to please child. With books and friends, I still am.

So, I recommend reading this if you haven't already. The title says it all. Keep that in mind. It is the diary of a young girl. Everything else is history.