There really isn’t anything I can add that many other reviews haven’t already done. It’s a five star read because it is important, because it is real and because the holocaust is something we should never forget.

داستان های واقعی همیشه تاثیرشون چندین برابر قصه‌‌ها و تخیل انسانه. و این کتاب میتونه تا عمق وجود آدمو درگیر کنه...درگیر بی رحمی انسان ها نسبت بهم.
خاطرات آن فرانک پانزده ساله چهار روز قبل از دستگیریش توسط نازی ها به پایان میرسه، در روال کاملا عادی ساختمان ضمیمه سری (ساختمانی که دو سال از جنگ جهانی دوم رو در اون مخفی شده بودند). زندگی بی پایانی در خاطرات، که پس‌گفتار کتاب اوج غم، درد و‌ پایان اون رو برای خواننده بیان میکنه و ای کاش هیچ وقت هیچ جنگی در هیچ کجای جهان اتفاق نمی‌افتاد؛ افسوس که آرزوی دست نیافتنی‌یه...

Even if you know how the story ends, The Diary of a Young Girl will still get to you...

This is an autobiography based on Anne Frank's diary. Even today after 73 years this book is widely famous among us.

What makes this book so special? Well, this book was never written to get published, or even that someone will ever read it for that matter. If you write a diary entry you must be familiar with the unfiltered, raw, and original emotion behind writing it.

As this was not a planned book, so there is no unexpected twist but this book is worth a read. Please don't presume it to be a sad story, Anne Frank was a very jolly person which you can see in her little stories that she shared every day with her diary "Kitty". I was so amazed to notice how a teenager's writing can be so strong and thoughts can be so clear. It inspires me that even after so much chaos and fear around how positive and hopeful she was.

n  You might like to check out more similar books here.n

My intention of writing a review for this book is to tell all the negative reviewers to SHUT UP! I am all for everyone's right to express their opinion but I read a few of the '1 star' reviews and I was shocked to read what a few people had to say about this book. Before making an opinion I suggest people to keep a few things in mind:

1. This is someone's DIARY not a book meant to entertain people. If you think it was boring then answer me, how many interesting things can you possibly do locked up in a place for 3 years??

2. For those who comment on the writing-
This is a 14year old's diary!! She didn't write it with the intention of winning the pulitzer.

3.For those who commented on her ideologies or how nazism is portrayed.
Hello!! She was 14!!! And maybe..just maybe its justified to think the way she does considering she LIVED it unlike so many of us who get to sit back on our comfortable sofas and critically analyze every XYZ thing in the world.

I believe no one has the right to 'review' much less criticize a written document of a 14 year old's life who made it through the worst of circumstances and through difficulties we cannot even imagine to live through.
Its a pity some people think the way they do.

EDIT 27th Sep, 2013:

I never imagined I would garner so many likes for this review. This only means that a lot of people are emotional about this book and take negative reviews as a personal insult. I wrote this review in a very emotionally charged mind frame. A year later, now that I am older, wiser and more mature, I realise I could have used fewer exclamation marks. :P

EDIT 24th Sep, 2020:

It's been 8 years since I wrote this! I am definitely, older, wiser and more mature. And so, I would like to point out, that I do regret the explosive "SHUT UP" in my review, no scratch that, in my "rant". I guess such is life when you are young- angry & angsty. It's amazing though that despite the angry tonality, there is so much love pouring in the comments section! Thanks y'all. I shall continue my attempt to grow wiser as I grow older.
PS: Time for a re-read?

Dear Mom and Dad, Dear Friends,
That’s my end. They have come to take me to be shot. To hell. Dying at the utmost of victory is a little unfortunate, but what cares? The importance of an event is just in human’s mind. Pierre Benoit/ February 08, 1943/ Free interpretation from Letters of Those Who Were Being Shot.

A letter to Anne Frank

My Dear Little Girl,
Until today, it has never occurred to me that going through a page of a book into the last page was so annoying and distressing. I have read too many books that its author has left it in the middle but any open ending and unfinished one hasn’t been so painful for me. If I read the book disregarding your story, it is nothing more than the personal notes of a freshly mature girl: description of unimportant stories, the passionate feelings of adolescence and nags about food and living conditions during the Second World War. But now that I know what happened to you, will I can leave easily your wishes, the future you imagined for yourself, your dreams and hopes without grief and tear? You wished to be devoted to something, you wanted to be useful and make joy for all those who you might never saw. You wanted to live even after your death. Although your memories didn’t end the way you wanted, Although the story of your grey but hopeful days remained unfinished, I followed your unwritten story up to the top of Auschwitz chimneys, until the Bergen-Belsen mass graves. Your wish came true. You are a symbol of innocence, hope and depredated childhood for me and thousands of others. Though you lost your life, your love to the life, to the tree, to the sky has become a power in our heart to fight that part of human nature which took the living chance from you to not portray your fate in other children; To you and Peter be the last children of human being who were drawn to the cross of injustice and discrimination. Yes, we swore and we will stand up to the day that human being is the helper of the other one.
Tehran, February 12, 2018

پدر و مادر عزیزم، دوستان عزیز! این پایان کار من است. آمده‌اند که من را برای تیرباران شدن ببرند، به جهنم. مردن در منتهای پیروزی کمی تاسف‌آور است، اما چه اهمیتی دارد؟ اهمیت یک واقعه تنها در خیال آدمی‌ست - پییر بنوآ 8 فوریه 1943 / برداشت آزاد از نامه‌های تیرباران شده‌ها

نامه‌ای به آن فرانک

دخترک عزیزم

تا امروز هرگز پیش نیامده بود که گذر از یک صفحه‌ی کتاب به صفحه‌ی آخر برایم چنین عذاب‌آور و ناراحت کننده باشد. کتاب‌های زیادی خوانده‌ام که نویسنده آن را نیمه‌کاره رها کرده، اما هیچ پایان باز و به سرانجام نرسیده‌ای این اندازه برایم دردآور نبود. کتاب را اگر فارغ از سرگذشتت بخوانم، چیزی نیست جز دلنوشته‌های یک دختر تازه بالغ: شرح ماجراهای بی‌اهمیت، احساسات پرشور دوران نوجوانی و غرولند‌هایی درباره‌ی خوراک و وضعیت زندگی در دوران جنگ جهانی دوم. اما حالا که می‌دانم چه بر سرت آمده، مگر می‌توانم از آرزوهایت، از آینده‌ای که برای خود متصور بودی، از رویاها و امیدهایت، به سادگی بدون اندوه و اشک بگذرم؟ تو آرزو داشتی وقف چیزی شوی، می‌خواستی مفید شوی و برای همه‌ی آن‌ها، حتی کسانی که هرگز ندیدی لذت بیافرینی. می‌خواستی بعد از مرگت هم به زندگی ادامه دهی. اگر چه خاطراتت آن‌طور که می‌خواستی به پایان نرسید، اگر چه داستان روزهای خاکستری ولی پر امیدت ناتمام ماند، اما من داستان نانوشته‌ی تو را تا بلندای دودکش‌های آشویتس دنبال کردم، تا گورهای دسته‌جمعی برگن. تو به آرزویت رسیدی. تو برای من و هزاران تنِ دیگر نمادی هستی از معصومیت، امید و کودکی‌ای که به یغما رفته است. اگرچه زندگی تو از دست رفت، اما عشقِ تو به زندگی، به درخت، به آسمان در قلب ما نیرویی شد برای مبارزه با آن بخش از سرشت انسان که فرصت زیستن را از تو گرفت، تا سرنوشت تو در کودکان دیگر تجسم نیابد، تا تو و پتر آخرین فرزندان انسان باشید که به صلیب بی‌عدالتی و تبعیض کشیده می‌شوید. آری، ما قسم خوردیم و تا آن روز که انسان یارِ انسان باشد مقاومت خواهیم کرد

تهران - 12 فوریه 2018

Hice lo impensable, una atrocidad, una perversión, yo, un hombre en sus veintes, he leído el diario privado de una niña de 13 años, sin su permiso



espero la sociedad encuentre la forma de perdonarme, y no tener que enfrentarme a una turba enardecida.

El diario de Ana Frank es uno de los libros más leídos alrededor del mundo, uno de los que posee más fama, siempre se escucha mencionarlo cuando se habla de clásicos, o cuando se habla de la segunda guerra mundial, sin embargo, a mi parecer es más lo que se habla de él, que lo que hay en su interior, o dicho de otra forma mis expectativas, como suele sucederme, eran mucho mas altas para esta historia.

La historia es sumamente monótona, son ocho personas encerradas, ocultas, debido a su religión judía y a todo el conflicto Nazi. Ana nos ira relatando su vida en lo que ella llama “la casa de atrás” la relación que tiene con cada uno de los integrantes de la casa, las discusiones repetitivas, los temores de ser encontrados, lo agradecidos que están por tener gente que los ayude en estos momentos, los libros que lee, y la esperanza del futuro sin guerra, así una y otra vez, una y otra vez, una y otra vez, solo se percibe el cambio de que, poco a poco Ana va madurando.

Nunca sabré hasta qué punto su diario fue modificado por las editoriales o incluso por el padre de Ana, aun así, definitivamente Ana fue una persona con pensamientos muy profundos para su edad, muy autocritica, a veces realista, a veces optimista, y claro con momentos de suma inocencia, se nota que es una persona real quien nos está relatando todo lo que acontece; ahora ¿debería ser leído? ¿Debería ser tan trascendental? A mi parecer… No, o por lo menos, no le encuentro sentido a que sea de lectura obligatoria en varios países, creo que hay historias más impresionantes y crudas de la guerra.

Creo que solo lo recomendaría, y espero no sonar machista (oh ahora si me van a matar) a chicas en edades escolares (mmm quizás por eso sea de lectura obligatoria en algunos países) porque como literatura juvenil de tiempos de guerra no está mal, y digo chicas porque pueden conectar más con Ana.

¡Ahora a huir de la turba enardecida!

I hated having to read parts of this in school. It's maybe the most boring, least interesting book I've ever heard anyone rave about. Hell, I think that my OWN journal is boring, let alone some stranger's diary.

اگر یه روزی معلوم بشه که "ساراماگو" ایده ی کتاب "کوری" رو از این کتاب گرفته من یکی اصلا تعجب نمیکنم. واقعا این دو کتاب شباهت های زیادی به هم داشتن.از قرنطینه شدن عده ای در یک مکان در بسته(حالا یا به بهانه ی نژادشون یا به خاطر ابتلا به بیماری کوری) تا شروع دعوا و کشمکش برای بدست اوردن غذا و فضای بیشتر و تغییر رفتاری شخصیت های داستان تحت شرایط سخت و طاقت فرسا و غیره و غیره
-------------
سال 1942 و با شروع جنگ جهانی دوم، "آن فرانک" دختر چهارده ساله ی یهودی که به همراه خانواده اش از ترس نازی ها در مخفیگاهی پنهان شده ، شروع به نوشتن خاطراتش می کند. "آن" در آغاز این خاطرات را فقط برای خود می نویسد اما در سال 1944 به پیشنهاد یکی از اعضای تبیعدی هلند که در یک برنامه رادیویی، ابراز امیدواری میکند که بتوان در پایان جنگ نوشته های شاهدان عینی درباره درد و رنجی که یهودیان زیر یوغ ارتش هیتلری متحمل شده اند گرداوری و منتشر شود، تصمیم می گیرد تا در پایان جنگ خاطراتش را به صورت یک کتاب منتشر کند
دفترچه ی پاره شده ی خاطرات "آن فرانک" بعدها توسط یکی از دوستان خانوادگیشان پیدا و به پدر "آن" که تنها عضو باقی مانده از خانواده ی چهار نفره ی آنهاست داده می شود
----
تا حالا براتون پیش اومده؟
که وقتی شروع به خوندن کتابی می کنید که می دونید قراره در پایان، چه سرنوشت غم انگیزی در انتظار شخصیت های داستان باشه، بازم از صمیم قلب دعا می کنید و آرزو می کنید که معجزه ای اتفاق بیوفته و داستان به شکل دیگه ای تموم بشه
:((

شخصیت "آن" رو با تمام آرزوها و دردهاش، با تمام غم ها و شادی هاش و با تمام روح بلند پرواز و جسورش دوست داشتم. دغدغه های "آن"، به عنوان یک نوجوان 14 ساله و باور به اینکه هیچکس اونو جوری که باید درک نمیکنه و نمی فهمه برام یاد اور خاطرات دوری بود که در همین سن و سال گریبانم رو گرفته بود و منو وادار به رفتارها و برخوردهای عجیبی می کرد که برای هیچ کس حتی خودم قابل درک نبود^^. دلایل زیادی برای محبوبیت و اهمیت این کتاب ذکر شده و قطعا یکی از اونها صداقت و معصومیتی هست که در تمام طول کتاب موج می زنه و خواننده رو مجذوب خودش میکنه
----
داشتم فکر می کردم که واقعا چی میشه که بعضی از "آدم ها" به این نتیجه می رسن که خودشون بیشتر از سایر "آدم ها" حق زندگی کردن دارن!؟ اینکه بعضی ها به این نتیجه می رسن که "تویی که از نظر ما حق زندگی کردن نداری، پس لطفا یا خودت بمیر یا به دست ما کشته شو!!" واقعا چه نوع باور و تفکری، به انسانها چنین ایده ی ترسناک و وحشتناکی میده!؟

هر دفعه که با این حجم از وحشی گری انسان ها، در حق هم، رو به رو می شم، از خودم سوال می کنم که اون آدمهایی که حق پایمال شده ای دارن، واقعا چقدر اجازه دارن که حقشون رو با گرفتن "انتقام" بازپس بگیرن و همونطور که مورد قضاوت قرار گرفتن، دیگران رو قضاوت کنن!؟
گاهی اوقات فکر میکنم اینکه یهودی ها دراین زمانه این همه به ریختن خون دیگران تشنه هستن به این خاطره که چون خودشون در گذشته قربانی بودن و اینجوری سرشون اومده دلیلی نمی بینن که سر بقیه هم نیاد
به هر حال تنفر چیزی به جز تنفر به همراه نمی اره و این چرخه ی باطل و بیهوده تا روزی که انسانها ازش عبرت نگیره همچنان ادامه خواهد داشت
-----
حقیقتا یک باره مردن و آسوده خاطر شدن بهتر از زندگی در ترسی دائمی و انتظار کشیدن برای مرگ نیست!؟

خدا کند هر چه زودتر فرجی حاصل شود، حتی اگر قرار باشد بمب روی سرمان بریزند.هیچ چیز خردکننده تر از این تشویش و نگرانی دائمی نیست. خدا کند آخر این انتظار به سر برسد حتی اگر پایانی سخت در انتظارمان باشد. لااقل خواهیم فهمید که پیروز شده ایم یا شکست خورده ایم
آن م. فرانک
جمعه 26 مه 1944

This book was fascinating. I was a little surprised that there wasn't more about the atrocities that were happening around them instead of all the turmoil in the household. However, I realize that she was just a very young girl. And, I was surprised about how sexually aware she was. Until she and her family went into hiding, she hadn't had a lot of worldly awareness so she wrote about what was happening around her, and that was everything that went on in that household with those people. It would be hard to imagine how I or any other person would react under the same circumstances. I tried to imagine what it would be like to have to be totally quiet...not to be able to even move around at all for several hours or not be able to use the bathroom when you needed to. I thought what would happen if you had a cold, and were coughing. How could you control it? After she would write about her feelings when certain things were going on inside, she would put a small notation about what was happening in the world outside. They would get news from the outside from those who were hiding them. Another thing that surprised me was the gifts they would give each other on their birthdays. I would have thought that those things would have been rationed and not be available. I guess if you had the money, and apparently they had quite a lot, the regular Germans could still buy "things". Everything I have previously read about that time period indicated that even the "non-Jewish" German people had very little. She talks about being able to make jam from strawberries that were delivered to the warehouse. That would take lots of sugar. Apparently, the factory that they lived above was the factory that her father was a partner in, and they made pectin there. So maybe, the delivery of sugar wasn't suspicious. Or maybe that was what made them vulnerable. However, someone had to have turned them in or they would never have found them behind the bookcase in the annex.

I felt sad that her relationship with her mother was so bad. I think, had she live, that relationship might have been repaired with time as it appeared to be mostly misunderstandings combined with her adolescence. Also, her relationship with her sister wasn't good either. Her relationship with the other family was understandable considering the close quarters they shared. It has occurred to me that the Jewish people are a very gentle kind of people therefore enabling them to live under those circumstances for two years. I think it would be almost impossible for most people to live like that. I can't understand why anyone would turn them in to the Gestapo knowing they would be going to their death. Most of their German Christian and Catholic friends were wonderful people who actually put their lives on the line to protect these two families. I have never heard who turned them in.

They almost made it. Anne lives on just as she wished. I would highly recommend this book to anyone who is interested in reliving the past with Anne, her family, and friends.

Mi mette in imbarazzo sedermi davanti al computer a scrivere un commento su un libro come questo: come fare a mettere in fila le parole per dire qualcosa che non sia stato già detto sulla terribile ed effimera storia di questa bambina olandese? Su una ragazzina costretta ad una prigionia che fà violenza alla sua natura, e costretta vieppiù a considerarsi fortunata di non subire violenze ben più disumane (che puntualmente arriveranno invece), e rigraziarne tra le pagine di questo diario che è il suo unico amico?
E invece la storia dell' ebrea Anna Frank, che morirà a sedici anni nel campo di concentramento di Bergen Belsen dopo un anno di clandestinità, è riuscita a stupirmi perchè mi ha restituito pensieri diversi rispetto a quelli che mi aspettavo.
Tutto sommato sul dramma della Shoah rimane poco: è molto di più la storia di una ragazzina costretta ad affrontare i travagli della difficile età dell'adolescenza, ad affrontarli in maniera assai più amara in quanto inaspriti dalla prigionia e dalla convivenza forzata proprio con quegli adulti con cui deve ricostruire un rapporto, ora che le strutture sentimentali dell'infanzia alll'improvviso non funzionano più.
E troviamo la sua sofferenza per il difficile rapporto coi genitori, la sua sofferenza di sentirsi incompresa; ma anche la fatica di affrontare sbalzi d'umore continui ed imprevisti, conseguenza di passioni nuove e sconosciute che Anna ancora non sa affrontare. Il lettore sprovveduto potrebbe sentirsi tradito dalla petulanza capricciosa della ragazzina che non sa rendersi conto della situazione che la sua famiglia sta attraversando: ma in realtà essa è la testimonianza più umana e più vera della difesa disperata di Anna da un mondo che la respinge; del suo sforzo di sopravvivere alla sfida congiunta della shoah e dell'adolescenza che incombe, sfida che sembra essere troppo grande per lei.
Le bellissime pagine che consegna a quel diario che sembra essere il suo unico amico (con che dolcezza lo personifica!) sono una testimonianza preziosa delle passioni e dei pensieri dei nostri ragazzi, che forse i quarantenni hanno dimenticato. Non posso non accorgermi inoltre della qualità della scrittura, sia come periodare che come lessico: i nostri quindicenni drogati di social network che leggono un libro l'anno, sarebbero stati in grado di scrivere il diario di Anna Frank? Il legittimo dubbio diventa anche paura per il progressivo deterioramento dello spessore culturale della nostra società.
Ma intorno alla guerra interiore di Anna, che tutti noi abbiamo passato sia pure in condizioni assai più favorevoli, c'è la guerra vera, che Anna se la porterà via all'improvviso. C'è il terrore di essere scoperti che attanaglia le viscere, c'è il dolore di poter vedere il cielo solo da un piccolo specchio.
Ma il sangue che la storia ci racconta, tra queste pagine non lo vediamo. Le battaglie sono un brontolio lontano e rimangono le gracchianti frasi che escono dalla radio clandestina.
E da qui nasce il pensiero che è la seconda testimonianza che ci lascia la piccola Anna nel suo diario. Una testimonianza che è anche una coltellata nella schiena di tutti i giustificazionisti, di tutti revisionisti, di tutti quelli che cercano un spiegazione che riduca l'enorme portata morale dell'olocausto. Se una quindicenne rinchiusa in un rifugio segreto conosceva così bene le sorti della guerra (al punto da citare con precisione battaglie del lontanissimo fronte orientaale come l'offensiva Dnepr-carpatica o l'offensiva Lvov-Sandomierz) e ancora meglio le sorti dei suoi fratelli ebrei, nessuno poteva non sapere. Non si può mettere avanti lo scudo dell'ignoranza contro la colpa del campo di concentramento e di sterminio: se l'eco di quel grido di dolore è arrivato talmente forte da penetrare le pareti di un rifugio chiuso, come mani nessuno ha sentito nulla? Come mai nessuno ha fatto nulla?
E questo dito puntato contro i fascisti di oggi che negano tutto e invece potendo ricomincerebebro domattina, contro gli antifascisti di allora che hanno anteposto considerazioni strategiche diverse alla necessità di fermare tutto questo, contro le potenze alleate che si sono permesse di giocare con la vita di milioni di persone sulla base di strampalati calcoli geopolitici, è il miracolo più grande che la povera Anna ha operato per sè, per il suo popolo e per il mondo prima di morire di tifo nell'inferno di Bergen Belsen.
Continuiamo a far leggere quuesto libro, perchè sono troppe ormai le persone che vogliono negare per ricominciare.

For her 13th birthday Anne Frank received a diary she dubbed Kitty. Shortly after her birthday with the fear that her older sister, Margo may be taken by the Nazis the Franks disappear into the night and go into hiding. It is through Kitty that Anne records her thoughts and daily life living behind a bookcase in the secret annex.

When I was younger I went through a "holocaust" phase before moving on to Harriet Tubman and slavery. The funny thing is that Anne Frank's Diary was not the first Holocaust book I read, I think that was The Devil's Advocate. Anyway,I soon became fascinated by the Secret Annex and the secluded life she lived for two years. Unfortunately she and the other occupants of the Annex were betrayed and sent to concentration camps with only her father Otto Frank surviving. The tragic thing (not to minimize the inhumanity of it all) is that Anne died mere weeks before liberation. Anne's dream was to have her diary published after the war and after liberation her father saw that happen, making Kitty a time capsule to an unfathomable past.

View all my reviews on my blog She is too fond of books